บทที่ 156

أحدث فصل

• โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 460

  หากท้ายที่สุดแล้วผู้ที่ท่านพี่เลือกให้หรงเจียวเจียว เป็นคนเช่นจีอู๋เหิง นางหวังก็คงไม่เกิดความคิดนี้ขึ้นมาเพราะนางคิดว่า คุณชายที่ดีพร้อมทุกด้านอย่างจีอู๋เหิง ก็คู่ควรกับบุตรสาวของตนทว่าบุตรชายของหยางซื่อหลาง นับเป็นอะไรกัน จะคู่ควรกับเจียวเจียวแก้วตาดวงใจของตนได้อย่างไร?ครั้นหรงเจียวเจียวได้ยินถึงตรงนี้ ดวงตาก็เปล่งประกาย “เช่นนั้น...เช่นนั้นก็ขอบคุณท่านแม่ยิ่งนัก”...ยามพลบค่ำหลังมหาราชครูหรงพูดคำเหล่านั้นกับพวกนางหวังสองแม่ลูกเสร็จ ก็ไปรออยู่ที่ห้องหนังสือ ผู้ที่อยู่ใต้บัญชาสืบเจอว่าหรงเจียวเจียวเอง ก็ส่งคนออกไปตามหาที่อยู่ของสาวใช้จ้าวเป็นการส่วนตัวเช่นกันเขานั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยความหดหู่ใจหากบุตรสาวไม่มีอะไรไม่ชอบมาพากล ไหนเลยจะเชื่อฟังคำพูดของตน กลับอยู่ไม่นิ่ง และรีบเคลื่อนไหวเช่นนี้?เดรัจฉานผู้นี้ หรือว่าจะมีเอี่ยวในการทำร้ายท่านย่าของนางจริง ๆ หรือ?...เช้าวันรุ่งขึ้นคนของตำหนักไทเฮามาเชิญให้หรงจือจือเข้าวัง หัวใจของหรงจือจือเต้นตึกตัก ที่จริงนางยังไม่ลืมที่นางเซี่ยพูดกับตนเอาไว้ก่อนหน้านี้ เรื่องที่หากไม่รู้จักอยู่ให้เป็น ก็จะให้ไทเฮาให้ตนเป็นภรรยาของจีอ

• โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 459

  อย่างไรสกุลหยางก็ต้องพึ่งพาตนสองสามส่วน ไม่กล้าไม่ให้เกียรติบุตรสาวของตนอย่างแน่นอนแต่คิดไม่ถึงเลยว่า เมื่อหรงเจียวเจียวได้ยินดังนั้น ก็เอ่ยขึ้นมาทั้งตื่นตระหนก “ท่านพ่อ ท่านพ่อจะลำเอียงเกินไปแล้วนะเจ้าคะ! พี่หญิงแต่งงานครั้งที่สองดีขนาดนั้น เหตุใดข้าได้แต่งงานแค่กับบุตรชายของซื่อหลางล่ะ?”มหาราชครูหรงขมวดคิ้ว “ที่พี่สาวเจ้าได้แต่งงานดี ๆ เป็นเพราะตัวนางโดดเด่นมากพอ ท่านเสนาบดีชอบนาง ส่วนเจ้า เจ้ายังดูถูกบุตรชายคนโตสายตรงของซื่อหลาง?”“สภาพผีเข้าผีออกอย่างเจ้า หากเจ้าไม่ใช่ลูกสาวของข้า ลูกนอกสมรสของซื่อหลาง ก็ไม่มีวันแต่งงานกับเจ้าหรอก!”หรงเจียวเจียวได้รับความอับอาย ในแววตาคลอเต็มไปด้วยน้ำตา “ท่านพ่อ ในสายตาของท่านพ่อข้าต่ำตมเช่นนี้เลยหรือ?”มหาราชครูหรง “คนเราต้องทำตัวเองต่ำต้อยก่อน คนอื่นถึงได้มาดูถูกได้! หากตัวเจ้าไม่ทำเรื่องโง่ ๆ ออกมามากมายเช่นนี้ วันนี้ข้าก็คงไม่พูดกับเจ้าเช่นนี้หรอก”“เรื่องนี้ก็ตกลงตามนี้ ไม่ต้องพูดถึงอีกแล้ว!”“แล้วก็ เหวินหมัวมัวกับฝานซิงจนปัญญาจริง ๆ แต่จือจือบอกข้าว่า นางกุมหลักฐานอยู่ในมือแล้ว ฆาตกรนั้นไม่เป็นเจ้าก็แม่เจ้า!”“ขอเพียงหาตัวสาวใช้จ้

• โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 458

  จวนสกุลหรงหลังมหาราชครูหรงตรวจนับคลังทั้งจิตใจห่อเหี่ยว ก็รู้สึกว่าเกรงว่าตนต้องขายขี้หน้าอย่างแน่แท้ หรือว่าจะออกจากบ้านไปยืมเงินมาเพิ่มเป็นสินเจ้าสาวสักหน่อย เพื่อประคับประคองหน้าตาของจวนสกุลหรง?แต่การยืมเงิน ก็จะทำให้ตนขายขี้หน้าเช่นกันเฮ้อ ตนเป็นขุนนางมานานกว่าเสนาบดีเฉินตั้งหลายปี เหตุใดจึงไม่มั่งคั่งอย่างอีกฝ่ายนะ?หรงม่อชิงที่ก่อนหน้านี้มักจะอิจฉาเฉินเยี่ยนซู ในวันนี้จะไม่ยอมรับก็ไม่ได้ ระยะเวลาการเป็นขุนนางของอีกฝ่ายน้อยกว่าตน ทว่าความดีความชอบมากกว่าตนจริง ๆ เวลาที่ฝ่าบาทตกรางวัลให้ก็มากกว่าตนมหาราชครูหรงหอบเรื่องในใจแสนหนักหนามุ่งหน้าไปยังเรือนเฮ่าเย่ว์ระหว่างทางกลับบังเอิญเจอกับหรงจือจือหรงจือจือเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ท่านพ่อ ข้าอยากคุยกับท่านพ่อเรื่องท่านย่า ไม่อย่างนั้นขอเวลาสักครู่ได้หรือไม่?”มหาราชครูหรงมิได้ปฏิเสธ เขากลับอยากรู้ว่า หรงจือจือมีแผนการอะไรอยู่กันแน่...เรือนเฮ่าเย่ว์ในวินาทีนี้ หรงเจียวเจียวเพิ่งใส่ยาเสร็จ เปลี่ยนชุดเสร็จ ร้องไห้จนเหมือนคนขี้แยก็มิปานนางหวังพูดปลอบ “เอาละ เลิกร้องไห้ได้แล้ว! วันนี้เจ้าก็จริง ๆ เลย อย่างไรมีแขกมากม

• โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 457

  ทว่าคิด ๆ ดูแล้วอยู่ที่จวนเสนาบดี ของของเขาก็ไม่เท่ากับของของนางหรือ?จึงฝืนปลอบให้ตนยอมตอบตกลงไป “ขอรับ!”เดิมทีมหาราชครูหรงคิดจะรอให้เฉินเยี่ยนซูไปก่อน แล้วค่อยไปสั่งสอนหรงเจียวเจียว แต่เมื่อเป็นเช่นนี้ เขาจึงตัดสินใจว่าอย่างไรอีกเดี๋ยวค่อยไปตรวจนับจำนวนในคลังเสียหน่อย เรื่องอื่นเดี๋ยวค่อยว่ากันหลังตนตรวจนับจำนวนเสร็จ...หลังคนสกุลเฉินออกไปจากจวนมหาราชครู เฉินเยี่ยนซูก็เข้าวังไปอ่านฎีกาเป็นเพื่อนฮ่องเต้น้อยหนึ่งชั่วยาม แล้วไปจัดการงานที่กรมขุนนางทุกคนต่างเห็นว่าในฤดูหนาว เขากลับถือพัดเล่มหนึ่งไว้ในมือ พร้อมยังคลี่ออกมาพัดทีสองทีอยู่เป็นระยะ ไม่แยแสความรู้สึกของคนที่ยืนอยู่ข้างเขาแต่อย่างใดท่านเสนาบดีไม่หนาว แต่พัดสองสามทีเช่นนี้ พวกเขาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หนาวนะกระทั่งฮ่องเต้น้อยยังคำราม “ท่านเสนาบดี ตอนที่ท่านพัดช่วยอยู่ให้ห่างจากเราหน่อย หนาวจนฮ่องเต้อย่างเราอยากฟ้องกรมขุนนางแล้ว!”“วันนี้ท่านเป็นอะไรกันแน่? ท่านร่างกายอ่อนแอ ร่างกายมีความเย็นมากเกินไปไม่ใช่หรือ?”ฤดูหนาวแสนหนาวเหน็บขนาดนี้ กลับเอาเจ้าสิ่งนี้มาเล่นเนี่ยนะ?เซิ่งเฟิงเห็นท่าทางไม่ควรค่าของเจ้านายบ้านตน ก็อด

• โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 456

  หรงจือจือ “...”ขณะที่คนกำลังอยากจะยิ้ม ง่ายที่จะอดกลั้นไว้ไม่อยู่นางเบี่ยงสายตาออก ยังไม่ทันให้เขาได้เห็น แม้เขาอยากจะแสร้งว่าไม่ชอบนาง เช่นนั้นก็ให้เขาแสร้งก่อนแล้วกัน นางคิดว่าแกล้งเขาก็สนุกดีเช่นกันโอ๊ะ...หรือว่าความจริงแล้วนิสัยเดิมของนาง จะ ‘แย่’ อยู่เล็กน้อยกระมังนางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ท่านเสนาบดียินดีรับเอาไว้ เช่นนั้นข้าก็วางใจแล้ว! ภาพที่อยู่บนหน้าพัด เป็นผลงานฝีมือของข้าเอง หวังว่าท่านเสนาบดีจะไม่รังเกียจ”ครั้นนางพูดเช่นนี้ เฉินเยี่ยนซูย่อมรีบคลี่หน้าพัดออกเห็นป่าลำไผ่เรียวยาวด้านบน แต่ละเส้นแต่ละการลากวาด ไม่ด้อยกว่าใคร ดวงตาหงส์ของเขาเปื้อนยิ้ม “ขอบคุณท่านหญิงมาก นี่เป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่ข้าเคยได้รับมาในชีวิตนี้”หรงจือจือไม่ตอบใด ๆ ท่านผู้นี้เป็นสมุหราชเลขาธิการ ย่อมเคยได้รับของขวัญที่ทั้งแพงล้ำค่า และหายากกว่าพัดของตนเล่มนี้อยู่แล้วแต่เขากลับบอกว่าที่ตนให้นั้น เป็นของที่ดีที่สุดที่เคยรับมาใน ‘ชีวิตนี้’ถึงขั้นนี้แล้ว ยังกล้าบอกว่าไม่ชอบนางอีก?หรงจือจือจึงพูดหยอกเขาอีกประโยคหนึ่ง “ในเมื่อเราหมั้นหมายกันแล้ว ท่านเสนาบดีไม่จำเป็นต้องทำตัวห่างเหิ

• โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น   บทที่ 455

  บัดนี้ แม้ว่าจะฉวยโอกาสหลังจากที่ฉีจื่อฟู่รนหาที่ตายแต่ภายในใจนางก็ยังคงคะนึงถึงเรื่องอื่นอยู่ ไม่ได้ยอมรับในตัวเขาแต่อย่างใดหรงจือจือฟังเขาพูดจบก็เลิกคิ้วถาม “ท่านราชเลขาธิการ ท่านคงไม่ได้…ชอบข้าจริงๆ กระมังเจ้าคะ?”มิเช่นนั้นจะอธิบายอาการต่างๆ ของเขาว่าอย่างไร?จะอธิบายอาการผิดหวังและน้อยใจที่เห็นได้ชัดเจนในตอนนี้ว่าอย่างไร?สีหน้าเย็นเรียบของเฉินเยี่ยนซูแข็งทื่อเล็กน้อย กลัวว่าการแต่งงานจะเกิดความเปลี่ยนแปลง จะกล้ายอมรับได้อย่างไร?เขาเก็บซ่อนความรู้สึกในแววตา พูดอย่างสงบว่า “ท่านหญิงคิดมากแล้ว ตัวข้าทุ่มเทให้ชาติบ้านเมือง ไม่สนใจเรื่องรักใคร่ระหว่างชายหญิง การแต่งงานนี้เป็นเพียงการเอื้อประโยชน์ซึ่งกันและกันก็เท่านั้น”เซิ่งเฟิงกลอกตามองบนจนตาแทบจะถลนขึ้นฟ้า!ท่านไม่สนใจเรื่องรักใคร่ระหว่างชายหญิง เช่นนั้นเหตุใดเมื่อครู่จึงได้รีบแย่งใบเทียบดวงชะตานัก?หรงจือจือมองเฉินเยี่ยนซูเงียบๆ บอกตามตรง หากไม่ใช่เพราะเห็นว่าตอนนี้ใบหน้าเขาแดงก่ำไปจนถึงใบหู ประกอบกับเห็นเซิ่งเฟิงที่อยู่ด้านหลังมีอาการทนฟังไม่ได้…ลำพังแค่จากน้ำเสียงนิ่งเรียบของเขาอย่างเดียว นางก็อาจจะเชื่อคำพูดของเขา