ชีวิตยังมีต่อ(จบ)

ร่างสูงยืนบิดขี้เกียจอยู่หน้าบ้าน ต่อให้เมาหนักแค่ไหน แต่ภาคินก็ไม่เคยเสียงาน ช่วงนี้งานในไร่ไม่ยุ่งเท่าไร เพราะเจ้าของไร่ ลงมาดูแลเองเสียส่วนใหญ่ มือขวาอย่างเขาจึงมีเวลาแอบเที่ยว รอให้ถึงฤดูเก็บเกี่ยวก่อนเถอะ งานเขาก็คงกลับมาสุมหัวเหมือนเดิม ร่างสูงเดินกลับมาจากไร่หลังจากสั่งงานคนงานเสร็จเรียบร้อย วันนี้เขาต้องเข้าขวัญใจฟาร์ม เพราะแมลงชุดใหม่ที่นายหญิงเลี้ยงไว้เกิดติดโรคระบาดขึ้นมา เป็นไงล่ะ... เมียอยากได้ ผัวตามใจ สุดท้ายก็ไม่พ้นเขา เพราะว่างทีไรนายใหญ่ต้องชวนเมียเข้าห้องทุกที ตกลงจะทำฟาร์มแมลงหรือฟาร์มเลี้ยงลูกกันแน่ เห็นอ้อนเมียขอลูกชายอีกสองคน

“ไง” เสียงที่ถามมาจากด้านหลังทำให้คนถูกถามยกมุมปากขึ้น ก่อนจะหันกลับมาหา

“แผลเป็นไงบ้าง”สินธรถาม เมื่อไม่เห็นผ้าปิดแผลอยู่บนหัวภาคินเหมือนเมื่อวาน

“ดีครับ” ภาคินตอบ ก่อนจะหย่อนสะโพกลงนั่งที่ม้าหินอ่อน หน้าบ้าน ลองถ้าสินธรเดินมาหาถึงเรือนเล็กแบบนี้ น่าจะมีเรื่องคุยยาว

“มีแผลนี่มันดีเหรอวะ”

“ดีสิครับ เอาเลือดบ้าออกไปบ้างก็โล่งดี” ภาคินสวนกลับ คำพูดนี้เขาจำได้ว่าคนตรงหน้าชอบพูดกับเขา เวลาที่หาเรื่องไปเพิ่มรอยสักตามตัว สินธรชอบสัก สักเยอะจ