Chapter 5: His Father

Umaga na, ngunit nanatiling mabigat ang pakiramdam ni Mirabelle. Halos hindi siya nakatulog buong gabi, hindi dahil sa ingay, kundi dahil sa mga tanong na paulit-ulit na tumatakbo sa kanyang isipan. Sino ba talaga si Jiro Del Fierro sa likod ng maskarang kanyang isinusuot sa publiko?

Lumabas siya ng kwarto para uminom ng tubig, ngunit paglapit niya sa kusina ay nadatnan niyang may tao na roon—si Jiro. Nakasuot ito ng simpleng gray shirt at sweatpants, basang-basang buhok na tila bagong ligo, at may hawak na tasa ng kape.

Nagulat din ito sa kanyang pagdating. Sandali silang nagkatitigan. Walang salita.

“Good morning,” bati ni Mirabelle, bahagyang inilayo ang tingin. Naiilang man siya, pero hindi rin naman niya kayang tiisin ang sobrang katahimikan.

“Maaga kang nagising,” sagot ni Jiro, saka muling humigop ng kape.

“Couldn’t sleep.”

Tahimik na tumango si Jiro. Akala ni Mirabelle hanggang doon nalang ang pag uusap nila. Pero laking gulat niya nang bigla itong mag-alok.

“Gusto mong mag-breakfast sa labas?”

Napakunot ang kanyang noo. “What?”

Hindi lang siya makapaniwala sa kanilang narinig.

“I said, let’s go out. Breakfast. Walang media, walang gala. Just a quiet place.”

Hindi akalain ni Mirabelle na maririnig niya mismo iyon kay Jiro. Was this a trap? Or some kind of test? Baka naman nagbibiro lang talaga ito.

“Why?” tanong niya, diretso.

“Because you look like you need air. And maybe I do, too,” tugon ni Jiro habang tinititigan siya. “Dress simply. We leave in 15.”

Sa loob ng isang maliit na café , kung saan tanaw ang ulap na sumasayaw sa paligid ng mga puno, naupo silang dalawa sa isang mesa malapit sa bintana. Malayo iyon sa karangyaan ng mga ballroom o dinner with politicians.

“Do you always run away like this?” tanong ni Mirabelle habang sinusubuan ng pancake ang sarili.

“No,” sagot ni Jiro. “This is the first time.”

Nagkatinginan silang muli. Sa pagkakataong ito, mas mahaba, mas tahimik.

“Hindi ko akalaing mahilig ka rin sa tahimik na lugar,” sabi niya.

Jiro gave a small, almost imperceptible smile. “Before the Del Fierros turned me into what I am, I used to love the mountains.”

Mirabelle leaned forward, curious. “What happened?”

Jiro stirred his coffee. “My mother died when I was ten. I watched it happen. A car crash. My father was driving. He blamed me for distracting him from the road.”

Napakagat-labi si Mirabelle. "Sorry, dapat hindi ko na tinanong."

Nagkibit-balikat lamang si Jiro. “Don’t be. That’s when I learned: love only causes pain.”

Mirabelle looked at him, not with pity, but with understanding. “Maybe love causes pain… but it also heals.”

“You sound like someone who’s been hurt,” sabi ni Jiro.

“Everyone’s been hurt,” sagot niya. “But not everyone stays broken.”

Pag-uwi nila sa mansyon ay may naghihintay na sorpresa.

“Sir Jiro,” tawag ng isa sa mga bodyguard, “may paparating po galing board of directors. Nagpatawag si Mr. Luciano Del Fierro ng emergency meeting. Sa mansyon.”

Jiro cursed under his breath. “Of course he did.”

“Your father?” tanong ni Mirabelle.

He nodded. “And if he’s coming here, it means trouble.”

Makalipas ang isang oras, dumating ang isang convoy ng mamahaling sasakyan. Mula sa gitnang kotse, bumaba ang isang matandang lalaki, matikas, malamig ang mata, at punong-puno ng awtoridad. Ito na nga si Luciano Del Fierro, ang haligi ng Del Fierro empire.

Kasunod niya ang ilang board members at mga executive ng kumpanya.

“Where is she?” tanong agad ni Luciano pagkababa ng sasakyan. “The so-called fiancée?”

Jiro clenched his jaw. “She’s not just so-called fiancée. She's real.”

Luciano’s eyes scanned the entrance until Mirabelle stepped forward. “Good afternoon, Mr. Del Fierro.”

Luciano looked her up and down. “You’re too soft. Too ordinary.”

Mirabelle stood tall. “And you’re too rude.”

Nagulat ang lahat. Pati si Jiro ay napalingon kay Mirabelle. Wala pa siyang nakitang babaeng humarap ng ganon sa kanyang ama.

Luciano narrowed his eyes. “You're interesting.”

Pinatuloy sila ni Jiro sa loob ng mansion para sa meeting. Naiwan si Mirabelle sa sala, pero bahagyang nakabukas ang pinto ng study room kaya naririnig niya ang diskusyon.

“You can’t be serious, Jiro!” ani ng isa sa mga board members. “A marriage with no background checks? What if she’s after your wealth?”

“I have it under control,” malamig na sagot ni Jiro.

“She will be your weakness,” dagdag ni Luciano. “Just like your mother was mine.”

“Mirabelle is nothing like that,” sagot ni Jiro na may biglang init sa boses.

Nagulat si Mirabelle sa narinig. He defended her. Genuinely, this time.

Kinagabihan, habang nasa silid siya, kumatok si Jiro.

“Can I come in?” he asked.

Tumango si Mirabelle. Tahimik itong pumasok at naupo sa edge ng kama.

“You heard everything?” tanong niya.

“Yes.”

“Aren’t you scared? Knowing you’re up against my father and the board?”

“I’m used to being the underdog,” sagot ni Mirabelle. “And I’m not afraid of them. I’m just scared... of falling for someone who sees love as weakness.”

Nanahimik si Jiro. Then slowly, he looked up at her. “And if I told you I’m trying not to?”

“Trying not to what?”

“Fall for you.”

Tahimik. Bumilis ang tibok ng puso ni Mirabelle.

“You don’t have to try so hard,” bulong niya.

A long silence stretched between them.

Jiro stood and gently touched her chin.

“Then let’s see how far you’re willing to stay.”

At bago pa siya makaalis, bumulong si Mirabelle, “I may not be from your world, but I can survive in it. Just don’t push me away.”

Jiro looked at her once more before walking out the door. At sa kanyang pag-alis, naiwan si Mirabelle na mas determinado pa kaysa kailanman, na hindi lang basta ginagampanan ang papel na fiancée… kundi unti-unti na ring nahuhulog sa lalaking tila hindi marunong magmahal.

Ngunit sa likod ng bawat ngiti at sulyap, may lihim pa ring bumabalot sa paligid ni Jiro Del Fierro. At ang tanong, hanggang kailan maitatago ang katotohanang iyon?