Novels by Jenny

[Davielle’s Point of View]“Gumawa kayo ng peke na kopya ng file na ito. Kailangan na maiba ang silyo, pero dapat hindi nila mahalata,” utos ko kina Nigel na ngayon ay naghahanda na ng mga armas.“Noted boss.”“Sa tingin mo boss, ano ang totoong pakay dito ni tanda? May balak ba siyang ibenta ito sa mga pulis?”Napa-isip ako dahil sa tanong ni Miguel. May punto naman siya. Maaaring pagkakitaan ni master Lou ang files na ito, o baka naman may iba pa siyang plano dito. “Bakit hindi na lang natin sunugin iyan at ng wala ng ibang makakuha pa?” mungkahi ni Bruce.“Hindi natin ito pweding basta na lang na sirain. Kailangan itong mapunta sa mga tapat na alagad ng batas,” sagot ko.“Ibibigay mo sa mga pulis? Madadamay ka niyan!”“Saka ko na ito ibibigay sa kanila kapag natapos na akong gumanti para sulit naman kung makulong ako,” sagot ko at ngumisi sa kanila.“Grabe ka talaga boss.”Lumabas ako saglit at napagdesisyunan kong dalawin si lola Lorna. Pagkarating ko sa bahay niya, hindi na ako

[Davielle’s Point of View]“Ano’ng klasing mukha yan? Para kang natalo sa lotto.”“Nag-away ba kayo ng honey mo?”“Baka hiniwalayan ni miss ganda.”Isa-isa ko silang tinapunan ng masamang tingin. Itinaas ko ang kamay ko at lahat sila gulat ang ekspresyon sa mga mukha.“Paano niyo nakuha iyan? Bumalik na ba ang alaala niya?” tanong ni Miguel habang hindi pa inaalis ang titig sa kamay ko.“I don’t know if she’s telling the truth.” Diretso akong pumasok at naupo sa swivel chair. Inilapag ko sa mesa ang red envelope kasabay ang isang hiwalay na folder.“Ano ba ang sabi niya?”“Hulaan ko. Hindi niya inaamin na may naalala na siya, tama?”I simply nod as an answer. “So, what now? Bakit hindi mo siya isinama dito? Hindi ba naninilikado ang buhay niyo doon?” pakamot-kamot sa ulo si Nigel habang hindi napirme sa kaniyang kinatatayuan.“The fudge Nigel. Maupo ka nga, nahihilo na ako sayo!” sita dito ni Miguel at hinila ito paupo.“I don’t care anymore!”“WHAT!” Lahat sila nanlaki ang mga mat

“N-No. Huwag kang lumapit sa’kin!” Napasigaw ako nang nagtangka siyang lumapit sa’kin. Dahan-dahan akong umatras, hanggang sa may mabangga akong matigas na bagay. No, hindi pala bagay. It’s Jake.“What’s wrong? We have to go home,” aniya at hinawakan ang nanlalamig kong kamay.“Sorry boss, hindi ko siya napigilan,” ani ni Jake na nakahawak na sa braso ko.“It’s fine. She’s right, hindi ko mabubuksan ang secret room na ito kung wala siya. Now, let’s go back home, baka matunugan pa tayo ng kalaban.”Malamig ang mga tingin ni Davielle. Nauna na siyang maglakad, hindi manlang ako tinanong kung ayos lang ba talaga ako. Hindi manlang ako hinintay.“See, I already told you, Ara,” bulong ni Jake kaya hindi ko mapigilan ang mga luha ko.“Did he really just used me, Jake?”He shrugged his shoulder at tinapik ang balikat ko. “Don’t worry, I’m still here, Ara.”“Get in the car, now!” maawtoridad na wika sa’kin ni Davielle. Gaya ng utos niya, sumakay ako sa kotse. “Sinundan mo ba kami?” tanong

“Can you give me enough time to think about it? Hindi madali ito para sa’kin,” wika ko at naupo na mabibigat ang mga balikat.“I will wait for your decision, Ara. Sana this time, maging mautak ka.”Tumango lang ako at kahit mabigat sa loob ko ang lahat ng nalaman ko, pinilit ko pa rin na ngumiti. “Hindi ka pa rin nagbabago. You still smile even the situation is tough.”“That’s life. Kailangan nating sumabay sa laro ng buhay.”Lumapit siya sa’kin at naupo sa tabi ko. “Always remember, nandito lang ako… handa akong maghintay sa muli mong pagbabalik.”Hindi pa rin talaga nag pro-process sa utak ko ang mga sinabi niya. About him, my bestfriends and about the past. Para bang ang hirap paniwalaan ang lahat. Maybe because I never see it coming. “By the way, are you aware that lola Lorna is also a Sanchez?”“Tama! She is also… wait. Possible kaya na magka pamilya pa kami?” Tumingin ako sa kaniya at napatingin naman siya sa’kin. “Kilala mo ba ang mga relatives ko?”I was frustrated when he

I opened my eyes and on act, hinahalikan ni Davielle ang noo ko. I held the back of his neck and draw it closer to mine.Hinalikan ko siya sa labi. "Good morning," wika ko at nginitian ko siya."Nanggugulat ka naman honey," aniya at bahagyang natawa."Ikaw nga itong nanghahalik sa tulog eh. Baka mamaya niyan, pasukan mo rin ako habang tulog.""Ay, hindi ako ganiyan, honey."Talagang tawang-tawa siya. Pero tawa na ramdam ang lungkot."Sabi mo yan ah. O siya, dito ka na muna. Magluluto ako para sa breakfast mo. Dadalhin ko na lang din dito.""Aba si manang laging save sa gawain niya," aniya kaya pareho kaming natawa.Tama siya. Hindi na nagluluto ang tagaluto namin dahil pareho kami ni Davielle competitive. Parehong gustong magluto."Ayos lang iyon. Tumutulong naman siya sa ibang mga gawain.""Mamaya, ako naman ang magluluto.""Oo, basta ngayon, diyan ka lang muna. Kailangan mo pang bumawi ng lakas."Isinarado ko na ang pinto at hindi ko naman narinig ang pagtutol niya. Dumiretso ako s

"Tamarra tumakbo ka na!"Magulo ang paligid. Nagkakalat ang mga gamit at isang babaeng nakahandusay ang pumukaw ng attention ko. Nakatingin siya sa'kin, lumuluha at pinipilit na magsalita."Anak, tumakbo ka na!"Isang boses ng lalaki ang tumawag sa attensiyon ko. Malabo ang mukha niya, hindi ko masyadong maaninag. Isa lang ang naiintindihan ko. Anak niya ako.Tumakbo ako ng mabilis pero bago ako makalabas ay natalisod ako't nauntog sa pintuan ng main door. Napasalampak ako sa sahig at bahagyang napapikit. Pagmulat ng mga mata ko, may isang lalaki at dalawang babae ang tumatawag sa'kin."Sino kayo?""Ara, sorry."Hindi ko sila maintindihan. Unti-unti silang lumalayo sa'kin kaya pinilit ko na tumayo. Biglang sumakit ng sobra ang ulo ko. Animo'y binibiyak ito."You'll die in my hands."Kusang naging mga tuod ang tuhod ko nang marinig ko ang pamilyar na boses. Hindi lang basta pamilyar, kundi boses ng lalaking minsan ko ng pinagkatiwalaan."D-Davielle, ano'ng nangyayari?"Nakatingin siya

Gaya ng ipinangako ni Lawrence, hindi nga siya umalis ng mansion kinaumagahan. Maaga siyang nagising, at pagbaba ko sa sala, sinabi na lang sa'kin ni Butler Paul na nasa kusina daw ito at nagluluto. Dahan-dahan naman akong naglakad upang silipin siya. Napangiti ako nang makita ko itong nagluluto na sumasayaw-sayaw pa habang kumakanta. "Maganda yata ang gising ng isang ito," bulong ko at umiling. Hinayaan ko lang siya sa ginagawa niya at hindi ko na inabala pa. Dumeritso na ako sa garden upang maglakad-lakad, para naman ma exercise ang katawan ko. Labis kung kinagigiliwan ang naghahalong amoy ng mga bulaklak na halaman namin, mas nangingibabaw pa nga ang halimuyak ng sampagita. No wonder kung bakit ito ang naging pambansang bulakalak. "Good morning love! Dinala ko na rito ang breakfast natin, naisip ko kasi mas maganda kung preskong hangin ang nalalanghap mo habang kumakain tayo," ani ni Lawrence na naglalakad habang may dala-dalang plato. Sa likod niya naman nakasunod si Butler Pa

Kahit gustuhin ko man na layuan na lang si Lawrence, hindi sang-ayon sa plano ko itong si Boboy. Siguro kung maliit pa ang tyan ko, tiyak na kahit hindi niya ako tulungan, makakaya kong lumayo mag-isa."We're here." Binuksan na niya ang pinto ng kotse pero bago ako tuluyang makababa, hinawakan pa niya ang kamay ko. "Huwag kang padalos-dalos. Hintayin mo muna na lumabas ang bata bago ka magdesisyon. Malay natin, magbago pa ang isip ng asawa mo."Tumango na lang ako at nagbuntong hininga. "Salamat sa lahat Boboy."Nginitian niya lang ako at tinapik sa balikat. "Nandiyan ka na pala Love. Kumusta? Masakit pa ba ang ulo mo? Ano ang sabi ng doctor?"Kaagad akong sinalubong ni Lawrence. Niyakap niya ako at hinalikan sa noo. "Thank you David, ingat ka sa byahe." Kinawayan niya si David bago ito tuluyang naka alis."Love, nagkita na ba kayo ni Abby?" Hindi ko mapigilan na magtanong sa kaniya. Naglalaro pa rin sa isip ko ang mga sinabi ni Abby kanina. Palagay ko may koneksiyon siya sa unang

[AFTER 3 MONTHS]Sobrang tahimik sa bahay simula ng bumalik na ako sa mansion. Lagi na lang ako sa kwarto dahil mabilis na rin akong makaramdam ng pagod dahil malaki na ang tyan ko. Si Lawrence naman laging wala, busy sa business at panay out of town sila. Aaminin kung nakakabagot sobra.Napaigtad ako nang biglang tumunog ang cellphone ko na nakapatong lang sa kama. It's Boboy calling."Katkat, tama nga ang hinala mo. May inilagay sa relos na ibibigay ni Anthony sa asawa mo. It's a tracker," aniya kaya napaupo ako ng wala sa oras."Kaya pala natunton tayo ng mga taong 'yon sa beach? Sinasabi ko na nga ba, si Anthony ang banta sa buhay ni Lawrence," sagot ko na nagngingitnhit sa galit.Anthony never calls me again, hindi na siya nagparamdam sa'kin after noong nawala si lolo. Baka nalaman niya na hindi ako talaga pumapanig sa kaniya kaya siya na mismo ang gumagawa ng paaraan para makaganti."Oo, iyon nga ang dahilan. Ito ang masasabi ko sa'yo Katkat, huwag kang lalabas sa mansion niyo,

“Akala ko ba busy ka?” untag ko sa kaniya, at pakiramdam ko nagsasalubong pa ang aking mga kilay. “I can cancel all my meetings just to be with you, Love,” aniya kaya hindi ko tuloy mapigilan ang sarili ko na mapangiti. Hinawakan niya ako sa pisnge at napansin ko naman ang bago niyang relos na tila may kakaiba akong napansin. Hindi ko na lang ito ipinahalata sa kaniya.“You miss us?” tanong ko at walang ano-ano’y hinalikan niya ako sa labi.“I miss you a lot. Sa bawat minuto ikaw lang ang laman ng isip ko,” aniya. Hawak kamay kaming naglakad sa buhangin at sabay namin na pinagmasdan ang mga alon at pinakinggan ang paghampas nito sa dalampasigan. Napaka gaan sa pakiramdam, pakiramdam na minsan ko na lang ulit naramdaman simula nang makilala ko siya. “Mukhang malalim yata ang iniisip mo, love?” tapik sa’kin ni Lawrence na nanliliit pa ang mga mata.Sa mga nangyayari ba naman sa buhay ko, sa mystery na bumabalot dito, siguro normal lang talaga na mag isip ako ng sobrang lalim.Umi

“Bakit ganiyan ang mukha mo?” salubong sa’kin ni Boboy nang lumabas na ako sa kwarto.“Para bang binabangungot na naman ako kagabi,” wika ko at napa buntong hininga. “Huwag kang masyadong mag papaka stress,” aniya.Napapansin ko, simula ng magbuntis ako, mas nagiging madalas na rin ang mga masama kung panaginip. Hindi ko alam kung dahil lang sa pagbabago ng hormones ng katawan ko, o may kung ano pang dahilan. Basta’t ang tanging alam ko, may mali, at may dapat akong alamin.Tinanguan ko na lang siya at dumiretso na ako sa kwarto ni lolo at nakita ko naman na may hinahalungkat siya sa kaniyang aparador. Nilapitan ko siya ngunit tumigil siya sa kaniyang ginagawa nang mapansin niya ang paglapit ko. “Apo,” tawag niya sa’kin. “Lolo, may hinahanap po ba kayo?” Umiling siya at naupo sa kama niya. Pinagmasdan ko lang siya at napansin ko ang pag-iwas niya ng tingin sa akin. Tila ba ayaw niya akong tingnan sa mga mata.“Lolo may masakit po ba sa’yo?” muli kong tanong sa kaniya. Kagaya kanin

Malalim na nga ang gabi ngunit hito pa rin ako nakadungaw sa bintana habang malayo ang tanaw at malalim ang iniisip. Hindi mawala-wala sa isip ko ang mga sinabi kanina ni Boboy. Alam ko naman na nagsasabi siya ng totoo, pero bakit pakiramdam ko naman, hindi ko talaga iyon sinabi. Dahan-dahan akong lumabas sa silid ko at sinilip kong may mga nakabantay ba sa labas. Nakita ko ang dalawa na natutulog na. Maingat akong naglakad papunta sa kuwartong itinuro ni Boboy kanina. Sa tingin ko, nandiyan ang daan patungo sa underground. Pinihit ko ang doorknob at napa atras pa ako saglit dahil sa dilim sa loob. Kinapa ko ang cellphone na nasa bulsa ko at binuksan ang flashlight. Hinanap ko kaagad ang switch ng ilaw.Mga cartoon, mga lumang gamit at mga paintings. Ito ang bumungad sa’kin. Ngunit nasaan ang undergound? Wala namang ibang pinto dito, liban sa pinasukan ko. Isa-isa kong nilapitan ang mga cartoon na naglalakihan. Sinilip ko kung ano ang nasa loob ng isa, at puro mga scratch papers ang

[Jiro Del Fiero]Hindi maiwasan ni Jiro na mapangiti sa tuwing naaalala niya ang napaka among mukha ni Mirabelle, ngunit isang pangamba ang pumipigil sa kaniya na tuluyan itong bigyan ng pansin. He's not afraid of his father, but he's afraid of lossing Mirabelle. "What now, Boss? Ano'ng gagawin natin sa mga taong iyon? Hinahanap na sila ng mga ibang tauhan ni Mr. Chong."Nabalik sa kasamang lalaki ang kaniyang attention nang muli itong nagsalita. "Kill them if needed. Kung wala silang ikakanta, patayin nalang natin. There's no room for third chance, masyado na silang sinuswerte."Yes, hindi gaano kahaba ang kaniyang pasensiya at ang pumatay? Normal na iyon sa kaniya dahil iyon ang laro sa kapalaran niya."Kapag pinatay natin sila, tiyak mag ngingitngit sa galit ang leader nila. This may put our life at stake."Halata ang takot sa mukha ng lalaki pero nginisihan lang ito ni Jiro. Tinapik ang balikat at hinarap."Why are you scared Kyle? You have nothing to loss, you said it yourself

[JIRO DEL FIERRO]"Malaki ang maitutulong ng kompanya nila Samantha, sa kompanya natin. Bakit biglaan ang naging desisyon mo, Jiro?""Just let me do what's right. Huwag mo ng panghimasukan ang personal kong desisyon," malamig na tugon nito sa ama. "Don't tell me you fall in love to that girl you just met somewhere."Bahagyang natigilan si Jiro at muling nagflash sa kaniyang memorya ang unang tagpo nila ni Mirabelle. The moment she accidentally kissed him. For Jiro, it wasn't an ordinary kiss at all. Marami na siyang nahalikan na babae, but Mirabelle's kiss hits different."Falling in love can't be registered on my vocabulary. You know it dad. It's you who teach me not to love," aniya at hinarap ang ama na ngayon ay naka di kwatro pa."Mabuti. Pero ngayon, ano naman ang maitutulong ng babaeng iyan sa paglago ng negosyo natin?""Belle is not just a simple girl, don't dare underestimate her." Hindi niya mapigilan na pagtaasan ng boses ang ama dahil sa pakiramdam niyang, iniinsulto nito

Umaga na, ngunit nanatiling mabigat ang pakiramdam ni Mirabelle. Halos hindi siya nakatulog buong gabi, hindi dahil sa ingay, kundi dahil sa mga tanong na paulit-ulit na tumatakbo sa kanyang isipan. Sino ba talaga si Jiro Del Fierro sa likod ng maskarang kanyang isinusuot sa publiko? Lumabas siya ng kwarto para uminom ng tubig, ngunit paglapit niya sa kusina ay nadatnan niyang may tao na roon—si Jiro. Nakasuot ito ng simpleng gray shirt at sweatpants, basang-basang buhok na tila bagong ligo, at may hawak na tasa ng kape. Nagulat din ito sa kanyang pagdating. Sandali silang nagkatitigan. Walang salita. “Good morning,” bati ni Mirabelle, bahagyang inilayo ang tingin. Naiilang man siya, pero hindi rin naman niya kayang tiisin ang sobrang katahimikan. “Maaga kang nagising,” sagot ni Jiro, saka muling humigop ng kape. “Couldn’t sleep.” Tahimik na tumango si Jiro. Akala ni Mirabelle hanggang doon nalang ang pag uusap nila. Pero laking gulat niya nang bigla itong mag-alok. “Gusto mon

The silence in the Del Fierro mansion was suffocating.Mirabelle stood by the massive window of the guestroom which is now her room, for now, gazing out at the immaculately trimmed garden. Everything about this place screamed power and control. From the high ceilings down to the marble tiles, it was a palace fit for a king… or in this case, a billionaire kingpin like Jiro Del Fierro.She exhaled sharply, the contract weighing heavily on her shoulders. She didn't expect this coming. Maya-maya pa ay may kumatok mula sa pintuan. "Come in," she said. Bumukas ang pinto at pumasok ang isang matangkad na babae na naka uniporme ng itim. "Good morning, Ma’am Mirabelle. Sir Jiro instructed me to prepare you for your first public appearance as his fiancée. There’s a charity gala this evening.”Napatayo si Mirabelle at tila gulat na gulat. “Tonight? I didn’t know we were already—”“Mr. Del Fierro said it's time to make the engagement public.”Her stomach twisted. Nagsimula na naman siyang kaba

Ilang araw na ang lumipas simula nang pumirma si Mirabelle ng kontrata bilang substitute fiancée ni Jiro Del Fierro, pero parang taon na ang lumilipas sa pakiramdam niya. Sobrang bigat ng pakiramdam niya animo'y dinaganan ng mabigat na bato. Mas gugustuhin na lang niyang magtrabaho sa hospital kaysa tumira sa isang mansion na mukha naman siyang nakatulong. Ang bawat umaga ay punong-puno ng tensyon. Ang bawat gabi ay puno ng tanong, lalo na’t wala pa rin siyang balita mula kay Bryan, ang tunay niyang boyfriend na tila naglaho nang parang bula. Mula sa simpleng buhay probinsyana, ngayon ay kasama na niya ang isa sa pinakamakapangyarihang lalaki sa bansa, isang lalaking maangas, mapanakit, at misteryoso. At ang pinakamasaklap, hindi niya alam kung anong puwedeng gawin nito sa kanya sa oras na mainis o mawalan ng interes. Nakakatakot ang awra ng nag iisang Jiro Del Fierro, ngunit hindi niya maikaka ila ang kagwapuhan nito, na tila hindi bumabagay sa pangit na pag uugali.“From now on, y

Hindi pa rin makapaniwala si Mirabelle sa mga nangyayari. Isang araw lang ang lumipas mula nang dumating siya sa Maynila, pero parang gumuho na ang buong mundo niya. Tila ba gusto niya na lang isipin na nananaginip lang siya.From a simple doctor who only wanted to surprise her long-distance boyfriend, she is now trapped in the mansion of Jiro Del Fierro, the cold and intimidating billionaire she mistakenly kissed.Nasa loob siya ngayon ng isang malawak at marangyang silid. Marble floor, chandeliers, elegant na mga painting sa bawat sulok, pero kahit ganoon kaganda ang paligid, ramdam niya ang lamig at panganib sa bawat hakbang niya sa bahay na ito. She would rather stay in a simple room. “Ito ba ang magiging kulungan ko?” tanong niya sa sarili habang iniikot ang paningin sa loob ng silid. Maya-maya, bumukas ang pinto.Pumasok si Jiro na naka-itim na long sleeve, naka-bukas ang unang dalawang butones, at may dalang folder.“Bihis,” utos nito. “May pipirmahan tayo.”Para siyang bata