หลังคริสต์มาส ปี 2023
“ประกาศครั้งสุดท้ายของสายการบินไทย เที่ยวบินที่ TGXXX ที่จะออกเดินทางไป XXX โปรดขึ้นเครื่องได้ที่ประตูทางออกหมายเลข X6 ขอบคุณค่ะ”
“Attention please, This is a Final Call of Thai Airways International Flight TGXXX To XXX, It's now boarding at gate number X6, Immediately, Thank You.”
เสียงประกาศภายในสนามบินสุวรรณภูมิดังอย่างต่อเนื่อง
เสียงจอแจดังออกมาอย่างต่อเนื่อง ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาอย่างไม่ขาดสาย
สามแม่ลูกที่กำลังนั่งรอคนมารับบริเวณโซนผู้โดยสารขาเข้าประเทศ ซึ่งมีกระเป๋าใบใหญ่ทั้งหมด 3 ใบ และกระเป๋าใบเล็กสะพายหลังอีก 3 ใบวางเรียงอยู่ใกล้กัน
ใครที่เดินผ่านบริเวณที่สามแม่ลูกนั่งอยู่ต่างหันมามองอย่างละสายตาไม่ได้ เด็กคนหนึ่งแต่งตัวแบบคลูบอยเท่ๆ แต่หน้าตาน้องกลับดูน่ารักเหมือนเด็กผู้หญิง หากไม่ตัดผมสั้น ทุกคนที่มองมาก็คงคิดว่าเด็กคนนี้ คือ เด็กผู้หญิงอย่างแน่นอน
ส่วนเด็กอีกคน ที่หน้าตาคมคาย หล่อตั้งแต่เด็ก ทั้งสองแต่งตัวเหมือนกันต่างกันที่สีเสื้อด้านใน คนแรกใส่เสื้อด้านในเป็นเสื้อยืดสีดำ ส่วนอีกคนใส่เสื้อยืดสีขาว สวมทับด้วยเสื้อแจ็คเก็ตสียีน ผิวขาวของเด็กทั้งคู่ทำให้ยิ่งมองยิ่งดูน่ารัก
ส่วนแม่ของเด็กทั้งสองยิ่งดึงดูดความสนใจของสายตาทั้งหญิงและชาย ทั้งไทยและเทศ เพราะด้วยใบหน้าที่ได้รูป รับกับจมูกที่เหมือนหยดน้ำราวปั้นแต่งมาเพื่อให้ใบหน้าของเธอ ดวงตาที่เป็นประกายกลมโตชวนให้น่ามอง คิ้วที่ได้รูป รับกับใบหน้าขาวออกชมพู ผมดำเงาเป็นหลอนตรงปลาย ยิ่งชวนให้น่าสนใจ การแต่งตัวของเธอก็ไม่แตกต่างจากเด็กทั้งสองที่อยู่ข้างๆ เธอ
เธอแต่งตัวสไตล์แบบคลูเกิร์ล ข้างในเป็นเสื้อสายเดี่ยวสีขาวสวมทับด้วยเสื้อแจ็คเก็ตยีนสีเดียวกับกระโปรง กระโปรงเป็นแบบคาร์โก้ยาว และรองเท้าผ้าใบสีขาว
เด็กตัวเล็กที่หน้าตาหล่อเหล่า คมคายยืนขึ้น มองไปยังทางเดินบริเวณที่พวกเขานั่งรอ จากนั้นก็หันมาพูดกับผู้เป็นแม่
“แม่ครับ เมื่อไหร่แม่ดาจะมาครับ ผมหิวแล้ว”
“เดี๋ยวแม่ดาก็มาแล้วลูก รออีกนิดนะครับ” ผู้เป็นแม่เอามือลูบหัวเด็กน้อยเพื่อให้เขาอดทนอีกนิด
“นายก็ทนหน่อย เราก็หิว แม่ก็หิว นายหิวคนเดียวเสียที่ไหน อย่าบ่นให้มากนักเลย เป็นลูกผู้ชายต้องอดทนสิ” พี่ชายของเด็กชายตัวเล็กที่หน้าตาน่ารักราวเด็กผู้หญิง ดูเรียบร้อย แลดูเป็นผู้ใหญ่เอามากๆ ที่มีความสูงไม่ต่างกันมากนัก บอกน้องชายของเขา
“นายจะทำตัวแก่ไปถึงไหน เกิดก่อนเราไม่ถึงนาที ทำเป็นเกิดก่อนสัก ไฟฟ์พอยนท์ทโวมิลเยินมินิท (five point two million minutes หรือ 5.2 ล้านนาที คือ 10 ปี)
“ถึงไงเราก็เป็นพี่นาย ใครใช้ให้นายเกิดที่หลังเราละ ถึงจะไม่ถึงนาทีก็ตาม” เด็กชายทั้งสองที่มีความสูงเท่ากันเริ่มสนทนาภาษาวัยเด็กของพวกเขา ที่ทำเอาแม่ปวดหัวทุกครั้งที่เห็นสองคนนี้คุยกัน
ทั้งคู่คือ เด็กแฝด แต่หน้าตาไม่ได้เหมือนกันในฉบับแฝดแท้ เพราะพวกเขาเป็นแฝดเทียม คนหนึ่งหน้าตาได้แม่มา นั้นจึงทำให้เขามีรูปหน้าที่ดูน่ารักราวเด็กผู้หญิง ส่วนอีกคนหน้าตาได้พ่อแท้ๆ มาแบบถอดมาเลย หน้าตาจึงดูคมคายหล่อเหล่า
นอกจากนี้ บุคลิกของเด็กทั้งคู่ก็ตรงกันข้าม เด็กชายที่หน้าตาได้แม่มา มีนิสัยเรียบร้อย ช่างวางแผนกลยุทธ์ ชอบภาษาและศิลปะ พูดง่ายๆ คือนิสัยและความสามารถได้แม่มาล้วนๆ
ส่วนน้องชายตัวแสบ ที่มีหน้าตาเหมือนพ่อผู้ให้กำเนิด กลับมีนิสัย ดื้อ ซน เอาแต่ใจนิดๆ เป็นตัวก่อกวนประจำบ้านก็ว่าได้ หากมีโอกาสชอบพูดจากวนบาทา
แต่ความฉลาดไม่ต้องพูดถึง ลูกชายของเธอทั้งสองถือเป็นเด็กอัจฉริยะทั้งคู่ ไอคิวของพวกเขาอยู่ที่ 180
เด็กทั้งคู่เรียนรู้ได้เร็ว ผู้เป็นแม่เมื่อรู้ว่าลูกๆ ของเธอเป็นเด็กอัจฉริยะ เธอก็ไม่ได้ปิดกันแถมยังส่งเสริมให้เกิดการเรียนอย่างอิสระ เพื่อสร้างจินตนาการให้กับพวกเขาตามสิ่งที่พวกเขาชื่นชอบ
โดยแฝดน้อง จะชอบตัวเลข และคอมพิวเตอร์ เธอก็ส่งเสริมและให้เขาเรียนรู้มันจนชำนาญเกินวัย จนตอนนี้เขาสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยของคนอายุน้อยได้สำเร็จในสาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ของมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง ของสหรัฐอเมริกา
ส่วนคนพี่ก็เช่นเดียวกัน เขาก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยของคนอายุน้อยได้สำเร็จในสาขาวิศวโยธา ความสนใจของเจ้าปีคือ การออกแบบภายในเช่นเดียวกันกับแม่ แต่เขาเลือกสาขานี้เพราะมันไปได้ไกลกว่าสาขาอินทีเรียดีไซเนอร์
พวกเขาทั้งคู่เกิดที่สหรัฐอเมริกา จึงได้สัญชาติอเมริกันมาโดยอัตโนมัติ และได้เรียนในโรงเรียนที่นั่น
เธอก็ให้ลูกๆ ของเธอเรียนตามสิ่งที่พวกเขาชอบ และเหมาะกับไอคิวของพวกเขา พวกเขาจึงถือเป็นเด็กอายุน้อยที่สามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ เช่นเดียวกับเด็กอัจฉริยะคนอื่นๆ
ตอนนี้ทั้งคู่นั้นอายุ 9 ขวบแล้ว!!!
เมื่อพวกเขากลับมาที่เมืองไทย การเรียนในระดับอุดมศึกษาของทั้งคู่จึงเรียนในรูปแบบออนไลน์กับมหาวิทยาลัยของทางฝั่งสหรัฐอเมริกา
เด็กทั้งสองคนเป็นเด็กที่มีระดับการเรียนเกินวัยของเขา ผู้เป็นแม่ก็ไม่ได้คาดหวังว่าลูกๆ ของเธอจะต้องเรียนจบในวัยเพียงแค่นี้ เธอหวังให้เด็กทั้งคู่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตามวัย แต่เมื่อลูกๆ ของเธอเลือกที่จะเรียน และต้องการมัน เธอจึงไม่ได้ห้ามหรือบังคับอะไร
เธอคิดว่าความเก่งที่ลูกๆ ของเธอได้มาคงมาจากผู้ชายคนนั้น คนที่เธอจำหน้าเขาได้แม่น คนที่เป็นพ่อแท้ๆ ของเด็ก ๆ เหล่านี้ แต่เธอไม่เคยพูดถึงเรื่องผู้ชายที่เป็นพ่อให้เด็กๆ ให้พวกเขาฟังเลย และพวกเขาทั้งคู่ก็ไม่เคยร้องขอให้เธอพูดถึงเรื่องนี้เช่นกัน ลูกๆ ของเธอช่างเป็นสิ่งที่สวรรค์ส่งลงมาให้เธออย่างแท้จริง
ในช่วงที่เด็กทั้งคู่กำลังต่อล้อต่อเถียงกัน ผู้เป็นแม่มองไปยิ้มไป
จากนั้นเธอก็ยืนขึ้น ทั้งคู่จึงหันไปมองยังทางเดิน
“เด็กๆ แม่ดามาแล้วลูก อย่ามัวแต่เถียงกันเลย ปะ เก็บกระเป๋าได้แล้ว” ผู้เป็นแม่บอกเด็กชายทั้งสอง เมื่อเห็นเพื่อนรักเดินเข้ามา
“ไฮ เมย์ ยินดีต้อนรับกับบ้านนะเพื่อนรัก” เสียงหญิงสาวที่เดินเข้ามาหา ร้องทักออกมาด้วยความดีใจ
ส่วนลุกซ์ที่ตกใจจากการโยนช่อดอกไม้ของลดามาที่เขา เพราะเขาก็เพิ่งได้รับช่อดอกไม้ที่เจ้าบ่าวดันโยนลงมาที่เขาพอดี ตอนนี้เขามีช่อดอกไม้ถึงสองช่อ ลุกซ์ทำอะไรไม่ถูก เห็นการยิ้มแห้งๆ ของลดาที่ส่งมาให้เขา “ดาให้อาจารย์” “งั้นผมก็ให้คุณเหมือนกัน” ลุกซ์จับช่อดอกไม้ของลดาที่เป็นสีขาว จากนั้นก็ส่งช่อสีแดงอีกช่อผลักไปที่เธอ “ผมได้มาแล้วช่อหนึ่ง คุณเก็บไว้เถอะ” เขาชิงพูดตัดหน้า ไม่ให้เธอทำมันอีก ทั้งสองมองหน้ากัน และก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน ลดาส่งยิ้มให้ลุกซ์เป็นกันเอง เช่นเดียวกับลุกซ์ พิธีกรเห็นบรรยากาศการโยนช่อดอกไม้ ก็อดที่จะแซวไม่ได้ “ว้าวๆๆๆ คนที่ได้รับช่อดอกไม้ในวันนี้เป็นทั้งหลานสาวสุดที่รักของเจ้าบ่าว และเพื่อนของเจ้าสาว อะ!!! ไม่แน่นะครับคู่ขวัญคู่ใหม่อาจจะใช่พวกเขาก็เป็นได้” “หยุดเลยแก!! เจ้ารุจ” คิระปรามเพื่อนที่แซวหลานสาวของเขา เขาจะยอมให้คนที่ตามจีบเมียเขา กับหลานสาวเขา ... มันจะได้ยังไงกัน!!! เขามองตาเขียวไปที่ลุกซ์ และมองไปนิรุจเพื่อนรักบนเวที “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ... เอาไม่แซวแล้ว .. งานฉลองสมรสของทั้งสองในค่ำคืนนี้ก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว ต่อ
คิระยื่นไมค์ให้เมย์ เมย์ที่ยังตื่นเต้น ไม่รู้จะพูดอะไรดี เธออ้ำๆ อึ้งๆ “พูดถึงผมก็ได้ครับ” คิระกระซิบข้างหูของเธอ ทำเธอตื่นจากภวังค์ “เอ่อๆ ... คือ ดิฉันพฤษา มัตสึโมโตะ ดิฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ไม่ได้เตรียมอะไรมาเลยค่ะ สำหรับงานวันนี้ก็ไม่ได้คาดหวัง เพราะคุณเล็กเขาไม่ได้บอกอะไรเมย์เลย ... หากบอกว่าเราสองคนรู้จักกันได้ยังไง ... อือ ... เรื่องของเราสองเกิดขึ้นก่อนเด็กสองคนนี้จะเกิด หากนับก็ 11 ปีได้ มันเป็นเรื่องของโชคชะตาที่เล่นตลกกับคุณเล็กและเมย์ ทำให้เราทั้งสองพลาดที่อยู่ด้วยกัน ...” เมย์มองไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มที่สูงกว่าเธอ เขามองเธอตอบ “เมย์รู้สึกขอบคุณเขาที่ตามหาเรา ตามหาเมย์และลูกๆ จนเจอ เมย์ต้องขอโทษเขาที่หนีเขาไปและไม่ติดต่อเขาเลยตลอดหลายปีที่ผ่านมา .. ถึงแม้ว่าเราทั้งสองจะไม่อยู่ด้วยกัน แต่เมย์ยังคิดถึงเขา และขอบคุณเขาที่มอบของขวัญที่ดีที่สุดมาให้กับเมย์ ... ลูกๆ ของเราถือเป็นของขวัญที่วิเศษที่สุด และ ... เขาที่ยืนอยู่ตรงนี้ ถือเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เมย์ได้รับ ... ขอบคุณเพื่อนรักของเมย์ ลดา หรือหลานสาวของเขา ขอบคุณลูกๆ ที่ทำให้เราทั้งสองได้กลับมาเจอก
ลดาที่เห็นเมย์นิ่งไม่ไหวติง เธอก็ยื่นมือไปคว้ามืองของเพื่อนสาวทันที ลุกซ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็พูดขึ้น “คุณเมย์ คุณมัตสึโมโตะรออยู่นะครับ” เมย์ยืนขึ้น และลดาก็พาเธอออกมายืนอยู่ตรงพรมแดงที่จะเดินขึ้นเวที แต่เธอพาเมย์หยุดรอที่ทางเดิน กลุ่มคนที่กำลังพากันเดินเข้ามา คือพ่อของเธอ และลูกๆ ของเธอ เมื่อทุกคนเดินมาอยู่ตรงหน้าของเธอ ลดาก็ส่งมือของเมย์ไปหาพ่อของเธอ “วันนี้พ่อขอทำหน้าที่พ่อ ส่งเมย์ให้พบกับความสุขสักครั้งนะ” ปราบยุทธยิ้มให้เธอ เช่นเดียวกับน้องชายที่อยู่ด้านหลังก็ยิ้มให้เธอเช่นกัน “พี่เมย์ พวกผมก็จะส่งพี่เมย์ให้พบกับความสุขเช่นกันครับ” เมย์พูดอะไรไม่ออก เธอย์ที่ไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มจะเป็นคนเตรียมเรื่องนี้ทั้งหมด เธอมองไปที่ลดาเพื่อนรัก พ่อแม่ของลดา ลุกซ์ ทุกคนยิ้มให้เธอ เธอมองขึ้นไปยังเวที ที่เห็นคิระยิ้มรอเธออยู่ มีคุณพ่อคุณแม่ของเขาที่ยืนอยู่ข้างๆ เพื่อรอเธอขึ้นไปเช่นกัน “และแล้วเราก็เจอตัวเจ้าสาวของเจ้าบ่าวกันแล้วนะครับ” พิธีกรพูดขึ้น พร้อมเสียงตบมือแสดงความยินดี ปราบยุทธดึงมือของเมย์ให้มาคล้องที่แขนของเขา จากนั้นก็พาเมย์เดินขึ้น
ฟีโอน่าก็ตกใจ เพ็ญนีติ์ที่นึกว่าฟีโอน่า น่าจะมีสิทธิ์ แต่ตอนนี้คงไม่ใช่ เธอมองไปที่เพื่อนรุ่นพี่ที่ทำงานในวงการเดียวกัน เพราะพวกเธอ 3 คน รวมทั้งเมย์ด้วยที่ไม่รู้ว่านี้คืองานแต่งงานของคิระ แต่คนอื่นๆ รู้กันหมดแล้ว แขกที่ทยอยกันเข้ามา เริ่มมีคนคุ้นหน้าคุ้นตาเมย์บ้างแล้ว “ดาพวกเขามาได้ยังไงกัน!!!?” เมย์ถามเพื่อนรัก เมื่อเห็นเพื่อร่วมห้องสมัยเรียนปริญญาตรีเดินเข้ามาภายในงาน “ยินดีด้วยนะ เมย์ ลดาด้วยนะ สมดังใจแล้วสินะ” กิ่งกาญ มีน และเวนิส กล่าวทักทายลดาและเมย์ เพื่อนสมัยเรียนที่พวกเธอสนิทด้วยมากในชั้นเรียน กล่าวคำที่ทำเอาเมย์งงไปกันใหญ่ เธอมองมาที่ลดา ที่ยิ้มไม่หุบ และมองไปที่เพื่อนๆ ของเธอที่นั่งจนเกือบเต็ม 3 โต๊ะได้ คนที่เข้ามามีทั้งเพื่อนของคิระ และคนรู้จักในแวดวงธุรกิจของบริษัท เมย์ที่นั่งตาค้างอยู่ที่โต๊ะ ทำเอาลดาอดที่จะขำไม่ได้ ลุกซ์ที่ไม่รู้ว่าจะขำหรือเสียใจให้กับตัวเองดี “ใจเย็นๆ กันครับทุกท่าน งานเลี้ยงฉลองปีใหม่ของทางเรายังไม่สิ้นสุดเพียงเท่านั้น แต่ยังมีการจัดเลี้ยงฉลองสมรสของประธานสุดหล่อคนปัจจุบันของบริษัทแลนด์เพาเวอร์พร็อพเพอร์
“ตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบจะทุ่งหนึ่งแล้ว ผมขอเชิญอดีตประธานบริษัท คุณมัตสึโมโตะ และภริยา คุณญาณิน ขึ้นมาจับรางวัลสำหรับผู้ที่มากับโชคในวันนี้กันครับ” เสียงตบมือจากทางฝั่งพนักงานดังขึ้นอีกครั้งเพื่อให้เกียรติกับผู้อาวุโสของบริษัท หลังจากที่พิธีกรกิตติมศักดิ์กล่าวเชิญท่านขึ้นเวที ขณะที่อดีตประธานและภริยาช่วยกันจับรางวัลพิเศษบนเวที และพิธีกรผู้มากความสามารถช่างพูดช่างเจรจาอย่าง นิรุจ ที่กำลังลุ้นรายชื่อผู้โชคดีภายในงาน ครอบครัวของลดา ที่มีแม่ พ่อ และน้องชายของเธอก็เดินออกมาจากทางด้านหลังของเวที “พ่อ แม่ ทางนี้ค่ะ” ลดาเรียกทั้งสองคนเมื่อเธอเห็นผู้ที่กำลังเดินมาทางเธอ โดยเมย์ เด็กๆ ก็ยืนขึ้นเพื่อให้เกียรติพ่อแม่ของเพื่อน “อะ ... นี่ปี่ใหม่ วันใหม่แน่ๆ เลย มากับพี่ทางนี้มะ” เอริกส์ น้องชายของลดา เรียกตัวน้องชายที่เขาเพิ่งเจอหน้าเป็นครั้งแรก “แม่ครับ พวกผมขอตัวไปหลังเวทีกับพี่เขานะครับ” เจ้าปีพูดขึ้น “อือ” เมย์ที่พยักหน้าให้ลูกชาย ทั้งสามพากันเดินไปหลังเวที อลิสา พี่สาวของคิระทักทายเมย์ด้วยความเป็นกันเอง พร้อมกับชมเธอที่เลี้ยงดูเด็กๆ ไ
พนักงานบริษัทของคิระมีประมาณ 80 คนได้ แต่โต๊ะที่ถูกจัดเตรียมไว้ในงาน มีมากกว่าพนักงานของบริษัท โดยเฉพาะโต๊ะสำหรับแขกรับเชิญของลูกค้าบริษัทถูกจัดไว้ในโซนด้านหน้าทางฝั่งขวามือ โต๊ะเหล่านี้มีประมาณเกือบ 20 โต๊ะได้ แต่มี 3 โต๊ะเท่านั้นที่มีคนนั่ง และหนึ่งในโต๊ะนั้นก็มีโต๊ะของฟีโอน่า เพ็ญนีติ์และผู้จัดการของทั้งสองคนนั่งอยู่ด้วย หากมองว่าเป็นงานเลี้ยงปีใหม่ที่จัดอย่างใหญ่โตก็นับว่าเป็นไปได้งานหนึ่งที่เล่นเปิดห้องเลี้ยงพนักงานอย่างหรูทีเดียว เมื่อทั้งสองสาวเห็นเมย์ที่เข้ามาภายในงานต่างก็หันไปมอง เสียงซุบซิบของพนักงานเริ่มดังขึ้นเล็กน้อย ลดากวาดสายตามองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นคนที่เธอเชิญมาเมื่อช่วงบ่าย “อือ ... เขาคงไม่มา” “ใครหรือดา?” เมย์ถามด้วยความสงสัยว่าลดาหมายถึงใคร “ไม่มีอะไรหรอก เข้าไปข้างในเถอะ แขกพากันมาเยอะแล้ว” ลดาไม่ตอบคำถามแต่กลับลากเพื่อนสาวให้ไปยังโต๊ะที่จัดรอพวกเธออยู่ “คุณเล็ก กับคุณแม่ล่ะ?” เมย์ถามหาคนที่เป็นพ่องานแม่งานของค่ำคืนนี้ “น้าเล็กอยู่ในงานนี้ล่ะ เดี๋ยวก็ออกมา” ลดาบอกเมย์ “อือ ... งานใหญ่เหมือนกันนะ พนักง