บทที่ 0012

หลินจืออี้ถูกจ้าวเฉิงดึงไปข้างหลัง ตอนที่สติของเธอเลือนราง เธอกําหมัดแน่น ปลายนิ้วฝังเข้าไปในฝ่ามือ ก่อให้เกิดความเจ็บปวด เรียกความคิดของเธอกลับมา

เธอต้องช่วยตัวเอง

หลินจืออี้จับลูกบิดประตูเพื่อทําให้ร่างกายตัวเองมั่นคง สายตาค้นหาสิ่งของที่สามารถช่วยตัวเองได้

เครื่องประดับคริสตัลบนคอนโซลกลางให้โอกาสเธอ

แต่เมื่อเธอเอื้อมมือไปพอ กลับขาดไปเล็กน้อยเสมอ

เธอกัดฟันแน่น ต่อต้านแรงของจ้าวเฉิง ปลายนิ้วค่อยๆ ไปถึงเครื่องประดับคริสตัล

ทันทีที่คว้ามันขึ้นมาจากแผ่นกันลื่น เธอก็ทุบมันอย่างแรงไปข้างหลัง

โครม! จ้าวเฉิงทําเสียงฮึดฮัดแล้วปล่อยหลินจืออี้

หลินจืออี้ถือโอกาสนี้กดประตูรถเพื่อปลดล็อก เธอกลิ้งตัวออกจากรถ

ในคืนฤดูใบไม้ร่วง แสงจันทร์สว่างอยู่บนท้องฟ้า แต่สายลมกลับเหมือนมีดคมเล่มหนึ่งพัดผ่านร่างกายของหลินจืออี้อย่างรุนแรง

เธอวิ่งไปข้างหน้าอย่างยากลําบาก

เพิ่งวิ่งไปได้สองก้าว คนข้างหลังก็บีบคอเธอ เธอกัดฟันสู้ แต่ถูกเขาคว้าผมและทุบไปที่ประตูรถ

เวียนหัวอยู่พักหนึ่ง เธอล้มลง จ้าวเฉิงถือโอกาสยัดเธอเข้าไปในเบาะหลัง

จ้าวเฉิงยืนอยู่ที่ประตูรถ หอบหายใจและเช็ดเลือดบนหน้าผากอย่างลวกๆ ดวงตาของเขาไม่มีความอ่อนโยนและความเอาใจใส่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดว่า "ถ้าฉันไม่ได้เห็นว่าเธอสวย ฉันคงขี้เกียจเกินไปที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับเธอแล้ว หลังจากกินข้าวและดูหนังแล้ว หลังจากนั้นก็คือนอนโดยปริยาย อยากไปตอนนี้เหรอ? เล่นฉันเหรอ?"

หลินจืออี้ไม่อยากยอมรับชะตากรรม เธอดิ้นรนอย่างสุดชีวิต ทั้งเตะทั้งเตะ ขัดขวางไม่ให้จ้าวเฉิงเข้าใกล้ตัวเอง

จ้าวเฉิงกลับฉวยโอกาสคว้าข้อเท้าของเธอไว้ ถอดรองเท้าส้นสูงของเธอออก แล้วค่อยๆ ลูบไล้หลังเท้าของเธอ

ทันใดนั้นหลินจืออี้ก็รู้สึกเหมือนมีงูเลื้อยอยู่บนผิวของเขา รู้สึกหนาวไปทั้งตัว

เธอถีบเท้าหลายครั้ง อยากจะดึงเท้าของตัวเองกลับมา แต่กลับให้โอกาสจ้าวเฉิงดึงเท้าของเธอออก

จ้าวเฉิงเบียดเข้าไปในขาทั้งสองข้างของหลินจืออี้ด้วยรอยยิ้มที่ประสบความสําเร็จ ร่างกายกดเข้าหาเธอ มือลูบไล้ไปตามผิวหนังที่ชายกระโปรงของเธอ

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กับร่างกายของหลินจืออี้อย่างเพลิดเพลิน

หอมนุ่มจริงๆ

หลินจืออี้สวยมาก สวยแบบไม่มีมารยา ผิวกระจ่างใส เพราะความตื่นเต้น ผิวที่ขาวผ่องจึงแดงระเรื่อจากภายในสู่ภายนอก เหมือนอยู่ในสภาวะเมามายเล็กน้อย

คู่กับดวงตาที่เต็มไปด้วยไอน้ำ แตกสลายและน่าหลงใหล

ผู้ชายคนไหนเห็นแล้วก็อยากจะกระโจนเข้าไปกระแทกเธออย่างแรง

จริงดังคาด หลังทับอยู่ใต้ร่าง ร่างกายของหลินจืออี้ยังนุ่มนิ่มกว่าที่เขาคิดไว้อีก

เขาหัวเราะเบาๆ:"อย่าโทษฉันนะ แม่ของเธอส่งเธอมาที่บ้าน นายท่านสองต้องการทําธุรกิจกับครอบครัวของฉัน แม่ของเธอก็เลยรีบส่งคนและความร่วมมือมาที่บ้านไม่ใช่หรือ? เชื่อฟังฉันดีๆ ผลประโยชน์จะตกเป็นของครอบครัวของเธอแน่ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ เธอควรรู้ว่าครอบครัวของเธอเป็นยังไงในตระกูลกง”

เขาพูดไปพลาง ใช้ขาดันเข่าทั้งสองข้างของหลินจืออี้ออก ลูบใบหน้าของเธอ ฉีกคอเสื้อออกอย่างแรง ทําให้ผิวหนังบริเวณหน้าอกของเธอถูกแสงจันทร์สาดส่อง

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาและทําท่าทางจูบลงไป

หลินจืออี้รู้สึกเวียนหัวตาลายเมื่อเห็นกระเป๋าของตัวเองที่ตกอยู่บนพรมปูพื้น

เพื่อจับคู่ หลิ่วเหอจงใจนํากระเป๋าหนังแท้ขนาดเล็กที่มีหมุดสี่มุมมาให้เธอ เป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัส แม้ว่าเธอจะวางโทรศัพท์ได้เพียงเครื่องเดียว แต่ก็หนักเป็นพิเศษ

เพียงพอที่จะฆ่าใครสักคน!

เมื่อมือของจ้าวเฉิงล้วงเข้าไปใต้กระโปรง ดวงตาของหลินจืออี้ก็แสดงความดุร้ายออกมา คว้ากระเป๋าแล้วทุบไปที่หัวของเขา

“โอ๊ย!”

จ้าวเฉิงกุมหัวด้วยความเจ็บปวด

แต่หลินจืออี้ก็ยังไม่หยุด ดวงตาของเธอแดงก่ำไปด้วยเลือด ครั้งแล้วครั้งเล่า...

"หลินจืออี้ ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว...”

หลินจืออี้รู้ดีว่าเขาไม่ได้ยอมรับผิด แต่กลัวต่างหาก

กลับชาติมาเกิด เธอไม่อยากยุ่งกับใคร

ทําไมไม่ปล่อยเธอไป

เสียงของจ้าวเฉิงเบาลงเรื่อยๆ เลือดหยดลงบนใบหน้าและร่างกายของหลินจืออี้ทีละหยดสองหยด

จนกระทั่งเขาสลบไสลอยู่ใต้ที่นั่ง หลินจืออี้จึงหยุดมือ

เธอดึงเสื้อผ้าของเธอให้เรียบร้อยและล้มลุกคลุกคลานลงมาจากรถ

เมื่อพยุงร่างขึ้น เธอพูดไม่ออกแม้แต่คําเดียว ลากกระเป๋าที่เปื้อนเลือดและเปลี่ยนรูปบนพื้นเดินออกไปทีละก้าวๆ

เดินไปได้ครึ่งทาง ไฟบนหลังคารถฝั่งตรงข้ามก็สว่างขึ้น

หลินจืออี้ยกมือขึ้นบังไว้ หลังจากปรับตัวได้แล้วก็ปล่อยมือลง ก็เห็นกงเฉินลงจากรถอย่างเรียบร้อยและสูงส่ง

กับท่าทางกระเซอะกระเซิงของเธอต่างหันราวฟ้ากับเหว

ดวงตาทั้งสี่ประสานกัน กงเฉินขมวดคิ้ว

จนกระทั่งมีเสียงไซเรนดังขึ้นรอบๆ หลินจืออี้ถึงค่อยได้สติ

ตํารวจที่สวมถุงมือเดินมาหาเธอและยื่นมือออกมา "คุณหลิน เราต้องการหลักฐานในมือของคุณ"

“เขาตายแล้ว?” หลินจืออี้ถามเสียงเย็นชา

“ยังครับ ส่งไปช่วยชีวิตแล้ว”

ตํารวจสังเกตเห็นว่าจิตใจของเธอผิดปกติและคําตอบก็ระมัดระวังมากขึ้น

หลินจืออี้ผงกหัว แต่ในสมองยังคงตึงเครียดอยู่

จนเมื่อตำรวจเอากระเป๋าของเธอใส่ลงไปในถุงหลักฐานก็ปากมาก

“ยังดีที่แจ้งตํารวจทันเวลา”

หลินจืออี้จับจุดสําคัญได้ หันหน้าถามว่า “ใครแจ้งตํารวจกัน?”

ตํารวจชําเลืองมองกงเฉินที่สูบบุหรี่อยู่ข้างรถ ไม่กล้าพูดอะไรมาก เก็บหลักฐานแล้วก็จากไป

กงเฉินหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ เดินเข้ามาด้วยร่างกายที่เย็นชา ชุดสูทสีดําบริสุทธิ์เต็มไปด้วยความรู้สึกต้องห้าม ไม่เข้ากับทุกสิ่งรอบตัว

รวมถึงหลินจืออี้เองด้วย

เขาหยุดอยู่ตรงหน้าหลินจืออี้ กวาดมองรอยบวมแดงที่หน้าผากเธอ เอ่ยเยาะเย้ยว่า “ช่างเป็นคนมีความสามารถจริงๆ ยังพอใจอยู่ไหม?”

หลินจืออี้ฟังคําพูดของเขา สายที่ตึงเครียดในสมอง ในที่สุดก็ขาดเสียงหึ่งๆ แล้ว

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วร่างของเธอ มองเขาแล้วริมฝีปากสั่นระริก “ตอนที่คุณกับซ่งหว่านชิวอยู่ด้วยกัน คุณเห็นฉันแล้วใช่ไหม?”

กงเฉินไม่พูดและยอมรับโดยปริยาย

หลินจืออี้ร่างกายเซไปเซมา หัวเราะเสียงเย็นชาออกมา ก้มหน้าลงใช้ชายกระโปรงเช็ดคราบเลือดบนมืออย่างไม่ใส่ใจ

"นี่คือการลงโทษที่ฉันฝ่าฝืนคุณหรือ? ให้ฉันจดจําผลที่จะตามมาเมื่อยั่วยุคุณใช่ไหม?”

“แล้วอาเล็กจะเอาผลแบบไหนล่ะ?”

“ฉันคุกเข่ายอมรับผิดหรือ? ในเมื่ออาเล็กชอบแบบนี้ ก็บอกแต่แรกสิ”

หลินจืออี้ถอยหลังไปสองก้าว ห่างจากกงเฉินไปไกล

เธอโค้งคํานับและน้ำเสียงของเธอเปียกและยิ้มอย่างขมขื่น "อาเล็ก ฉันผิดไปแล้ว ฉันขอโทษ ฉันไม่ควรไปยุ่งกับอา”

“หลินจืออี้”

น้ำเสียงของกงเฉินเคร่งขรึม สีหน้าเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มในชั่วพริบตา ราวกับแสงจันทร์ในคืนนี้ ปกคลุมด้วยเมฆดําที่กดทับจนหายใจไม่ออก

หลินจืออี้ไม่ได้มองเขา อยากจะเดินผ่านเขาไปที่อื่น

มือกลับถูกเขากุมไว้ ดึงมาตรงหน้าตัวเองอย่างแรง น้ำเสียงแข็งกระด้างแฝงคําเตือน “อย่าก่อความวุ่นวาย”

ก่อความวุ่นวาย?

เพราะเธอไม่ยอมเชื่อฟังหรือ? ไม่ยอมเป็นโล่ให้คนเขานินทาเหรอ?

หรือเป็นเพราะเธอเคยรักเขา?

เธอสมควรได้รับการปฏิบัติแบบนี้หรือ?

ใช่ เธอสมควรได้รับมัน

เธอไม่ควรรับปากหลิ่วเหอกินอาหารมื้อนี้ ไม่ควรขอความช่วยเหลือจากกงเฉิน

หลินจืออี้สะบัดมือ ปกคอเสื้อที่จัดการอย่างยากลําบากก็กระจัดกระจายไปในพริบตา

เสื้อชั้นในปรากฏอย่างเลือนราง หน้าอกเต็มไปด้วยรอยข่วนที่จ้าวเฉิงทิ้งไว้

ต่อหน้ากงเฉินอย่างเปิดเผยแบบนี้

หลินจืออี้ไม่ได้มองเขา ดึงคอเสื้ออย่างลวกๆ หลบมือของเขาแล้วเบี่ยงตัวออกไป

หลังหันหลังให้ หลินจืออี้ถูกลมพัดมา ความกลัวปกคลุมไปทั่วร่าง ไม่ว่าเธอจะกอดตัวเองแน่นแค่ไหน ก็รู้สึกหนาวอยู่ดี

ทันใดนั้น

"คุณหลิน! เรียกรถพยาบาล!” ตํารวจตะโกน

หลินจืออี้ล้มลงกับพื้นแล้ว

วินาทีต่อมา เธอถูกโอบกอดไว้ในอ้อมกอดอันอบอุ่น

กลิ่นยาสูบจางๆ ผสมกับความเย็นของต้นสนเย็น สงบและยับยั้ง

กลิ่นอายแบบนี้ตัดผ่านชีวิตของเธอ

ทําให้เธอทั้งคุ้นเคยและหวาดกลัว

หลินจืออี้ตัวเกร็งเล็กน้อย น้ำตาไหลพรากจากหางตาอย่างผิดหวัง

เธอกลัว! เธอจะไม่กลัวได้ยังไง?

ขณะสลบไสล เธอรู้สึกว่ามีคนถูไถหางตาของเธอ ท่วงท่าเช็ดน้ำตาแฝงไปด้วยความสํารวจ