7.คุณพสุธรของสาวๆ

 พสุธรไม่ใช่คนช่างพูดช่างคุย ในที่ทำงานเค้าเป็นนายที่เงียบขรึม มุ่งมั่น และ ตั้งใจทำงาน คำแนะนำ และข้อตำหนิที่บอกลูกน้องไป ทำให้ทุกคนเชื่อและฟัง แต่หลังจากกลับมาจากเมืองจีน ลูกน้องต่างขยาดในความดุของเค้า เหมือนเค้าจะเงียบขึ้นอีก หรือบางที ที่สายตาของเค้ามองใคร ก็ทำให้คนนั้น คล้ายจะมีความผิด หรือ รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ไปตามใคร 

เลขาสาวหยิบถุงของฝากเอามาจากห้องนาย พร้อมกับแจกให้ลูกน้อง

 "นาย ดูอารมณ์ไม่ดีนะคะ คุณชายตรี " คนถูกถามพยักหน้า เพราะรู้ดีแก่ใจว่า นายหงุดหงิดเรื่องอะไร 

"ช่วงนี้งานเยอะมากครับ คดีก็มาก นายก็คงเหนื่อย " ชาตรีให้ความสำคัญกับพี่พุเสมอ ถ้าอยู่กันตามลำพัง จะเป็นพี่พุ แต่ถ้าคุยกันแบบนี้ จะเป็นนาย หรือ คุณพสุธร ทุกคำ และคนอื่นๆ ก็จะเรียก คุณชาตรี เสมอเพราะรู้ตำแหน่งและความสำคัญดี 

"พี่พุ ไปบริษัทโน้นไหม เอกสารเสร็จแล้ว " ลูกน้องเร่งมือคนข้างนอก เพราะรู้ใจพี่ชายตัวเอง คนอย่างพี่พุ ไม่ทำแบบนั้นหรอก เอกสารรอเป็นเดือนได้ ไม่มีทางที่จะเอ่ยปากเร่ง แต่ลูกน้องที่รู้ใจ จัดการเองเสร็จสรรพ 

สายตาวิบวับเป็นประกายขึ้นมาทันที 

"ไปสิ " 

วันนี้วันพุธแล้ว บัวชมพูยังไม่รู้ข่าวคราวของเค้าเลย นับวันเธอก็ยิ่งคิดถึงเค้า อีกเพียงแค่สองวันเท่านั้น เธอก็จะได้เจอคนที่เฝ้ารอ แม้ว่าเค้าจะไม่คิดถึงเธอ เหมือนที่เธอคิดถึงเค้าก็ตาม

พสุธรเดินตรงเข้ามาในออฟฟิศ 'ศศิ ' ประชาสัมพันธ์สาวสวยยิ้มหวานทันทีที่พบหน้า

 "สวัสดีค่ะ คุณพสุธร " ชายหนุ่มพยักหน้ารับเพียงเท่านั้น แล้วเดินตรงไปด้านใน สาวๆ ด้านใน ส่งเสียงทักทาย ชายหนุ่มที่เดินเข้ามา

 "คุณพสุธร สวัสดีค่ะ คุณพสุธรสวัสดีค่ะ " เสียงหลายคนทักทายเค้า อย่างดีใจ 

บัวชมพู เงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสาร เธอส่งสายตาหวานฉ่ำไปให้เค้าทันที ใบหน้าหวานส่งรอยยิ้มกว้างอย่างดีใจ เค้ากลับมาแล้ว มือบางยกมือไห้วทักทายเช่นคนอื่น แต่เค้ากลับนิ่งเฉย ใส่เธอ บัวชมพูหุบยิ้มทันที เธอลืมไปว่า ที่นี่ เค้าเป็นคุณพสุธร ที่เอื้อมไม่ถึง ไม่ใช่พี่พุของเธอที่คอนโด 

ถุงกระดาษใบใหญ่ถูกส่งวางตรงด้านหน้า

 "ผมไปเมืองจีนมา มีของมาฝากครับ " 

สาวๆ เอ่ยขอบคุณเค้ากันทั่ว บัวชมพูก้มหน้าก้มตาทำงานทันที ความน้อยใจเข้ามาแทนที่ หลังจากความดีใจ เค้าไม่ดีใจสักนิดที่เจอเธอ คงมีแต่เธอที่คิดถึงเค้า 

พี่สุรีย์ สะกิดเรียกให้เธอ นำน้ำเข้าไปเสริฟแขกคนสำคัญ เพราะดูท่าว่าคนอื่นๆ จะทำเสียเรื่องแน่ 

"บัว ไปดูน้ำ ดูกาแฟ ให้คุณพสุธร หน่อยเถอะ อีกสักพักนายคงมา " 

เสียงเคาะประตูในห้องรับแขก ชายหนุ่มในห้องเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วก้มลงดูเอกสารตามเดิม บัวชมพูนั่งลงข้างๆ ก่อนจะยกแก้วน้ำ และแก้วกาแฟ เสิร์ฟบนโต๊ะ 

มือหนารั้งแขนเธอเอาไว้ ก่อนจะดึงเธอให้เข้ามาใก้ล กำไลหยกสีเขียวถูกสวมลงที่ข้อมืออย่างรวดเร็ว 

"พี่ซื้อมาฝาก " เสียงเค้ากระซิบข้างหู ก่อนจะปล่อยมือเธอ บัวชมพูขยับตัวออกแล้วลุกยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว 

"ขอบคุณค่ะ " เสียงสั่นสะท้านบอกออกไป แบ้วรีบเดินออกมา หัวใจเธอจะหลุดออกมาแล้ว ทำไมเค้าต้องทำให้เธอตื่นเต้นด้วย 

สาวๆ เลือกของฝากกันด้านนอก พวงกุญแจลายสวย และขนมหลายอย่างถูกเลือกไปจนหมด พี่สุรีย์ส่งพสงกุญแจหยกลายดอกไม้ให้ลูกน้อง 

"เค้าเลือกกันหมดแล้ว เหลือแค่นี้ " บัวชมพูรับมาพร้อมรอยยิ้มเธอไม่เอาอะไรก็ได้ เพราะที่อยู่ติดข้อมืออันนี้ต่างหากเป็นของฝากที่แท้จริง 

กำไลหยกเย็นเฉียบ ถูกเสื้อแขนยาวปิดบังเอาไว้ เธอไม่อยากให้ใครเห็น เธอไม่อยากให้ใครถาม ว่าเธอเอามาจากไหน เพราะมันมีค่าต่อความรู้สึกเธอมากเหลือเกิน 

"คุณพสุธร มีหนวดแบบนี้ กร้าวใจไปอีกนะเนี่ย " ศศิบอกออกมา เค้าคงไม่ได้โกนหนวดหลายวัน ถึงได้มีไรหนวดขึ้นมาแบบนี้ 

"ถ้าได้ถ้าโดนสักที จะไม่ลืมเลย" 

ศศิยังคงพูดต่อ เธอกล้าได้กล้าเสียมานานแล้ว จากเด็กเสี่ย จนเรียนจบทำงาน ทุกวันนี้เธอก็ยังรับไซด์ไลน์เป็นงานอดิเรก อาจจะเพราะมือเติบ ใช่ของแพง เงินเดือนพนักงานไม่พอใช้ ขึ้นงายไซด์ไลน์ได้ทีละเป็นหมื่น สนุก แถมยังมีคนมาเอาใจ ทำไมเธอจะไม่ชอบ 

ข่าววงในบอกว่า คุณพสุธรเองก็ใช้บริการพริตตี้เหมือนกัน แต่ไม่มีใครเคยยืนยัน เธอเองก็อยากให้เค้ารู้ว่า ถ้าเค้าต้องการเมื่อไหร่ เธอก็พร้อมจะตอบสนองเค้าทันที 

บัวชมพูได้แต่อึดอัดใจ เธอรู้ว่า พีอาร์สาว ชอบพี่พูดมาก และพร้อมจะทำทุกอย่างให้เค้า ถ้าพี่พุสนใจศศิ แล้วเธอจะทนได้ไหม ถ้าเค้าไปทำแบบนั้นกับศศิ เธอจะเป็นยังไง 

พสุธรคุยธุระ จนถึงเวลาเลิกงาน เค้าออกมาจากห้องสาวๆ ก็กลับไปหมดแล้ว เหลือแต่เธอที่มองเค้าทันทีที่เดินออกมา รอยยิ่มจางๆ ปรากฏขึ้นทันทีที่สบตากัน 

"คุณพสุ จะกลับแล้วหรอคะ " 

ศศิรีบเดินมารอทันที ชายหนุ่มพนักหน้าสั้นๆ ก่อนจะเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

 "เล่นตัวเข้าไปเถอะ ถ้าได้ลองสักที จะทำให้ติดใจจนลืมไม่ลงเลย " 

"งานเสร็จหรือยัง "

 เค้าโทรมาถามเธอหลังจากออกไปแล้ว 

"ยังค่ะ " คนฟังอยากจะพาไปส่งแต่ก็ไม่กล้าพูดออกไป

 "พี่กลับแล้วนะ วันศุกร์เจอกัน " บัวชมพูยิ้มกว้างทันที เค้าจะมาหาวันศุกร์นี้

 "ค่ะ บัวจะรอ" ทั้งคนพูดและคนฟัง คงมีความรู้สึกแคกต่างกัน คนพูดหน้าร้อนผ่าวด้วยความอาย ไม่ริดว่าตัวเองจะกล้าขนาดนี้ แต่คนฟังใจเต้นรัว บัวชมพูรอเค้า เธอรอเค้า ความอ่อนหวานค่อยๆ แทรกซึมเข้ามาในใจ แค่ได้เห็นหน้า แค่ได้สบตา เค้าก็ดีใจแล้ว 

กำไลหยกเนื้อดีอันเล็กจากร้านจิวเวลรี่ชื่อดัง ที่ซื้อมา ทำเอาคนติดตามแปลกใจ ทนายความหนุ่มโสด จากเมืองไทย เลือกซื้อกำไลหยกเป็นของติดมือกลับมา แทนที่จี้ หรือ หยกที่สามารถมาทำเป็นแหวนได้ 

"กำไลของผู้หญิงนะครับ " ผู้ติดตามถามออกไป คนซื้อพยักหน้า 

"ครับ ซื้อไปฝาก เป็นของฝากไงครับ " 

คำตอบชัดเจน เป็นที่รู้กัน ลงมือเลือกเองแบบนี้ แถมราคาไม่ใช่หลักพัน ผู้หญิงคนที่รับ ต้องสำคัญสำหรับทนายความคนนี้แน่นอน 

ชายหนุ่มหยิบกำไลวงน้อยขึ้นมาพลิกดูรอบๆ เค้าได้แต่หวังว่าจองฝากชิ้นนี้จะถูกใจเธอบ้าง กำไลหยกที่สวมให้ไป จะอยู่ติดข้อมือของเธอ