LOGINShare
บทที่ 293
Latest chapter
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 304
ฉีชินอ๋องขี่ม้าไล่ตามรถม้าของจ่านเหยียน ขวางนางอยู่ตรงถนนฝั่งตะวันตกจ่านเหยียนเลิกผ้าม่านมองแวบหนึ่ง “ท่านอ๋อง?”“พี่สะใภ้ กระหม่อมจะสนทนากับท่านสักสองคำได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” ฉีชินอ๋องอยู่บนม้า มองจ่านเหยียนจากมุมสูง แสงตะวันส่องกระทบบนใบหน้าของเขา ราวกับฉาบทองคำชั้นหนึ่ง“ท่านอ๋อง ขึ้นมาเถอะ” จ่านเหยียนเรียกเขามาฉีชินอ๋องกระโดดขึ้นบนรถม้าของจ่านเหยียน กัวอวี้ออกไปนั่งข้างขับรถอยู่ด้านนอกกับสารถี“ท่านอ๋องรีบร้อนเช่นนี้ มีธุระสำคัญหรือ?” จ่านเหยียนถามแม้รถม้าจะกว้างขวาง แต่จ่านเหยียนนั่งใกล้กับเขามาก กลิ่นกายหอมละมุนอย่างหนึ่งจึงโชยมา กลิ่นหอมประเภทนี้ไม่เหมือนกับการรมกลิ่นเสื้อผ้าทำให้คนรู้สึกผ่อนคลายฉีชินอ๋องกระดากจะเอ่ยปากเล็กน้อย ได้แต่หาเรื่องพูดก่อน “ถุงหอมที่พี่สะใภ้ใช้พิเศษนักพ่ะย่ะค่ะ”จ่านเหยียนนิ่งไป “ข้าไม่ได้ใช้ถุงหอม...” จากนั้นนางก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองฉีดน้ำหอมนิดหน่อย ตอนอยู่ในยุคปัจจุบันนางให้คนทำน้ำหอมขวดนี้ขึ้นโดยเฉพาะ กลิ่นหอมมีความพิเศษจำเพาะ ทำให้คนรู้สึกผ่อนคลาย“ถูกต้อง ข้าใช้เครื่องหอม” จ่านเหยียนยิ้มพูด“ประกอบด้วยอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ความชอบของฉ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 303
ดวงหน้าขาวเนียนของฉีชินอ๋องแดงระเรื่อเล็กน้อย “พูดอะไรน่ะ? ข้าก็ต้องมาเยี่ยมท่านสิ”มู่หรงฉิงเทียนมองเขา “เจ้าเก็บความคิดนั้นไปเลย นางผู้นี้มิใช่คนที่เจ้าจะยุ่งด้วยได้” นางไม่ธรรมดาอย่างแน่นอนฉีชินอ๋องช้อนตามองเขา เอ่ยอย่างไม่ค่อยมั่นใจ “เสด็จพี่ว่าอะไรน่ะ? ยุ่งไม่ยุ่งอะไร ข้าแค่เห็นนางเป็นพี่สะใภ้เท่านั้น”“เช่นนั้นจะดีที่สุด” มู่หรงฉิงเทียนแววตาดุจคบเพลิง เหตุใดจะมองความคิดของฉีชินอ๋องไม่ออก? นับจากหลงจ่านเหยียนขึ้นมาจากสระน้ำในคืนนั้น สายตาที่เขามองนางก็เปลี่ยนไปแล้วเขาไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องชายหญิงมาก่อน ดังนั้นอย่างไรก็ไม่รู้ว่าความประหลาดในแววตานั้นหมายถึงอะไร?ฉีชินอ๋องใบหน้าขุ่นเคือง “หรือเสด็จพี่คิดว่าข้าคิดอะไรกับพี่สะใภ้?”“หวังว่าไม่” มู่หรงฉิงเทียนเตือนเขา “หลงจ่านเหยียนไม่ธรรมดาอย่างที่เจ้าคิด ทางที่ดีเจ้าจงรักษาระยะห่างกับนาง”ฉีชินอ๋องเริ่มรักษาหน้าไม่อยู่แล้ว อดบ่นไม่ได้ “เสด็จพี่ หลาย ๆ เรื่องข้ารู้จักกาลเทศะ ท่านมิต้องพูดกับข้าด้วยน้ำเสียงสั่งสอนตลอดเวลาหรอก”มู่หรงฉิงเทียนมองเขา และรู้ว่าเข้มงวดกับเขาเกินไป จึงเสียงอ่อนลง “จงเสี้ยนตกลงเรื่องถอนหมั้นของเจ้
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 302
บรรยากาศเริ่มอึดอัด จ่านเหยียนได้แต่เปลี่ยนหัวข้อสนทนา“ความจริงที่ข้ามาวันนี้ยังมีอีกเรื่องที่อยากปรึกษาท่านอ๋อง” จ่านเหยียนเอ่ยมู่หรงฉิงเทียนช้อนตา “ดูท่าวันนี้มิได้มาแค่เยี่ยมข้า”“หลัก ๆ คือมาเยี่ยมท่านอ๋องแล้วพูดเรื่องหยุมหยิมพวกนั้น ข้าอยากตั้งหน่วยงานเอกเทศหนึ่งขึ้นมา ตรวจสอบการโกงกินของขุนนางโดยเฉพาะ” จ่านเหยียนเข้าประเด็น“เรื่องดี” มู่หรงฉิงเทียนช้อนตาเอ่ยจ่านเหยียนอื่ม “แต่ข้าอยากให้ฝ่าบาทออกราชโองการก่อตั้งหน่วยงานนี้เอง”มู่หรงฉิงเทียนเงียบไปครู่หนึ่ง “ได้”จ่านเหยียนแปลกใจเล็กน้อย ยังนึกว่าต้องเปลืองแรงเกลี้ยกล่อมเขา เห็นได้ว่าความจริงเขามิต้องการยึดครองใต้หล้า เขายังอยากเห็นมู่หรงเจี้ยนทำอะไร“พูดธุระจบแล้วหรือ?” มู่หรงฉิงเทียนถามนาง“โดยรวมก็คือเท่านี้” จ่านเหยียนมองเขาพลางตอบ“เช่นนั้นจะถึงคืนวันเพ็ญแล้ว ท่านเคยบอกว่าจะรักษาให้ข้าในคืนวันเพ็ญ” มู่หรงฉิงเทียนกล่าวจ่านเหยียนชะงัก นางพูดอย่างนี้จริง แต่นางพูดในตัวตนของหลงอู่ ตอนนี้นางคือไทเฮากระมัง?“นี่ ท่านอ๋องหมายถึงอะไร?” จ่านเหยียนได้แต่ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว ในใจคิดว่าเขาคงรู้ตัวตนของนางแล้ว“ท่านก
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 301
ในฐานะที่เป็นผู้บริสุทธิ์นอนอยู่บ้านดี ๆ ก็ได้เรื่อง เขามีสิทธิ์รู้“จิ้นหรูไม่เป็นไรกระมัง?” มู่หรงฉิงเทียนนัยน์ตาขมุกขมัวด้วยไอกรุ่นโกรธดำทะมึนชั้นหนึ่ง“รอดแล้ว หน้าถูกกรีดจนลาย นิ้วถูกตอกตะปู ตัวมีแต่แผล” จ่านเหยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าในดวงตากลับมีเพลิงโทสะวูบไหว“พังได้ดี!” มู่หรงฉิงเทียนยิ้มเยาะ“ข้ารู้ว่าท่านมีความผูกพันวัยเยาว์กับจิ้นหรูจึงมาบอกกับท่าน รักษาชีวิตได้แล้ว แต่ต้องใช้เวลารักษาระยะหนึ่ง” จ่านเหยียนเอ่ย“ผู้หญิงสกุลถงชอบกรีดใบหน้าคนอื่นที่สุด เอาไว้จะให้พวกนางได้ลิ้มรสเช่นนี้บ้าง” มู่หรงฉิงเทียนเอ่ยเสียงเย็นจ่านเหยียนหัวเราะเบาะ ๆ เอ่ยราวกับมีความคิด “ต้องมีโอกาสนี้”นางยื่นมือรับถ้วยในมือเขากลับมา เผยรอยแผลตรงข้อมือ นี่คือแผลที่เกิดจากพลังชั่วร้ายตอนใช้มหาเวทสวัสติกะ เนื่องจากสิ้นพลัง แผลยังไม่หายมาตลอดมู่หรงฉิงเทียนดวงตาชะงักไป ดึงมือของนาง “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”แผลนั้นคล้ายแผลไฟลวกอยู่บ้าง จ่านเหยียนมองแวบหนึ่ง จากนั้นก็ท่องบทของโจวซิงฉือแบบไม่ใส่ใจ “วันนั้นทำปิ้งย่างในตำหนัก คนสิบกว่าคนแย่งปีกไก่ชิ้นเดียว ตะลุมบอนกันขึ้นมาจึงถูกไฟลวกบาดเจ็บ”
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 300
ไปถึงหน้าประตูเรือนของมู่หรงฉิงเทียน จ่านเหยียนกระซิบกระซาบข้างหูกัวอวี้สองสามคำ กัวอวี้พยักหน้าหลังจากจ่านเหยียนกับฉีชินอ๋องเข้าไป กัวอวี้ก็ดึงฮุ่ยอวิ่น “ไทเฮาทรงรับสั่ง อีกประเดี๋ยวหาโอกาสให้ฉีชินอ๋องออกไปนะเจ้าคะ”ฮุ่ยอวิ่นถาม “เพราะเหตุใด?”กัวอวี้ตอบ “ที่ไทเฮาทรงทำเช่นนี้ ย่อมต้องมีเหตุผล คุณชายทำตามก็พอเจ้าค่ะ”ฮุ่ยอวิ่นลังเลเล็กน้อย เห็นพระอาจารย์เป่ากวงออกมาพอดี เขามองจ่านเหยียนเดินขึ้นขั้นบันไดทีหนึ่ง ก่อนจะอมยิ้มประนมมือ “อมิตตาพุทธ อาตมาคารวะเหล่าจู่จ้ง”‘เหล่าจู่จ้ง’ คำนี้ เรียกเสียคนอื่นฟังแล้วรู้สึกระคายหู นี่เพิ่งอายุเท่าไร? จะเรียกเหล่าจู่จ้งได้อย่างไร? ต่อให้มีฐานะสูงส่งมีอำนาจ แต่วังหลังยังมีคนที่สูงวัยกว่าอีกท่านหนึ่งมิใช่หรือ? ไทฮองไทเฮากระมังที่เรียกว่าเหล่าจู่จ้งได้?จ่านเหยียนก็รู้สึกเคืองเหมือนกัน หลวงจีนน้อยนี่มักตอกย้ำอายุของนางเสมอ นางอยากดึงใบหูใหญ่ ๆ ของเขามาบอกเหลือเกิน ใต้ฟ้าใต้ผืนพิภพนี้ เทพเซียนสัตว์ประหลาดที่แก่กว่านางมีไม่รู้ตั้งเท่าไร ในความเป็นจริงนางยังเด็กมากนางยังไม่ได้พูดอะไร ฉีชินอ๋องกลับออกหน้าแทนนาง “พระอาจารย์ เหล่าจู่จ้งคำนี้เกรงว่
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 299
กลับเป็นกัวอวี้ที่นิ่งไป ก่อนจะยิ้มตาหยี “องครักษ์ท่านนี้ ท่านจำคนผิดแล้ว”อาซิ่นรีบตอบรับแบบไม่เต็มเสียง “ใช่ ใช่ ข้าตาสุนัขไม่ดี มองผิดไปแล้ว”กัวอวี้มองอาซิ่นแบบไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาเห็นปฏิกิริยาของอาซิ่นแล้วพลันรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโง่งมฉีชินอ๋องเห็นจ่านเหยียนก็ยิ้ม “พี่สะใภ้ก็อยู่ได้หรือพ่ะย่ะค่ะ?”“ชินอ๋อง!” จ่านเหยียนอมยิ้มทักทายฉีชินอ๋องรอยยิ้มยินดีมากกว่าเดิม “พี่สะใภ้ บังเอิญจริง ๆ พี่สะใภ้ก็มาเยี่ยมเสด็จพี่หรือ?”“ด้วยกัน?” จ่านเหยียนจึงได้แต่เอ่ยฉีชินอ๋องยิ้ม “ได้ ด้วยกันเถอะ!”ความจริงจ่านเหยียนอยากช่วยมู่หรงฉิงเทียนให้ฟื้นก่อน แต่ฉีชินอ๋องอยู่ที่นี่ ไม่สะดวกจะลงมือ อีกเดี๋ยวค่อยหาโอกาสลงมือ“พี่สะใภ้พระพักตร์ซีด ๆ ช่วงนี้บรรทมไม่ดีหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ฉีชินอ๋องมองจ่านเหยียนทีหนึ่งแล้วถามจ่านเหยียนเอามือลูบใบหน้าตามจิตใต้สำนึก “อื่ม ถูกต้อง อากาศเริ่มร้อนแล้ว หลับไม่สนิท ชิงอ๋องมีใจแล้ว”“ต้องถนอมพระวรกาย มิเช่นนี้ก็ให้หมอหลวงจัดพระโอสถสงบจิตให้พี่สะใภ้สักหน่อย?”“ดี กลับวังแล้วข้าจะให้หมอหลวงจัดยา”“ก่อนหน้านี้กระหม่อมมีตำรับโอสถดีอยู่ตำรับหนึ่ง ใช้
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 298
เชียนอวี่ได้ยินเรื่องพวกนี้แล้วก็อดเคารพจ่านเหยียนอย่างจริงจังขึ้นมาไม่ได้ “เช่นนั้นพระองค์ประสงค์ให้ผู้ใดเป็นผู้นำของปาซ่านเหมินเพคะ?” แม้อีกฝ่ายจะไม่เป็นวรยุทธ์ แต่เรื่องที่นางวางแผนคู่ควรกับตำแหน่งของนางแล้ว“เจ้าเตรียมตัวก่อน ข้าจะเลือกผู้มีความสามารถเอง” จ่านเหยียนเอ่ยเชียนอวี่พยักหน้า “เช่นนั้นก็ได้เพคะ พระองค์ต้องเร่งให้ฝ่าบาททรงเห็นชอบ จากนั้นก็มอบอำนาจให้ข้าไปจัดการ”“รอพ้นวันที่สิบห้าแล้ว ข้าจะเจรจากับฮ่องเต้”เชียนอวี่มองจ่านเหยียนด้วยความลังเล “ความจริงพระองค์เคยพิจารณาหรือไม่ บางทีใต้เท้าหลี่อาจสามารถเป็นหางเสือรับผิดชอบปาซ่านเหมินได้”จ่านเหยียนมองนางแบบคล้ายยิ้มแต่มิได้ยิ้ม กลับไม่กล่าว“อย่าเข้าพระทัยผิดนะเพคะ ข้ามิใช่จะเสนอเขา และมิได้ยกยอเขา เพียงคิดว่าเขาซื่อตรง ไม่เกรงกลัวแต่อำนาจ...” เชียนอวี่รีบแก้ต่างจ่านเหยียนคิดครู่หนึ่ง “ข้าจะพิจารณา”ใต้เท้าหลี่เป็นตัวเลือกที่ดีคนหนึ่ง เขาใสสะอาดซื่อตรงมีคุณธรรม ไม่เห็นแก่หน้าใคร แต่น่าเสียดายที่ไม่เป็นวนยุทธ์ อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ก่อตั้งปาซ่านเหมินขึ้นมา จะเป็นดาวพิฆาตของขุนนางทุจริตพวกนั้น น่ากลัวว่าทุกวันจะมีคนไม
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 297
เชียนอวี่หัวเราะ “ข้าก็ท้องเสียเหมือนกันมิใช่หรือ? เฮ้อ พระองค์ตรัสเร็ว ๆ สิว่าเรามาจากที่เดียวกัน พระองค์ไม่รู้ วันนี้ข้าตกใจจนแข้งขาอ่อน ท้องก็อ่อนไปหมดแล้ว นึกว่าพระองค์จะฆ่าข้า”จ่านเหยียนอึดอัดใจมาก “ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่กลัวข้าสักนิด”เชียนอวี่มองนางแล้วยิ้ม “กลัวอันใด? พระองค์ก็เหมือนกับข้า ทะลุมิติมาเหมือนกัน คนบ้านเดียวกัน อย่างไรพระองค์ก็คงเอาชีวิตคนบ้านเดียวกันไม่ได้กระมัง”จ่านเหยียนอึดอัดใจมาก แต่เวลานี้มีเรื่องต้องขอร้องนาง จึงได้แต่ข่มโทสะ ถาม “เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร? ดวงวิญญาณมาหรือว่าร่างกายก็มาด้วย?”“ชาติก่อนข้าเป็นหน่วยสอดแนมคนหนึ่ง ถูกไล่ฆ่าจนบาดเจ็บสาหัส บุกขึ้นเขาใหญ่ จากนั้นก็หมดสติ ฟื้นมาอีกทีก็เห็นใต้เท้าหลี่เป็นคนแรก” เชียนอวี่เล่าเรื่องที่ประสบมาพอสังเขป แม้จะเป็นอดีตที่นางไม่อยากนึกถึงก็ตาม“ใต้เท้าหลี่? ผู้ว่าการเมืองหลวง?”“ถูกต้อง เขานั่นแหละ” เชียนอวี่หน้าแดงระเรื่อพลางตอบจ่านเหยียนมองนางนิ่ง ๆ “ตายแล้ว! เจ้าชอบเขา?”เชียนอวี่หน้าแดงขึ้นไปอีกระดับ “อย่าตรัสมั่วนะ”“ข้าไม่ได้พูดมั่ว เจ้าชอบเขานั่นแหละ เขาน่ะ เป็นคนแก่ทึนทึก” ภาพจำของใต้เท้าหลี่ท
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 296
จ่านเหยียนเอ่ยกับเชียนอวี่ “เจ้าอยู่ในวังสักสองวัน ข้ามีบางเรื่องอยากให้เจ้าช่วย”เชียนอวี่ผงะ “ไทเฮามิได้จะประหารข้าหรือเพคะ?!”“เอามาจากไหน?” จ่านเหยียนถามอย่างประหลาดใจ“นี่ ระ...ระเบิดที่ข้าทำขึ้นมาทำร้ายท่านอ๋อง ไทเฮารับสั่งให้ข้าเข้าวังมิใช่เพื่อลงโทษหรือเพคะ?” เชียนอวี่พูดอ้อมแอ้ม เข้าใจผิดหรือ? เช่นนั้นที่ก่อนหน้านี้ทำจนซาบซึ้งตรึงใจต้องลาจากชั่วนิรันดร์...เพื่ออะไร?“เรื่องนี้จะว่าไปเจ้ายังมีผลงานอีกแน่ะ ข้าจะลงโทษเจ้าได้อย่างไร? ข้าเป็นคนป่าเถื่อนเช่นนั้นหรือ?”หินก้อนใหญ่ที่ทับอกเชียนอวี่ปลดออกทันที ยิ้มอย่างโล่งใจ “ข้าเข้าใจผิดไปเพคะ”“เจ้าไปตำหนักบรรทมข้า ข้ามีเรื่องจะพูดกับเจ้า” จ่านเหยียนลุกขึ้นยืนแล้วพูดกับนางเชียนอวี่ตามนางไปอย่างไร้กังวลหลังจากเข้าตำหนักบรรทม บนพื้นมีกระจกเรียงรายมากมาย ยุคนี้ใช้คันฉ่องสำริด แต่ของพวกนี้ทำมาจากกระจกทั้งหมด“นี่...” เชียนอวี่อึ้ง ช้อนตาขวับมองจ่านเหยียน หัวใจสะท้านจ่านเหยียนบอกกับนาง “เจ้าทำระเบิดได้ แสดงว่าเจ้ามีความรู้ด้านฟิสิกส์อยู่บ้าง อีกสองวันก็คือวันที่สิบห้าแล้ว ข้าต้องการให้เจ้าใช้ความรู้ทั้งหมดที่เคยเรียนช่วยข้าร
You may also like
ทัณฑ์อสุรา
เพลงมีนา11.8K viewsทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง
ชวี่เหว่ย6.6K viewsชาตินี้ ข้าไม่ขอรัก!
ซีไซต์14.7K viewsท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ
สกุลหยางมีบุตรสาว329.0K viewsสามีข้าคือพรานป่า
Scince45 viewsจอมยุทธ์สวรรค์: เล่ม 1 บทแรกแห่งวิญญาณ
ก้องภูผา วรารินทร์288 viewsเกิดใหม่เป็นพระชายาท่านอ๋องตาบอด
เสี่ยวชิงเทียน5.5K viewsสาวน้อยผู้นำพาครอบครัวสู่ความมั่งคั่ง
พิมพ์สีทอง6.3K views
