LOGINShare
บทที่ 294
Latest chapter
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 296
จ่านเหยียนเอ่ยกับเชียนอวี่ “เจ้าอยู่ในวังสักสองวัน ข้ามีบางเรื่องอยากให้เจ้าช่วย”เชียนอวี่ผงะ “ไทเฮามิได้จะประหารข้าหรือเพคะ?!”“เอามาจากไหน?” จ่านเหยียนถามอย่างประหลาดใจ“นี่ ระ...ระเบิดที่ข้าทำขึ้นมาทำร้ายท่านอ๋อง ไทเฮารับสั่งให้ข้าเข้าวังมิใช่เพื่อลงโทษหรือเพคะ?” เชียนอวี่พูดอ้อมแอ้ม เข้าใจผิดหรือ? เช่นนั้นที่ก่อนหน้านี้ทำจนซาบซึ้งตรึงใจต้องลาจากชั่วนิรันดร์...เพื่ออะไร?“เรื่องนี้จะว่าไปเจ้ายังมีผลงานอีกแน่ะ ข้าจะลงโทษเจ้าได้อย่างไร? ข้าเป็นคนป่าเถื่อนเช่นนั้นหรือ?”หินก้อนใหญ่ที่ทับอกเชียนอวี่ปลดออกทันที ยิ้มอย่างโล่งใจ “ข้าเข้าใจผิดไปเพคะ”“เจ้าไปตำหนักบรรทมข้า ข้ามีเรื่องจะพูดกับเจ้า” จ่านเหยียนลุกขึ้นยืนแล้วพูดกับนางเชียนอวี่ตามนางไปอย่างไร้กังวลหลังจากเข้าตำหนักบรรทม บนพื้นมีกระจกเรียงรายมากมาย ยุคนี้ใช้คันฉ่องสำริด แต่ของพวกนี้ทำมาจากกระจกทั้งหมด“นี่...” เชียนอวี่อึ้ง ช้อนตาขวับมองจ่านเหยียน หัวใจสะท้านจ่านเหยียนบอกกับนาง “เจ้าทำระเบิดได้ แสดงว่าเจ้ามีความรู้ด้านฟิสิกส์อยู่บ้าง อีกสองวันก็คือวันที่สิบห้าแล้ว ข้าต้องการให้เจ้าใช้ความรู้ทั้งหมดที่เคยเรียนช่วยข้าร
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 295
เชียนอวี่ผงะ โบยห้าสิบที? หากผู้หญิงเมื่อครู่ถูกโบยห้าสิบทียังจะรอดหรือ? ไทเฮาองค์นี้จะโหดเหี้ยมอำมหิตเกินไปแล้วกระมัง?กัวอวี้หัวเราะ “ทรงพระทัยอ่อนเช่นนี้ หากเป็นบ่าว ไม่โบยให้ตายถึงจะแปลกเพคะ”เชียนอวี่กวาดสายตามองกัวอวี้ ผู้หญิงคนนี้ดูแล้วมีเมตตา ทำไมพูดออกมาก็คือโบยให้ตาย? ได้ยินว่าวังหลวงไม่เห็นคนระดับล่างเป็นคน แค่พูดคำเดียวก็ทำให้คนตายได้แล้วบัดนี้ดูแล้ว ที่ได้ยินมาไม่ผิด!เชียนอวี่วิงวอนอย่างอ่อนแรง “นางคงมิได้ตั้งใจ ไทเฮาโปรดอย่ากริ้วเลยเพคะ”จ่านเหยียนฮึดฮัดทีหนึ่ง “เจ้าอย่าขอร้องให้นาง วัน ๆ นางเอาแต่คิดจะทำข้าให้ตายอย่างไร”เชียนอวี่บ่นในใจ ในฐานะที่เป็นบ่าวซึ่งไม่มีอำนาจของตัวเอง ไหนเลยจะกล้าทำนายตายได้? ต่อให้นางมีความคิดนี้ กลับไม่มีความกล้านี้เพียงแต่ตัวนางเองก็ยังจะเอาตัวไม่รอด ไหนเลยจะกล้าขอร้องให้อาเสอ? จึงได้แต่สงบปากสงบคำ ตามจ่านเหยียนกลับไปตำหนักหลักเพิ่งกลับไป อาเสอก็ยกกาแฟเดินออกมาและพูดด้วยความงุนงง “ไปไหนกันมาหรือ”“อาเสอ เจ้าก่อเรื่องแล้ว น้ำเต้าหู้มันดิบ!” กัวอวี้ตำหนิอาเสออึ้ง “จะดิบหรือสุกมันต่างกันอย่างไร? ตอนนี้อากาศมิได้หนาวจัด ดื่มน้ำเต้
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 294
จ่านเหยียนเรียกอาเสอมาแล้วกระซิบข้างหู “เอากาแฟเข้าวังมาหรือเปล่า?”“เอามาแล้ว” อาเสอตอบ“ชงมาสองแก้ว ข้าจำเป็นต้องให้ตาตื่น ไม่รู้ทำไม อยากนอนอยู่เรื่อยเลย” จ่านเหยียนถอนหายใจ นับจากสูญพลังก็มักรู้สึกอ่อนล้า“ท่านคิดจะใช้กาแฟหยั่งเชิงนางหรือ?” อาเสอป้องปากที่กำลังยิ้มพลางพูด“ไม่ต้องหยั่งเชิง ข้ารู้ว่านางมาจากไหน” จ่านเหยียนกลอกตาขาวกับนางทีหนึ่ง แม้นางไม่มีพลัง แต่ก็ยังเป็นคนสกุลหลง ถ้าแค่นี้ยังดูไม่ออก จะทำมาหากินอย่างไร?“ก็ได้ ท่านเหนื่อยแล้วจริง ๆ ท่านจะบอกนางถึงสถานที่ที่เรามาหรือไม่?” อาเสอถาม“ไม่จำเป็นต้องเจาะจง” จ่านเหยียนขมวดคิ้ว นี่มิใช่เรื่องใหญ่อะไร จะพูดหรือไม่ก็ไม่ต่าง“เช่นนั้นก็ได้!” อาเสอหงอยไปเล็กน้อย อันที่จริงนางอยากให้เชียนอวี่รู้มาก เพราะการได้เจอคนบ้านเกิดเดียวกันคือเรื่องที่สุขสันต์เรื่องหนึ่งหลังจากอาเสอออกไป จ่านเหยียนก็ถามเชียนอวี่ “บ้านเกิดเจ้าอยู่ที่ไหน?”เชียนอวี่คิดแล้วจึงตอบตามความจริง “ฮ่องกงเพคะ”จ่านเหยียนมองนางด้วยความสับสน ฮ่องกงพูดภาษากวางตุ้ง แต่นางฟังไม่ได้สำเนียงกวางตุ้งของเชียนอวี่สักกะนิดเชียนอวี่นึกว่านางไม่รู้ว่าฮ่องกงคือที่ใ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 293
เชียนอวี่ตอบตามความจริง “หม่อมฉันเคยไปจวนอ๋อง แต่คนของจวนอ๋องไม่ให้เข้าไปเยี่ยมเพคะ”ไม่เพียงแต่นางเคยไป ใต้เท้าหลี่ก็เคยไปเหมือนกัน แต่ถูกทางจวนอ๋องปฏิเสธให้อยู่นอกประตู เพราะเช่นนี้จึงทำให้พวกเขาเชื่อว่าทางจวนอ๋องโทษพวกเขามิเช่นนั้น เหตุใดแม้แต่การเยี่ยมเยียนก็ไม่อนุญาตจ่านเหยียนอื่ม “อาการของเขาคงไม่สู้ดี ที่ไม่ให้เจ้าพบ คงเพราะกลัวจะรบกวนการรักษา” ความจริงจ่านเหยียนรู้ว่าตอนนี้ไม่สามารถให้ใครเยี่ยมเซ่อเจิ้งอ๋องได้ อาเสอบอกเวลานี้ประกาศกับภายนอกว่าอาการของเขาไม่เป็นอะไรมาก แค่ต้องรักษาตัวไม่กี่วันแต่... ในความเป็นจริง อาจหมดสติมาตลอดเชียนอวี่ขานรับ “เพคะ!”ความกลัวในใจโดยรวมสลายไปเกือบจะหมดแล้ว หลายวันนี้นางเตรียมใจพบกับวันนี้มาตลอด ช่วงเข้าวังทำให้นางหวนนึกถึงหลาย ๆ เรื่อง ความจริงความตายไม่น่ากลัวอันใด อาหารเช้ามาแล้ว จ่านเหยียนเรียกนางมาที่โต๊ะ “กินข้าวเช้าเป็นเพื่อนข้าเถอะ”เชียนอวี่เดินไปนั่งอย่างสง่าผ่าเผย ก็ดี ได้กินข้าวอิ่ม ๆ ก่อนตายสักมื้อ อย่างน้อยก็ไม่ถึงกับต้องเป็นผีหิวโหยไข่ดาว น้ำเต้าหู้ นมแพะ ซาลาเปาไส้เนื้อและผัก เกี๊ยวไส้ผักกุยไช่ ล้วนเป็นของที่นางโปร
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 292
อาเสอพาเชียนอวี่เข้าตำหนักหรูหลาน จากนั้นก็บอกกับเชียนอวี่ “เจ้ารออยู่นี่เดี๋ยวนะ” เชียนอวี่ยืนอยู่ในตำหนัก นี่คือครั้งแรกที่นางได้เข้าวังหลังจากมาที่นี่ในยุคปัจจุบัน แม้แต่วังต้องห้ามนางก็ยังไม่เคยเข้าไป นางเคยไปหลายแห่งบนโลก แต่... ไม่เคยหยุดชมทัศนียภาพ นางกลัวว่านางจะอาลัยอาวรณ์ต่อโลก เช่นนั้นยามนางลงมือจะลังเลเพราะความเด็ดขาด นางพลาดไปมากเหลือเกินตำหนักหรูหลานไม่ถือว่าหรูหรา ก่อสร้างตามมาตรฐาน ต่างจากที่นางจินตนาการมาก เดิมนางนึกว่าทุกที่ของวังหลวงต้องหรูหราทองอร่ามไปหมดในตำหนักมิได้มีคนมากเท่าใด มีแต่ขันทียืนอยู่หน้าประตูสองคนไม่รู้ว่ามีเสียงเพลงดังมาจากที่ใด นางไม่เข้าใจเรื่องเสียงเพลง ย่อมไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังบรรเลงเพลงอะไรอยู่นางฟังเสียง มีเพียงความรู้สึกอเนจอนาถมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น นางขนลุกตั้งชันไปทั้งตัว กลั้นลมหายใจรอคอย รอสตรีผู้สูงศักดิ์เกือบจะที่สุดของแคว้นต้าโจวลงโทษนางเมื่อจ่านเหยียนพาอาเสอเข้ามา ขณะนางเดินผ่าน เชียนอวี่ก็คุกเข่าทำความเคารพ จ่านเหยียนยื่นมือออกไปรับไป “นั่ง!”เชียนอวี่อึ้ง นึกว่าตัวเองหูฝาดแม้นางจะไม่ใช่คนในยุคนี้ แต่ก็รู้กฎระเบียบ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 291
นางมองไปทางใต้เท้าหลี่ ในดวงตามีน้ำตาเย็น ๆ อดขมปร่าในใจไม่ได้ นางกล่าวอีก “ดูแลตัวเองให้ดี รักษาตัว!”“เชียนอวี่!”เชียนอวี่หันกลับมายิ้มให้บรรดามือปราบ จากนั้นก็เอ่ยกับมือปราบคนหนึ่ง “เอ้อร์หวา เจ้ากับเมียของเจ้าเคยพูด รอให้ลูกของพวกเจ้าคลอดออกมาต้องรับข้าเป็นแม่บุญธรรม อย่าตระบัดสัตย์เล่า”เอ้อร์หวามองนางตาปริบ ๆ “เช่นนั้นเจ้าก็ต้องรีบกลับมา มิเช่นนั้นข้าจะไม่ให้เขารับเจ้าเป็นแม่บุญธรรมแล้ว”เชียนอวี่พยักหน้า จากนั้นก็พยักหน้าอย่างจริงจังอีก “ข้ารู้ ข้าต้องพยายามอย่างสุดความสามารถแน่”นางมองใต้เท้าหลี่ ใต้เท้าหลี่ก็มองนางเหมือนกัน นี่เป็นเรื่องที่จนปัญญา ไม่ว่าจะเป็นยุคสมัยไหนก็มิอาจฝ่าฝืนคำสั่งของผู้กุมอำนาจอาเสอเห็นนานอย่างนี้แล้ว พวกเขาก็ไม่ออกมาสักทีจึงเข้าไปหาเห็นคนเป็นฝูงท่าทางราวกับต้องจากกันชั่วนิรันดร์อย่างไรอย่างนั้นจึงอดขมวดคิ้วไม่ได้ “พวกเจ้าทำอะไรกันน่ะ? รีบไปเร็ว ไทเฮาทรงรออยู่นะ”เชียนอวี่โบกมือ “ข้าไปแล้วนะ ทุกคนรักษาตัวด้วย”“เชียนอวี่!” ทุกคนร้องเรียกเป็นเสียงเดียวกันอาเสอมองทุกคนแบบงงเป็นไก่ตาแตก คนพวกนี้ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ก็แค่เข้าวังเองนี่? อย่างกับ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 290
เชียนอวี่เอ่ยกับอาเสอ “โปรดรอสักครู่ ข้าน้อยจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”“เร็วหน่อย ไทเฮาทรงกำลังรอเจ้า” อาเสอเอยเชียนอวี่รับพระเสาวนีย์แล้วก็เดินเข้าไป ใต้เท้าหลี่คิดแล้วจึงตามเข้าไปด้วย“เจ้าจะเข้าวังไม่ได้นะ รีบไปทางประตูหลังเถอะ” ใต้เท้าหลี่ลากเชียนอวี่พลางเอ่ยเสียงเข้มเชียนอวี่หัวเราะ “เหตุใดจะเข้าวังไม่ได้ นี่คือพระกรุณาใหญ่หลวงเชียวนะ”นางพักอยู่ด้านหลังของที่ว่าการ หยิบชุดสตรีออกมาจากตู้และเอ่ยกับใต้เท้าหลี่ “ข้าจะเปลี่ยนเสื้อผ้า เชิญใต้เท้าออกไปด้วย”“ไม่!” ใต้เท้าหลี่สีหน้าตึงเครียด ร้อนใจเอ่ย “เจ้าเชื่อข้า รีบไป”เชียนอวี่หัวเราะแห้ง “หากข้าไปแล้วท่านจะทำอย่างไร? ตอนนี้นางเป็นไทเฮา พระเสาวนีย์ก็เป็นท่านที่พาข้าไปรับ ข้าไปแล้ว นางต้องเอาผิดกับท่านแน่ แล้วยังอาจลามไปถึงพี่น้องในที่ว่าการอีก ข้าจะไปไม่ได้”“ข้าเคยมีวาสนาพบไทเฮาหนหนึ่ง ตอนนั้นข้าเคยช่วยนางพูด นางอาจเห็นแก่เรื่องนี้ยั้งมือกับข้า” ใต้เท้าหลี่หยิบตั๋วเงินออกมาจากอกแล้วลากนางเดินไปประตูหลัง “สรุปแล้วเจ้าไม่ต้องสนใจ ข้าย่อมมีวิธีจัดการให้เรียบร้อยเอง”“ท่านมีวิธีใดจัดการให้เรียบร้อย?” เชียนอวี่สะบัดมือเขาอ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 289
จ่านเหยียนเงยหน้ามองท้องฟ้า “คืนนี้คงวันที่สิบสองแล้วกระมัง?”“ถูกต้อง อีกสามวันก็คือคืนวันเพ็ญ” อาเสอมองนางด้วยความกังวล “ตอนนี้ท่านไม่มีพลัง แล้วจะให้วิญญาณมังกรซึมซับพลังแห่งสุริยันจันทราอย่างไร?”จ่านเหยียนหยิบวิญญาณมังกรออกมาจากอกแล้ววางในมือ จากนั้นก็ขมวดคิ้วคิดก็จริง ตอนนี้ไม่มีพลัง เป็นไปไม่ได้ที่จะรวบรวมพลังวิญญาณฟ้าดินเข้าวิญญาณมังกรในเวลาอันสั้นแต่... ก่อนหน้านี้พระอาจารย์เป่ากวงเคยบอกว่ามู่หรงฉิงเทียนสามารถอยู่ได้สูงสุดหนึ่งเดือน กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขาไม่สามารถรอถึงคืนวันเพ็ญครั้งหน้าแล้ว“มือปราบหญิงที่เจ้าพูดถึงเมื่อครู่ นางเป็นคนทำระเบิดขึ้นหรือ?” จ่านเหยียนถาม“มิผิด”“ได้ยินว่าช่วงนี้มีเรื่องอย่างการทะลุมิติเยอะมาก...”อาเสอมองนาง “ท่านสงสัยว่านางจะทะลุมิติมาหรือ?”“เจ้าให้นางเข้าวังมาพบข้า” จ่านเหยียนเอ่ยอาเสอนึกแปลกใจเล็กน้อย “จะพบนางทำไมกัน?”“นางทำระเบิดเป็น”“อื่ม แล้วอย่างไร?” ทำระเบิดเป็นนับเป็นอะไร? นางยังทำพิษงูได้แน่ะ“ข้าจำเป็นต้องให้นางช่วยรวบรวมแสงจันทร์” จ่านเหยียนกล่าว“มันคือสิ่งใดหรือ?”“นี่เกี่ยวกับความรู้ฟิสิกส์ อย่าถามมาก พรุ่งนี้ไปถ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 288
จ่านเหยียนให้คนอื่นออกไป แล้วอยู่หน้าเตียงจิ้นหรูคนเดียวเงาแสงกลายร่างอยู่ข้างตัวนาง จากนั้นก็มีเสียงตำหนิ “เจ้าเคยบอกว่าจะปกป้องนางอย่างดี”นางไม่ได้หันกลับไป เพราะกลัวจะเป็นความเจ็บปวดเสียใจในดวงตาของเขา“ขอประทานอภัย หม่อมฉันทำไม่ได้” จ่านเหยียนถอนหายใจเขาเดินมานั่งข้างเตียงจิ้นหรูช้า ๆ เอื้อมมือผ่านบาดแผลบนใบหน้าของจิ้นหรู “ชาตินี้เราติดค้างนางมากนัก เดิมนางควรมีชีวิตที่ดี กลับต้องลำบากทั้งชีวิตเพราะความเห็นแก่ตัวของเรา ยามนี้ยังต้องถูกทรมานเช่นนี้อีก”จ่านเหยียนเงียบ สุดท้ายนางก็อดรนทนไม่ไหวช้อนตาไปมองเขาทีหนึ่งบนใบหน้าคมสันผ่ายผอมมีความเจ็บปวดเข้มข้น ดวงตาจับจ้องจิ้นหรูตลอดเวลา ราวกับมองไม่พออย่างไรอย่างนั้น“ดวงวิญญาณของเรากลับสู่ตำแหน่งเดิมแล้ว เดิมไม่ควรรำลึกความรักชายหญิงเหล่านี้อีก ที่ก่อนหน้าให้เจ้าช่วยข้ารักษาความทรงจำบนโลก ก็เพราะเราตัดนางไม่ลง ต้องได้เห็นนางอยู่สบาย เห็นนางมีความสุข เราจึงจะวางใจ”“หม่อมฉันรับรองว่าจะไม่ให้นางถูกทำร้ายอีกแม้แต่น้อยเพคะ” จ่านเหยียนเอ่ยราวกับให้คำมั่น“เราเชื่อเจ้า” และเขาจำเป็นต้องเชื่อ เพราะตอนนี้เขาไม่มีสิทธิ์ข้องแวะกับเรื่อ
You may also like
ลิขิตแห่งรัก
ป่าดอกท้อ15.6K viewsชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม
เย่ชิงขวง85.3K viewsทัณฑ์อสุรา
เพลงมีนา11.7K viewsย้อนชะตากลับมาทวงแค้น
เสี่ยวชิงเทียน9.6K viewsเจ้าสาวของท่านพี่
นักเขียนบ้านนา190 viewsมารดาผู้นี้จะรีดไถเงินบิดาที่ไม่เคยเลี้ยงดูให้หมดตัวเลย
หาบเงินร้อยปี945 viewsเกิดใหม่อีกครั้ง ต้องเป็นแม่ที่ดีกว่าเดิมให้ได้
มู่เหลียง167 viewsฮูหยินหลังจวน
moonlight -mini486 views
