บทที่ 12

หรงจือจือฟังคำพูดของสาวใช้จ้าว มุมปากปรากฏรอยยิ้มถากถาง เมื่อรู้ว่าที่ท่านแม่มีคำสั่งเช่นนี้ นางไม่ได้รู้สึกประหลาดใจเลยสักนิด

สาวใช้จ้าวมองรอยยิ้มถากถางของนาง เกิดความไม่พอใจขึ้น “คุณหนูใหญ่ สีหน้าเช่นนี้หมายความว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ? ไม่พอใจต่อการจัดการของฮูหยินหรือเจ้าคะ?”

“เช่นนั้นบ่าวอยากจะขอเตือนท่าน กิจภายในจวนตอนนี้ ฮูหยินเป็นผู้ตัดสินใจเจ้าค่ะ ฮูหยินบอกว่าไม่ให้ข้าวเที่ยงท่าน แม้ท่านจะไม่พอใจ ก็ทำได้เพียงอดทนเจ้าค่ะ”

หรงจือจือกล่าวอย่างอ่อนโยน “ไม่อนุญาตให้ข้ากิน หรือไม่ให้อาหารข้า?”

สาวใช้จ้าวเกิดความสงสัยขึ้นในใจ ทั้งสองคำถามนี้มีอะไรแตกต่างกันหรือ?

นางยิ้มอย่างเยาะเย้ย กล่าว “หากคุณหนูใหญ่อยากกินจริง ๆ ก็ไม่ยากเจ้าค่ะ หากท่านมีความสามารถ ทำให้บรรดาบ่าวรับใช้ในจวนยอมให้ท่านกินข้าวได้ บ่าวก็คงเข้าไปยุ่งไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ หรือว่าคุณหนูใหญ่มีความสามารถ เสกของกินออกมาเองได้ คิดว่าทางฝั่งฮูหยินเอง ก็คงจะไม่พูดอะไรมากหรอกเจ้าค่ะ”

ฮูหยินจัดการบ่าวรับใช้ในจวนจนเชื่อง รู้ดีอยู่แก่ใจว่าหากฮูหยินไม่อนุญาต จะมีใครกล้าไม่ลืมหูลืมตา โง่จนถึงขนาดเอาของกินให้คุณหนูใหญ่กัน?

ดังนั้นที่สาวใช้จ้าวจงใจทำเช่นนี้ เพื่อทำให้หรงจือจือรู้สึกรังเกียจ

หรงจือจือกล่าวเสียงเบา “ข้าเข้าใจแล้ว ก็คือกินได้ เพียงแค่ไม่มีของกินให้ข้า ใช่หรือไม่?”

สาวใช้จ้าวรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลก ๆ เหมือนว่าโดนชี้นำอะไรบางอย่าง แต่นางไม่ได้คิดมาก พยักหน้า ทำท่าทางสูงส่ง “ถูกต้องเจ้าค่ะ!”

นางเป็นแม่นมที่ติดตามนางหวังมาตอนแต่งงาน นับว่ามีอำนาจในจวน มักจะทำตัวราวกับตนเองเป็นนาย

ก่อนหน้านี้ตอนที่หรงจือจือยังเป็นฮูหยินของซื่อจื่อแห่งจวนโหว นางยังหวาดกลัวอยู่บ้าง แต่ทว่าตอนนี้จวนโหวต้องการให้หรงจือจือเป็นอนุ นางย่อมยิ่งไม่เห็นหรงจือจืออยู่ในสายตา

หรงจือจือกล่าวเสียงเรียบ “ไม่เป็นไร คนในจวนไม่ให้ข้าก็ช่าง จ้าวหมัวมัวกลับไปรายงานผลได้แล้ว”

จ้าวหมัวมัวตกตะลึงไปทันที ยังคิดว่าคำถามเหล่านั้นที่หรงจือจือถามตน อยากจะแก้ต่างกับตน กลับไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายจะตอบรับแบบนี้?

ในใจเต็มไปด้วยความสงสัย หลังจากนางเดินออกไป ยังคงไม่วางใจ ย้อนกลับมาแอบดูที่หน้าประตู

ในใจคิดว่าหรือว่ามีบ่าวที่มีตาหามีแววไม่ในจวน ถูกคุณหนูใหญ่ซื้อตัวไปแล้ว?

หางตาของหรงจือจือ เหลือบมองสาวใช้จ้าว เพียงแต่นางไม่ได้สนใจ หลังจากที่เจาซีแต่งหน้าให้นางอยู่ครู่หนึ่ง ก็ออกคำสั่ง “ไปเอาของกินมาเถอะ”

เจาซีส่งคนรับใช้ที่ตามกลับมาสกุลหรง ไปหยิบกล่องอาหารกล่องหนึ่งบนรถม้ามา

หยิบขนมอบออกมาทีละชิ้น ๆ วางลงตรงหน้าของหรงจือจือ ต่อหน้าต่อตาจ้าวหมัวมัวที่แอบอยู่บริเวณมุมหนึ่งด้านนอกประตู

เจาซีแต่งหน้าให้นางต่อ พร้อมกล่าวขึ้น “คุณหนูรีบกินเถอะเจ้าค่ะ อย่าปล่อยให้ท้องหิว!”

ขนมอบนี้ประณีตยิ่ง ทำโดยร้านขายขนมอบที่ดีที่สุดในเมืองหลวง แค่จานเดียวก็มีราคาถึงสองตำลึงแล้ว หมัวมัวระดับหนึ่งอย่างจ้าวหมัวมัว เงินเดือนเดือนหนึ่งของนางก็แค่สองตำลึงเท่านั้น

ขนมอบสี่จานจัดวางบนโต๊ะน้ำชาตัวนั้น คนทั่วไปต่อให้มีอาหารกลางวัน คิดว่าก็คงจะไม่อยากจะกินแล้วเช่นกัน

จ้าวหมัวมัวเบิกตากว้าง ทำได้เพียงมองหรงจือจือกินต่อหน้าของตนเท่านั้น นางยังร้องเรียกเจาซีอีกด้วย “เจ้าก็มากินด้วยกันสักสองสามชิ้นสิ!”

เจาซีรู้สึกว่าคุณหนูของตนช่างรู้จักคาดการณ์ล่วงหน้าเสียจริง ก่อนออกนอกจวนก็บอกให้ตนไปซื้อขนมอบเอาไว้ แล้วพกกลับมาด้วย ไม่อย่างนั้นวันนี้คงจะไม่ได้กินข้าวจริง ๆ

รีบกล่าว “ขอบพระคุณคุณหนูที่ตกรางวัลให้เจ้าค่ะ!”

จ้าวหมัวมัวกระทืบเท้าด้วยความโมโห รู้ว่าตนทำงานที่ได้รับมอบหมายงานนี้พัง รีบวิ่งออกไปกล่าว “คุณหนูใหญ่ ฮูหยินห้ามไม่ให้ท่านกินข้าวเที่ยงมิใช่หรือ ท่านก็ยังกิน นี้เท่ากับไม่เห็นฮูหยินอยู่ในสายตาหรือเจ้าคะ? อกตัญญูต่อบิดามารดาเช่นนี้ ส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของท่านนะเจ้าคะ!”

หรงจือจือกินขนมอบในมือคำเล็ก ๆ หันไปมองนางด้วยสีหน้าแปลกใจ “จ้าวหมัวมัว ท่านพูดเองไม่ใช่หรือว่า ท่านแม่ไม่ได้ห้ามไม่ให้ข้ากิน หากข้าสามารถเสกของกินออกมาได้ ท่านแม่ก็ไม่มีทางตำหนิข้าไม่ใช่หรือ?”

สีหน้าของจ้าวหมัวมัวซีดขาวทันที คิดไม่ถึงว่าหรงจือจือกลับมาที่สกุลหรง จะพกของกินติดตัวมาด้วย?

หากรู้เช่นนี้ เมื่อครู่นี้นางไม่มีทางปากไวแบบนั้น

ระหว่างที่นางโมโห หรงจือจือยังกินขนมอบอีกหลายชิ้นต่อหน้าของนาง ราวกับเป็นการยั่วยุ ในใจของจ้าวหมัวมัวรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ริมฝีปากหนาสั่นระริกอยู่ครู่ใหญ่ แต่กลับพูดไม่ออกสักคำ

มองท่าทางที่ทุกข์ใจของจ้าวหมัวมัว หรงจือจือที่กินอิ่มไปครึ่งทางแล้ว ถามราวกับได้ดูละครสนุก “ทำไม? หรือว่าจ้าวหมัวมัวเข้าใจความหมายของท่านแม่ผิดไปแล้ว? สารที่นำมาส่งให้ข้าจึงผิดพลาด?”

จ้าวหมัวมัวรีบกล่าว “ถูกต้องเจ้าค่ะ! บ่าวนึกออกแล้ว ความหมายของฮูหยินบอกว่าไม่ให้ท่านกิน...”

หรงจือจือกล่าวอย่างอ่อนโยน “น่าเสียดายที่กินไปแล้ว สารก็เป็นจ้าวหมัวมัวที่ส่งผิดพลาด อีกเดี๋ยวเจ้าไปขอรับโทษกับท่านแม่เองก็แล้วกันนะ”

“จ้าวหมัวมัว แม้แต่เรื่องเล็ก ๆ เจ้ายังทำได้ไม่ดี จะเป็นหมัวมัวระดับหนึ่งคนสนิทของท่านแม่ได้อย่างไรกัน? คิดว่าท่านแม่จะต้องผิดหวังต่อท่านมากเป็นแน่ ท่านคงจะต้องขอพรให้ตัวเองมาก ๆ แล้ว”

จ้าวหมัวมัวหยิ่งยโสมาแต่ไหนแต่ไร ก่อนหน้าที่หรงจือจือยังไม่ได้แต่งออกไป เคยเสียเปรียบด้วยน้ำมือนางหลายครั้ง ก่อนหน้านี้เป็นเพราะเห็นแก่หน้าของท่านแม่ หรงจือจือจึงไว้หน้าอีกฝ่ายอยู่พอสมควร แต่สองวันมานี้อารมณ์ของนางไม่ค่อยดีนัก พอแล้วกับการเป็นหญิงสาวที่มีจิตใจดีงาม เป็นภรรยาที่มีคุณธรรม และยิ่งไม่มีทางตามใจบ่าวคนนี้อีกต่อไป

จ้าวหมัวมัวจะไม่รู้ได้อย่างไรกัน หลังจากนางหวังโมโห ก็จะลงโทษบ่าวรับใช้อย่างไม่มีความเมตตาแม้แต่น้อย

หากให้ฮูหยินรู้ว่าเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ตนยังทำได้ไม่ดีละก็...นางยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นตระหนก สุดท้ายเหลือกตาทีหนึ่ง แล้วก็หมดสติไปทันที

หรงจือจือ “...”

เรื่องแค่นี้เนี่ยนะ?

คิดว่าเป็นเพราะหลายปีมานี้ อีกฝ่ายใช้ชีวิตอยู่ข้างกายท่านแม่อย่างสบายใจเกินไป ถึงได้รับเรื่องสะเทือนอารมณ์เล็กน้อยแบบนี้ไม่ไหว

นางมองบ่าวรับใช้ที่เฝ้าอยู่หน้าประตูแวบหนึ่ง กล่าวเสียงอ่อนโยน “นำตัวจ้าวหมัวมัวส่งกลับไปที่เรือนของท่านแม่ ต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ อธิบายให้ท่านแม่ฟังตามจริงก็พอ”

บรรดาบ่าวรับใช้ “เจ้าค่ะ!”

ในใจของพวกเขารู้เคารพเลื่อมใสเป็นอย่างมาก บัดนี้คุณหนูใหญ่ไม่เหมือนเดิมแล้วจริง ๆ ไม่แปลกใจเลยที่ถูกขนานนามว่าหญิงสาวผู้มีคุณธรรมอันดับหนึ่งแห่งเมืองหลวง ความสามารถในการจัดการกับบ่าวชั่ว และรับมือกับฮูหยินที่ชอบกลั่นแกล้ง ล้วนทำได้ยอดเยี่ยม วิธีการเช่นนี้ แม้ฮูหยินจะไม่พอใจ คิดว่าก็คงจะพูดอะไรไม่ได้เช่นกัน

เมื่อจ้าวหมัวมัวถูกหามออกไป ก็มีคนมารายงาน “คุณหนูใหญ่ นายหญิงใหญ่ฟื้นแล้วเจ้าค่ะ!”

รอยฝ่ามือบนใบหน้าของหรงจือจือในตอนนี้ ก็จางลงไปไม่น้อยแล้ว เมื่อได้ยินดังนั้นจึงรีบไปที่เรือนของท่านย่าทันที

นายหญิงผู้เฒ่าหรงนอนอยู่ในห้อง เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของหรงจือจือ จึงกล่าวด้วยความดีอกดีใจ “ใช่...แค่กแค่ก ใช่หลานสาวคนดีของข้ากลับมาแล้วใช่หรือไม่?”

หรงจือจือรีบเดินไปที่ด้านหน้าเตียงของท่านย่า คุกเข่าลงอย่างนอบน้อม “ท่านย่า ข้าเอง!”

นายหญิงผู้เฒ่าหรงรีบกล่าว “เด็กโง่ บนพื้นเย็น เจ้าคุกเข่าอยู่ทำไม? รีบลุกขึ้น!”

หรงจือจือรีบลุกขึ้น

นายหญิงผู้เฒ่าหรงตบมือของนางเบา ๆ แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ได้ยินว่าสามีของเจ้ากลับมาแล้ว สร้างความชอบอันใหญ่หลวง ดีเหลือเกิน ก่อนหน้านี้ท่านพ่อกับท่านแม่ของเจ้าสติฟั่นเฟือน อยากจะให้เจ้าแต่งงานไปที่สกุลฉีให้ได้ ข้าเองก็ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง ตอนนี้ดีแล้ว ในที่สุดเจ้าก็ลืมตาอ้าปากขึ้นมาได้แล้ว!”

ในระหว่างที่พูด นางก็สงสารหลานสาวของตนเองจับใจ หากแต่งงานกับคุณชายผู้สูงศักดิ์ที่สุขภาพร่างกายแข็งแรง ชีวิตคงจะราบรื่นมากกว่านี้ไม่ใช่หรือ? นางเป็นหลานสาวที่ดีขนาดนี้ ยังจะให้แต่งงานกับเจ้าขี้โรคสกุลฉีนั่นอีก ทำให้ต้องทนกับความทุกข์ความทรมานทั้งหมดนี้โดยเปล่าประโยชน์

หรงจือจือเป็นห่วงสุขภาพของท่านย่า ย่อมไม่ได้พูดเรื่องจริงออกไป เพียงยิ้มแล้วกล่าวว่า “ท่านย่ากล่าวถูกต้องแล้ว ต่อไปจะต้องมีชีวิตที่ดีแน่!”

นายหญิงผู้เฒ่าหรงพยักหน้า กล่าวอีกว่า “หลังจากที่เขากลับมา ได้ใกล้ชิดกับเจ้าหรือเปล่า? สามปีมาแล้ว รู้สึกห่างเหินกันหรือไม่? ไม่สิ ไม่มีทางห่างเหินแน่นอน หลานสาวคนดีของข้า ออกจะสมบูรณ์แบบราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า”

“รูปโฉมเทพธิดายังเทียบไม่ได้ อุปนิสัยก็ดีเยี่ยม หากใครไม่ชมชอบเจ้า ปฏิบัติต่อเจ้าไม่ดี เช่นนั้นต้องเป็นคนผู้นั้นเองที่ตาบอด โง่ที่สุดในโลก ต่อให้คุกเข่าอ้อนวอนหมอเทวดา ก็รักษาโรคตาและสมองที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษของเขาให้หายดีไม่ได้!”

หรงจือจือได้ยินดังนั้น ก็หลุบตาลงเล็กน้อย น้ำตาเกือบไหลออกมา

ฉีจื่อฟู่ทำเรื่องแบบนี้ออกมา ทุกคนรวมถึงท่านพ่อท่านแม่ ต่างพูดว่าเป็นปัญหาของนาง เป็นนางที่ดูแลสามีไม่ดี ครอบครองหัวใจของสามีไม่ได้ เป็นนางที่ทำได้ไม่ดีพอ เป็นนางที่...

มีเพียงท่านย่า ที่ยืนหยัดที่จะอยู่ข้างนาง พูดว่าหากมีความผิด ทั้งหมดก็เป็นความผิดของคนอื่น!