ตอนที่ 28 รอยแผลในความมืด

ความเงียบปกคลุมห้องผ่าตัดชั่วคราวภายในคฤหาสน์วาเลนซิโอ เกวลินยืนอยู่ด้านนอกประตู กระวนกระวายใจจนแทบจะทนไม่ไหว ทุกนาทีที่ผ่านไปยาวนานราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์ ความคิดมากมายตีวนอยู่ในหัว เธอภาวนาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขอให้คีรินทร์ปลอดภัย

ริคาร์โด้ยืนอยู่ข้างๆ เธอ ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความกังวลไม่แพ้กัน ลูกน้องคนอื่นๆ กระจายกำลังอยู่ทั่วคฤหาสน์ เตรียมพร้อมรับมือกับทุกสถานการณ์

ในที่สุด ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก ทีมแพทย์เดินออกมาด้วยสีหน้าที่เหนื่อยล้า เกวลินรีบตรงเข้าไปหาพวกเขาด้วยใจที่เต้นระรัว

"เขาเป็นยังไงบ้างคะ?" เธอถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

หัวหน้าทีมแพทย์ถอนหายใจยาว "การผ่าตัดผ่านพ้นไปด้วยดีครับ กระสุนถูกนำออกมาได้สำเร็จ แต่..."

หัวใจของเกวลินหล่นวูบ "แต่...อะไรคะ?"

"คนไข้เสียเลือดมาก และยังไม่พ้นขีดอันตราย เราต้องเฝ้าระวังอาการอย่างใกล้ชิดในช่วง 24 ชั่วโมงนี้"

ความรู้สึกเหมือนถูกบีบคั้นหัวใจจุกอยู่ที่คอ เกวลินทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างหมดแรง

"ฉันขอเข้าไปดูเขาได้ไหมคะ?" เธอถามด้วยเสียงแผ่ว

ทีมแพทย์พยักหน้า "ได้ครับ แต่ต้องเข้าไปทีละคน และห้ามรบกวนคนไข้"

เกวลินค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปในห้อง ภาพที่เห็นทำให้เธอต้องกลั้นน้ำตา คีรินทร์นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเซียว มีผ้าพันแผลสีขาวพันอยู่ที่ไหล่ และเครื่องมือทางการแพทย์ต่างๆ ติดอยู่กับร่างกายของเขา

เธอเดินเข้าไปใกล้เตียงอย่างช้าๆ นั่งลงข้างๆ เขา และจับมือของเขาไว้ มือของเขายังคงเย็นเฉียบ ทำให้เธอรู้สึกใจหาย

"คีร์..." เธอพึมพำเสียงแผ่ว "คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ...ได้โปรด"

ตลอดทั้งคืน เกวลินนั่งเฝ้าคีรินทร์อยู่ข้างเตียง ไม่ยอมลุกไปไหน เธอจับมือของเขาไว้ตลอดเวลา พูดคุยกับเขาเบาๆ เล่าเรื่องราวต่างๆ ที่พวกเขาเคยผ่านมา ราวกับหวังว่าเขาจะรับรู้ได้ถึงความรักและความห่วงใยของเธอ

เมื่อแสงอาทิตย์แรกของวันใหม่สาดส่องเข้ามาในห้อง คีรินทร์ก็ยังคงหลับใหล เกวลินเริ่มรู้สึกสิ้นหวัง แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ เธอเชื่อมั่นว่าเขาจะกลับมาหาเธอ

ในช่วงสาย ทีมแพทย์เข้ามาตรวจอาการของคีรินทร์อีกครั้ง เกวลินจ้องมองพวกเขาด้วยใจจดจ่อ

"อาการของคนไข้ดีขึ้นเล็กน้อยครับ ชีพจรเริ่มคงที่ แต่ยังต้องเฝ้าระวังอย่างใกล้ชิด" หัวหน้าทีมแพทย์รายงาน

แม้จะเป็นเพียงความหวังเล็กๆ แต่ก็ทำให้เกวลินรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง

ในขณะที่เกวลินกำลังดูแลคีรินทร์อย่างใกล้ชิด ริคาร์โด้และลูกน้องคนอื่นๆ ก็ไม่ได้อยู่เฉย พวกเขากำลังสืบสวนอย่างหนักเพื่อหาตัวคนที่ซุ่มยิงคีรินทร์

"เราพบร่องรอยบางอย่างในบริเวณที่เกิดเหตุครับหัวหน้า" ริคาร์โด้รายงานเกวลิน "ดูเหมือนว่ามือปืนจะเป็นคนที่มีความชำนาญสูง และใช้ปืนไรเฟิลซุ่มยิงระยะไกล"

"พวกมันเป็นใคร?" เกวลินถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"เรายังไม่ทราบแน่ชัดครับ แต่เรากำลังตรวจสอบกล้องวงจรปิดในบริเวณใกล้เคียง"

ตลอดทั้งวัน เกวลินใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ข้างเตียงของคีรินทร์ เธอแทบไม่ได้กินหรือนอน ความกังวลและความกลัวกัดกินหัวใจของเธออย่างต่อเนื่อง

ตกเย็น คีรินทร์ก็ยังคงไม่รู้สึกตัว เกวลินเริ่มหมดหวัง น้ำตาไหลอาบแก้มอีกครั้ง

"คีร์...ได้โปรดตื่นขึ้นมาเถอะค่ะ" เธอสะอื้น "อย่าทิ้งฉันไป..."

ทันใดนั้นเอง นิ้วมือของคีรินทร์ก็กระตุกเบาๆ เกวลินรีบก้มลงมองหน้าเขาด้วยความตื่นเต้น

เปลือกตาของคีรินทร์ค่อยๆ เปิดขึ้น ดวงตาคมกริบคู่เดิมจ้องมองมาที่เธออย่างอ่อนแรง

"เกวลิน..." เขาพึมพำเสียงแผ่ว

"คีร์! คุณฟื้นแล้ว!" เกวลินร้องด้วยความดีใจสุดขีด เธอรีบกดปุ่มเรียกทีมแพทย์

ทีมแพทย์รีบเข้ามาตรวจอาการของคีรินทร์อย่างละเอียด พวกเขาพอใจกับสัญญาณชีพของเขา แต่ก็ยังคงต้องเฝ้าระวังอย่างใกล้ชิด

เมื่อทีมแพทย์ออกไปแล้ว เกวลินก็นั่งลงข้างเตียง จับมือของคีรินทร์ไว้แน่น

"ฉันดีใจเหลือเกินที่คุณฟื้นแล้ว" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก

คีรินทร์ยกมืออีกข้างขึ้นมาลูบแก้มของเธออย่างอ่อนโยน

"ฉันจะไม่ทิ้งเธอไปไหนทั้งนั้น เกวลิน...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น"

ข่าวการฟื้นคืนสติของคีรินทร์สร้างความยินดีให้กับทุกคนในแก๊งวาเลนซิโอ ขวัญและกำลังใจของพวกเขากลับมาอีกครั้ง พวกเขารู้ว่าภายใต้การนำของคีรินทร์ พวกเขาจะสามารถเอาชนะทุกอุปสรรคได้

แต่ในขณะที่คีรินทร์กำลังพักฟื้น เกวลินก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ เธอสั่งให้ริคาร์โด้เร่งสืบสวนหาตัวคนที่ซุ่มยิงเขาให้เร็วที่สุด

"ฉันต้องการรู้ว่าใครกล้าทำร้ายเขา" เกวลินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "และพวกมันจะต้องชดใช้อย่างสาสม"

ริคาร์โด้และลูกน้องคนอื่นๆ ระดมกำลังสืบสวนอย่างหนัก พวกเขาตรวจสอบกล้องวงจรปิด พยาน และร่องรอยต่างๆ ในบริเวณที่เกิดเหตุ

ในที่สุด พวกเขาก็พบเบาะแสสำคัญ เป็นภาพรถยนต์คันหนึ่งที่ขับออกจากบริเวณนั้นในช่วงเวลาที่เกิดเหตุ แม้ภาพจะไม่ชัดเจน แต่พวกเขาก็สามารถระบุหมายเลขทะเบียนได้

"รถคันนี้เป็นของใคร?" เกวลินถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

"มันเป็นรถของ 'มาร์โค เลโอเน' ครับ" ริคาร์โด้ตอบ "หัวหน้าแก๊งมาเฟียคู่แข่งอีกกลุ่มหนึ่ง ที่เคยมีปัญหากับหัวหน้า"

ความโกรธแล่นริ้วไปทั่วร่างของเกวลิน "มาร์โค เลโอเน...แกกล้าดีอย่างไร!"

เกวลินสั่งให้เตรียมกำลังพล เธอต้องการที่จะไปจัดการกับมาร์โค เลโอเนด้วยตัวเอง

"คุณเกวลินครับ หัวหน้ายังไม่หายดี..." ริคาร์โด้พยายามห้าม

"ฉันรู้" เกวลินขัดจังหวะ "แต่ฉันรอไม่ได้ ฉันจะไปจัดการกับมันด้วยตัวเอง"

แม้คีรินทร์จะพยายามห้ามปราม แต่เกวลินก็ไม่ฟัง เธอต้องการที่จะล้างแค้นให้กับเขา และแสดงให้ศัตรูเห็นว่าใครคือคนที่พวกเขาไม่ควรยุ่งด้วย

เกวลินนำทีมลูกน้องของเธอไปยังฐานที่มั่นของมาร์โค เลโอเน การโจมตีเป็นไปอย่างรวดเร็วและรุนแรง พวกเขาสามารถบุกเข้าไปในฐานที่มั่นของศัตรูได้อย่างไม่ยากเย็น

มาร์โค เลโอเนพยายามที่จะหลบหนี แต่ก็ถูกเกวลินจับตัวไว้ได้

"แก..." มาร์โค เลโอเนมองเกวลินด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

"แกกล้าทำร้ายคนที่ฉันรัก" เกวลินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "แกจะต้องชดใช้"

โดยไม่ลังเล เกวลินก็ลงมือสังหารมาร์โค เลโอเนด้วยตัวเอง เป็นการประกาศให้โลกใต้ดินรู้ว่า ใครคือผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างคีรินทร์ วาเลนซิโอ และใครคือคนที่พวกมันไม่ควรแตะต้อง

เมื่อกลับถึงคฤหาสน์ คีรินทร์ก็ลุกขึ้นนั่งรอเธออยู่บนเตียง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล

"เธอไปทำอะไรมา เกวลิน?" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน

เกวลินเดินเข้าไปใกล้เขาอย่างช้าๆ ใบหน้าของเธอไร้ซึ่งความรู้สึก

"ฉันไปจัดการกับคนที่ทำร้ายคุณมา" เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

คีรินทร์จ้องมองเธอด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะถอนหายใจยาว

"เธอเปลี่ยนไปมาก" เขาพูด

"ฉันต้องเข้มแข็งเพื่อคุณ" เกวลินตอบ "และฉันจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องคุณ"

คีรินทร์ดึงเธอเข้าไปกอดไว้แน่น "ฉันรักเธอ เกวลิน...และฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไป"

ในอ้อมกอดของคีรินทร์ เกวลินรู้สึกถึงความรักและความปลอดภัยอีกครั้ง แต่ในใจลึกๆ ของเธอ เธอก็รู้ว่ารอยแผลในความมืดได้เริ่มกัดกินจิตใจของเธอไปแล้ว และเธออาจจะไม่มีวันกลับไปเป็นผู้หญิงคนเดิมได้อีกต่อไป

ความเงียบปกคลุมห้องนอนภายหลังอ้อมกอดที่แน่นกระชับของคีรินทร์ เกวลินรู้สึกถึงความรักและความห่วงใยที่เขามีให้ แต่ในขณะเดียวกันก็สัมผัสได้ถึงร่องรอยความกังวลที่ซ่อนอยู่ในแววตาของเขา

คีรินทร์ค่อยๆ ผละออกจากอ้อมกอด มองใบหน้าของเกวลินอย่างพิจารณา

"สิ่งที่เธอทำ...มันอันตรายมาก" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

เกวลินหลบสายตา "ฉันแค่ต้องการปกป้องคุณ"

"ฉันรู้" คีรินทร์ตอบ "แต่เธอไม่จำเป็นต้องลงมือด้วยตัวเอง เธอมีฉัน มีลูกน้องของเรา"

"แต่ฉันรู้สึกว่าฉันต้องทำ" เกวลินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "ฉันต้องการให้พวกมันรู้ว่า...ถ้าพวกมันแตะต้องคุณ พวกมันจะต้องเจออะไร"

คีรินทร์ถอนหายใจยาว เขาเข้าใจถึงความรักและความโกรธแค้นที่ผลักดันให้เกวลินกระทำเช่นนั้น แต่เขาก็อดเป็นห่วงความเปลี่ยนแปลงในตัวเธอไม่ได้

"เธอไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เกวลิน" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเศร้า

เกวลินเงยหน้ามองเขา "ฉันต้องเข้มแข็งขึ้น คีร์...โลกของคุณมันโหดร้าย และฉันไม่อยากเป็นคนที่ต้องคอยให้คุณปกป้องอยู่เสมอ"

"แต่ฉันรักเธอในแบบที่เธอเป็น" คีรินทร์ตอบ "ฉันไม่อยากให้ความมืดมิดของโลกนี้กลืนกินจิตใจของเธอ"

ความเงียบปกคลุมห้องอีกครั้ง ทั้งสองต่างก็รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นได้ทิ้งรอยแผลไว้ในความสัมพันธ์ของพวกเขา แม้ความรักจะยังคงอยู่ แต่บางสิ่งบางอย่างก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างไม่อาจหวนคืน

ในวันต่อมา คีรินทร์เริ่มฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว เขากลับมาสั่งการและจัดการเรื่องต่างๆ ในแก๊งวาเลนซิโออีกครั้ง แต่เขาก็ยังคงจับตาดูเกวลินอย่างใกล้ชิด เขาเป็นห่วงการเปลี่ยนแปลงในตัวเธอ และพยายามที่จะดึงเธอกลับมาเป็นผู้หญิงที่เขารัก

แต่เกวลินกลับจมดิ่งอยู่กับความมุ่งมั่นที่จะรักษาอำนาจและปกป้องคนที่เธอรัก เธอเริ่มเรียนรู้กฎเกณฑ์ของโลกใต้ดินอย่างรวดเร็ว และแสดงให้เห็นถึงความเฉลียวฉลาดและความเด็ดขาดในการตัดสินใจ

ลูกน้องของคีรินทร์เริ่มเคารพและเกรงกลัวเธอมากขึ้น พวกเขาเห็นว่าเธอไม่ใช่แค่นคนรักของหัวหน้า แต่เป็นผู้นำที่มีความสามารถและพร้อมที่จะต่อสู้เคียงข้างพวกเขา

ทว่า ในขณะที่เกวลินกำลังก้าวเข้าสู่โลกแห่งอำนาจอย่างเต็มตัว เธอก็เริ่มสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไปทีละน้อย ความอ่อนโยนและความเมตตาในดวงตาของเธอเริ่มถูกแทนที่ด้วยความเย็นชาและความมุ่งมั่น

คีรินทร์สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงนี้ด้วยความเจ็บปวด เขารู้ว่าเพลิงแค้นกำลังเผาไหม้จิตใจของเกวลิน และเขากลัวว่าเธอจะถูกความมืดมิดกลืนกินไปในที่สุด

"เกวลิน..." คีรินทร์เรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

เกวลินหันมามองเขาด้วยแววตาที่ว่างเปล่า

"เรายังเป็นเหมือนเดิมอยู่ไหม?" คีรินทร์ถามด้วยความกังวล

เกวลินเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

"ฉันไม่รู้ค่ะ คีร์...ฉันไม่รู้จริงๆ"

รอยร้าวเล็กๆ เริ่มปรากฏขึ้นในความสัมพันธ์ที่เคยแน่นแฟ้นของพวกเขา วังวนของอันตรายยังคงหมุนวน และครั้งนี้มันอาจจะไม่ได้คุกคามแค่ชีวิตของพวกเขา แต่ยังรวมถึงหัวใจและความรู้สึกของพวกเขาด้วย