บทที่ 7 เจอกันอีกครั้ง

최신 챕터

• เด็กฝึกงานของแม็กเครย์    บทที่ 29 คุยๆกันอยู่

  "ไว้เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง นี่น้ำอิงแล้วก็อีกคนบะหมี่เพื่อนของหนูค่ะ" ลิตารีบแนะนำเพื่อนของเธอกับแม็กเครย์เพื่อเป็นการตัดบทไม่อยากให้สองสาวถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องของเธอในตอนนี้"สวัสดีค่ะ/สวัสดีค่ะ" ทั้งคู่จึงยกมือไหว้หนุ่มหล่อที่มากับเพื่อนของพวกเธออย่างนอบน้อม"งั้นหนูขอแยกกับคุณตรงนี้เลยนะคะ""เสร็จแล้วก็โทรบอก” แม็กเครย์บอกลิตากึ่งออกคำสั่งสั้นๆ แล้วจึงปลีกตัวออกไปปล่อยให้ทั้งบะหมี่และน้ำอิงมีแต่คำถามที่อยากรู้อยากเห็นใจจะขาด"ไปร้านชาบูด่วนๆ" บะหมี่รีบหันไปบอกสองสาว"ใช่!" คำพูดเสริมของน้ำอิง ทำเอาลิตาเกาหัวด้วยความรู้สึกหลากหลายในตอนนี้ แล้วจึงรีบเดินตามเพื่อนสาวทั้งสองไปติดๆ"แล้วนี่ทำไมแกถึงได้มาด้วยกันกับคุณแม็กเครย์ล่ะ" หลังจากสาวๆ สั่งชุดชาบูบุฟเฟต์แบบจัดเต็ม น้ำอิงก็รีบโพล่งถามลิตาตรงๆ"คือ...ฉันก็ไม่รู้จะอธิบายพวกแกยังไงดี" เธอไม่อยากจะให้เพื่อนมาเดือดร้อนด้วย ถ้ารู้ถึงต้นเรื่องทั้งหมด เรื่องราวมันอีนุงตุงนังเกินกว่าจะเล่าได้"หรือว่า เขามาจีบแก""เออ นั่นนะสิ เด็กฝึกงานสวยขนาดนี้ เจ้าของโรงแรมจีบก็คงไม่แปลกมั้ง" ทั้งสองก็แค่เดาๆ ไปตามตามที่เห็น ไม่ได้คิดอะไรซับซ้อน พอพนักงาน

• เด็กฝึกงานของแม็กเครย์    บทที่ 28 มุมอ่อนโยน

  ลิตาที่ยังไม่ตอบตกลงกับเพื่อน เธอจึงเงยหน้ามองไปยังฝั่งตรงข้าม ก็พบว่าแม็กเครย์กำลังจ้องมองมาทางเธอพอดี"คุณ""มีอะไร" คำถามนิ่งๆ แต่ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับตะกุกตะกัก"คือ...พรุ่งนี้ หนูขอออกไปเจอเพื่อนๆ หน่อยได้ไหมคะ" เสียงหวานเล็กพยายามอ้อนชายหนุ่ม"ก็ไปสิ ฉันล่ามโซ่เธอไว้เหรอ" เขายกผ้าขึ้นมาเช็ดปากแล้วให้คำตอบเธอ แต่ฟังคำตอบแล้วดูเหมือนยียวนยังไงชอบกล"ก็คุณบอกนี่คะ ว่าจะไปไหนให้รายงานคุณด้วย""หึ...จำได้ก็ดี แล้วหายเจ็บเท้าแล้วเหรอ""ค่ะ ดีขึ้นแล้ว คิดว่าพรุ่งนี้น่าจะหายดี" ใบหน้าหวานรูปไข่ตอบชัดถ้อยชัดคำด้วยความดีใจที่มาเฟียหนุ่มจะอนุญาตให้เธอได้ไปเจอเพื่อนๆ คนตัวเล็กจึงตอบตกลงเพื่อนๆ ในไลน์กลุ่มทันทีวันต่อมา ลิตาที่แต่งตัวอยู่หน้ากระจกเสร็จแล้ว ก็กวาดสายตามองดูภายในห้องก็ไร้เงาของแม็กเครย์ ทั้งที่ก่อนอาบน้ำก็เห็นเขาอยู่ในห้อง หลังจากแต่งตัวเสร็จเธอจึงลงมาชั้นล่างของคฤหาสน์"เอ่อ ป้าเจียนเห็นคุณแม็กเครย์ไหมคะ""น่าจะอยู่ที่แถวสนามหญ้านะคะ เห็นบอกว่าจะไปให้ข้าวแบล็กกับบราวน์"ลิตาได้ยินดังนั้น จึงเดินไปที่สวนหย่อมซึ่งอยู่ด้านข้างคฤหาสน์ เธอเห็นแม็กเครย์กำลังลูบหัวและเล่นกับเจ้าตูบด้

• เด็กฝึกงานของแม็กเครย์    บทที่ 27 เอาใจใส่

  บนเตียงกว้างภายในห้องพักมีหญิงสาวนอนซุกที่อกแกร่งของชายหนุ่ม ถึงแม้จะมีผ้าห่มผืนนุ่มปกคลุมอยู่ แต่ร่างกายที่เปลือยเปล่ากลับรู้สึกหนาว อาจจะด้วยอุณหภูมิจากเครื่องปรับอากาศที่เย็นฉ่ำทำให้ใบหน้าหวานค่อยๆ รู้สึกตัวดวงตากลมค่อยๆ ลืมตาขึ้น เธอรู้สึกปวดร้าวไปทั่วร่างโดยเฉพาะใจกลางความเป็นสาวและข้อเท้าด้านซ้าย มือบางค่อยๆ ผละตัวออกจากอ้อมกอดของหนุ่มหล่อตรงหน้า"ตื่นแล้วเหรอ""คุณ…ปล่อยได้แล้ว" เธอแหงนมองนาฬิกาบนผนังบอกเวลาเกือบสิบเอ็ดโมงของเช้าวันใหม่ทำเอาดวงตากลมเบิกโพลง เกิดมาเธอไม่เคยตื่นสายขนาดนี้เลย ยกเว้นแค่ช่วงที่ป่วยเท่านั้นตั้งแต่จำความได้เธอโตมากับมูลนิธิก็ต้องตื่นนอนเป็นเวลา ถึงแม้จะจะย้ายออกมาอยู่คนเดียวก็แทบไม่ได้นอนตื่นสาย เพราะวันหยุดเธอก็ต้องไปทำงานพิเศษ"หึ…ทีเมื่อคืนยังอ้อนให้ฉันเอาเธออยู่เลยนะ" เขายกยิ้มมุมปาก ก่อนจะลุกขึ้นนั่งตามเธอในวินาทีต่อมาแล้วเสยกลุ่มผมดกหนาอย่างลวกๆ"อะไรเล่า ก็คุณนั่นแหละ" ประโยคดังกล่าวทำเอาลิตาคิดถึงเรื่องเมื่อคืนใบหน้าหวานก็เห่อแดงด้วยความรู้สึกเขินอาย แม็กเครย์กำลังทำให้เธอกลายเป็นคนร่านรัก"ยังเจ็บข้อเท้าอยู่หรือเปล่า" เขาพูดพลางรีบจับไปที่ข

• เด็กฝึกงานของแม็กเครย์    บทที่ 26 ก็ฉันนี่ไงผัวเธอ NC

  "นี่มันอะไรกันคะ""หึ..พูดหลายรอบแล้วนะลิตา ว่าฉันไม่ชอบให้เธอเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่น แต่ในเมื่อเธอมันพยศเก่งนัก ได้!! ฉันต้องลงโทษเธอสักหน่อยแล้ว เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะเย.ด.เธอให้กลับไปฝึกงานไม่ไหวเลยคอยดู" มาเฟียหนุ่มตะโกนเสียงดังลั่นแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทำเอาร่างบางสั่นผวาไม่คิดเลยว่าเหตุการณ์เมื่อชั่วครู่จะทำให้เขาเดือดดาลได้ขนาดนี้"ขะ...คุณปัถย์วีก็แค่ช่วยดึงรองเท้าออกเฉยๆ เองนะคะ มะ..ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย" เธอตอบเสี่ยงสั่น น้ำตาค่อยๆ ไหลอาบแก้มนวลทั้งสองข้างแควก!!!เขาย่างสามขุมขึ้นมาบนเตียงแล้วฉีกชุดเดรสสีชมพูหวานหยดออกจากร่างบางอย่างไม่ไยดีจนมันบาดผิวอ่อนเป็นรอยจ้ำแดง เห็นชุดนี้แล้วมันยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด เขาไม่น่าให้ลิตาใส่มันมาที่งานวันเกิดเพื่อนของเขาเลย"กรี๊ดดดดดดด จะ…เจ็บนะ""เจ็บสิดี อ่อยผู้ชายเก่งนักใช่ไหม ฮะ""อ้าย…บะเบา หนูไม่ได้อ่อยสักหน่อย" เขากระชากซิลิโคนปิดจุกแล้วตามด้วยแพนตี้จิ๋วออกไปคนละทิศคนละทางจนตอนนี้สาวสวยเปลือยกายขาวผ่องต่อหน้าเขา"หึ..ไม่ได้อ่อยอะไรฉันเห็นมันกอดเธออยู่""อธิบายไปก็เท่านั้นแล้วแต่คุณจะคิด" เธอแหงนมองเขาผ่านม่านน้ำตา"หึ…แม้กับพวกเพื่อนฉัน เธอ

• เด็กฝึกงานของแม็กเครย์    บทที่ 25 ลงโทษ

  หมับ!ทันทีที่ลิตาหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟา แม็กเครย์ก็รั้งร่างอรชรมานั่งบนตักของเขา ลูกเรืออีกคนจึงรีบทำหน้าบริการชงเครื่องดื่มทันทีอย่างรู้งาน"คุณผู้หญิงรับอะไรดีครับ""ออนเดอะร็อก" จู่ๆ เธอก็อยากจะดื่มอะไรแรงๆ ให้มันลืมสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในตอนนี้ แล้วเด็กสาวก็ลุกขึ้นขยับไปนั่งบนโซฟาเดียวกันกับเขาแทน"นั่งบนตักฉันแล้วมันเป็นยังไง" ดวงตาสีอำพันมองใบหน้าหวานที่กำลังหลบสายตาเขา"อึดอัดค่ะ ขอนั่งตรงนี้แทน" เธอให้คำตอบโดยไม่มองหน้าเขาสักนิด เมื่อแก้วเครื่องดื่มถูกเสิร์ฟตรงหน้าเธอจึงหมายจะยื่นหยิบมันมาดื่ม"ฉันไม่ให้ดื่ม เดี๋ยวก็เมาหรอก" เขารีบกระชากแขนเรียวเล็กเพื่อเตือนสติเธอ"เจ็บนะคะ ไม่เห็นเป็นไรสักหน่อย เพราะคุณก็อยู่ด้วย" ใบหน้าหวานหันมองเจ้าของดวงตาสีอำพันพร้อมกับดันข้อมือให้เป็นอิสระแล้วจะหยิบแก้วดังกล่าว แต่ก็ช้ากว่าคนตัวโต"เปลี่ยนเป็นไวน์แทน" เขาหันไปบอกลูกเรือแล้วเลื่อนแก้วที่มีน้ำสีอำพันออกไปให้พ้นมือ"หวงฉิบหาย/หวงฉิบหาย/หวงฉิบหาย" บรรดาหนุ่มหน้าหล่อเมื่อเห็นการกระทำดังกล่าวก็อดไม่ได้ที่จะเหน็บแนมเพื่อนพวกเขาโดยพร้อมเพรียงกันภายในเลาจน์ได้ถูกออกแบบให้เหมือนโซนวีไอพีของผับบา

• เด็กฝึกงานของแม็กเครย์    บทที่ 24 ขอเอาไปทำงานที่คลับ

  หลังเวลาเลิกงาน…ลิตากุลีกุจอเดินออกจากลิฟต์เมื่อขึ้นมาถึงชั้นบน เธอรีบเดินไปห้องประธานหนุ่มด้วยหัวใจดวงน้อยเต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะ ไม่รู้ถึงจุดประสงค์ที่ผู้เป็นนายจ้างนัดเธอมาในสมองอดไม่ได้ที่จะคิดไปสะระตะ ถึงแม้จะมีสายตาจับจ้องมาทางเธอบ้างประปราย แต่ทว่ากลับไร้เสียงซุบซิบนินทาของเหล่าพนักงานฝ่ายบริหารแถมกลุ่มคนที่เธอเคยมีปากเสียงด้วยกลับไม่อยู่แต่ถูกแทนที่ด้วยคนที่เธอไม่คุ้นหน้า"ขออนุญาตค่ะ" รอจนเสียงตอบรับดังขึ้นจากด้านในเธอจึงเปิดประตูเข้าไปในห้องของแม็กเครย์ตามนัด"ที่นัดดิฉันมามีอะไรหรือเปล่าคะ" หญิงสาวหยุดยืนตามมารยาทตรงหน้าโต๊ะทำงานของประธานบริษัท เธอจึงเอ่ยปากถามในขณะที่เขากำลังยืนสูบบุหรี่มองออกไปนอกกระจกเห็นวิวทิวทัศน์สวยงาม"เธอมาสายยี่สิบนาที" เขาหันหลังกลับมามองพร้อมกับสายตาที่คาดโทษเธอ"คือ งานยุ่งนิดหน่อยค่ะ ก็เลยมาช้า""แต่ฉันดูผ่านกล้องวงจรปิด ไม่ใช่แบบที่เธอพูดปาลิตา" หญิงสาวรีบเม้มปากเป็นเส้นตรงเมื่อรู้ตัวว่าแม็กเครย์จับได้ว่าเธอกำลังโกหก"ก็...ดิฉันรอให้พนักงานทยอยกลับบ้านไปก่อนค่ะ ไม่อยากเป็นขี้ปากคนในบริษัท" ในเมื่อเขาสงสัยนักบอกไปตามตรงมันซะเลย"ทำไม มาหาฉันแ