Novels by Noppharat

บทที่3แรงปรารถนาที่ต้านไม่อยู่คิรินทร์ตื่นก่อนพระอาทิตย์จะขึ้นเหนือขอบฟ้า ร่างเปลือยท่อนบนเอนกายอยู่ข้างมินตราที่ยังหลับสนิท ใบหน้าพริ้มเพราซุกอยู่กลางอกเขาอย่างไว้ใจ ลมหายใจสม่ำเสมออุ่นรดบนผิวเขา และนั่นทำให้คิรินทร์ปิดเปลือกตาลงอีกครั้งมินตรายังอยากอยู่ตรงนี้ทั้งที่ชายคนนี้พูดไม่รักษาน้ำใจทำเย็นชาใส่ เขาไม่ได้ให้ความสำคัญใดๆ กับเธอเลยสักนิด และในตอนนี้เขาก็ยังไม่กล้าพอที่จะเปิดรับใครเข้ามาในหัวใจ ทว่ามินตราเองก็ไม่ได้คิดหนีแล้วมือใหญ่ลูบผมนุ่มของเธอช้าๆ อย่างเบามือ ความรู้สึกละมุนบางอย่างก่อตัวในอกเขา นิ้วโป้งไล้ตามแนวกรอบหน้า เขาเคยสัมผัสใครมานับไม่ถ้วนแต่ไม่เคยรู้สึกสงบแบบนี้เลยสักครั้ง“คุณ” เสียงแผ่วเบาดังขึ้นในอกเขาก้มลงมอง เธอยังไม่ลืมตา แต่เรียวแขนก็กอดเขาแน่นขึ้น“วันนี้คุณไปไหนหรือเปล่าคะ” มินตราถามอย่างไม่แน่ใจเพราะเขาไม่ได้มีเวงาให้เธอตลอด“ไม่ วันนี้ฉันจะอยู่กับเธอ” เขาตอบทันทีเสียงนั้นทุ้มนุ่มแต่ยังคงแฝงน้ำเสียงเข้มแบบคนที่ไม่ถนัดแสดงออก“เมื่อคืน ทำไมคุณถึงไม่ค่อยพูดอะไรเลยล่ะคะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับว่ากลัวคำตอบ“ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไร” เขายอมรับตรงๆ

บทที่2สนใจแค่หน้าที่บนเตียงก็พอเสียงนาฬิกาดิจิทัลบนหัวเตียงกระพริบเลข 06:42 ด้วยแสงสีฟ้าจางๆ ที่คล้ายจะกลืนไปกับแสงอาทิตย์อ่อนที่ลอดม่านโปร่งลงมาทาบปลายเตียง ร่างเล็กใต้ผ้าห่มสีครีมกระดิกตัวเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ เปลือกตาหนักอึ้งจากความเหนื่อยล้าที่ยังค้างคาจากค่ำคืนที่ไม่ได้นอนเต็มตามินตราไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน รู้เพียงว่าร่างกายเธอหนักอึ้งและเจ็บหนึบอยู่แทบทุกส่วน ผ้าห่มแพรไหมเนื้อนุ่มที่เคลือบกลิ่นครีมอาบน้ำของเขากลายเป็นสิ่งแรกที่เธอได้กลิ่นในยามเช้า เธอค่อยๆ ยันกายลุกนั่งบนเตียงสายตาปรายมองไปยังหมอนข้างอีกใบที่บุ๋มลงอย่างชัดเจน มันคือร่องรอยที่บ่งบอกว่าเมื่อคืนเขานอนอยู่ข้างเธอ แม้ตอนนี้ร่างสูงนั้นจะไม่อยู่แล้วแต่กลิ่นไอของเขายังคงติดอยู่ทั่วห้อง กลิ่นโคโลญจ์เฉพาะตัว กลิ่นควันบุหรี่จางๆ ข้างเตียงมีโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่วางไว้ เธอจำได้ว่าเมื่อคืนเขาเป็นคนยื่นให้พร้อมกับบอกว่า‘เครื่องนี้เอาไว้ติดต่อฉันเท่านั้น’หน้าจอสว่างขึ้นทันทีที่ปลายนิ้วแตะมันปลดล็อกอัตโนมัติ ด้วยการสแกนนิ้วที่เขาตั้งไว้ให้เธอตั้งแต่เมื่อคืน และมีข้อความขึ้นเพียงบรรทัดเดียว[ข้อความใ

ตอนที่ 1เด็กในกรงเล็บเสือเสียงสลัดสายฝนกระทบหลังคากระจกของคลับใต้ดินอาลูร์ดังเป็นจังหวะกล่อมประสาท เทียนไขซิการ์หอมไหม้ส่งควันบางๆ ลอยคลุ้งเคล้ากลิ่นหนังแท้และวิสกี้อิซเลย์รสควันไม้ ทุกอย่างในห้องรับรองวีไอพีดูเหมือนภาพวาดสีน้ำมันที่โดนฉาบเงาแสงสีอำพัน สวยสมบูรณ์แบบจนไม่น่าจะมีเลือดเนื้อมนุษย์อยู่ในนั้นได้ แต่เขากลับนั่งอยู่ที่นั่นจริงๆ คิรินทร์ วัชรเมธา วัยสี่สิบสอง คาดแขนเสื้อเชิ้ตสีงาช้างข้างหนึ่งขึ้นเหนือข้อศอก ปล่อยกระดุมสองเม็ดแรกเปิดรับไอร้อนจากเตาผนังซึ่งส่งเสียงกรอบแกรบเป็นระยะ ทั้งทรงผมถูกเสยเรียบ เสี้ยวกรามคมรับกับเงาไฟเขาจิบวิสกี้ช้าๆ รสขมของถังโอ๊คเก่าแก่ตีตลบข้างกระพุ้งแก้ม เรียวนิ้วลูบคริสตัลข้างแก้วเป็นวงกลมเสียงแผ่วนั้นบรรเลงไปกับเสียงเพลงแจ๊สที่ไล้ยอดโน้ตอย่างเรื่อยเฉื่อย ทุกการเคลื่อนไหวของเขาเหมือนกดสวิตช์ควบคุมอากาศให้ช้าลงได้ตามใจจนกระทั่งเธอก้าวเข้ามาเด็กสาวร่างบางที่ทีมโฮสต์พาขึ้นมานั้นตัวสั่นเทาเป็นลูกนก เดรสซาตินสีเงินซึ่งควรดูเฟมินีนอย่างสง่า กลับกลายเป็นเกราะบางที่ต้านทานสายตานักล่าของแขกชายในห้องแทบไม่ไหว แววตาของเธอสะท้อนโคมไฟระย้าจนเป็นประกายหวาด