EP 7 โมโหหึง

วันนี้ที่คณะบริหารธุรกิจมีการคัดเลือกน้องปี1เพื่อเข้าประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัย ทิวาได้รับการเสนอชื่อให้เป็นตัวแทนของคณะเพื่อประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัย แต่เขากลับปฏิเสธ และให้เหตุผลว่า ตัวเขาเองไม่เหมาะสม และเสนอเคนตะแทน และเมื่อทุกคนพิจารณากันดี ๆแล้ว จึงยอมรับข้อเสนอของทิวาเพราะเคนตะเอง ก็เป็นหนุ่มตี๋ ผิวขาวรูปร่างดีสูงโปร่ง ยิ้มเก่งอารมณ์ดี น่าจะเหมาะกับการประกวดครั้งนี้ ซึ่งเคนตะเองก็ได้แต่ชี้หน้าคาดโทษเพื่อนรักของเขา เพราะนอกจากที่ทิวาจะเสนอชื่อเขาแล้ว โอโซนยังเป็นฝ่ายสนับสนุน ให้รุ่นพี่ทั้งหมดพร้อมกับเพื่อน ๆ ลงมติเป็นเอกฉันท์ให้เขาประกวดอีกด้วย ส่วนทิวากับโอโซน ก็ได้แต่ยิ้มออกมาอย่างชอบใจ

“พวกมึงสองคนเนี่ยนะ ผลักภาระให้กูอีกแล้ว โดยเฉพาะมึงไอ้วา เขาเสนอชื่อมึงแล้วแท้ ๆ เสือกโยนมาให้กูซะงั้น” เคนตะบ่นเพื่อนของเขาทันทีที่เดินเข้ามานั่งด้วยกัน ด้วยอาการเคืองนิดๆ

“เอาน่าไอ้เคนตะ ไอ้วามันไม่มั่นใจ แล้วมันก็ไม่กล้า กูว่ามึงนั่นแหละเหมาะสมที่สุดแล้ว เชื่อกู” โอโซน บอกกับเพื่อนรักของเขา

“มึงด้วย ไอ้โอโซน เห็นดีเห็นงาม กับไอ้วา พูดนั่นพูดนี่ จนรุ่นพี่เลือกกูจนได้ จริงๆกูน่าจะเสนอมึงนะ ไม่น่ายอมตกลงง่าย ๆเลย”เคนตะตอบกลับโอโซนพร้อมกับชี้หน้าคาดโทษ

“เฮ้ย!!!ไม่ดีหรอกไอ้เคนตะ มึงนะเหมาะที่สุดแล้ว กูไม่หล่อเท่ามึงหรอก เชื่อกู มึงทั้งหล่อทั้งหุ่นดี สาว ๆ เห็นก็ต้องกรี๊ด ยังไงเดือนมหาลัยปีนี้ก็ต้องเป็นของมึงอย่างแน่นอน”

“จริงอย่างที่ไอ้โอโซนมันพูดนะไอ้เคนตะ ยังไงกูก็คิดว่ามึงเหมาะสมกว่ากูเยอะ

“มึงเนี่ยนะจะอายคนอื่นไอ้วา มึงออกจากหน้าตาน่ารักขนาดนี้ ไม่อย่างนั้นรุ่นพี่เขาไม่เลือกมึงหรอก”เคนตะยังคงเถียงกับทิวาต่ออย่างไม่ลดละ

“พอ ๆเลิกเถียงกันได้แล้ว เรื่องนี้จบแล้ว เขาตกลงเลือกมึงไอ้เคนตะมึงไม่มีสิทธิ์เปลี่ยนแล้วตกลงตามนี้

“ไอ้อ้วน!!เห็นแก่กินนะมึง ว่างไม่ได้หาของแดกตลอด เออ ๆ จบก็จบ ไปหาอะไรแดกกัน แต่พวกมึงต้องเลี้ยงกูนะ โทษฐานที่รวมหัวกันวันนี้”

“ได้อยู่แล้วไม่มีปัญหา คุณเคนตะอยากกินอะไรบอกกูมาได้เลย เดี๋ยวกูกับไอ้โอโซนเลี้ยงเองครับ ไอ้คุณว่าที่เดือนมหาลัย”ทิวาบอกกับเคนตะพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี

“เห็นไหมกูบอกแล้ว ว่ายังไงมึงก็ต้องได้”โอโซนเอ่ยชมเพื่อนของเขา พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างชื่นชม

“ใช่!! เคนตะของพวกเรา หล่อที่สุดแล้วก็เก่งที่สุดเลย” ทิวาเอ่ยชมพร้อมกับชูนิ้วโป้งขึ้น

“ไอ้อาร์ม เด็กคนนั้นใครวะ มึงรู้จักไหม”ไทม์เอ่ยถามเพื่อนของเขาที่น่าอยู่ข้างๆ

“คนไหนวะ” อาร์มถามไทม์ออกมาด้วยความสงสัย

“ก็คนตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ หน้าตาน่ารักๆ ยิ้มสวย ๆ ที่ยืนคู่กันกับไอ้เคนตะ เดือนมหาลัยปีนี้ไง”ไทม์บอกกับเพื่อนทั้งที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่เป้าหมายของเขาอยู่ตาไม่กะพริบ

“กูก็ไม่รู้เหมือนกันหวะ แต่น่าจะเป็นเพื่อนของไอ้เคนตะนั่นแหละ ถ้ามึงอยากรู้ มึงก็ถามไอ้เคนตะเอาก็ได้นี่ ทำไมวะ มึงสนใจเหรอวะ”

“เออ น่ารักดีว่ะ” พูดจบไทม์ก็หันไปมองกลุ่มของทิวาอีกครั้งและมองทิวาด้วยสายตาที่หลงใหล

“พี่คินไม่ได้ไปดูประกวดดาวเดือนเหรอ เคนตะหล่อมากเลยนะ แล้วก็เด่นมาก ๆด้วย สุดท้ายมันก็ได้เป็นเดือนมหาลัยจริงๆ เพื่อนวานี่สุดยอดเลยใช่ไหม”

“กูดูแล้ว แล้วก็เห็นว่ามันได้รางวัลแล้ว กูก็เลยออกมาไง ใครจะไปให้ร่ำไรเหมือนมึง ประกวดจบตั้งนานแล้ว ยังโอ้เอ้ร่ำไรอยู่ได้”ภาคินบอกกับทิวาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยปนหงุดหงิดนิด ๆ

“ก็วาแสดงความยินดีกับเพื่อนวาอยู่ เพื่อนวาได้เป็นเดือนมหาวิทยาลัยทั้งที วาก็ต้องยินดีด้วยไหมล่ะ แต่เคนตะมันหล่อจริงๆนะ ขึ้นกล้องมาก ๆด้วย วายังถ่ายรูปกันมาเลย พี่คินดูสิ” ทิวายังเอ่ยชมเพื่อนไม่ขาดปาก พร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ที่ถ่ายรูปของเคนตะ ให้กับภาคินดู ภาคินเองก็เริ่มหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม จึงปัดโทรศัพท์ ที่ทิวายื่นให้เขาออก แต่ด้วยความที่เขาไม่ทันระวัง ทำให้โทรศัพท์ ของทิวาหล่นตกพื้น ทิวาถึงกับหน้าเสีย เพราะคิดว่าเขาน่าจะโมโห เอามากๆ

“พี่คินโมโหอะไรวาขนาดนั้นเหรอ ทำไมต้องปัดมือถือของวาด้วย ไม่ชอบอะไรก็บอกสิ บอกกันดี ๆก็ได้ ไอ้พี่ขี้โมโห” ทิวาก้มเก็บโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ที่ตกอยู่ที่พื้นรถพร้อมกับบอกอีกฝ่ายด้วยความน้อยใจ ปนโมโห

**************************************************************************************************************