บทที่ 13 ลูกชู้

ยามที่ซ่งเหวินจิ้งไปถึงเรือนของตนเองที่เคยเป็นที่พำนักของโม่ชิงเยว่แล้วก็ได้พบว่าไม่มีผู้ใดอยู่ในเรือนเลยสักคน ในใจของซ่งเหวินจิ้งพลันร้อนรนขึ้นมาในทันที เขายืนนิ่งอยู่ที่เรือนของตนเองอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงได้หันไปมององค์ชายรองด้วยสีหน้าอึมครึม

“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าให้ทิ้งคนที่ไว้ใจได้เอาไว้คอยดูแลเรื่องในจวนสักหนึ่งคน อย่างน้อยเอาไว้สอดแนมข่าวคราวก็ยังดีแล้วยามนี้เป็นอย่างไรเล่า” เมื่อองค์ชายรองเอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็ส่ายหน้า

“ใช่ว่ากระหม่อมไม่ได้ทำ แต่ข่าวคราวที่เขาส่งไปให้ล้วนไม่ใช่แบบนี้” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้องค์ชายรองก็พยักหน้า

“คนเช่นเจ้าก็มีวันที่เลอะเลือนมองคนไม่ออกอยู่เช่นกัน” คำพูดขององค์ชายรองทำให้ซ่งเหวินจิ้งทอดถอนใจออกมา เขารีบมุ่งตรงไปที่เรือนพักของพ่อบ้านสกุลซ่งเพียงแต่คนที่อยู่ในเรือนกลับไม่ใช่เหล่าหลิวที่เขารู้จักแต่กลับเป็นพ่อบ้านคนใหม่ที่เขารู้สึกไม่คุ้นตาเลยสักนิด ซ่งเหวินจิ้งจึงรีบออกจากเรือนพักของพ่อบ้านในทันทีก่อนที่ผู้อื่นจะพบเห็น เพราะหากผู้อื่นรู้ว่าเขากลับมาแล้วย่อมจะไม่เกิดผลดีต่อภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาของเขา

“แล้วเจ้าจะทำเช่นไร มีผู้ใดที่เจ้าสามารถไว้ใจได้บ้างในเรือนนี้” คำพูดขององค์ชายรองทำให้ซ่งเหวินจิ้งหน้าเสีย เขาพึ่งจะรู้ตัวว่าในเรือนแห่งนี้ไม่มีผู้ใดที่เขากล้าวางใจได้เลยแม้กระทั่งมารดา ความเงียบของเขาทำให้องค์ชายรองทอดถอนใจออกมา ดึงทึ้งเสื้อผ้าให้ดูยับบ่นแล้วเดินเข้าไปในโรงครัวที่ในยามนี้มีแค่เพียงหญิงวัยกลางคนทำหน้าที่เฝ้าโรงครัวอยู่เพียงลำพัง

“พี่สาว! ท่านพอจะมีอะไรให้ข้ากินรองท้องได้บ้างหรือไม่” คำถามของเขาทำให้คนเฝ้าโรงครัวต้องจ้องมองเขาด้วยสายตาประหลาดใจ

“เจ้าเป็นคนงานจากเรือนไหนกันไม่รู้หรือว่าเวลานี้โรงครัวไม่มีของกินให้เจ้าแล้ว” คนเฝ้าโรงครัวเอ่ยถามพลางจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ แม้เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่เป็นผ้าเนื้อหยาบที่คนงานทั่วไปสวมใส่ แต่ใบหน้าของเขากลับขาวผุดผ่องราวกับคนที่ไม่คุ้นเคยกับงานหนัก แต่ท่าทีหิวโซของเขานั้นนางดูแล้วก็เห็นว่าไม่น่าจะเป็นการเสแสร้ง อีกทั้งคนงานที่กล้ามาขอของกินยามดึกเช่นนี้หากไม่หิวมากจริงๆ ก็คงจะไม่กล้าทำ

“ข้ารู้ว่าที่นี่ไม่มีของกินแล้ว เพียงแต่เพราะวันนี้ข้าถูกใช้งานอย่างหนัก เวลากินก็ไม่ได้กิน เวลานอนก็อย่างที่ท่านเห็นหิวจนท้องกิ่วเช่นนี้จะนอนหลับลงได้อย่างไร ข้ารู้ว่าพี่สาวเป็นคนมีเมตตาคงพอจะมีอาหารให้ข้ากินเพื่อประทังความหิวได้บ้างกระมัง” เมื่อเขาพูดเช่นนี้คนเฝ้าโรงครัวจึงได้แต่ทอดถอนใจออกมา นางเข้าไปด้านในครู่หนึ่งแล้วจึงได้หยิบ แผ่นแป้งเนื้อหนาออกมาให้เขาสองแผ่น

“ข้าหาให้เจ้าได้เพียงเท่านี้ ยามนี้ฮูหยินผู้เฒ่ากลับมาปกครองเรือนอีกครั้งแล้วกฎระเบียบล้วนเคร่งครัดเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะที่โรงครัวแห่งนี้” เมื่อคนเฝ้าโรงครัวเอ่ยเช่นนั้นองค์ชายรองก็พยักหน้า เขาก้มลงกัดแผ่นแป้งด้วยความหิวโหย ปากก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง

“เหตุใดข้าจึงไม่เคยเห็นฮูหยินของท่านโหวเลยเล่า นางไปอยู่เสียที่ไหนแล้ว” คำถามของเขาทำให้คนเฝ้าโรงครัวมีสีหน้าระมัดระวังในทันที

“เจ้าระวังหน่อย ที่จวนแห่งนี้มีคำสั่งห้ามพูดถึงนางเจ้าไม่รู้หรือ” เมื่อถูกถามเช่นนี้เขาก็พยักหน้า

“ก็พอจะได้ยินมาบ้าง แต่ข้าเห็นว่าพี่สาวใจดีก็เลยลองถามดู” เมื่อถูกยกยอเช่นนี้หญิงวัยกลางคนที่เฝ้าอยู่ฝนโรงครัวก็ยิ้มออกมา

“หากข้าเล่าให้ฟังแล้วเจ้าก็อย่าได้เอาไปพูดต่อเล่า ว่ากันว่าฮูหยินลักลอบมีสัมพันธ์กับบุรุษจนตั้งครรภ์ขึ้นมานางเลยถูกฮูหยินผู้เฒ่าขับไล่ให้ไปอยู่ที่เรือนเหมันต์นานแล้ว อีกทั้งยังได้ยินว่านางฝืนคลอดลูกชู้ออกมาด้วย เพียงแต่ไม่มีผู้ใดกล้าไปที่เรือนเหมันต์เลยก็เลยไม่รู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงไหม” เมื่อคนในโรงครัวเอ่ยเช่นนี้องค์ชายรองก็ทำสีหน้าตกใจ

“เจ้าอย่าได้เอาไปบอกผู้ใดเล่า เรื่องนี้เป็นเรื่องเสื่อมเสียที่สกุลซ่งต้องการจะปกปิด หากมีคำพูดที่ไม่ดีออกนอกจวนไปเบื้องบนย่อมจะสืบหาต้นตอถึงยามนั้นทั้งข้าและเจ้าคงได้ถูกโบยจนตายแน่” เมื่อคนในโรงครัวเอ่ยเช่นนี้องค์ชายรองก็พยักหน้าแล้วก้มลงกินแผ่นแป้งต่อจนหมด หญิงคนนั้นก็ช่างดียิ่งรินน้ำชาที่ยังอุ่นอยู่ให้เขาอีกหนึ่งถ้วย

“เรามันชนชั้นคนงานเจ้านายสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ เพียงแต่อย่าได้หน้ามืดตามัวทำตามคำสั่งจนอดอยากเช่นนี้สิ เจ้าหน้าตาดีถึงขั้นนี้มิสู้หาทางย้ายมาอยู่ที่โรงครัวแห่งนี้กับพี่สาวดีหรือไม่ แล้วพี่สาวจะดูแลให้เจ้าได้อิ่มท้องเอง” ไม่เพียงแค่พูดแต่มืออันหยาบกร้านของนางยังยื่นมาลูบมือที่กำลังถือถ้วยชาของเขาอีกด้วย องค์ชายรองรีบวางถ้วยชาลงแล้วรีบเอ่ยขอบคุณในทันที

“ขอบคุณสำหรับอาหารและความหวังดี เพียงแต่ท่านยายโปรดระวังความคิดด้วย ข้ายังไม่อยากทำร้ายคนแก่” เมื่อพูดจบก็รีบเผ่นแนบออกจากโรงครัวทิ้งให้หญิงเฝ้าโรงครัวได้แต่มองตามเขาด้วยความเจ็บใจ

“ท่านยายหรือใครคือท่านยายของเจ้ากัน” เสียงตะโกนด่าที่ไม่ได้ดังมากนักแต่ก็เพียงพอจะได้ยินทำให้องค์ชายรองหัวเราะออกมาเบาๆ พลางจ้องมองคนหน้านิ่งที่แอบยืนฟังในเงามืดด้วยสายตาอันแพรวพราว

“เรือนเหมันต์ของเจ้าอยู่ที่ไหน ข้าชักอยากจะไปดูลูกของนางกับชู้เสียแล้ว” คำพูดขององค์ชายรองทำให้ซ่งเหวินจิ้งสาดสายตาอันเย็นเฉียบให้เขาไปหนึ่งสายแล้วก็รีบเดินตรงไปที่เรือนเหมันต์ที่อยู่ท้ายจวนในทันที

ยามที่เข้าใกล้เรือนเหมันต์ต่อให้เป็นคนโง่ก็สามารถเข้าใจได้ เด็กสองคนนั้นที่เขาและซ่งเหวินจิ้งพบน่าจะอยู่ที่เรือนแห่งนี้ ดูจากหน้าตาของเด็กแล้วก็เข้าใจได้ว่าเป็นลูกของซ่งเหวินจิ้งในทันที เดิมทีเขาก็อยากจะติดตามซ่งเหวินจิ้งไปดูเรื่องสนุกแต่เมื่อคิดถึงเรื่องภารกิจที่ได้รับมอบหมายแล้วความสนุกก็พลันจางหายไป เขาจึงได้ยื่นมือไปเหนี่ยวรั้งสหายของตนแล้วเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“เจ้าจะเข้าไปในตอนนี้ไม่ได้นะ บุตรสาวของแม่ทัพโม่ย่อมจะเชี่ยวชาญเรื่องวรยุทธ์แค่เจ้าเข้าไปใกล้นางจะต้องรู้แน่ว่ามีผู้บุกรุก ยังไม่นับผู้คุ้มกันที่เป็นคนของนางอีกสตรีผู้นั้นข้าเคยได้ยินมาว่านางมีฝีมือสูงส่งเจ้าไม่อาจจะเปิดเผยตัวได้ในช่วงนี้” คำพูดขององค์ชายรองทำให้ซ่งเหวินจิ้งขมวดคิ้วแน่น

“เรือนเหมันต์ เปรียบได้กับตำหนักเย็นของวังหลวง ในอดีตคนรักของท่านพ่อของข้าก็สิ้นใจตายที่เรือนแห่งนี้” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้องค์ชายรองนิ่งงันไป

“นางมีวรยุทธ์ติดกายย่อมจะไม่ได้รับความยากลำบากหรอก” เมื่อเขาพูดเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็ส่ายหน้า

“มีวรยุทธ์แล้วอย่างไร ต้องแบกรับคำครหาแถมยังตั้งครรภ์ที่เป็นครรภ์แฝด องค์ชายพระองค์ก็ทรงทอดพระเนตรเห็นแล้วว่าเด็กสองคนนั้นมีหน้าตาและอายุที่ใกล้เคียงกันจนน่าจะเป็นฝาแฝดกัน หากข้าเดาไม่ผิดท่านแม่ของข้าจะต้องตัดหนทางช่วยเหลือกับโม่ชิงเยว่ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นของกิน ของใช้ ยารักษาโรคและท่านหมอ นางถูกส่งมาอยู่ที่เรือนหลังนี้ย่อมจะไม่มีผู้ใดกล้าสอดมือเข้ามาดูแลนางได้ ข้าทำให้นางได้รับความลำบากแล้ว” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้องค์ชายรองนิ่งงันไป

“แล้วเจ้าเข้าไปพบนางตอนนี้จะแก้ไขสิ่งใดได้ ผ่านมาจะครบสามปีแล้วหากนางทุกข์ยากอย่างที่เจ้ากังวลจริง ยามนี้เมื่อนางเห็นเจ้าก็คงอยากจะฆ่าเจ้าทิ้งเสียมากกว่า” คำพูดขององค์ชายรองทำให้ซ่งเหวินจิ้งทำสีหน้าไม่ถูกในทันที

“เหวินจิ้ง เจ้าอย่าได้ลืมว่าเสด็จพ่อมีรับสั่งให้เจ้าเข้าเมืองหลวงมาเพื่อการใด อย่าได้ทำให้งานที่เสด็จพ่อทรงมอบหมายต้องได้รับผลกระทบเพียงเพราะเรื่องส่วนตัวของเจ้าอย่างเด็ดขาด” ถ้อยคำขององค์ชายรองทำให้ซ่งเหวินจิ้งยืนนิ่งงันไป

“หากเป็นข้า ข้าจะถอยออกมาดูสถานการณ์ก่อน เรื่องล่วงเลยมาถึงยามนี้หากเจ้าอยากจะแก้ไขก็คงไม่ทันกาลแล้ว ดูจากเสื้อผ้าและเครื่องแต่งกายของเด็กสองคนนั้นก็รู้แล้วว่าพวกเขามีชีวิตที่ดี บุตรสาวของแม่ทัพโม่ผู้นั้นคงไม่มีทางยอมรับชะตากรรมเฉกเช่นสตรีในเรือนหลังคนอื่นๆ หรอก

“เช่นนั้นขอกระหม่อมดูนางอยู่ไกลๆ ก็พอ องค์ชายเสด็จกลับไปก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้องค์ชายรองก็ทอดถอนใจออกมา

“ถ้าเช่นนั้นข้าจะกลับไปก่อน เจ้าเองก็ดูแลตนเองดีๆ ด้วย บาดแผลของเจ้ายังไม่หายดีมิใช่หรือ” เมื่อองค์ชายรองทรงตรัสเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็พยักหน้า

“องค์ชายรองไม่ต้องทรงเป็นห่วง กระหม่อมเรียนรู้วิธีเอาตัวรอดจากองค์ชายมาแล้ว”

“... ข้าไม่น่าช่วยเจ้าเลย” เมื่อพูดจบองค์ชายรองก็หันหลังกลับทำท่าว่าจะจากไปแล้วก็หันมาจ้องมองเขาด้วยสีพระพักตร์ที่เต็มไปด้วยความบึ้งตึง

“ว่าแต่จวนของเจ้าไม่มีประตูหลังหรือ”

“ไม่มี” คำตอบสั้นๆ ของซ่งเหวินจิ้งทำให้องค์ชายรองแค่นเสียงออกมาอีกครั้งแล้วก็ทรงจากไปยังทิศทางที่ซ่งเหวินจิ้งพาเขาเข้ามา..