Share

บทที่ 8 หญิงร่าน NC+

last update Last Updated: 2025-06-12 12:25:35

ตุ๊บ!

"โอ๊ย นี่คุณจะพาฉันไปไหน กระเป๋าฉันอยู่ที่ห้องแต่งตัว" สรรพนามที่เด็กสาวแทนตัวเปลี่ยนไป พร้อมๆ กับกำปั้นเล็กอีกข้างพยายามทุบนิ้วมือของเขาเพื่อให้คลายพันธนาการออกจากข้อแขนของเธอแต่กลับกลายเป็นว่ายิ่งกระตุ้นต่อมโทสะของเขาให้เดือดดาล

"เข้าไป" เขายัดเธอเข้าไปในรถโรลส์รอยซ์คันหรูที่ลานจอดรถ แล้วก้าวขายาวตามขึ้นมาติดๆ

"ปล่อยนะ ฉันไม่ไป โอ๊ย!" ร่างอรชรล้มคะมำกระแทกกับเบาะหนังจนเด็กสาวรู้สึกเจ็บแปล๊บที่สะโพกงอนงาม ก่อนจะกวาดสายตามองภายห้องโดยสารที่กว้างขวางกว่าปกติแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

"หึ...อยู่กับฉันทำเป็นหวงเนื้อหวงตัวเพื่ออัพราคา พอทีกับคนอื่นรีบอ้าขาให้โดยไม่ลังเล...ผู้หญิงร่าน" ถ้อยคำดูถูกของแม็กเครย์ทำเอาเด็กสาวถูกเรียกคืนสติ แล้วหันมองเขาด้วยแววตาวาวโรจน์ ฝ่ามือเล็กกำหมัดแน่นด้วยความขุ่นเคือง

"ออกรถ"

"ขะ...คุณจะพาฉันไปไหน" ดวงตากลมมองข้างทางด้วยความหวาดกลัวเมื่อรถคันดังกล่าวถูกขับเคลื่อนไปถนนเส้นหลักด้วยความเร็วเกินกว่ากฎหมายกำหนดหลังจากที่แม็กเครย์ออกคำสั่ง

"อยากขายตัวนักไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวฉันซื้อไว้เอง"

"มะ...ไม่ ก็บอกไม่ได้ขายไง" เธอตวาดกลับเสียงสั่นไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะเจอกับอะไรบ้าง หากคืนนี้เธอต้องหลับนอนกับแม็กเครย์อีกไม่วายคงได้ล้มหมอนอนซมเป็นแน่

"แล้วเมื่อกี้ผู้หญิงร่านที่ไหนจะไปอ้าขาให้ผู้ชายคนอื่นหลังเลิกงานฮะ"

"ถะ...ถึงฉันจะอ้าขาให้คุณอู๋ มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ"

"หึ...ไม่เกี่ยวงั้นเหรอ ได้ฉันจะทวนความจำให้เธอเองปาลิตา" จบประโยคแฝงนัยยะ เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำบนลำตัวทีละเม็ดทันที

"เดี๋ยวจอดรถข้างหน้า"

"แต่...ข้างหน้ามันคือสุสานไร้ญาตินะครับ...เอ่อให้จอดแถวนั้นหรือครับ" ขันเงินซึ่งเป็นมือซ้ายคนสนิทให้รีบเตือนสติผู้เป็นนายผ่านกระจกมองหลัง เมื่อเขาฟังบทสนทนามาสักพักพอจะทราบดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้

"แถวนั้นแหละ ถ้าพวกภูติผี...หรือวิญญาณอยากจะดูหนังสด กูไม่ถือ"

"ครับ" ขันเงินชะลอความเร็วแล้วหยุดรถตามคำบัญชา หลังจากนั้นจึงกดปุ่มปิดม่านกั้นระหว่างเขาและเจ้านายหนุ่มอย่างรู้งาน

"จะ...ทำอะไร" ลิตาลนลานขยับสะโพกจนชิดกับประตูรถอีกฝั่งมองมาเฟียหนุ่มถอดเสื้อเชิ้ตสีดำอวดแผงอกลอนซิกซ์แพ็กด้วยแววตาสั่นระริก เขาต่างหากที่ยิ่งกว่าปีศาจร้าย

แควกกกกก!

"กรี๊ดดดดดดด" แม็กเครย์กระชากเดรสกลิตเตอร์สีดำบนเรือนร่างของเด็กสาวจนขาดวิ่น ถึงแม้จะมีเพียงแสงไฟสลัวริมถนนข้างทางแต่ก็มองเห็นเรือนร่างขาวผ่องอย่างชัดเจน

"ขะ...คนสารเลว"

"ฉันยังเลวได้กว่านี้อีก"

"หึ/ยะ...อย่านะ กรี๊ดดดดด...ฮือ" เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นพร้อมกับเสียงร่ำไห้คร่ำครวญของลิตา เมื่อเขาดึงบราเซียรูปปีกนกที่ห่อหุ้มเต้าอวบทั้งสองข้างออกโดยที่เด็กสาวไม่ทันตั้งตัว แล้วตามด้วยฉีกกางเกงในสีดำซีทรูซึ่งเป็นปราการด่านสุดท้ายบนตัวเด็กสาวที่วิงวอนให้เขาหยุดการกระทำ

"ขะ...ขอร้อง ฉันไม่ไหวแล้ว"

"หึ...เธอจะไปรู้ดีกว่าร่างกายตัวเองได้ยังไง" จบประโยคผู้อยู่เหนืออาณัติ เขาประกบริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่มทันที

"อื้ออออ อ่อยยย" น้ำเสียงอู้อี้บอกคำว่าปล่อย ดังอยู่ในลำคอค่อยๆ ถูกกลืนหายเข้าไป ฝ่ามือหนาล็อกท้ายทอยเล็กไว้ เขาตวัดเรียวลิ้นไล่ชิมความหวานในโพรงปากเล็ก

มืออีกข้างสัมผัสไปที่โคนขาอ่อน ปลายนิ้วยาวแหวกกลีบกุหลาบแล้วสะกิดติ่งเกสรจนช่องทางรักคับแคบค่อยๆ ปลดปล่อยน้ำสีใสเบิกทาง

"อื้อ!"

แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ~ ฝ่ามือหนาแยงนิ้วกลางยาวพร้อมกับอีกสองนิ้วเข้าไปในผนังอ่อนนุ่มที่มีน้ำหวานใสไหลเยิ้ม

"...ไหนล่ะบอกว่าไม่ไหว ห แฉะเร็วขนาดนี้" ริมฝีปากหยักผละออกจากรสจูบ แล้วกระซิบประโยคเย้ยหยันแนบกับแก้มเนียนใสอมชมพูระเรื่อของเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

"อ๊าาา~...อื้อ พะ พอเถอะ" เขาเลื่อนฝ่ามือจากท้ายทอยทุยเล็กมารวบมือของเด็กสาวทั้งสองข้างที่กำลังปัดป้องการกระทำของเขา

"น้ำเยอะขนาดนี้ ยังจะบอกให้พออีกเหรอ" ว่าพลางนิ้วชี้ นิ้วกลาง นิ้วนางเร่งจังหวะหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ จนหญิงสาวยกสะโพกมนเข้าหาเพื่อตอบสนองนิ้วของเขา ภายในร่องอ่อนนุ่มตอดรัดสามนิ้วแกร่งจนเขารับรู้ว่าเธอกำลังจะใกล้ถึงฝั่งฝัน

"แตกออกมาสิ แตกออกมาเลย"

แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ!

เขาเร่งจังหวะชักเข้าชักออกไม่หยุด พร้อมๆ กับตะบี้ตะบันติ่งเกสร น้ำหวานภายในโพรงสวาทกระทบกับนิ้วยาวจนเกิดเสียงดังลามกดังไปทั่วห้องโดยสาร กลิ่นกายสาวที่ยั่วยวนทำเอาใบหน้าคมคายซุกไซ้ซอกคอขาวสลับซ้ายขวาแล้วขบเม้มผิวเนื้ออ่อนอย่างตั้งใจ

"อึก...อื้อ" แม็กเครย์ขยี้ช่องทางรักแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เด็กสาวรู้สึกวูบวาบที่ท้องน้อยจนไม่สามารถควบคุมความรู้สึกได้ แล้วขยับนิ้วแกร่งในห้วงจังหวะสุดท้ายก่อนที่เด็กสาวจะปลดปล่อยน้ำหวานไหลเยิ้มอาบฝ่ามือหนาของเขา

"อ่ะ...อ๊ายยยยย~" ความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนทำเอาลิตาตัวเบาหวิวราวกับล่องลอยในอากาศ ใจกลางสาวเปียกแฉะ

"หึ...นี่นะเหรอที่บอกว่าไม่ไหว" เขายกฝ่ามือที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำรักของเด็กสาวไปตรงหน้าของเธอ สายตาคมกริบมองดูเด็กสาวราวกับคนโรคจิต

"พะ...พอที ปล่อยฉันไปได้รึยัง" ลิตาหายใจเหนื่อยหอบพร้อมกับเบือนหน้าหนี ร่างกายไม่รักดีของเธอกลับตอบสนองสิ่งที่เขาปรนเปรอให้จนน่าอับอาย

"หึ...ถ้าเธอทำให้ฉันเสร็จได้ด้วยตรงนั้นของเธอ แล้วฉันจะปล่อยเธอไป" ไม่พูดเปล่าใบหน้าคมคายกวาดสายตาไปจ้องที่ใจกลางความเป็นสาวด้วยแววตาหื่นกระหาย

"ขะ...คุณว่าไงนะ"

"อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ"

"ขอร้องล่ะ ฉันทำไม่เป็นหรอก ขะ..คุณก็รู้หนิว่าฉันไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อน"

"ก็ลองดูสิ ฉันจะสอนให้"

"ตะ...แต่ฉันไม่ค่อยสบายอยู่นะคะ ฉันอยากกลับไปพักแล้ว" เป็นอีกครั้งที่เธอขอร้องผ่านม่านน้ำตา สองมือเล็กพนมไหว้ขอความเมตตา

"หึ...ในเมื่อไม่ทำตามที่ฉันสั่ง ก็อย่าหวังว่าจะได้นอน"

ประโยคที่บ่งบอกความหมายและสัมผัสได้ว่าเขาไม่ได้แค่ข่มขู่ และแล้วแม็กเครย์ก็ปลดเข็มขัดแล้วตามด้วยกระดุมกางเกง เพียงเสี้ยววินาทีกางเกงยีนสีเข้มและบ็อกเซอร์ถูกถอดออกไปกองอยู่ที่ปลายขายาว เผยให้เห็นแก่นกายใหญ่ที่กำลังแข็งตัวเต็มที่

"ขอร้องล่ะ...ฉะ...ฉันไม่ไหว ฮือ~" ถึงแม้จะแสงสว่างที่สาดส่องเข้ามาจะเพียงน้อยนิด แต่แค่เธอเห็นลำชายขนาดใหญ่กว่าแขนของเธอก็ทำเอาเด็กสาวรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง

หยาดน้ำตาค่อยรินไหลอาบสองแก้ม เธอรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ ภาพความป่าเถื่อนที่เธอถูกชายหนุ่มรังแกในครั้งแรกก็ค่อยๆ ฉายเข้ามาในสมองอีกครั้ง

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • เด็กฝึกงานของแม็กเครย์    ตอนพิเศษ

    มิอาร์และมอตก้าก็เติบโตขึ้นทุกวัน ด้านแม็กเครย์จึงกลับไปทำงานเหมือนเดิม แต่พอถึงเวลาเลิกงานปุ๊บเขาก็รีบกลับมาบ้านทันที เพราะคิดถึงลูกคิดถึงเมียแทบไม่อยากห่าง ส่วนลิตาก็กลับไปเรียนต่อโดยเธอเลือกที่จะเรียนภาคค่ำแทน จะได้ไม่กระทบเวลาเลี้ยงลูกน้อยทั้งสอง"นี่ลูกก็เริ่มเดินได้แล้วนะ เราจะจัดงานแต่งงานกันเมื่อไหร่ดีครับ" ในขณะที่สองจิ๋วกำลังฝึกยืนตั้งไข่และก้าวเดินที่สนามหญ้าข้างบ้านโดยมีบรรดามือซ้ายมือขวาและป้าเจียนตามประกบไม่ห่าง รวมไปถึงแบล็กกับบราวน์ก็คอยนั่งอารักขาอยู่ใกล้ๆ สมาชิกใหม่ทั้งสองของบ้านด้วยความชาญฉลาด"ก็ไหนเราคุยกันแล้วไงคะ ว่ารอหนูกลับไปเรียนให้จบก่อน" เมื่ออยู่กันเพียงลำพังที่อีกมุมหนึ่งของสวนหย่อมเธอจึงให้คำตอบสามี"มันนานไป พี่อยากแต่งไวๆ" เขาให้ตอบห้วนๆ ทำเอาคนฟังพอจะมองออกว่าสามีหนุ่มของเธอไม่พอใจ"ไม่พอใจอะไรอีกคะเนี่ย""ก็เมียพี่กำลังกลับไปเรียน ถ้าเกิดมีหนุ่มๆ มาตามจีบให้ทำไง""อะไรกันคะ พี่เล่นส่งลูกน้องไปเข้าเรียนด้วยขนาดนั้นใครจะกล้าเข้ามาคะ" ลิตาพึ่งกลับไปเรียนเมื่อวานได้แค่วันเดียว แต่แม็กเครย์ก็ยื่นข้อแลกเปลี่ยนให้ลูกน้องของเขาไปตามเฝ้าด้วยไม่ห่างเพราะกลัวจะ

  • เด็กฝึกงานของแม็กเครย์    บทที่ 52 Happy Ending (NC)

    เวลาต่อมา…แม็กเครย์ก็ได้เข้ารับรักษาตัวที่โรงพยาบาลในตัวอำเภอ ส่วนทุกคนที่เหลือก็บาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เธอจึงอยากนอนเฝ้าไข้พ่อของลูกด้วยตัวเองแสงสว่างของเช้าวันใหม่ก็ทอแสงผ่านเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยพิเศษ ทำให้ร่างอรชรที่นอนบนโซฟารู้สึกตัว ซึ่งเป็นเวลาที่นายแพทย์หนุ่มต้องเข้ามาตรวจดูอาการของแม็กเครย์ตามหน้าที่"พี่แม็กเครย์อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมคะ หนูจะไปซื้อมาให้" เธอลุกขึ้นมาถามชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้หลังจากที่คุณหมอออกไปแล้ว โดยชายหนุ่มตอบสนองตัวยาได้ดีก็ทำให้เธอรู้สึกโล่งใจหลังจากผ่านเรื่องราวร้ายๆ มาแล้ว"ไม่ครับ พี่ขอโทษนะที่ดูแลหนูกับลูกไม่ดี" เขาค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นหลังพิงหัวเตียง พลางจับมือหญิงสาว ถ้าเธอกับลูกเป็นอะไรไปเขาคงไม่ให้อภัยตัวเอง"ขอโทษทำไมกันคะ ตอนนี้หนูกับลูกก็ปลอดภัยดี" หลังจากผ่านการตรวจร่างกายมาแล้วก็พบว่าสองแฝดในท้องหัวใจเต้นปกติดี ส่วนลิตาก็มีแค่รอยฟกช้ำตามร่างกายเท่านั้น"แล้วพี่แม็กยังไม่เล่าให้ฟังเลยนะคะ ว่าพี่ตามมาช่วยหนูทันได้ไง" ในขณะที่ถามเธอก็ลากเก้าอี้ตัวเล็กมาไว้ข้างเตียงแล้วจึงหย่อนสะโพกนั่งลง"จริงๆ พี่ตามหนูมาแหละ นอนรีสอร์ตถัดไปนี

  • เด็กฝึกงานของแม็กเครย์    บทที่ 51 คนที่อยู่เบื้องหลัง

    ในเวลานี้ท้องฟ้าก็มืดมิดพอดี บรรยากาศที่ชวนขนลุกทำเอาร่างอรชรรู้สึกขวัญหนีดีฝ่อ ชายฉกรรจ์พาเธอเข้าไปในเส้นทางป่าทึบที่ไร้ผู้คน พื้นดินที่มีหญ้ารกปกคลุมมีเพียงแสงของดวงจันทร์ที่ให้ความสว่างในเวลานี้ เธอคิดถึงแม็กเครย์จับใจ แล้วใครกันนะที่ต้องการตัวเธอ แล้วเขาต้องการไปเพื่ออะไร ในสมองมันตีรวนไปหมดใช้เวลาพอสมควรก็เริ่มถึงหน้าผาสูง ดวงตากลมเห็นบุคคลที่เธอคุ้นเคยดียืนเอามือไพล่หลังกำลังจ้องมองไปยังท้องทะเลในยามค่ำคืนดวงตากลมเบิกโพลงเป็นไข่ห่าน อยู่ๆ ชายคนดังกล่าวหันมามองเธอ"ได้ตัวมาแล้วครับนาย""เปิดปากมันออก"ฟึบบบ!!! แรงกระชากจากกาวของสกอตช์เทปทำเอาเธอสะบัดหน้าหนีด้วยความรู้สึกเจ็บ"ขะ…คุณลุง" ริมฝีปากแดงเถือกเรียกสรรพนามชายตรงหน้าเสียงสั่นหรือว่าแท้จริงแล้วปองพลคือคนที่อยู่เบื้องหลังของเหตุการณ์ในวันนี้"หึ…มาสักทีนะหนูลิตา""ลุงทำแบบนี้ทำไมคะ ต้องการอะไร""มึงจ่ายเงินให้พวกมันได้แล้ว" ปองพลหันไปบอกคนขับรถของตัวเองที่ยื่นซองสีน้ำตาลซึ่งข้างในบรรจุเงินสด ในขณะที่ตัวเองหยิบปืนออกมาจากซองปืนพกข้างบั้นเอวออกมา"มีอะไรก็เรียกใช้พวกผมได้นะครับ" เสียงในหนึ่งของชายชุดดำบอกปองพลหลังจากนับเงิ

  • เด็กฝึกงานของแม็กเครย์    บทที่ 50 คนแปลกหน้า

    ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและสมาชิกในบ้านเริ่มสนิทกันมากขึ้น บางวันเธอก็นอนที่บ้านและบางวันก็กลับไปนอนที่บ้านของแม็กเครย์ การที่มีครอบครัวแท้ๆ มันอบอุ่นแบบนี้นี่เอง ส่วนเด็กๆ ในท้องของลิตาก็เริ่มโตขึ้นไปตามพัฒนาการคุณตาของปาลิตาหมายมั่นอยากให้หลานสาวได้เข้าไปช่วยงานในบริษัทของตระกูล เธอจึงได้เข้าไปศึกษาเนื้องานของบริษัทในบางเพื่อไม่ให้รู้สึกเบื่อ และหลังจากที่เธอคลอดลูกแล้ว จึงจะค่อยไปดูกิจการที่ภาคใต้ในลำดับต่อไปเวลาได้เดินไปเรื่อยๆ ก็ถึงวันที่ครอบครัวของปาลิตาเดินทางมาพักผ่อนที่ปราณบุรี ท้องน้อยๆ ในวันวานมาตอนนี้กลับนูนออกชัดขึ้นซึ่งในตอนแรกแม็กเครย์จะตามแฟนสาวของเขามาด้วย แต่เธอก็ห้ามไว้เพราะอยากเป็นส่วนตัวกับคนที่บ้าน และลุงของเธอได้ย้ำกับว่าอยากให้มีเพียงคนในครอบครัวเท่านั้น แต่เธอก็ไม่กล้าบอกแม็กเครย์ไปตามตรงโดยลิตาจะนั่งไปกับปภังกร ส่วนปัถย์วีไปคันเดียวกับปองพล ในขณะที่ทุกคนยืนเตรียมและตรวจเช็กสัมภาระภายในรถ จู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของปัถย์วีก็ดังขึ้น เขาจึงรีบกดรับสาย"ว่าไง"[นายครับ ไฟล์งานประมูลเพชรของไตรมาสถัดไปมันถูกลบไปครับ]"มันจะถูกลบไปได้ไงวะ หรือมีใครเข้ามาในห้องทำงา

  • เด็กฝึกงานของแม็กเครย์    บทที่ 49 ครอบครัวแท้ๆ

    "สวัสดีทุกคนนะคะ" เธอยกมือไหว้ทุกคนอย่างมีมารยาทหลังจากทราบชื่อของทุกคน เกิดมาไม่คิดไม่ฝันว่าจะกลายเป็นลูกเศรษฐี มีคนใช้กับเขา แต่ละคนล้วนแก่กว่าเธอทั้งนั้น การกระทำดังกล่าวทำให้เหล่าบริวารของบ้านอัศวรัศมิ์กุลต่างรู้สึกประทับใจกับเจ้านายคนใหม่ ที่ดูใจดีและไม่ถือตัว"เดี๋ยวเตรียมห้องใหม่ให้คุณลิตาด้วยนะโพน งั้นทุกคนมีอะไรก็ไปทำ" ปภังกรหันไปบอกแม่บ้านใหญ่ประจำคฤหาสน์รวมไปถึงคนอื่นๆ"โถ คุณหนูลิตาช่างดูคล้ายคุณปิ่นมากๆ โดยเฉพาะดวงตา พูดแล้วก็คิดถึงคุณปิ่นนะคะ ดีใจกับคุณท่านด้วยที่ได้เจอหลานสาวแล้ว" โพนแม่บ้านวัยป้าคนเก่าแก่ของที่นี่ เมื่อเห็นใบหน้าของปาลิตาก็อดคิดถึงมารดาของเด็กสาวไม่ได้ หลังจากที่แสดงความยินดีกับประมุขของบ้านเสร็จโพนจึงปลีกตัวออกไปทำตามคำบัญชาด้วยความเต็มใจปภังกรจึงเอามือแตะที่หลังของหลานสาวเบาๆ เป็นเชิงให้เดินไปพักผ่อนที่โซฟาเบดด้วยกัน"ถ้าโพนเตรียมห้องเสร็จแล้วหนูขึ้นไปพักได้เลยนะ อยากได้อะไรเพิ่มเติมบอกตาได้""ขอบคุณคุณตามากนะคะ""ไม่ต้องขอบคุณหรอก ต้องขอบคุณไอ้ไมค์มากกว่าที่มันเจอหนูแล้วมันพาหนูมาหาตา ไม่อย่างนั้นป่านนี้เราคงไม่ได้เจอหน้ากันหรอกหลานรักของตา" ใบหน้า

  • เด็กฝึกงานของแม็กเครย์    บทที่ 48 แต่งงานกันนะ

    หลังจากกลับมาพักผ่อนที่บ้านในช่วงบ่ายของวัน เขาจึงนัดแนะลิตาโดยบอกเธอว่าจะพามาดินเนอร์ที่รูฟท็อปโรงแรมแอมมิวตันซึ่งอยู่บนชั้นดาดฟ้า-ช่วงเย็น-ร่างอรชรในชุดแม็กซี่เดรสแบบเปิดไหล่ ก็เดินเคียงคู่มากับมาเฟียหนุ่มในปล่องลิฟต์ซึ่งกำลังเคลื่อนตัวมาถึงชั้นบนสุดของโรงแรม ทันทีที่ถึงรูฟท็อปบาร์ดาดฟ้าของแอมมิวตัน ก็มีสายลมเย็นกระทบผิวบาง บรรยากาศเป็นส่วนตัวโดยไม่มีแขกเลยสักคน จะเห็นก็มีแค่พนักงานของโรงแรมเท่านั้น ทำเอาลิตาถึงกับเผยอริมฝีปากเล็กๆ"อ้าว ไม่มีคนเลยเหรอคะ" ปกติเธอจะต้องเห็นภาพแขกเหรื่อที่มารับประทานอาหารมื้อเย็นอย่างคลาคล่ำเต็มทุกเกือบโต๊ะแต่มาวันนี้กลับปราศจากผู้คน แถมก็จัดโซนที่เห็นพระอาทิตย์ตกดินได้ชัดที่สุดให้มีซุ้มดอกไม้สดส่งกลิ่นหอมให้รู้สึกสดชื่น และใกล้กันมีกลีบดอกกุหลาบซึ่งถูกโปรยไว้เป็นรูปหัวใจตกแต่งด้วยเทียนLEDช่วยเพิ่มแสงสว่าง"ก็พี่อยากมากินกับหนูแค่สองคนหนิ ก็เลยให้ปิดรูฟท็อปหนึ่งวันครับ""ขนาดนั้นเชียว" เธอมุ่ยหน้ากลบเกลื่อนความเขินอาย แต่ก็อดดีใจไม่ได้ที่เขาพยายามเอาอกเอาใจเธอตามที่พูดจริงๆ และตั้งแต่เธอมาฝึกงานที่นี่ก็ยังไม่เคยมีโอกาสได้มานั่งทานอาหารที่นี่เลยสักค

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status