กรรณิการ์(กระถิน)

กรรณิการ์ยังนั่งทำบัญชีที่หอบกลับมาจากที่ทำงาน หลังจากที่เรียนจบมาจากมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ เธอก็รีบกลับมาเชียงราย เพื่อนำความรู้ที่ได้มาตอบแทนผู้มีพระคุณ แต่ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่เธอหวัง คนที่ไร่สายธารไม่ต้อนรับเธอ นายหญิงให้อภัยก็จริง    แต่ไม่ให้เธออยู่ร่วมแผ่นดินในไร่ หญิงสาวจึงหอบความรู้สึกที่บอบช้ำจากมา โชคดีที่ยังมีลุงใจดีคอยช่วยเหลือ ภาคินบอกกับเธอว่าเขาทิ้งเธอไม่ได้ ช่วยมาแล้วก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด ภาคินพาเธอไปส่งที่บ้าน    พ่อกับแม่ และให้เงินเธอไว้อีกก้อนหนึ่งเพื่อให้เลี้ยงดูตัวเอง จนกระทั่งเธอมีงานทำ และออกมาเช่าบ้านอยู่ใกล้ ๆ กับที่ทำงาน นาน ๆ ทีภาคินจะแวะมาดูสักครั้ง บุญคุณของภาคินชาตินี้เธอก็ตอบแทนไม่หมด ถึงแม้เขาจะเคยยื่นข้อเสนอให้เธอชดใช้ด้วยร่างกาย แต่พอเอาเข้า    จริง ๆ เขาก็ไม่ทำ คงเพราะเขาเห็นเธอมาตั้งแต่เด็กจึงทำไม่ลง และชีวิตเขายกให้คุณหมอกไปแล้ว การที่เข้มไม่ยุ่งกับเธอก็น่าจะเป็นเพราะ  นายหญิง คนอย่างภาคินทำทุกอย่างเพื่อคนที่ตัวเองรักได้เสมอ

ภาพสุดท้ายที่เธอพยายามจำมาจากไร่สายธารก็คือใบหน้า    หล่อเหลาคมคายของคนที่เธอรัก ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน    คุณหมอกก็ยังเหมือนเดิม ถึงแม้ใบหน้าจะคล้ำลงไปบ้าง แต่ก็ยังดูดีเสมอ หญิงสาวคิดมาตลอดว่าความรู้สึกที่เธอมีต่อคุณหมอก มันก็แค่ความหลงที่เกิดขึ้นสมัยเด็ก ๆ เขาหล่อ รวย ก็เลยเป็นเหมือนชายในฝันของเธอ แต่เมื่อเวลาผ่านไปกระถินก็รู้แล้วว่าความรู้สึกที่เธอมีต่อสินธร มันไม่ใช่ความหลง แต่มันคือความรักที่ผู้หญิงคนหนึ่งมอบให้ชายที่ตัวเองรัก ถึงแม้เวลาจะผ่านมาแสนนาน และคุณหมอกก็มีครอบครัวที่อบอุ่นไปแล้ว แต่เธอก็ยังรักเขา และรักมากขึ้นเรื่อย ๆ

มือบางหยิบสมุดบันทึกเล่มเก่าที่อยู่ใต้ลิ้นชักโต๊ะขึ้นมาเปิดดู    ในนั้นมีบันทึกที่เธอเคยเขียนเอาไว้ ตั้งแต่วันที่เห็นหน้าเขาครั้งแรก      ลงวันเดือนปีกำกับไว้ชัดเจน เข้าปีที่เจ็ดแล้วที่เธอรักเขา นิ้วเรียวลูบไล้ไปตามใบหน้าหล่อเหลาในกระดาษเอสี่ที่เธอพรินต์รูปเขาออกมาจากมือถือ ก่อนจะยิ้มให้ตัวเองเมื่อรู้สึกว่าชักจะเป็นเอามาก รูปนี้เธอแอบถ่ายตอนที่คุณหมอกมาซื้อปุ๋ยที่ร้านใกล้ ๆ กับที่เธอทำงานอยู่ ในรูปมีเด็กผู้ชายที่เขาจูง และเด็กผู้หญิงที่เขาอุ้มติดมาด้วย ‘ต้นน้ำกับลำธาร’ คือชื่อของเด็กสองคนนั้น

“กระถินรักคุณหมอกจังเลยค่ะ รักมากขึ้นทุกวัน” หญิงสาวบอกกับผู้ชายในรูปแล้วเก็บมันเข้าไปในสมุดบันทึก เป็นอีกคืนที่เธอทำงานเสร็จ แล้วบอกรักเขาผ่านรูปภาพก่อนนอน

ปริ๊น ๆ ๆ ๆ ๆ

เสียงแตรรถที่ดังมาจากหน้าบ้านพักทำให้คนที่กำลังล้มตัวลงนอนลุกขึ้น เสียงแตรที่ดังคุ้นหูบอกให้เธอรู้ว่าภาคินแวะมา หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น ทำไมเข้มถึงมากลางดึกแบบนี้ เพราะปกติเขาจะโทร.     มาก่อนเสมอ

ร่างบางเดินออกมาหน้าบ้าน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ภาคินกำลังพูดอะไรบางอย่างกับใครบางคนที่นั่งอยู่ในกระบะรถ กระถินเดินเข้าไปอีกสองสามก้าว ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อภาคินตวาดคนที่พามาเสียงดังลั่นไปทั้งซอย ภาคินคงเมา แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน ทำไมถึงมากับภาคินได้

“เป็นใบ้เหรอวะ! บอกให้ลงมา ก็ลงมาสิโว้ย!”

ภาคินเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ เมื่อท่อนไม้ขาดสารอาหารใช้ความเงียบต่อต้านเขา ถ้ารู้ว่าพาเธอมาแล้วจะประสาทเสียแบบนี้ เขาจะ    ไม่กลับไปเก็บเธอมาเลย ผู้หญิงบ้านี่จงใจกวนเขาตั้งแต่ขึ้นรถแล้ว   ถามอะไรก็ไม่พูด จะให้ไปส่งที่ไหนก็ไม่บอก ไม่รู้ว่าปากอมอะไร อยู่ที่โรงพยาบาลก็อีก... เขาพาเธอไปหาหมอแท้ ๆ แต่ยายนี่กลับสติแตก โวยวายดังลั่น แถมยังยึดท้ายรถเขาไว้แน่น เหมือนกลัวว่าเขาจะพาไปเชือดอย่างนั้น

“ลุงเกิดอะไรขึ้น แล้วหัวไปโดนอะไรมาจ๊ะ” กระถินร้องถามเมื่อเห็นแผลบนหัวภาคิน

“หัวแตก!” ภาคินหันมาตอบ ร่างสูงใหญ่เท้าเอว แล้วเดินวน      ไปมารอบรถ

“อีถิน! มึงลากอีบ้านี่ลงจากรถกูที!”

ภาคินหันมาพูดกับกระถิน สิ้นเสียงของเข้มตากลมโตสองคู่       ก็เบิกขึ้น ผู้ชายคนนี้บ้าบอสิ้นดี พูดออกมาแบบนั้นได้ยังไงกัน

“ใจเย็น ๆ นะลุง ว่าแต่ใครเหรอจ๊ะ” กระถินถามภาคินถึงที่มาของคนที่นั่งเหม่อบนกระบะหลัง

“ไม่รู้ จัดการด้วยนะ หยิบกุญแจมอเตอร์ไซค์ให้หน่อย             เดี๋ยวพรุ่งนี้สาย ๆ ให้คนขับมาคืน”

ภาคินบอกแล้วล้วงบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ วันนี้เขาเหนื่อยเต็มทน   ไหนจะปวดแผล ไหนจะปวดหัวกับคนเสียสติ เขาตัดสินใจทิ้งทั้งคน    ทั้งรถไว้ที่นี่ ชายหนุ่มเข็นรถมอเตอร์ไซค์ของกระถินออกมาจากใต้ถุนบ้านแล้วขับออกไป ปล่อยให้กระถินจัดการต่อ ขืนให้เขาอยู่อีกห้านาที คืนนี้คงได้ส่งคนไปลงนรกแน่ กระถินมองคนที่นั่งอยู่ในกระบะรถ     ก่อนจะเกาหัวแกรก ๆ

“ทิ้งกันเลยเหรอลุง” หญิงสาวบ่นให้ภาคิน เมื่อมองหน้าคนบนรถ หน้าแบบนี้คุ้นมาก... เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่ก็นึกไม่ออก ถ้ามากับภาคินได้ก็น่าจะยังคุยรู้เรื่อง 

“คุณ... คุณคะ ลงมาจากรถก่อนนะ ตรงนี้ยุงมันเยอะ” กระถินเอ่ยลองเชิง เพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเธอดี