ตอนที่ 4 แม่ทัพไป๋มู่จิน

เมืองหลวง & จวนแม่ทัพ

ค่ำคืนที่เงียบสงบ ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวนับล้านดวง สายลมเย็นพัดผ่านร่างบุรุษ ชุดดำใบหน้าคมเข้มรูปร่างสูงโปร่งดวงตาคมจมูกโด่งสัน ที่ฝึกเพลงดาบประจำตระกูลอยู่กลางลานบ้าน โดยมีลูกน้องคนสนิทนาม ' เสี่ยวฮัว ' ยืนเฝ้าผู้เป็นนายอยู่ไม่เคยห่างกาย

เขาคือมัจจุราชเดินดินที่มีหน้าตาเปรียบเสมือนลูกรักของพระเจ้า หรือที่สหายของเขาชอบเรียกเขาว่าเพชรฆาตหน้าหยก ที่มีตำแหน่งเป็นถึงแม่ทัพใหญ่แดนเหนือ

' ไป๋มู่จิน ' เป็นลูกชายคนเดียวของท่านโหว ' ไป๋ซ่างเจิน '

คนส่วนใหญ่ต่างหลีกหนีไปให้ไกล แม้แต่ญาติพี่น้องก็ไม่เว้น เพราะหากใครทำผิด เขาก็ลงโทษตามกฎ โดยไม่มีข้อยกเว้น

ส่วนเรื่องอิสตรียิ่งแล้วใหญ่ เพียงแค่เจอสายตาเย็นชาของเขา พวกนางก็วิ่งหนีแทบไม่ทัน

แต่หากเขาได้สนใจอะไรเข้าแล้วละก็ เขาจะไม่ยอมรามือง่าย ๆ จนกว่าจะได้ของสิ่งนั้นมาครอบครอง

" เฮ้อ....กลับมาเมืองหลวงทั้งที ใยเจ้าถึงยังเอาแต่ซ้อมดาบอยู่อีก "

เสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้น เรียกความสนใจจากบุรุษร่างสูงได้เป็นอย่างดี เขาหยุดซ้อมแล้วเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ตัวเล็กที่ตั้งอยู่ข้างลานฝึกก่อนที่จะยกชาขึ้นมาจิบ

ส่วนบุรุษชุดขาวที่เดินยิ้มเข้ามาตามแบบฉบับของหนุ่มอารมณ์ดีนั่งลงตรงข้ามเขา บุรุษผู้นี้มีใบหน้าหวานคล้ายอิสตรีเสียมากกว่า แม้แต่บุรุษด้วยกันเองหากเผลอสบตากับเจ้าหมอนี่เข้า ก็เป็นต้องเสียอาการไม่มากก็น้อย

เขาเป็นบุตรชายคนโตของคหบดีที่รำรวยเป็นอันดับต้น ๆ ของเมืองหลวงเลยก็ว่าได้ คนส่วนใหญ่ต่างเรียกเขาว่าคุณชายเซียว ' เซียวเทียนเฟิง ' เขาเป็นคุณชายเพลย์บอย ผู้อารมณ์ดีและร่ำรวยจึงมีสตรีมากมายเข้าหาเขาอย่างไม่ขาดสาย

" แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่ สถานที่เงียบสงบแบบนี้คงไม่เหมาะกับเจ้าเท่าไรนัก "

" หากเจ้าหมายถึงสตรีพวกนั้นละก็ ข้าก็เบื่อเป็นนะ ข้าได้ยินว่าเจ้าจะไปแดนใต้ข้าจึงจะไปกับเจ้าด้วย "

คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน เขาหันมามองหน้าสหายที่วัน ๆ เอาแต่ทำการค้าและเที่ยวสังสรรค์ เหตุใดถึงอยากจะเดินทางไกลไปในที่ ๆ มีแต่ภูเขาและแม่น้ำ

" เจ้าเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ที่อำเภอชิงเหอมีแต่ภูเขาและแม่น้ำไม่เหมือนที่เมืองหลวงหรอกนะ "

" เจ้านั้นแหละที่ไม่รู้อะไร ตอนนี้ที่นั่นเปิดให้ทำการค้าระหว่างสองแคว้นได้แล้ว แล้วที่นั่นก็มีสินค้าแปลกใหม่มากมาย ข้าเลยอยากจะไปดูเสียหน่อย "

ไป๋มู่จินมองดูเซียวเทียนเฟิงที่ดูมุ่งมั่นและจริงจังขึ้นมาทันที ที่เอ่ยถึงเรื่องการค้าขาย

" ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ พรุ่งนี้ข้าจะออกเดินทางแต่เช้า "

" ข้ารู้แล้ว ข้าเตรียมของเสร็จแล้วด้วย แล้วข้าก็เอาของดีมาฝากเจ้าด้วย เหล้านี้เป็นของขึ้นชื่อของร้านข้าเจ้าชิมดู "

" ได้ "

เสี่ยวฮัว ทำหน้าที่รินสุราใส่จอกอย่างรู้งาน เพราะรู้ว่าเจ้านายของตนกับสหายของเขาพบหน้ากันทีไรเป็นต้องร่ำสุรากันทั้งคืนแน่ แต่คืนนี้คงไม่ได้เพราะพรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแต่เช้า

" เสี่ยวฮัว เจ้าก็ลองชิมดูสิ "

" ข้าเกรงว่าไหเดียวคงจะไม่พอหรอกขอรับ คุณชายเซียว "

เซียวเทียนเฟิง หันไปมองหน้าเสี่ยวฮัวที่ยืนอยู่ไม่ไกลแล้วพลันนึกขึ้นได้ว่า เจ้านายและลูกน้องสองคนนี้ ดื่มสุราพันจอกก็ไม่เมา

ก็เขาเห็นกับตาตนเองมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่แล้วเมื่อเขาแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มีดวงดาวส่องแสงระยิบระยับอยู่

" มู่จิน เหตุใดดาวเนื้อคู่ของเจ้าถึงได้กระพริบแบบนั้นหล่ะ .... หรือว่าการเดินทางครั้งนี้อาจจะนำเจ้าไปเจอกับเนื้อคู่ก็ได้นะ "

" ไร้สาระ "

" ไม่เชื่อก็แล้วแต่นะ "

ไป๋มู่จิน จ้องมองดาวดวงน้อยที่กระพริบอยู่เนิ่นนาน สตรีทุกคนที่เคยพบเจอมาล้วนน่าเบื่อหน่าย ไม่มีใครที่จะทำให้เขาสนใจได้เลยสักคน เขาเองก็ไม่รู้ว่าตนเองรออะไรอยู่ หรือคาดหวังว่าจะได้พบกับสตรีแบบไหนกันแน่

ท่านแม่ทัพสวมชุดออกรบแบบเต็มยศ ชุดสีดำสนิทปักรวดลายพยัคฆ์สีเงินและสวมทับด้วยผ้าคลุมสีดำปักลายพยัคฆ์เช่นกัน

เขานั่นหลังตรงอยู่บนหลังม้า ใบหน้าหล่อเหลานัยแววตาแน่วแน่เขามองตรงไปข้างหน้าก่อนที่จะสั่งเคลื่อนทัพ

การเดินทางในครั้งนี้เน้นที่ความสะดวกและรวดเร็ว ไป๋มู่จินจึงเลือกพาเฉพาะคนของหน่วยพยักฆเหินไปเท่านั้น หากการเดินทางล่าช้า ชาวบ้านอาจจะได้รับความเดือดร้อนไปมากกว่านี้ก็เป็นได้

หน่วยพนักฆเหินมีแต่ผู้ที่ผ่านการคัดเลือก และถูกฝึก มาเป็นอย่างดีเท่านั้นถึงจะได้รับเลือกให้เข้าหน่วยพยักฆ์

บุรุษผู้สูงศักดิ์ ทั้งยังเป็นผู้ปกครองแคว้น ทรงยืนทอดพระเนตรจากกำแพงเมือง มองเหล่าทหารที่กำลังออกนอกประตูเมืองมุ่งหน้าลงใต้ สายพระเนตรจับจ้องที่แผ่นหลังของแม่ทัพหนุ่มที่ควบม้านำหน้าทัพ

" ฝ่าบาท ทรงเรียกหากระหม่อมหรือพะย่ะค่ะ "

ท่านโหวไป๋ เดินตามหลังกงกงคนสนิทของฮ่องเต้มายืนบนกำแพงสูง

" ไป๋ซ่างเจินเจ้าดู เจ้าเด็กบ้านั่น พึ่งกลับมาจากแดนเหนือได้เพียงสองวัน ข้าสู้อุตส่าห์ถามเขาว่าอยากแต่งงานไหม แต่เขากลับบอกว่ายังไม่เจอคนที่ถูกใจ แล้วหนีลงใต้ไปอีก ชาตินี้ไม่รู้ว่าเจ้ากับข้าจะได้เห็นหน้าหลานหรือเปล่าก็ไม่รู้ "

ไป๋ซ่างเจิน มองตามหลังบุตรชายของตนไปแล้วยิ้มออกมา

" ขนาดฝ่าบาทเป็นคนเสนอเขายังกล้าปฏิเสธเลย แล้วพ่ออย่างข้าจะนับว่าเป็นอะไรได้อีก "

" หึ....คอยดูเถอะ หากเขาเจอคนที่ใช่เมื่อไหร่ล่ะก็ ข้าจะไม่ไปสู่ของให้เขาง่าย ๆ แน่ "

ฝ่าบาททรงตรัสออกมาก่อนที่จะเดินกลับไปขึ้นรถม้าเพื่อกลับวังหลวง