ตอนที่4

สตรีงดงามที่เดินกรีดกรายเข้าร้านนู้นออกร้านนี้อย่างมีความสุขนัก เกิดเป็นคนสวยและรวยมากมันก็ดีอย่างนี้แหละนะ โชคดีที่ร่างนี้นั้นมีเงิน ทองที่บิดามารดาทิ้งไว้ให้มากมายไม่อย่างนั้นนางไม่อยากจะคิดเลยว่าจะใช้ชีวิตอยู่ในบ้านเมืองนี้ได้อย่างไร นางไม่ได้ข้ามภพมาแล้วมีความเทพทรูเหมือนในละครหรือนิยายเสียด้วยสิ ชีวิตก่อนใช้หน้าตาและความสามารถด้านการแสดงเลี้ยงชีพเท่านั้น เดินชื่นชมสิ่งของสวยๆ งามๆ ที่ดูแปลกตาอยู่นานชักจะหิว จึงได้ชวนจิ้นผิงที่ดูเริงร่านักไปหาอะไรรองท้อง เดินเลือกหาอยู่นานจนมาเจอเหลาอาหารที่ดูท่าจะอร่อยเพราะดูจะครึกครื้นนักเมื่อร่างงามเย้ายวนเดินกรีดกรายเข้าไปดั่งนางพญาที่เดินเชิดหน้าไหล่ตั้งหลังตรงจนติดเป็นนิสัยมาตั้งแต่ภพก่อนเดินเยื้องย่างเข้ามาภายในเหลาอาหารก็เรียกความสนใจจากบรรดาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ให้หันมามองนางเป็นตาเดียว แต่นางก็หาใส่ใจไม่เพราะเคยชินกับการถูกมองอย่างชื่นชมมาทั้งชีวิต แค่ไม่มองแล้วแบ้ปากใส่เป็นใช้ได้  ไม่เว้นแม้กระทั่งกลุ่มบุรุษสามสี่คนที่นั่งอยู่บนชั้นสองที่สังเกตตั้งแต่ใบหน้างามนวลผ่องโผล่พ้นประตูเข้ามา 

"ข้าว่าโฉมงามผู้นี้ดูคุ้นตาอย่างไรอยู่นะ"

"ข้าก็ว่าอย่างนั้นล่ะ"

บุรุษทั้งสี่ต่างพยักพเยิดอย่างเห็นด้วย แต่พอเห็นบ่าวรับใช้ด้านหลังเท่านั้นล่ะ ต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก อย่างไม่อยากจะเชื่อ

"เมิ่งอ้ายเย่ว"

ต่างก็เอ่ยขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน 

เห็นสตรีหน้าตางดงามผู้นั้นยิ้มหวานให้เสี่ยวเอ้อที่เดินนำขึ้นมายังชั้นสองทุกคนต่างจ้องมองอย่างโง่งมนัก จนกระทั่งนางเดินผ่านโต๊ะที่ทั้งหมดนั่งอยู่แล้วเดินผ่านเลยไปอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น อย่างฉงนสนเท่ห์นักโดยเฉพาะกับบุรุษรูปงามหน้าตาคมเข้มที่สตรีใดเห็นจำต้องเหลียวมองนางกลับเดินผ่านเลยไปเหมือนคนไม่รู้จักกันทำให้เขาเกิดความไม่พอใจขึ้นอย่างประหลาด ซึ่งความจริงเขาควรดีใจไม่ใช่หรือที่สตรีผู้นั้นไม่มาก่อเรื่องวุ่นวายให้เขาต้องอับอายอีก นี่เขาเป็นบ้าอะไรนี่ 

เมิ่งอ้ายเย่วเมื่อได้ที่นั่งที่ต้องการก็หย่อนก้นงามงอนลงนั่งอย่างสบายอารมณ์จนเกือบจะยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้างอย่างเคยชินดีนะที่ระงับไว้ทันไม่อย่างนั้นคงได้ถูกมองว่าไม่มีความเป็นกุลสตีให้โดนนินทาอีกเป็นแน่ เมื่อนั่งลงเรียบร้อยเหลือบเห็นจิ้นผิงที่ยังยืนอยู่ก็มองอย่างออกคำสั่งว่าให้นั่งลงแต่จิ้นผิงกลับส่ายหน้าปฏิเสธ

"จิ้นผิงนั่งลงเดี๋ยวนี้ นี่เป็นคำสั่ง"

จิ้นผิงจึงได้ยอมนั่งอย่างจนใจ 

"ดีมาก"

ส่งยิ้มไปให้แล้วเอ่ยถาม 

"กินอะไรดีจิ้นผิง"

"บ่าวก็ไม่รู้เจ้าค่ะ"

เอ่ยตอบพร้อมส่งยิ้มแห้งๆ มาให้นายสาว 

"อืม งั้นขอเป็นอาหารขึ้นชื่อของที่นี่สักสามสี่อย่าง ข้าวหนึ่งโถก็แล้วกัน"

" อ้อ ขอสุราที่ดีที่สุดของที่นี่ด้วย" 

เอ่ยประโยคยอดนิยมในซีรีส์จีนที่เคยแสดง

"ขอรับคุณหนู รอสักครู่นะขอรับ"

เสี่ยวเอ้อกล่าวพร้อมค้อมหัวให้อย่างนอบน้อมนัก

"คุณหนูสั่งสุรามาทำไมเจ้าคะ"

จิ้นผิงเอ่ยถามอย่างโง่งมนัก คุณหนูของนางไม่เคยดื่มสุรามาก่อนแค่ได้กลิ่นก็บ่นว่าเหม็นแล้ว

" สั่งสุรามาก็ต้องสั่งมาดื่มอย่างไรเล่า เจ้าถามประหลาดนัก"

นางอยากจะลองจิบๆ ดมๆ ดูเท่านั้น ว่ารสชาติจะเป็นอย่างไร ภพก่อนนางเป็นนักดื่มตัวยงเลยนะ 

"แต่คุณหนูไม่เคยดื่มนะเจ้าคะ" 

"อะไรที่ไม่เคยเราต้องทำให้เคยไว้บ้างนะจิ้นผิง" 

"นี่ ลู่เหวิน เจ้าจะไม่ไปกล่าวทักทายนางหน่อยหรือ"

คุณชายจ้าวหย่งฉีเป็นผู้กล่าวขึ้น 

"ใช่ๆ ข้ารู้สึกเหมือนนางจะดูเมินๆ เจ้าอย่างชอบกล"

เป็นคุณชายเหอจี้หนานที่กล่าวอย่างเห็นด้วย

" อืม ข้าเห็นด้วยกับสองคนนี้"

คุณชายจางไห่คังผู้ที่พูดน้อยสุดเอ่ยขึ้นอีกคน

มองหน้าสหายทั้งสามแล้วส่ายหน้า

" ไม่ล่ะ เดี๋ยวนางจะหาว่าข้ามีใจให้แล้วตามติดข้าอีก"

บุรุษที่ถูกคะยั้นคะยอกล่าวอย่างไม่ใส่ใจเท่าใดนัก แต่สายตากลับมองไปยังโต๊ะของนางไม่วางตา นางดูเปลี่ยนไปไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตาที่ดูเปลี่ยนไปมาก ดูงดงามยิ่งนัก แต่กิริยาท่าทางนั้นก็ดูเปลี่ยนไปจากเดิมมากเช่นกัน