10 ไม่รู้จักฉัน...แต่ฉันรู้จักเธอ

หญิงสาวตาเหลือก เหลือบมองรอบตัวลนลาน ละล่ำละลักบอก “ปล่อยก่อนค่ะ”

“ทำไม จับแค่นี้ก็ไม่ได้เหรอครับ ไม่ได้เพิ่งรู้จักกันซักหน่อย” ทีเมื่อเช้าเธอยังกำอย่างอื่นของเขาไว้เสียแน่น จับแค่ข้อมือแค่นี้ ทำไมต้องหวง ทีเขายังไม่หวงสักนิด

“อย่าพูดเหมือนเราสนิทกันสิคะ ฉันเพิ่งเคยเจอคุณหมอครั้งแรกเมื่อเช้าหน้าห้องบรรยายเองค่ะ คงไม่กล้าตีสนิทถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้”

“คุณไม่รู้จักผมมาก่อนการบรรยายครั้งนี้หรือครับ” เขาจงใจใช้เสียงอ้อนๆ เหมือนกับที่พูดกับเธอเมื่อคืน

“ใช่ค่ะ ฉันไม่รู้จักคุณหมอมาก่อน เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกตอนเช้านี้เลย”

ชายหนุ่มแกล้งทำเป็นครุ่นคิด “งั้นเหรอ เราไม่เคยพบกันมาก่อนเลยหรือ”

“ไม่ค่ะ ไม่เคย”

“คุณแน่ใจนะ” เขาถามพร้อมหยิบบัตรพนักงานขึ้นมาอ่านชื่อ “คุณคะนึงรัก”

“แน่ใจค่ะ”

วิณทร์วายุรวบร่างบางแล้วดันเข้าไปในช่องระหว่างพาร์ติชันหรือฉากกั้นสำหรับแบ่งห้องในโรงแรม ยิ้มมุมปากก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปใกล้เธอ

“อย่านะคะ” เธอขู่

ชายหนุ่มก้มลงจูบเธอเหมือนที่เพิ่งทำเมื่อเช้า ละเลียดที่กลีบปากอ่อนนุ่มทั้งบนและล่าง แต่ยั้งใจไม่ใช้ลิ้นอุ่นเกี่ยวกระหวัดมากนัก ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะลากเธอขึ้นไปบนห้องพักอีกรอบ

ตอนนี้คะนึงรักยืนนิ่ง ทิ้งตัวนุ่มนิ่งอิงไว้กับตัวเขา และยอมให้จูบอย่างไม่มีข้อแม้

วิณทร์วายุชอบจูบของเธอชะมัด และต้องการจะยืนจูบเธอไปอย่างนี้เรื่อยๆ แต่จำต้องถอนริมฝีปากออกเพราะเริ่มกังวลถึงความไม่เหมาะสมของสถานที่

“แปลกจัง ทำไมรสชาติคุณเหมือนผู้หญิงคนที่ผมเพิ่งใช้เวลาด้วยเมื่อคืนนี้เลยล่ะ แถมยังติดใจ ต่อรอบเช้ากันด้วยนะ”

“มันจะไม่เกิดขึ้นอีกค่ะ” เธอตอบทั้งที่ยังหอบเหนื่อย ใบหน้าแดงซ่าน

“อ้อ ยอมรับแล้วเหรอ ว่ามันเคยเกิดขึ้น”

หญิงสาวค้อน “ทำไมคุณหมอต้องหลอกฉันแบบนั้นด้วยคะ ทำไมไม่บอกกันตรงๆ ว่า...”

“ว่าอะไร จะให้ผมบอกอะไรล่ะ บอกว่าผมไม่ได้เด็กอย่างที่คุณคิด บอกว่าผมเป็นหมอ เป็นจิตแพทย์ หรือบอกว่าอะไร”

“บอกทั้งหมดนั่นแหละค่ะ”

“คุณพูดเองเออเองทั้งนั้น ยังมาเรียกผมว่าน้องอย่างนั้นอย่างนี้ ผมก็บอกไปแล้วว่าผมไม่ได้เด็กกว่านะ คุณก็หาว่าผมเป็นเด็กที่พยายามโต”

หญิงสาวอ้าปากจะเถียงแต่สุดท้ายก็เลือกที่จะเงียบเหมือนจำใจยอมรับ มีเพียงดวงตากลมสวยที่ยังตวัดค้อน เธอผลักเขาให้ห่างออก แต่ถ้าเขาไม่ยอม แรงเท่าผีเสื้อขยับปีกแบบนี้หรือจะทำอะไรได้

“ปล่อยค่ะ ฉันจะกลับไปสัมมนา”

วิณทร์วายุยิ้มสดใส บอกเหมือนสั่ง “ไปนั่งลงกินของว่างให้หมด แล้วผมจะปล่อย”

“แต่...”

“งั้นก็อยู่อย่างนี้ไปอีกซักชั่วโมงจนกว่าจะถึงเวลาพักตอนเที่ยงก็แล้วกันนะ”

“เผด็จการ” เธอบ่นอุบอิบ

ชายหนุ่มผละออกห่าง แต่ยังจับที่ข้อมือเธอแน่น จากนั้นเขาก็จูงกึ่งลากร่างบอบบางไปที่โต๊ะเล็กๆ ที่เขานั่งอยู่เมื่อครู่ เลื่อนจานของว่างไปตรงหน้าเธอ

เธอเลือกแซนด์วิชทูน่าในจานเขาไป แกะกินโดยไม่โวยวายอะไรอีก เมื่อเห็นว่าแซนด์วิชในมือเล็กพร่องไปครึ่งชิ้นแล้ว เขาจึงถาม

“จะเอาชาหรือกาแฟมั้ย หรือเอาน้ำผลไม้”

“กาแฟใส่นมกับน้ำส้มก็แล้วกันค่ะ”

“ครับคุณผู้หญิง”

“ขอบคุณค่ะ”

วิณทร์วายุนั่งมองเธอกินของว่างเงียบๆ จนทุกอย่างตรงหน้าหมดแล้วนั่นละ เขาจึงยอมให้เธอกลับเข้าห้องสัมมนา

หลังจากกลับเข้ามาในห้องสัมมนาแล้ว คะนึงรักก็ไม่เห็นวิณทร์วายุอีกเลย ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขากลับกรุงเทพฯ ไปแล้ว หรือยังพักผ่อนอยู่ที่นี่ต่อเพื่อรอกลับพร้อมคนอื่นในวันรุ่งขึ้น จนกระทั่งอาหารมื้อเย็นนั่นแหละ ถึงได้เห็นชายหนุ่มเดินชิลๆ เข้ามานั่งกินข้าวร่วมโต๊ะอยู่กับอาณัติซึ่งเป็นบอสใหญ่ของเลิฟ เลิฟ การ์เดน

วิณทร์วายุไม่ได้สวมกางเกงสแล็กสีดำกับเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินแบบเมื่อเช้าแล้ว เขาเปลี่ยนชุดที่ดูเป็นทางการออก เหลือเพียงกางเกงขาสั้นลำลองสีน้ำตาลอ่อนกับเสื้อเชิ้ตปล่อยชายสีขาวดูสบายๆ

“มองอะไรลี่” ปราณีซึ่งกินข้าวอยู่ฝั่งตรงข้ามเอ่ยถาม จากนั้นก็เหลียวตามบ้าง

“บอสมาแล้วค่ะพี่” คะนึงรักเบี่ยงความสนใจของสาวรุ่นพี่ และก็ได้ผล เมื่ออีกฝ่ายทำเพียงพยักหน้าส่งๆ และกลับมาสนใจอาหารเลิศหรูในจานของตนเองต่อ

หญิงสาวลอบผ่อนลมหายใจเบาๆ และตรึงสายตาให้จดจ่ออยู่กับจานอาหารและเพื่อนร่วมโต๊ะเท่านั้น

โชคดีที่ตลอดเวลาอาหารเย็นนั้น หมอหนุ่มไม่ได้มาวอแวหรือมาแกล้งอะไร หญิงสาวจึงนั่งกินอาหารทะเลแสนอร่อยได้อย่างมีความสุข หลังจากนั้นจึงมานั่งรวมกลุ่มอยู่กับปราณีและผองเพื่อนซึ่งเลือกออกมาดื่มต่อที่บาร์ริมสระน้ำ

สบายอกสบายใจอยู่ได้ไม่นาน อาณัติก็เดินตามออกมาพร้อมกับวิณทร์วายุ บอสใหญ่ต้องการให้การสัมมนาครั้งนี้มีบรรยากาศของเพื่อนฝูงและมิตรภาพ ไม่แบ่งแยกเจ้านายกับลูกน้อง จึงออกมารวมกลุ่มด้วย เพียงไม่นาน กลุ่มสังสรรค์บริเวณบาร์ริมสระน้ำก็ขยายตัวจนเกือบยี่สิบคน

น้ำทิพย์ซึ่งเป็นเวดดิงเพลนเนอร์รุ่นน้องสาขาเดียวกับพิมรดารีบขยับหาที่นั่งให้วิณทร์วายุ ชายหนุ่มก็นั่งลงข้างเธอโดยไม่ขัดอะไร เรียกรอยยิ้มกว้างจากสาวรุ่นน้องได้ทันที ส่วนอาณัตินั่งข้างวิณทร์วายุอีกที

ปราณีมองแล้วก้มมากระซิบกับคะนึงรัก “หนุ่มๆ ตัวตึงของงานไปนั่งอยู่ฝั่งสาขาของพิมรดาหมดเลย ลี่ต้องโชว์ลีลาเรียกแขกหน่อยแล้วมั้ย ไม่งั้นฝั่งสาขาใหญ่ของเราจะแห้งเหี่ยวมาก”

“ปล่อยไปเถอะค่ะพี่ ฝั่งเราไม่เหี่ยวง่ายๆ หรอก เพราะโบนัสปลายปีที่มากกว่าฝั่งโน้นหลายล้านปีแสงจะทำให้พวกเรามีเงินฉีดโบท็อกซ์ได้อีกหลายปี”

“ลี่ก็เป็นซะอย่างนี้” สาวรุ่นพี่บ่นขำๆ

หลังจากนั่งคุยเบาๆ กันอยู่พักหนึ่ง น้ำทิพย์ก็เสนอให้เล่นเกมกัน อาณัติจึงถามความเห็นจากคนส่วนใหญ่ เมื่อทุกคนตกลง น้ำทิพย์และเพื่อนอีกสองคนก็จัดการเตรียมเกมอย่างรวดเร็ว ไม่ถึงสิบนาที เธอก็กลับมาพร้อมกับถังโจรสลัดแบบที่ทุกคนเคยเล่นเสียบมีดเข้าไปตอนเด็กๆ ใครทำโจรสลัดเด้งออกมาคือแพ้

จากนั้นน้ำทิพย์ก็เริ่มอธิบายกติกาพิเศษที่น่าจะคิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ เพราะเจ้าตัวหันไปซุบซิบและหัวเราะคิกคักกับกลุ่มเพื่อนก่อนจะบอก

“กติกาพิเศษก็ไม่มีอะไรมากนะคะ แค่สุ่มหยิบคำถามขึ้นมาก่อน จากนั้นให้แต่ละคนเสียบมีดเข้าไปในถังโจรสลัด ถ้าโจรสลัดเด้งออกมาเมื่อไหร่ คนที่ทำโจรสลัดเด้งออกมาจะต้องตอบคำถามที่ถูกสุ่มขึ้นมา ส่วนคนอื่นๆ ก็จะต้องเป็นคนทาย ใครทายถูกจะมีสิทธิ์สั่งสามครั้ง เรียกว่าต้องเป็นจินนี่ให้คนที่ทายถูก”

“จินนี่คืออะไร ยักษ์ในตะเกียงเหรอ” อาณัติถาม

“ใช่ค่ะบอส คนที่ทายถูกจะขอพรได้สามข้อจากคนที่เป็นจินนี่ ส่วนคนที่เป็นจินนี่ก็ห้ามบิดพลิ้วนะคะ ต้องทำตามพรสามข้อที่คนทายถูกขอ แล้วขอให้ทุกคนตอบตามความจริงนะคะ ใครโกหกขอให้ยอดขายสาขาของตัวเองตก อดได้โบนัสจากบอส”

เสียงโวยวายดังกระหึ่มเมื่อได้ยินสองประโยคสุดท้ายของน้ำทิพย์ เป็นที่รู้กันว่ายอดขายของแต่ละสาขาเหมือนสิ่งศักดิ์สิทธิ์อันดับที่สองของพนักงานในเลิฟ เลิฟ การ์เดน ส่วนอันดับแรกก็คือโบนัสจากบอสใหญ่อย่างอาณัตินั่นแหละ

“พรสามข้อห้ามล่อแหลม สุ่มเสี่ยงต่ออันตราย หรือเกินวิสัยที่จะทำได้ด้วยนะ” อาณัติรีบกำชับก่อนจะเล่น

“ค่ะ บอส” สาวๆ ทุกคนตอบรับแทบจะพร้อมกัน

คะนึงรักไม่ได้นึกสนุกกับเกมประเภทนี้เท่าใดนัก มองเผินๆ ก็พอรู้ว่าเป็นเกมเชื่อมความสนิทสนมของชายกับหญิง แต่เธอก็ร่วมเล่นเสียบมีดเข้าไปในถังโจรสลัดตามมารยาท โชคดีที่โจรสลัดไม่ใจร้ายกับเธอ เพราะมันไม่เด้งเลยสักครั้งจนกระทั่ง...

“จูบครั้งแรกที่ไหน” น้ำทิพย์อ่านคำถาม จากนั้นก็ยื่นถังโจรสลัดไปที่เป้าหมาย “หมอวิณทร์เสียบมีดเลยค่ะ”