"ทีนี้มึงจะเอายังไง จะเอาเมียกูคืนมา หรือว่าจะให้กูส่งพวกมึงไปให้ตำรวจ"
อาเดลส่งโทรศัพท์คืนให้ลีโอหลังจากเปิดคลิปกล้องวงจรปิดในสนามวันที่เกิดเหตุให้คู่อริเขาดู ภาพที่ชายคนที่ชะเอมเจอมาด้อมๆมองๆอยู่ตรงสนามกำลังจัดเตรียมอุปกรณ์เอาไว้ตรงนั้นเพื่อให้เกิดอุบัติเหตุกับเขาในวันนี้ถูกบันทึกไว้ได้ชัดเจน
ยืนมองดูคนที่ยังโอบเอวบางของชะเอมไม่ยอมปล่อยด้วยใจร้อนรุ่ม ที่เขายังตีหน้านิ่งอยู่ไม่ใช่ใจเย็น แต่แค่กำลังรอเวลา
"มึงคิดว่าหลักฐานแค่นี้จะทำอะไรกูได้หรอ คนในคลิปไม่ใช่กูสักหน่อย"
"คิดไว้อยู่แล้วเชียวว่าคนไม่มีสมองแบบมึง ต้องพูดจาแบบนี้ออกมา"
"......"
"กล้องวงจรปิดของสนามกูไม่ได้มีจุดเดียว แล้วหมารับใช้ของมือก็โง่มาก มึงรู้อะไรป่ะ มันขับรถที่มีสติ๊กเกอร์สนามมึงออกมาถึงนี่ แล้วก็ลงมือทำเรื่องเลวๆในสนามกู"
"ทีนี้มึงจะเอายังไงดี จะส่งเมียเพื่อนกูคืน หรืออยากไปนอนในคุก"
ออแกนเดินเข้ามาทีหลังพูดขึ้น พยักหน้าสั่งลูกน้องในสนามให้โยนตัวต้นเหตุของน้ำมันที่ไหลลงมาบนสนามคืนไปให้พวกลอบกัดตรงหน้า
อีกฝั่งจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดแล้วเหวี่ยงคนตัวเล็กคืนมา อาเดลอ้าแขนรับอีกคนมาไว้ในอ้อมกอด แล้วหันมองคนที่ตั้งใจผลักคนของเขาด้วยอารมณ์โกรธ ไม่โดนสักทีไม่ดีขึ้นเลยสินะ
"ครั้งนี้กูฝากไว้ก่อนเถอะ"
อาเดลไม่ได้ใส่ใจคนที่มันพูดทิ้งท้ายไว้สักนิด เขาเอาแต่มองตามแฟนสาวที่ผลักเขาแล้วเดินออกไปจากตรงนี้ ท่าทางหัวฟัดหัวเหวี่ยงจนดูก็รู้ว่าคงโกรธเขามาก กำลังจะวิ่งตามแต่ถูกลีโอคว้าแขนเอาไว้
"มึงจะปล่อยมันไปแบบนี้อ่อ?"
"เรื่องสำคัญที่สุดของกูตอนนี้ คือกูต้องง้อเมียกูก่อน ถ้ามึงคันไม้คันมืออยากจัดการก็เอาเลย เดี๋ยวกูเคลียให้"
คิรินวิ่งตามเพื่อนที่คว้ากระเป๋าวิ่งออกมาที่รถเธอ พยายามจะบอกให้อีกคนใจเย็นแต่ชะเอมดูจะไม่อยากฟังตอนนี้ เลยได้แต่วิ่งไปฝั่งคนขับตามคำสั่งเพื่อนแทน พยายามชะเง้อมองดูว่าอาเดลจะวิ่งมาไหม แต่สุดท้ายก็โดนชะเอมเอ่ยปากดุเสียงดังว่าให้เปิดรถ
"หนูจะไปไหน คุยกับเฮียก่อน"
"หนูไม่อยากคุย เฮียจะตามมาทำไม ก็ไม่ได้กลัวว่าจะเสียหนูไปนี่"
"มันไม่ใช่แบบนั้น จะไปไหน เฮียไม่ให้ไป"
เอวบางถูกคนตัวสูงโอบรัดเอาไว้ พยายามจะดิ้นหนีแล้วขอให้เพื่อนช่วย แต่อีกคนกับเลือกที่จะขึ้นรถไปแทน ชะเอมเริ่มหัวเสียเลยออกแรงผลักอาเดลไปไกล เอื้อมมือเปิดประตูรถแต่ฝั่งที่เธอยืนอยู่กับถูกล็อกเอาไว้ ก่อนเพื่อนจะเปิดกระจกลงมานิดหน่อยให้พอมองเห็นเท่านั้นแล้วยิ้มใส่
"คุยกับเฮียเดลหน่อยเถอะนะ อย่าทะเลาะกันเลย"
"คิริน! เราเป็นเพื่อนคิรินนะ!!"
"ก็เพราะเพื่อนนั่นแหละถึงทำแบบนี้ เฮียเคลียกับเพื่อคิรินดีๆนะคะ ทำเบาๆละ คิก"
"ขอบคุณมากนะครับ ไว้เฮียตอบแทนด้วยกระเป๋าสักใบแล้วกัน"
"อุ้ยย ขอบคุณมากค่า ไปก่อนนะคะ"
มองตามรถคิรินแล้วทำท่าจะโวยวายแต่ก็ไม่ทัน นี่เพื่อนยอมช่วยอาเดลเพื่อแลกกับกระเป๋าใบเดียวเนี่ยนะ ถ้าเจอกันอีกเมื่อไหร่โดนแน่
"เพื่อนไปแล้ว ทีนี้หนูจะทำยังไง"
"หนูหารถไปเองก็ได้"
"แล้วจะไปนอนไหน?"
"นี่เฮียคิดว่าหนูไม่มีที่ไปหรอ"
"เฮียไม่ได้คิดแบบนั้น หนูอย่าคิดไปเองได้ไหม"
"หนูอาจจะไปนอนกับพี่สกายก็ได้ เฮียยกหนูให้ไปแล้วนี่"
อาเดลรู้ตัวว่าหมดความอดทนแล้วในตอนที่ได้ยินประโยคนี้ เขายกเธอขึ้นอุ้มพาดบ่าทันที ต่อให้กำปั้นนั้นจะทุบหลังเขากี่รอบเขาก็ไม่สนใจ
พอมาถึงที่รถก็ยัดอีกคนใส่รถทันที พอชะเอมทำท่าจะดื้อเขาก็เลยมองดุไปอย่างที่ชอบทำเวลาอารมณ์ไม่ดี เพราะเขารู้ว่าทำแบบนี้แล้วชะเอมจะกลัวแล้วหยุดนิ่งไปเอง
คอนโดอาเดล
อาเดลแบกคนตัวเล็กของเขาขึ้นมาถึงบนห้อง เพราะชะเอมยังไม่ยอมหยุดดื้อ พอพาเข้ามาถึงห้องนอนได้ก็โยนร่างเล็กลงบนเตียงนุ่ม อีกคนลุกขึ้นหนีเขาก็เลยรวบไว้แล้วกดให้นอนลงบนเตียง
"เฮียปล่อยหนูเลยนะ!"
"จะงอนกันไปถึงไหน เฮียเจ็บ ก็ไม่สนใจเลยหรอ"
สนามรีลีฟ"อันนี้คู่อันนี้ ส่วนอันนี้....."อาเดลเปิดประตูเข้ามาอย่างเงียบเชียบก่อนจะอมยิ้มมองคนที่กำลังตั้งใจจัดเรียงเอกสารของสนามเขา ชะเอมอาสามาช่วยเขาในช่วงปิดเทอม ช่วงนี้เราอยู่ด้วยกันแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมง แต่เขากลับไม่รู้สึกเบื่อเลยสักนิด ออกจะชอบซะด้วยซ้ำริมฝีปากเล็กพูดมุบมิบกับตัวเองอย่างน่ารัก ชะเอมคงจะตั้งใจจัดเอกสารมากจนไม่รู้เลยว่าเขาเดินเข้ามา อาเดลเดินเข้าไปหาด้วยความเงียบ เดินให้เบาที่สุดหวังจะแกล้งให้อีกคนตกใจเล่น"หนูได้ยิน...."ชะเอมที่รู้สึกตัวได้ว่าอาเดลกำลังจะแกล้งเธอเลยตั้งหันไปบอกว่าเธอรู้ว่าเขาเดินเข้ามา แต่เป็นจังหวะเดียวกันกับที่อาเดลก้มหน้าลงมาหาพอดี ปลายจมูกชนกันทั้งดวงตาสบกันนิ่ง เป็นอาเดลที่รั้งท้ายทอยเธอไว้แล้วประกบจูบก่อน เอกสารที่ถืออยู่ในมือหลุดร่วงลงเมื่อเธอลุ่มหลงในจูบเขา รสจูบหวานที่ไม่มีทีท่าจะหยุดลงโดยง่ายยังคงดำเนินต่อ สักพักพออาเดลผละออกเจาก็เอาหน้าผากชนกับหน้าผากของเธอไว้"พอแล้ว"ชะเอมดันอกแกร่งปามคนที่จะจูบเธออีกรอบ อาเดลทำหน้าเสียดายใส่ก่อนจะหอมแก้มเธอแทน ปล่อยให้คนตัวเล็กได้หันไปสนใจเอกสารของตัวเองต่อ"ขยันจัง""เฮียอุตส่าห์ยอมให้มาช่วย ห
"คิดถึงแม่หรอ?"อาเดลเดินมาโอบกอดจากด้านหลังของคนที่ยืนดูรูปกับโกฐกระดูกของแม่นิ่ง ชะเอมสะดุ้งเล็กน้อยในตอนที่หลุดออกจากภวังค์ก่อนจะหันมามองอาเดลแล้วยิ้มให้ ปลายจมูกโด่งหอมแก้มเธอแล้วเอาปลายคางเกยกับไหล่เล็กเอาไว้ชะเอมกลับมาจากการรักษาตัวจากโรงพยาบาลร่วมหลายสัปดาห์แล้ว คนตัวเล็กของเขาดีขึ้นมาก ยอมกินมากขึ้น พูดคุยได้เป็นปกติ แต่ก็มีบ้างบางครั้งที่พอนึกถึงเรื่องแม่แล้วเธอจะนิ่งไป แล้วก็เป็นเขาเองที่ดึงเธอให้กลับมาจากความโศกเศร้า"อื้ม จนตอนนี้หนูก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้ช่วยแม่ไม่ทัน""ไม่เอาสิ ไม่คิดแล้ว แม่ไปสบายแล้วนะ อย่างน้อยท่านก็ไม่ต้องเจ็บปวดอีก"".......""แทนที่จะเศร้าให้แม่เห็น สู้บอกแม่ไปดีกว่าว่าไม่ต้องห่วงหนู เพราะหนูมีเฮียคอยดูแลแล้ว"อาเดลเอ่ยบอกคนในอ้อมกอดแล้วมองไปที่รูปภาพตรงหน้า เขาสัญญาอยู่ในใจและหวังให้แม่ของชะเอมได้รับรู้ ว่าเขาจะดูแลลูกสาวของแม่คนนี้เป็นอย่างดี จะรักเธอให้มากอย่างที่เขาเคยรักมาตลอด และที่สำคัญสุดคือจะไม่ทำให้ชะเอมเสียใจ และไม่ยอมให้ใครมารังแกเธอได้อีก"เฮียจะดูแลหนูตลอดไปไหม?""ที่ผ่านมายังไม่ทำให้หนูรู้อีกหรอ ว่าเฮียรักหนูแค่ไหน เฮียจะไม่ดูแล
หลังจากชะเอมฟื้นขึ้นมาอาเดลก็เฝ้าไม่ห่าง อาการซึมเศร้าของเธอยังคงส่งผลให้อีกคนนิ่งเงียบไม่ค่อยพูดค่อยจา บางครั้งก็น้ำไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ แต่ก็ยังดีที่พยักหน้าตอบรับคำพูดของเขาบ้างอาเดลตักข้าวต้มที่เขาพึ่งป้อนไปได้ไม่กี่คำให้เธออีกครั้ง แต่มือบางดันมือเขาออกห่าง เธอส่ายหัวไปมาปฏิเสธที่จะทานมันต่อ ส่วนเขาก็ส่ายหัวกลับไปเหมือนกันชะเอมพึ่งจะกินเข้าไปได้ไม่กี่คำ เขาคงปล่อยให้อีกคนหยุดกินตอนนี้ไม่ได้ คนป่วยก็ต้องมีสารอาหารเข้าไปบำรุงเยอะหน่อย ในตอนแรกเหมือนคนตัวเล็กจะไม่ยอม แต่พอเขาส่งสายตาดุไปอีกคนก็รับมันเข้าปากแต่โดยดี ถึงจะยังเศร้า แต่ก็ยังคงเป็นชะเอมที่เขารู้จักเป็นอย่างดี"กินอีกสักหน่อย แล้วเฮียจะหยุดป้อน แล้วก็ให้กินองุ่นของโปรดหนูดีไหม?เธอไม่ตอบอะไรออกมาแต่พยักหน้าแทน อาเดลถอนหายใจออกมา ผ่านมาหลายวันแต่เขาก็ยังไม่ได้ยินเสียงพูดจากชะเอมเลยสักคำ เข้าใจว่าคงต้องใช้เวลาให้เธอได้รักษาความเจ็บปวดครั้งนี้ แต่เขาก็เป็นห่วงมากจนแทบไม่เป็นอันทำอะไรแล้วอาเดลเก็บจานอาหารจนเรียบร้อยก่อนจะเช็ดปากให้คนตัวเล็กด้วย เขาส่งแก้วน้ำกับยาให้ ชนะเอมเหมือนจะทำหน้าไม่ชอบใจเท่าไหร่ แต่ก็ยังดีที่ยอมกิ
"เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมหนูไม่บอกเฮียแต่แรกนะ"อาเดลยืนกอบกุมมือชะเอมที่นอนอยู่บนเตียงเอาไว้ เขาได้เอ่ยถามแผ่วเบาทั้งที่รู้ว่าเธอไม่ได้ยินในตอนที่ฟังคิรินเล่าให้ฟังถึงสาเหตุการจากไปของแม่ชะเอมจบ ทั้งที่แค่บอกเขาทุกอย่างก็จะถูกจัดการได้ทันทีแท้ๆ แต่คนตัวเล็กกลับไม่ยอมเอ่ยปากเลยสักคำ"มึงอย่าโทษตัวเองเลย ไม่ใช่ความผิดมึงหรอก""กูจะหยุดโทษตัวเองได้ยังไง มึงดูสภาพเมียกูตอนนี้สิ"เขาไม่อาจเลิกโทษตัวเองได้อย่างที่ออแกนบอก ยิ่งมองเห็นรอยฟกช้ำตามตัว ไหนจะอาการซูบผอมลงของอีกคนก็ยิ่งรู้สึกเจ็บในใจ มากไปกว่านั้นแผลในใจของชะเอมก็น่าจะหนักหนาพอสมควร "คิรินว่าเอมก็คงไม่อยากให้เฮียโทษตัวเองเหมือนกันนะคะ""เฮียอยากรู้..ว่าทำไมเอมถึงไม่แสดงอาการอะไรเลย ถึงจะไม่บอกเฮียเรื่องแม่ป่วย แต่ก็น่าจะมีอะไรที่ทำให้เฮียสงสัยบ้างสิ""คือว่า""พูดมาเถอะครับ อย่าปล่อยให้เฮียโง่อยู่แบบนี้เลย"เพราะเห็นว่าคิรินอึกอักไม่กล้าพูดเขาเลยต้องเอ่ยราวกับร้องขอออกไป "คือว่าแม่เฮียขู่เอาไว้""แม่เฮีย?""กูว่าแล้วเชียว ว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับแม่มึง"ลีโอที่นั่งอยู่ตรงโซฟาข้างออแกนตบเข่าพูดขึ้น คิดเอาไว้อยู่แล้วเชียวว่าต้นสาย
โรงพยาบาล"อย่างน้อยวันนี้ก็จะมีเรื่องดีเกิดขึ้น ยิ้มหน่อยสิชะเอม"เธอหยุดยืนพูดกับตัวเองอยู่หน้าโรงพยาบาลที่แม่พักรักษาตัว คุณหมอโทรไปบอกเธอเมื่อวานว่าหาหัวใจที่เขากับแม่เธอได้แล้ว และเธอเองก็มีเงินพอจะรักษา ถึงจะผ่านมาไม่รู้กี่เรื่องราว แต่อย่างน้อยก็กำลังจะช่วยชีวิตแม่ไว้ได้พยักหน้ากับตัวเองแล้วพยายามยิ้ม อย่างน้อยแม่จะได้สบายใจในตอนที่เห็นหน้าเธอ ชะเอมก้าวเดินเข้าไปอย่างละทิ้งทุกความเศร้า เดินมาถึงหน้าห้องผูู้ป่วยรวมก็เห็นพยาบาลยืนล้อมอยู่ที่เตียงแม่หลายคนเธอเผยรอยยิ้มออกมาเพราะคิดว่าแม่คงจะกำลังได้ส่งตัวเข้าห้องผ่าตัด แต่ยิ่งใกล้ขึ้นใจดวงน้อยก็ยิ่งรู้สึกเจ็บ ส่ายหัวอย่างไม่เชื่อในตอนที่เห็นเต็มตาว่าบนเตียงนั้นเป็นแม่ที่นอนแน่นิ่งแล้วพยาบาลกำลังจะดึงผ้าขึ้นคลุม"กะ เกิดอะไรขึ้นคะ?""ลูกสาวคนไข้มาพอดี หมอเสียใจด้วยนะครับ เราช้าไป คนไข้เสียชีวิตแล้วครับ"เหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงมา สมองรู้สึกปวดหนึบราวกับโดนอะไรทุบเข้ามาเต็มแรง ของเยี่ยมไข้ในมือหลุดร่วงลงเต็มพื้น ก่อนเธอจะรุดเข้าไปหาร่างของผู้เป็นแม่แล้วร้องไห้โฮ เสียงสะอื้นไห้ทั้งเรียกให้คนที่หมดลมหายใจฟื้นขึ้นมาทำให้คนไข้กับญาติท
"ทำไมถึงบอกไม่ได้!? ทั้งที่เฮียพยายามจะดูแลหนูอย่างดีที่สุด! ถ้ามีเรื่องเดือร้อนอะไรแล้วไม่บอกเฮีย หนูจะมีเฮียไปทำไม!"อาเดลโมโหจนไม่สามารถคุมคำพูดของตัวเองได้อีก ทั้งที่เขาอยากจะดูแเธอให้ดี ให้เธอได้ทุกสิ่งที่เธอต้องการ แต่เธอดันทำเหมือนกับว่าเขาไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้เลย ขอเพียงแค่เธอบอกเขาสักคำว่าต้องการอะไร ไม่มีทางเลยที่เขาจะไม่ให้ แต่ชะเอมเลือกที่จะไม่บอกอะไรเขาเลยสักอย่าง ปล่อยให้เขาอยู่แบบไม่รับรู้ เป็นคนโง่ที่ถูกเธอหลอกแล้วผิดสัญญาต่อกันอยู่ซ้ำๆ"........""รู้ป่ะ ว่าแม่งโคตรเหมือนว่าเฮียดูแลหนูไม่ได้ จนหนูต้องไปทำงานบ้าๆ นี่เพื่อหาเงินใช้อ่ะ"ที่ผ่านมาเขาใช้ความอดทนมากเท่าไหร่เธอคงไม่รู้ ในตอนที่ได้ยินใครต่อใครพูดถึงงานนี้ แม้จะในตอนที่ตกลงกันแล้วว่าให้เธอเลิกรับเขาก็ยังได้ยินมันอยู่เสมอแต่เขาก็ยังเป็นอาเดลที่รักเธอจนสุดหัวใจ ยอมทำปิดหูปิดตาไม่รับรู้ จนกระทั่งรับไม่ไหวถึงได้เลือกที่จะคุยกับเธอตามตรง ให้โอกาสเธอสัญญากันอีกครั้ง แต่เธอก็ไม่คิดจะรักษาโอกาสนั้นเลย"มันไม่ใช่แบบนั้นนะ ฮึก เฮียดูแลหนูดีมาก ฮึก หนูขอโทษ จะไม่ทำอีกแล้ว""จำได้ไหมว่าเฮียเคยพูดกับหนู ว่าโอกาสครั้งที