Chapter 2: The Contract

Hindi pa rin makapaniwala si Mirabelle sa mga nangyayari. Isang araw lang ang lumipas mula nang dumating siya sa Maynila, pero parang gumuho na ang buong mundo niya. Tila ba gusto niya na lang isipin na nananaginip lang siya.

From a simple doctor who only wanted to surprise her long-distance boyfriend, she is now trapped in the mansion of Jiro Del Fierro, the cold and intimidating billionaire she mistakenly kissed.

Nasa loob siya ngayon ng isang malawak at marangyang silid. Marble floor, chandeliers, elegant na mga painting sa bawat sulok, pero kahit ganoon kaganda ang paligid, ramdam niya ang lamig at panganib sa bawat hakbang niya sa bahay na ito. She would rather stay in a simple room.

“Ito ba ang magiging kulungan ko?” tanong niya sa sarili habang iniikot ang paningin sa loob ng silid. Maya-maya, bumukas ang pinto.

Pumasok si Jiro na naka-itim na long sleeve, naka-bukas ang unang dalawang butones, at may dalang folder.

“Bihis,” utos nito. “May pipirmahan tayo.”

Para siyang bata ba inuutusan nito.

“Ano naman ‘tong bago mong palabas?” sarkastikong tanong ni Mirabelle habang hindi man lang tumayo mula sa pagkakaupo sa kama.

Jiro dropped the folder on the table near the window.

“A one-year engagement contract. Sa mata ng media at sa publiko, magkasintahan tayo. I’ll announce the wedding within two months. After one year, we break up. You leave quietly. I clear your name. You get your life back.”

Mirabelle stood slowly. “Anong kapalit?”

“I’ll give you one million pesos per month. Plus a bonus after the contract ends and it is if you play your role well.”

Napailing si Mirabelle. “So... ako ang pambayad mo sa kapalpakan mo? Ikaw ang may kasalanan pero ako ang gagawing laruan?”

“Laruan?” Jiro’s eyes glinted with danger. “You kissed me in front of my entire business circle. My fiancée left me. My shareholders are threatening to pull out. And you expect me to just let that go?”

Mirabelle walked closer to the table and flipped open the folder. She saw her name already typed on the agreement.

"Mirabelle Santos, 25, hired as temporary fiancée of Mr. Jiro Del Fierro…"

Kasunod noon ay isang makapal na confidentiality clause, death clause, at behavioral rules habang sila’y “magkasama.”

“May death clause pa?” bigla niyang sambit. “If I try to leave or expose you, you’ll… what? Kill me?”

“That’s one way of putting it,” malamig na sagot ni Jiro. “You don’t want to find out.”

Tumawa si Mirabelle, mapait. “You’re insane.”

“And you’re desperate,” sagot ni Jiro. “Kung ayaw mo sa alok ko, pwede rin. Bukas pa lang, I can call someone to revoke your medical license. I can make your life in the province miserable. I can—”

“Sige na! Tama na!” sigaw niya, pinutol ang pagbabanta ng lalaki. Nanginginig ang boses niya, pero matalim ang tingin. “I’ll do it.”

Jiro raised a brow. “Good. Bihis ka. We’ll have our first public appearance tonight.”

That Night… Isang mamahaling royal blue silk gown ang isinuot ni Mirabelle. Ito ang unang beses niyang makasuot ng aobrang rangyang damit. Ipinasukat pa iyon ng isa sa mga staff ni Jiro. Hindi niya alam kung bakit, pero habang tinititigan ang sarili sa salamin, parang hindi siya ‘yung dating simpleng babaeng taga-probinsya. She barely recognized herself.

Nang bumaba siya sa grand staircase, naroon si Jiro, naka-tuxedo, hawak ang isang glass of wine.

His eyes scanned her from head to toe. Walang emosyon sa mukha, pero sa loob-loob niya, may kakaibang tension sa tingin nito.

“You clean up well,” aniya.

“Thanks for the dress,” malamig niyang tugon. “Sana may price tag para alam nila binili mo pati katawan ko.”

“Just play your part,” Jiro replied. “Smile. Laugh when I laugh. Look at me like you’re in love.”

At talagang scripted pa.

She rolled her eyes. “Gusto mo pa bang tumalon ako sa bangin habang tinatawag kang ‘baby’?”

“Do that, and I might actually like you,” aniya bago tumalikod.

Napabunga na lamang siya sa hangin.

Maraming kilalang personalidad ang dumalo sa gala. Politicians, business tycoons, fashion icons. Lahat sila ay nakatitig kay Jiro at Mirabelle habang naglalakad sa red carpet. Para bang nakaramdam bigla ng kakaibang kaba si Mirabelle dahil hindi siya sanay ng ganitong buhay. Nasanay siyang taga sigaw lagi ng 'lend me the scalpel'.

“Is that the girl?” bulong ng isang babae sa kapwa socialite.

“That’s her! ‘Yung doctor na pinalit kay Samantha Del Fuente.”

“She’s… prettier in person.”

Ngunit piniling hindi pansinin iyon ni Mirabelle, nagkunwari siyang walang naririnig. Ginampanan niya ang papel niya bilang fiance ni Jiro. Hawak niya ang braso ni Jiro, ngumiti siya sa camera, at minsan pa’y tumitig sa kanya na parang totoo. But deep inside, she was screaming.

Nagkaroon ng program. May toast. May media coverage. At matapos ang isang interbyu, tinanong si Jiro ng isang reporter:

“Mr. Del Fierro, is it true that your new fiancée kissed you first?”

Tila ba'y nahiya si Mirabelle dahil sa tanong nito.

Jiro looked at Mirabelle, a smirk playing on his lips. “Yes. And I knew from that moment… she’s mine.”

After the gala, habang nasa sasakyan na sila pabalik sa mansion, tahimik si Mirabelle. Then, she finally spoke. “Bakit mo ginagawa ‘to?”

Jiro didn’t answer.

“You could’ve hired an actress. Mas sanay sila diyan. You didn’t have to force me.”

Jiro looked at her for a second before turning back to the road. “Because you’re already involved. I don’t trust actresses. You? You made a mistake. You owe me.”

“Right,” she whispered. “So I have a debt that I need to pay off.”

Pagkauwi nila, dumeretso si Jiro sa kanyang opisina. Si Mirabelle naman ay bumalik sa silid niya. Pagbukas niya ng pinto, may isang sulat na naman sa sahig.

Gaya ng sa naunang gabi.

This time, it read:

“Hindi mo siya kilala. Tumakbo ka habang kaya mo pa.”

Hindi niya mawari kung ano ba ang ibig sabihin ng mga note na ito. Wala rin siyang ideya kung sino ang nagpapadala nito.

Hindi siya mapakali. Tumayo siya at lumabas ng silid. Tahimik ang buong bahay. Dahan-dahan siyang bumaba sa unang palapag, patungo sa study room ni Jiro. Bukas ang pinto.

Doon niya nakita si Jiro na may kausap sa telepono.

“Make sure he disappears,” ani Jiro sa malalim na tono. “I don’t want any trace of him. Clean cut.”

Nanlaki ang mata ni Mirabelle. Hindi niya alam kung sino ang tinutukoy nito, pero ramdam niya ang delikado sa pinag-uusapan.

“Ano’ng ginagawa mo rito?”

Napalingon siya. Isa sa mga bodyguard ni Jiro.

“Wala… nawawala lang po ako sa daan…”

“Bumalik ka sa kwarto mo,” utos nito. “At huwag ka nang lalabas ng walang pahintulot.”

Napabuntong hininga na lamang siya. Pati pala mga bodyguard ni Jiro walang mga puso. Nahawa na yata sa lamig ng amo nila.

Nang makabalik si Mirabelle sa silid, tumingin siya sa cellphone niya—ilang missed calls mula sa isang unknown number. Nag-ring ito muli.

She answered.

“Hello?”

Isang pamilyar na boses ang narinig niya—mahina, nanginginig, tila takot.

“Mirabelle… si Bryan ‘to… please… wag kang magtiwala kay Jiro… wala kang ideya kung sino talaga siya—” click. Naputol ang tawag.