บทที่ 2 หนีเสือปะจระเข้ 1

“สวัสดีค่ะ ที่นี่คือ ‘สายด่วนชวนฝัน’ บริการที่จะทำให้ค่ำคืนของคุณนั้นเร่าร้อนกว่าที่เคย” หลินซีรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงล้อเลียนเหมือนพนักงานต้อนรับ ก่อนที่เจิ้งลี่ซาจะครางออกมา

“อย่าเพิ่งเล่นสิหลินซี”

“อ้าว เป็นอะไรไปลี่ซา”

“เจ้านายฉันมันทุเรศมากน่ะสิ แล้วฉันก็คิดว่าเขากำลังจะพยายามจะขายฉันไปค้าประเวณีหรืออะไรทำนองนั้นแหละ”

“ขายเธอไปค้าประเวณีเหรอ”

“หรือว่าค้าทาสหรืออะไรก็แล้วแต่เถอะน่า” เธอพูดอย่างหงุดหงิด “ฉันว่าฉันกำลังทำผิดพลาดครั้งใหญ่แล้วล่ะ”

“เธอหมายถึงงานนักเต้นยั่วนั่นน่ะเหรอ”

“มันไม่ใช่งานนักเต้นยั่วสักหน่อย” เธอครวญคราง “ฉันจะต้องไปเป็นผู้ช่วยของเขาเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ แล้วฉันก็จะต้องไปเต้นยั่วเร็ว ๆ ให้เขาดูในการประชุมของบริษัท แล้วเพื่อนเขาก็จะบุกเข้ามาแล้วก็พูดว่า ‘เซอร์ไพรส์’ หรืออะไรทำนองนั้นแหละ”

“แล้วเรื่องนั้นมันมีอะไรผิดปกติล่ะ มันก็แค่งาน ๆ หนึ่งเท่านั้นเองไม่ใช่หรือ” หลินซีถามอย่างใสซื่อ

“ฉันรู้ว่ามันก็แค่งาน ๆ หนึ่ง แต่เขาดูหล่อ แล้วก็...แล้วถ้ามันเกิดอะไรขึ้นมาล่ะ”

“เธอหมายความว่ายังไง มันจะเกิดอะไรขึ้นได้ล่ะ” หลินซีพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลง

“แล้วถ้าเขาเกิดมีอารมณ์ขึ้นมาระหว่างที่ฉันเต้นยั่วอยู่หรืออะไรทำนองนั้นล่ะ หรือว่า...เธอก็รู้นี่นา”

“รู้อะไรเหรอ” เธอถามอย่างตื่นเต้น

“แล้วถ้าฉันชอบเขาขึ้นมาล่ะ” เธอครางออกมา พลางนึกถึงรูปถ่ายใบนั้น “เขาก็ดูมีเสน่ห์มากจริง ๆ นะ”

“เพื่อนเอ๊ย แกนี่มันฟังดูเหมือนคนสิ้นหวังเลยนะ” หลินซีหัวเราะ “ไปออกเดตกับพวกผู้ชายจากในเน็ตสักคนหนึ่ง แล้วก็ไปสนใจพวกเขาแทนที่จะมาสนใจผู้ชายคนนี้ที่เธอยังไม่รู้จักเลยดีกว่าน่า”

“ฉันไม่อยากจะไปเจอพวกผู้ชายพวกนั้นสักหน่อย” เธอถอนหายใจออกมาเบา ๆ ขณะที่ก้าวขึ้นรถ “พวกนั้นดูไม่เหมือนสเปกฉันเลยสักนิด”

“เธอจะไม่มีวันรู้หรอกน่า จนกว่าจะได้เจอพวกเขาจริง ๆ” หลินซีพูดอย่างรู้ดี “แล้วผู้ชายคนนั้นล่ะ หม่าเค่อไง เขาดูหล่อดีออกนะ เธอต้องออกไปข้างนอกบ้างนะลี่ซา เธอสามารถจะใช้เวลาทั้งชีวิตที่เหลืออยู่คิดถึงคนที่เธอรู้ดีอยู่แล้วว่าเป็นใคร”

“ใช่ เขาก็ดูหล่อดีในชุดทหารนั่นแหละ ถึงแม้ว่าหน้าเขาจะถูกบังไปบางส่วนก็เถอะ” เธอไม่ได้ยอมรับคำเหน็บแนมของเพื่อนเกี่ยวกับเฉิน แฟนเก่าของเธอ เพื่อนพูดถูกในเรื่องที่ว่าเขาไม่ควรค่าแก่การที่จะมานั่งคิดถึงอีกต่อไปแล้ว ไม่เลยสักนิดเดียว

“เขารับใช้ชาติเรานะลี่ซา เขาควรจะได้ออกเดตกับเธอสักครั้ง”

“ฉันว่าก็คงจะอย่างนั้นแหละ” เธอหัวเราะ “อะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละที่จะได้ขอบคุณเขาสำหรับการรับใช้ชาติของเขา”

“เห็นไหมล่ะ ถ้าเธอมีแฟนเป็นทหารสุดหล่อ เธอก็จะไม่มานั่งแคร์เรื่องผู้ชายที่เธอแกล้งทำเป็นทำงานให้หรอก”

“ฉันไม่คิดว่าหม่าเค่อจะมาเป็นแฟนฉันได้ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์หรอกนะ” เธอพูดพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบา ๆ แต่เธอก็กำลังยิ้มอยู่ขณะที่ขับรถกลับบ้าน “แกนี่มันติงต๊องจริง ๆ เลย”

“เธอจะไม่ได้พูดแบบนั้นหรอกนะ ถ้าเขาขอเธอแต่งงานขึ้นมาจริง ๆ น่ะ”

“หลินซี ให้โอกาสฉันบ้างสิ ฉันยังไม่ได้เจอเขาเลยด้วยซ้ำ”

“ไปเจอเขาสุดสัปดาห์นี้สิ แบบนั้นตอนที่เธอเริ่มงานในวันจันทร์ เธอก็จะได้มีใครสักคนให้ฝันกลางวันถึง แล้วก็จะได้ไม่ไปหลงเสน่ห์เจ้านายปลอม ๆ ของเธอ”

“อืม ฉันว่านั่นก็จริงนะ” เธอพยักหน้า “โอเค ฉันจะส่งข้อความกลับไปหาเขาคืนนี้ แล้วก็ลองดูว่าเขาอยากจะมาเจอกันในคืนวันศุกร์หรืออะไรทำนองนั้นไหม”

“ความคิดดีนี่ แล้วไม่นานเธอก็จะได้งานแสดงดี ๆ แล้วก็สามารถจะบอกลาเถ้าแก่ป๋อและก็นิสัยน่ารังเกียจของเขาให้ไปไกล ๆ ได้แล้ว”

“ฉันแทบจะรอให้ถึงวันนั้นไม่ไหวแล้ว”

เธอพูดอย่างโหยหาขณะที่นึกถึงงานที่เพิ่งจะตอบตกลงไป เธอรู้ดีว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายอะไรขนาดนั้น แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่ค่อยดีนักกับความจริงที่ว่าเธอได้รับงานที่รู้ดีอยู่แล้วว่าจะต้องไปเต้นยั่วให้ผู้ชายคนหนึ่งดู เธอไม่แคร์ด้วยซ้ำไปว่าเขาจะดูหล่อเหลาแค่ไหน

อืม...ก็ไม่เชิงหรอกนะ