ตอน 22 เม็ดมุกที่ถูกเลือก

ณ ภัตตาคารอาหารไทยริมน้ำเจ้าพระยา

พล.อ.เขมราช กับคุณหญิงพลอยสี กำลังเพลิดเพลินกับบรรยากาศและอาหารไทยรสเลิศตำรับชาววังแท้ ๆ ที่คุณหญิงธัญญาเลือกสั่งมาเป็นพิเศษ 

คุณหญิงธัญญาที่อาวุโสน้อยกว่าคุณหญิงพลอยสีสองสามปีเอ่ยอย่างเอาใจใส่ พลางตักแกงกะทิสายบัวใส่ถ้วยแบ่งใบเล็ก ไม่ลืมตักกุ้งแม่น้ำตัวใหญ่ใส่ลงไปด้วย

"แปลกจริง พี่เพิ่งเคยเห็นแกงสายบัวใส่กุ้ง"

"ใช่แล้วค่ะ ที่นี่เขาเลือกใช้กุ้งแม่น้ำตัวใหญ่แทนปลา คุณพี่ทานกุ้งได้ใช่ไหมคะ"

"ได้ค่ะได้ ขอบคุณนะคะ"

พลอยสีรับถ้วยกระเบื้องเคลือบใบเล็กไปอย่างยิ้มแย้ม ก่อนชักชวนให้สามีที่นั่งเคียงกันลองชิมด้วย

"แกงกะทิเขาหอมอร่อยดีจริง แต่ผมคงขอแค่ชิม หมอไม่ให้กินกะทิหรือของมัน ๆ เยอะ คุณพลอยก็เหมือนกันนะ คุณไม่ใช่สาว ๆ แล้วนะ"

"ตายแล้วคุณเขม พูดอะไรอย่างนั้น"

คนเป็นภรรยาดุไม่จริงจังนัก มีอย่างที่ไหนมาบอกว่านางไม่ใช่สาว ๆ

ธัญญายิ้มพลางเลื่อนจานยำตะไคร้ไปข้างหน้าเล็กน้อยอย่างรู้ใจ

"น้องเลยสั่งจานนี้มาให้ท่านนายพลไงคะ"

"คุณธัญญายังไม่เลิกเรียกผมว่าท่านนายพลอีก ทั้งที่เราก็เป็นทองแผ่นเดียวกันมาตั้งนานแล้ว"

"เป็นนายพลครั้งเดียว ก็เป็นนายพลตลอดไปค่ะ[1]"

นักธุรกิจหญิงแกร่งเอ่ยยิ้ม ๆ เมื่อยกคำขวัญที่คล้าย ๆ กับของกองทัพเรือสหรัฐฯ มาเอ่ย

พล.อ.เขมราชก็ยังอดหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะครับ ผมว่าฟังดูห่างเหินชอบกล อีกหน่อยพอมีหลาน ๆ หลานคงงงว่าทำไมคุณย่าเรียกคุณตาว่าท่านตลอดเลย”

“เรียกท่านว่าคุณพี่เหมือนที่เรียกพี่ก็ได้ค่ะ”

คุณหญิงพลอยสีเอ่ยบ้าง

“คงเพราะเราแทบไม่ค่อยได้มาพบปะกัน จะเจอกันก็แต่ในงานทางการ คุณธัญญาก็เลยติดเรียกคุณพี่เต็มยศแบบนั้นนะคะ”

“นั่นน่ะสิคะ หนูเพิร์ลแต่งเข้าบ้านดิฉันมาตั้งสามปีแล้ว แต่ครอบครัวเรายังไม่เคยได้ไปเที่ยวพร้อมหน้ากันอย่างครอบครัวอื่น ๆ เขาเลย เอาไว้ดิฉันจะให้เลขาฯ ดูตารางงานให้อีกทีแล้วขอเชิญคุณพี่ทั้งสองไปพักผ่อนตากอากาศด้วยกันนะคะ อยากไปประเทศไหนดีคะคุณพี่”

“ไม่ต้องรบกวนหรอกครับคุณธัญญา”

เขมราชเอ่ยอย่างจริงใจ

“คุณธัญญาเป็นนักธุรกิจ เวลาเป็นเงินเป็นทอง ไม่เหมือนผมกับคุณพลอยที่เป็นข้าราชการบำนาญกันแล้วทั้งคู่”

“ไม่รบกวนเลยสักนิดค่ะ ดิฉันอยากจะให้ธามกับหนูเพิร์ลเขาเหมือนได้ไปฮันนีมูนกันอีกรอบด้วย...”

ธัญญาเอ่ยอย่างคาดหวัง พลอยสีพยักหน้าเห็นด้วย

“ก็ดีเหมือนกันนะคะ ถ้าลูก ๆ เราเขาได้ไปเที่ยวด้วยกันอีกสักรอบ เขาอาจจะกลับมาพร้อมเจ้าตัวน้อยให้เราก็ได้”

เมื่อมีคนเอ่ยถึงเรื่องหลานขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งสามคนก็เห็นตรงกันว่าธามและไข่มุกมีลูกช้ากว่าที่พวกเขาคิดไว้มากนัก

“น้องธัญญาคะ ลูกสาวพี่อยู่ที่บ้านเป็นอย่างไรบ้าง ยัยเพิร์ลก่อเรื่องก่อราวอะไรให้ปวดหัวหรือเปล่า”

คุณหญิงพลอยสีอดถามไม่ได้ พล.อ.เขมราชก็นิ่งไป ถ้าเขานึกดุภรรยาอยู่ในใจก็คงไม่ได้แสดงสีหน้าออกมาแม้แต่น้อย

คุณหญิงธัญญานึกถึงข้อความและรูปภาพที่ได้รับจากนักสืบ แต่ริมฝีปากกลับแย้มยิ้มอ่อนโยน

“หนูเพิร์ลได้รับการอบรมบ่มเพาะมาอย่างดี ดิฉันไม่ห่วงหรอกค่ะ...”

แววตาของบิดามารดาของหญิงสาวที่กำลังถูกเอ่ยถึง เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ธัญญาแกล้งทำเป็นไม่สังเกต

“ดิฉันห่วงแต่ลูกชายตัวเองมากกว่า นายธามน่ะไม่ค่อยจะโรแมนติก แล้วก็ค่อนข้างจะบ้างาน ดิฉันยังกลัวว่าหนูเพิร์ลจะน้อยอกน้อยใจ”

“ไม่หรอกค่ะ ยัยเพิร์ลเข้าใจดี... เพราะธามเขาเป็นคนมีความรับผิดชอบ ลูกสาวพี่เขารักเขาชอบนายธามก็เพราะอย่างนั้นนั่นล่ะค่ะ”

พลอยสีรีบบอก

“พี่เองก็อยากให้เขามีลูกกันเร็ว ๆ กลัวจะอยู่ไม่ทันได้อุ้มหลาน แต่คนสมัยนี้เขาไม่เหมือนรุ่นเรานะคะ เขามองว่าไม่จำเป็นต้องรีบมีก็ได้ บางคู่นี่ถึงกับตกลงกันว่าจะไม่มีลูกด้วยกันตลอดไปเลยก็มีนะคะ”

ผู้สูงวัยเอ่ยพลางทำตาโตราวกับว่ามันเป็นความคิดที่ทั้งน่ากลัวและน่าตกใจ

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเลยค่ะคุณพี่ เพราะธามลูกชายดิฉัน เขาอยากมีลูกมาตั้งแต่ไหนแต่ไร และเขาก็ยืนยันกับดิฉันเองมาตลอดว่า แม่ของลูกจะต้องเป็นหนูเพิร์ลเท่านั้น...”

ธัญญาเอ่ยหนักแน่น พลอยสีกับเขมราชได้ยินสีหน้าก็ชื่นขึ้น

“แต่ดิฉันเพิ่งคุยกับพวกลูก ๆ มา เห็นหนูเพิร์ลบอกว่า ที่แกยังไม่ท้องเพราะมีปัญหาสุขภาพ...ไม่ทราบว่าคุณพี่ทราบเรื่องนี้ไหมคะ”

สีหน้าของท่านนายพลเปลี่ยนเป็นนิ่งขึงทันที คุณหญิงพลอยสียังยิ้มอยู่แต่แววตาดูกระด้างไปเล็กน้อย

“ยัย...เพิร์ล บอกว่าอย่างนั้นหรือคะ”

“ใช่ค่ะ แต่ดิฉันก็ไม่ได้ถามละเอียดว่าแกเป็นอะไร แต่ก็ให้วีณาเขาช่วยเลือกหมอที่เชี่ยวชาญด้านนี้ไว้ให้สักสองสามที่ จะได้ให้หนูเพิร์ลไปตรวจกับหมอเฉพาะทางโดยตรง ถ้าเขามีลูกโดยวิธีธรรมชาติไม่ได้ ก็คงต้องใช้วิทยาศาสตร์ช่วย ดีไหมคะ เรื่องค่าใช้จ่ายไม่ต้องห่วงเลย เพื่อหลานคนแรก ดิฉันยินดีทุ่มไม่อั้นค่ะ”

พลอยสีกับเขมราชหันมองหน้ากัน สีหน้าเหมือนจะโล่งใจขึ้นที่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้เอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะต้องการจะจับผิด แต่แค่บอกเล่าว่าได้หาทางออกไว้แล้วอย่างไรบ้าง

“ขอบคุณน้องธัญญาจริง ๆ นะคะ ลูกสาวพี่โชคดีจริง ๆ ที่ได้แม่สามีที่รักและเมตตาแกแบบนี้”

“จะขอบคุณทำไมกันล่ะคะพี่พลอย ดิฉันเองก็ได้ลูกสะใภ้ที่เพียบพร้อมทุกอย่างมาประดับเรือนแหวนของนายธาม... ดิฉันต่างหากที่ต้องพูดว่าตัวเองโชคดี”

นายพลเขมราชยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม คุณหญิงพลอยสีพยายามฝืนยิ้มและเปลี่ยนไปคุยเรื่องเมนูอาหารอย่างแนบเนียน ธัญญาก็เออออตามน้ำไปด้วย...หล่อนไม่โทษบิดามารดาของไข่มุกหรอก  บางทีทั้งท่านนายพลและคุณหญิงพลอยสีก็อาจรู้สึกผิดอยู่ลึก ๆ เพราะคิดว่ามุกเม็ดนี้ที่มอบมาประดับเรือนแหวนของตระกูลธนกร แท้จริงเป็นแค่เม็ดทรายขุ่นในสระน้ำจืดที่ตบตาว่าเป็นไข่มุกจากท้องทะเลลึกที่มีค่าราคาแพง

แต่หารู้ไม่ว่าคนที่ตั้งใจและจงใจเลือกมุกน้ำจืดเม็ดนี้ ก็คือคุณหญิงธัญญาเอง เป็นหล่อนเองที่เจาะจงเลือกหยิบอัญมณีชิ้นที่มีตำหนิที่สุดเพื่อให้มาเคียงคู่กับบุตรชายคนเดียวของหล่อน ด้วยเหตุผลที่มีแต่หล่อนคนเดียวเท่านั้นที่รู้

* * * * *

หลังเสร็จสิ้นการรับประทานอาหารมื้อเย็นในบรรยากาศงดงามริมน้ำเจ้าพระยา คุณหญิงธัญญาก็แยกย้ายกับสองสามีภรรยาที่ร้านอาหาร เมื่อยืนส่งจนรถของท่านนายพลเคลื่อนออกจากร้านไปแล้ว ธัญญาจึงกลับมาที่รถของตัวเองที่มีคนรถกับวีณานั่งรออยู่

“ที่จริงเธอน่าจะเข้าไปกินข้าวกับฉันนะ อาหารออกจะอร่อย”

คุณหญิงธัญญาเอ่ยกับคนสนิทที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ วีณาหันมายิ้มให้น้อย ๆ

“ขอบพระคุณค่ะ แต่ดิฉันคิดว่าให้ผู้ใหญ่คุยกันตามลำพังน่าจะสนุกกว่ามีคนนอกอย่างดิฉันค่ะ”

“เธอไม่ใช่คนนอก เธอเป็นคนสนิทของฉัน”

คนเป็นนายเอ่ย หญิงสาวที่อายุคราวลูกของธัญญายิ้มนิด ๆ อีกครั้งก่อนจะหันกลับไป ธัญญามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่ตนเองอุปการะและชวนให้มาทำงานด้วย รวม ๆ แล้วก็น่าจะสิบกว่าปีได้

“เมื่อไหร่เธอจะย้ายมาอยู่บ้านฉันสักทีวีณา รู้ใช่ไหมว่าบ้านฉันมีห้องว่างสำหรับเธอเสมอ”

“ทราบค่ะ ขอบพระคุณคุณหญิงมากนะคะ”

หญิงสาวเอียงตัวมาตอบอีกครั้ง ธัญญายิ้มและถอนหายใจ

“แสดงว่าก็ยังไม่อยากมา คงเพราะกลัวฉันจะจิกใช้เธอได้ทุกเวลาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงล่ะสินะ”

“ถึงดิฉันไม่ได้อยู่บ้านเดียวกับคุณหญิง แต่คุณหญิงก็เรียกใช้ดิฉันได้ยี่สิบสี่ชั่วโมงนะคะ ดิฉันยินดีรับใช้เสมอค่ะ”

“อืม ฉันรู้...ขอบใจเธอนะวีณา”

คุณหญิงธัญญาเอ่ย เพราะวีณาหันกลับไปแล้วจึงไม่ทันได้เห็นแววตาที่อ่อนโยนแวบสั้นของคนเป็นนาย แววตาแบบที่แทบไม่เคยใช้มองใคร แม้แต่กับบุตรชายอย่างธามก็แทบไม่เคย...

[1] มาจากประโยคที่ว่า “เป็นนาวิกครั้งเดียว เป็นนาวิกตลอดไป" (Once a Marine, always a Marine) ต้นกำเนิดจาก นาวิกโยธินสหรัฐฯ (United States Marine Corps) และเป็นหนึ่งในคำขวัญที่ใช้บ่อยที่สุดของเหล่านาวิกโยธิน