ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายในนิยายยุค 70

ณ ฐานทัพเมือง A อันเงียบสงัด ท่ามกลางซากปรักหักพังของอารยธรรมที่ล่มสลาย ทีมของหลินเสี่ยวเหยา เตรียมพร้อมสำหรับภารกิจสำคัญ พวกเขาคือความหวังในการอยู่รอดของฐานทัพแห่งนี้

หลินเสี่ยวเหยา เป็นหนึ่งในสมาชิกของทีม เธอมีน้องสาวคนสนิท อย่างหลินเสี่ยวถง ที่คอยช่วยเหลือเธอในทุกสถานการณ์ และเจิ้งห้าว แฟนหนุ่มของหลินเสี่ยวเหยา ที่เป็นนักสู้ผู้เก่งกาจและเป็นที่พึ่งพิงของทุกคนในทีม นอกจากนี้ยังมีเพื่อนร่วมทีมอีกห้าคนที่ต่างก็มีความสามารถพิเศษกันทุกคน พวกเขาทั้งหมดต่างเป็นทีมที่ยอดเยี่ยมของฐาน A

"ทุกคนพร้อมไหม?" เจิ้งห้าวที่เป็นหัวหน้าทีมเอ่ยถามสมาชิกร่วมทีมทุกคน ทุกคนพยักหน้ารับพร้อมเพรียง

"ภารกิจในวันนี้สำคัญมาก พวกเราต้องออกไปหาเสบียงอาหารและของใช้ที่จำเป็นให้ได้มากที่สุด" เจิ้งห้าวกล่าวต่อ "จำไว้ว่าทุกคนต้องระวังตัวให้มาก โลกภายนอกไม่ปลอดภัยอีกต่อไป"

ทีมของเจิ้งห้าวออกเดินทางจากฐานทัพด้วยรถบรรทุกคันใหญ่ พวกเขาต้องเดินทางไกล

ในที่สุด พวกเขาก็มาถึงห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่ถูกทิ้งร้าง หลินเสี่ยวเหยาและทีมรีบเข้าไปสำรวจภายในห้างสรรพสินค้า พวกเขาพบกับอาหารกระป๋อง น้ำดื่ม ยา และของใช้ที่จำเป็นอื่น ๆ อีกมากมาย เธอนำข้าวของที่เน่าเสียได้ง่ายนำมาใส่ไว้ในมิติของเธอ ส่วนที่เหลือทุกคนต่างช่วยกันขนของขึ้นรถบรรทุกอย่างรวดเร็ว

ขณะที่กำลังขนของอยู่นั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงคำรามของซอมบี้ดังมาจากด้านนอก หลินเสี่ยวเหยาและทีมรีบคว้าอาวุธเตรียมพร้อมรับมือ

ซอมบี้จำนวนมากต่างหลั่งไหลกันเข้ามาในห้างสรรพสินค้า หลินเสี่ยวเหยาและทีมต่างต่อสู้กับซอมบี้อย่างดุเดือด พวกเขาใช้ปืน มีด และอาวุธอื่น ๆ ที่มีจัดการกับซอมบี้ที่เข้ามาใกล้

หลินเสี่ยวเหยาเป็นผู้ใช้พลังธาตุมิติ เธอสามารถเปิดมิติเพื่อเก็บเสบียงจำนวนมากได้อย่างง่ายดาย นอกจากนี้ เธอยังมีทักษะการใช้ดาบที่ยอดเยี่ยม ซึ่งเป็นประโยชน์อย่างมากในการต่อสู้กับซอมบี้ ส่วนหลินเสี่ยวถงมีพลังธาตุน้ำและเจิ้งห้าวมีพลังธาตุไฟ พวกเขาต่างเป็นนักสู้ที่มีความสามารถในการต่อสู้ระยะประชิดที่แข็งแกร่ง พวกเขาคือกองกำลังสำคัญในการปกป้องทีม

เสียงคำรามกึกก้องราวกับฟ้าถล่ม ด้วยฝีเท้าของซอมบี้กลายพันธุ์ขั้น 4 ตัวใหญ่ ผิวหนังเน่าเฟะสีเขียวคล้ำแตกลายงา มีกรงเล็บยาวแหลมคมราวใบมีดโกน กลิ่นเหม็นสาบของเลือดและเนื้อเน่าโชยมาตามลม ทำเอาทุกคนแทบอาเจียน

"ทุกคนแยกกันวิ่ง! ไปรวมกันที่จุดนัดพบ!" เจิ้งห้าวตะโกนบอกพลางยิงปืนกลใส่เจ้าซอมบี้ยักษ์เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ

หลินเสี่ยวเหยาหันไปมองน้องสาวและแฟนหนุ่มที่วิ่งนำหน้าไปแล้ว เธอสูดหายใจลึก พยายามรวบรวมสติ ไม่ให้ความกลัวเข้าครอบงำ เธอหยิบดาบคู่ใจออกมาถือไว้แน่น มือไม้สั่นเทาไปหมด แต่ต้องกัดฟันวิ่งต่อไป

"เสี่ยวถง! เจิ้งห้าว! รอฉันด้วย!" เธอตะโกนเรียกทั้งสองคน แต่เสียงของเธอจมหายไปกับเสียงคำรามของซอมบี้ยักษ์

เสียงคำรามของฝูงซอมบี้ยักษ์ดังกึกก้องไปทั่วห้างสรรพสินค้า หลินเสี่ยวเหยาหัวใจเต้นรัวราวกับกลองศึก เธอวิ่งสุดกำลังเพื่อหนีเอาชีวิตรอด ขณะที่ซอมบี้กลายพันธุ์เหวี่ยงแขนไปมาอย่างบ้าคลั่ง ต้นไม้ใหญ่ตามทางเดินหักโค่นล้มระเนระนาด เธอต้องกระโดดหลบหลีกซ้ายขวาอย่างสุดชีวิต

"พี่เสี่ยวเหยา! เร็วเข้า!" เสียงของเสี่ยวถงดังมาจากรถบรรทุกที่จอดอยู่ไม่ไกล หลินเสี่ยวเหยาเร่งฝีเท้าสุดกำลัง หวังเพียงว่าจะไปถึงรถให้ทันก่อนที่ฝูงซอมบี้จะตามมาทัน

แต่แล้ว เสี้ยววินาทีที่เธอกำลังจะกระโดดขึ้นรถบรรทุก เสี่ยวถงและเจิ้งห้าวกลับหันมาผลักเธอออกจากรถอย่างแรง ร่างของหลินเสี่ยวเหยาปลิวไปตามแรงกระแทก ก่อนจะร่วงลงสู่พื้นถนนเบื้องหน้าฝูงซอมบี้ที่กำลังหิวกระหาย

"ทำไม ทำไม..."หลินเสี่ยวเหยาพึมพำกับตัวเอง น้ำตาไหลอาบแก้ม " ทำไมพวกเขาถึงทำกับฉันแบบนี้"

หลินเสี่ยวเหยาไม่เคยคิดเลยว่า น้องสาวที่เธอรักและแฟนหนุ่มที่เธอไว้ใจ จะหักหลังเธอได้อย่างเลือดเย็น พวกเขาทั้งสองผลักเธอออกจากรถบรรทุกที่กำลังแล่นหนีฝูงซอมบี้และทิ้งเธอไว้เบื้องหลังเพื่อเป็นเหยื่อล่อพวกมัน

ความเจ็บปวดจากการถูกผลักและความผิดหวังจากการถูกหักหลัง จากเธอคนรัก ทำให้หลินเสี่ยวเหยาแทบจะหมดสิ้นเรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้น แต่สัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดก็ยังคงอยู่ เธอพยายามคลานหนีจากฝูงซอมบี้ที่กำลังเข้ามาใกล้

"เสี่ยวถง...เจิ้งห้าว..." เธอพึมพำชื่อของคนทั้งสองด้วยความเจ็บปวดและแค้นใจ

"กรรร..." เสียงคำรามน่าขนลุกดังขึ้นใกล้เข้ามาทุกที หลินเสี่ยวเหยาหันไปมอง เห็นซอมบี้หลายสิบตัวกำลังวิ่งตรงมาหาเธอด้วยความหิวกระหาย

“ไม่นะ...ฉันจะไม่ยอมตายง่ายๆ หรอก!” หลินเสี่ยวเหยาพึมพำกับตัวเอง ขณะที่เธอพยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

เธอเหลือบมองไปด้านหลัง เห็นเงาดำๆ ของซอมบี้หลายสิบตัวกำลังวิ่งตามเธอมาติดๆ หัวใจของหลินเสี่ยวเหยาเต้นรัวเร็ว เธอรู้ว่าถ้าเธอหยุดวิ่งตอนนี้ เธอจะกลายเป็นอาหารของพวกมันทันที

“ต้องมีทางออกสิ...ต้องมีทางรอด...” หลินเสี่ยวเหยาพยายามคิดหาทางเอาชีวิตรอด ขณะที่เธอมองไปรอบๆ

สายตาของเธอเหลือบไปเห็นร้านหนังสือเก่าๆ ร้านหนึ่งที่ตั้งอยู่ริมถนน หลินเสี่ยวเหยาไม่รอช้า เธอรีบวิ่งเข้าไปในร้านหนังสือทันที

“แกร๊ก!” เสียงประตูปิดดังขึ้น หลินเสี่ยวเหยาถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอหันไปล็อกประตู ก่อนที่จะทรุดตัวลงนั่งกับพื้น

“รอดแล้ว...ฉันรอดแล้ว...” หลินเสี่ยวเหยาพึมพำกับตัวเอง ขณะที่เธอมองไปรอบๆ ร้านหนังสือ

ร้านหนังสือเก่าๆ แห่งนี้เต็มไปด้วยหนังสือมากมาย ร่างบางไม่เคยคิดเลยว่าร้านหนังสือแห่งนี้จะกลายเป็นที่หลบภัยของเธอในวันนี้

หญิงสาวทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความเหนื่อยล้า ร่างบางหอบหายใจอย่างแรงราวกับจะขาดใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองรอบๆ ร้านหนังสือที่เต็มไปด้วยฝุ่นและหนังสือเก่าๆ ที่วางเรียงรายอยู่บนชั้น

หลินเสี่ยวเหยาเป็นผู้มีพลังพิเศษ เธอมีพลังวิเศษสายมิติระดับ 2 ที่เธอเรียกว่า "มิติส่วนตัว" เธอสำรวจกองอาหารที่กักตุนไว้ในมิติของเธอ มันคงจะพอให้เธอประทังชีวิตไปได้อีกหลายเดือน

"ไหนๆ ก็จะตายแล้ว ขอมีความสุขก่อนตายสักหน่อยก็แล้วกัน" หลินเสี่ยวเหยาพึมพำกับตัวเอง แต่ในวินาทีนั้นเอง เธอก็เหลือบไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่งที่วางอยู่บนชั้น หนังสือปกแข็งเก่าๆ ที่มีชื่อว่า "ฝากรักไว้กับสายลม" เธอเดินไปหยิบหนังสือเล่มหนาเล่มนั้นมาปัดฝุ่นออก

นิ้วเรียวไล้ไปตามตัวอักษรที่เรียงรายอยู่บนหน้ากระดาษ เรื่องราวเกิดขึ้นในยุคมืด ค.ศ. 1970 เป็นยุคที่มีความยากลำบาก ความแร้นแค้น และการต่อสู้ดิ้นรนของผู้คนในยุคสมัยนั้น

เป็นเรื่องราวของพระเอกและนางเอกที่ต้องเผชิญกับอุปสรรคมากมาย ทั้งความยากจน การขาดแคลนอาหาร และการปฏิวัติที่รุนแรง แต่พวกเขาก็ยังคงรักและเชื่อมั่นในกันและกัน พวกเขาต่อสู้เพื่อความรักและความฝันของพวกเขา จนสามารถล้มล้างอำนาจของตระกูลหยางที่เป็นหนึ่งในตระกูลเก่าแก่ของเมืองหลวงและเป็นผู้นำในฝ่ายรัฐบาลกลางได้

แต่ในเรื่องราวความรักที่สวยงามนี้ กลับมีตัวละครหนึ่งที่ทำให้เธอรู้สึกสะดุด นั่นคือ หลินเสี่ยวเหยา นางร้ายของเรื่อง เธอเป็นหญิงสาวที่สวย แต่กลับตกหลุมรักพระเอกที่เป็นยุวชนปัญญา เธอพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้พระเอกมาครอบครอง ทั้งมอบสิ่งของ และเงินทอง ที่พ่อแม่หามาให้ด้วยความยากลำบาก แต่สุดท้ายเธอก็ต้องตายพระเงื้อมือของพระเอกเนื่องจากเธอวางแผนคิดทำร้ายนางเอกของเรื่อง

แต่แผนการของเธอกลับถูกพระเอกซ้อนแผน เธอต้องสูญเสียทุกอย่าง แม้กระทั่งชีวิตของเธอเอง

"ช่างน่าสมเพชอะไรเช่นนี้" หลินเสี่ยวเหยาถอนหายใจออกมาเบาๆ เธอรู้สึกเห็นใจตัวร้ายในนิยายอย่างประหลาด เธอรู้สึกว่าหลินเสี่ยวเหยาเป็นเพียงเหยื่อของความรัก เธอทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งความรัก แต่กลับต้องพบกับจุดจบที่น่าเศร้า

ร่างบางวางหนังสือลงบนตัก เธอเงยหน้ามองเพดานห้องอย่างเหม่อลอย เธอไม่รู้ว่าจะมีชีวิตรอดไปได้ถึงเมื่อไหร่ เพราะประตูร้านหนังสือที่เธอหลบหนีซอมบี้เข้ามาอยู่ ไม่รู้ว่าจะทนต่อแรงกระแทกของซอมบี้ได้อีกนานเท่าไหร่

เสียงประตูไม้เก่าผุพังเริ่มดังสนั่นหวั่นไหว ท่ามกลางความเงียบสงัดของร้านหนังสือร้าง หลินเสี่ยวเหยาเงยหน้าจากกองหนังสือที่เธอพยายามใช้เป็นที่กำบัง ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังเงาตะคุ่มที่เคลื่อนไหวอยู่หลังประตูที่กำลังจะพังทลายลงมา

หัวใจของหญิงสาวเต้นระรัว มือเรียวบางกำดาบที่เตรียมไว้ข้างกายแน่น เธอสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามเรียกสติและความกล้าที่หลงเหลืออยู่

ทันใดนั้น ประตูไม้ก็พังครืนลงมา พร้อมกับฝูงซอมบี้จำนวนมากที่พุ่งเข้ามาในร้าน มันคำรามเสียงต่ำ ดวงตาสีขุ่นมัวจ้องมองหลินเสี่ยวเหยาอย่างหิวกระหาย ร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลและคราบเลือดแห้งกรังส่งกลิ่นเหม็นเน่าคลุ้งไปทั่ว

หลินเสี่ยวเหยาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องสู้ เธอพุ่งเข้าใส่พวกซอมบี้ หวังจะปลิดชีพมันให้เร็วที่สุด แต่ร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการเดินทางและการต่อสู้กับฝูงซอมบี้ก่อนหน้านี้ ทำให้เธอพลาดท่า ดาบหลุดจากมือ ร่างของเธอถูกซอมบี้ตะปบลงกับพื้น

"กรรร..." ซอมบี้คำรามเสียงดัง ก่อนจะก้มลงกัดเข้าที่แขนของหลินเสี่ยวเหยาอย่างแรง ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วร่างกาย เธอพยายามดิ้นรน แต่ก็ไม่เป็นผล

"โอ๊ยยยย" เสียงร้องของหลินเสี่ยวเหยาดังไปทั่วร้านหนังสือร้าง แต่ก็ไม่มีใครได้ยิน เธอรู้ดีว่าชะตากรรมของเธอจะเป็นอย่างไรต่อไป

ดวงตาของหลินเสี่ยวเหยาพร่าเลือน เธอเห็นภาพของพ่อแม่และคุณปู่ที่เธอรักแวบเข้ามาในห้วงคำนึง ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง พร้อมกับร่างที่ล้มลง ท่ามกลางฝูงซอมบี้ที่กรูเข้ามาอย่างหิวกระหาย รุมทึ้งเนื้อหนังของเธออย่างบ้าคลั่ง

ร้านหนังสือร้างกลับคืนสู่ความเงียบสงัดอีกครั้ง เหลือเพียงคราบเลือดและเศษเสื้อผ้าของหลินเสี่ยวเหยาที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น เป็นเครื่องยืนยันถึงโศกนาฏกรรมที่เพิ่งเกิดขึ้น