ในเมื่อไม่ต้องการก็หย่าให้นางเถอะ

หลายวันมานี้หยางเฟยหยางมัวแต่วุ่นวายอยู่กับการเตรียมตัวเดินทางไปยังอำเภอ หรือว่าตำบลต่างๆ ที่มีปัญหาเรื่องการเพาะปลูก เขามิได้ไปถวายพระพรไทเฮาเลย วันนี้เขาต้องไปเข้าเฝ้าแต่จนตอนนี้ยามซื่อแล้วฉีฮุ่ยหมิ่นก็ยังไม่มา นางเหลวไหลขึ้นทุกที ไม่เห็นเขาในสายตายังพอทน นี่ถึงขนาดไม่เคารพไทเฮามันจะมากเกินไปแล้ว

"อาหลางไปดูสิว่าพระชายาทำอะไรอยู่ นี่มันกี่โมงยามแล้วนางยังไม่มาอีก"

"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ"

องครักษ์หายไปไม่นานก็กลับมา หยางเฟยหยางตั้งใจว่าวันนี้จะเล่นงานคนตัวเล็กเต็มที่ กล้ามาด่าเขาเป็นสุนัข กล้าเผาเสื้อผ้าเขาทิ้ง กล้าดีอย่างไรมารังเกียจเขา หึเรียกร้องความสนใจจากข้าหรือ อย่าได้หวังเลยฉีฮุ่ยหมิ่น อาหลางมาถึงก็ถวายรายงาน

"ว่าอย่างไร นางจะมาได้หรือยังเหตุใดมีเพียงเจ้าที่มา"

"เอ่อ..ทูลรัชทายาท พระชายานางมิได้ประทับที่ตำหนักฝั่งซ้ายพ่ะย่ะค่ะ"

"อะไรนะ ไม่อยู่ที่ตำหนัก แล้วเช่นนั้นนางไปที่ใดกัน"

"เอ่อ พระชายากลับจวนฉีได้สองวันแล้วเนื่องจากฮูหยินผู้เฒ่านางล้มป่วย พระชายาขออนุญาตไทเฮาไปเยี่ยมนางพ่ะย่ะค่ะ คงจะค้างที่จวนเดิมหลายคืนพ่ะย่ะค่ะ"

"อะไรนะ กลับจวนเดิม แต่กลับไม่มีผู้ใดมาแจ้งข้า