บทที่ 2 สวรรค์ชดใช้....หรือสวรรค์ลิขิตกันแน่!

ท่ามกลางม่านหมอกที่ปกคลุมเชิงเขาอย่างแน่นหนา ยากนักที่จะมีใครมาพานพบหมู่บ้านแห่งนี้เข้า

ทว่าตั้งแต่มีผู้บริสุทธิ์ร่วงลงมาจากการผลักไสของคนชั่ว ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นความลับอีกต่อไป

เหล่าองครักษ์ผู้รอดชีวิตจากการต่อสู้เบื้องบน พากันไต่ลงจากหน้าผาอย่างไม่หวาดหวั่น

แม้เชือกที่ใช้โรยตัวอาจขาดลงได้ทุกเมื่อ.. แต่หามีใครถอดใจในการตามหาผู้เป็นนายไม่

ตู้อี้จ๋ายเดินนำหน้า แม้สีหน้ามุ่งมั่นแต่แววตากลับฉายความหวั่นไหว

“พวกเราต้องหาองค์รัชทายาทให้เจอ ไม่ว่าจะเป็นหรือ...”

คำพูดบางคำจมหาย 

เขาไม่กล้าเอ่ยมันออกมา 

แต่... ท่ามกลางความหวังริบหรี่นั้น

“หัวหน้าขอรับ ทางนั้น”

เสียงร้องตะโกนของหยวนอี้ รองหัวหน้าองครักษ์ปลุกความหวังที่ใกล้มอดดับ

ตู้อี้จ๋ายหันขวับทันที

เพ่งมองผ่านพุ่มไม้แน่นที่แหวกออกก่อนเห็นร่างสูงใหญ่ปะทะแสงแดดยามเย็น...

“องค์รัชทายาท!!”

เขาร้องเรียกสุดเสียง ก่อนออกวิ่งเต็มแรงตรงไปหาพระองค์

หัวใจเต้นโครมคราม

ดวงตาร้อนผ่าว เมื่อเห็นเงาของผู้เป็นนายอยู่ไม่ไกล...

เหล่าองครักษ์ผู้อาจหาญและภักดี ไม่มีใครไม่หลั่งน้ำตาออกมาขณะที่วิ่งกรูกันไปยังพุ่มไม้นั้น

ตู้อี้จ๋ายที่วิ่งไปก่อนใคร

ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งเห็นในสิ่งที่ทำให้เขาอดฉงนใจไม่ได้.... เพราะเบื้องหน้าเขามิได้มีแค่พระองค์เท่านั้น

            แม้ทั่วพระวรกายจะเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดและบาดแผล

ทว่ายังคงทรง ‘อุ้มเด็กน้อย’ ไว้แนบอกอย่างหวงแหน

และยังทรงแบกสตรีนางหนึ่งไว้บนบ่า

ตลอดชั่วพระชนม์ชีพ... ทรงแบกไว้เพียงแค่พระยศและพระเกียรติในฐานะโอรสสวรรค์เท่านั้น

ทว่าบัดนี้

กลับใช้เพื่อโอบอุ้มสองชีวิตเอาไว้ ราวกับเป็นสิ่งล้ำค่าที่ต้องปกป้องเหนือสิ่งอื่นใด

แววพระเนตรคู่นั้นบอกชัดเจนว่า

คนในอ้อมแขนมีความหมายไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าแผ่นดิน

ตู้อี้จ๋ายละทิ้งความสงสัยก่อนเร่งฝีเท้าไปประคองเจ้านายที่เหมือนจะไร้เรี่ยวแรงเต็มที

“องค์รัชทายาท ทรงปล่อยเด็กและสตรีให้พวกกระหม่อมเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

เขาพูดพลางหันไปพยักหน้าให้องครักษ์เข้าไปเพื่อรับตัวเด็กน้อยกับสตรีคนนั้นออกมา

ทว่ารับสั่งของนายเหนือหัวดังขึ้นเสียก่อน...

“ต้องช่วยพวกนางแม่ลูกไว้ เข้าใจไหม?”

“รับปากข้า... ห้ามทิ้งพวกนางไว้เด็ดขาด!”

ลั่วอี้เสียนที่สายตาพร่าเลือนและปวดหัวจนแทบจะอาเจียน

แม้สติสัมปชัญญะกำลังจะหลุดลอย

แต่จิตใต้สำนึกทำให้เขายังคงประคองให้หยัดยืนอยู่ได้...

น้ำเสียงแห้งผากสั่งออกไปอีกครั้ง

“รับปากข้า... ห้ามทอดทิ้งพวกนาง!!”

ตู้อี้จ๋ายแม้จะเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ แต่ก็รีบพยักหน้ารับคำอย่างไม่ลังเล

“พ่ะย่ะค่ะ องค์รัชทายาท กระหม่อมจะไม่ทอดทิ้งพวกนางแม่ลูกเป็นอันขาด”

สิ้นเสียงรับปาก

ลั่วอี้เสียนก็ล้มพับลงในอ้อมแขนขององครักษ์ผู้ภักดีทันที

ปัง! ปัง!

เสียงเคาะประตูไม้ดังขึ้นอย่างเร่งร้อน ฝ่าเสียงหวีดร้องของลมยามค่ำคืนเพราะอาการของทั้งสามไม่สู้ดีเลย

“เปิดประตูหน่อย! พวกเรามีคนตกเขาบาดเจ็บสาหัส!”

ตู้อี้จ๋ายยืนอยู่เบื้องหน้า คิ้วขมวดแน่น ดวงตาแดงก่ำ

มือหนึ่งโอบพยุงเจ้านายผู้หมดสติ

ขณะที่องครักษ์อีกนายแบกสตรีนางหนึ่งไว้แนบอก และอีกผู้หนึ่งอุ้มเด็กน้อยที่ยังหายใจรวยริน

เสียงไม้ไผ่ไหวลู่ยามลมเย็นพัดผ่าน กลิ่นยาสมุนไพรจาง ๆ ลอยอบอวลอยู่ทั่วห้อง

เปลวตะเกียงริบหรี่คล้ายใกล้ดับ

แต่แสงนั้นยังเพียงพอให้มองเห็นเงาร่างที่นอนแนบกันบนฟูกผืนเดียว

บ้านไม้ขนาดย่อมหลังนี้ คือที่พักของ ‘เฒ่าเหลียนกง’หมอยาชราและผู้เป็นหัวหน้าหมู่บ้านลึกลับแห่งนี้

“ไข้ลดแล้ว ขอบใจเจ้ามากเสี่ยวจิน”

ผู้อาวุโสกล่าวกับหลานสาว พลางหยิบผ้าชุบน้ำหมาด ๆ วางบนหน้าผากของหนูน้อย

รอยย่นบนใบหน้าของผู้ชราแฝงไว้ด้วยความสงบเย็นที่ฝ่าลมฝนมาทั้งชีวิต

เด็กชายตัวจ้ำม่ำนอนแนบอยู่ข้างมารดา

ผิวแก้มขึ้นริ้วแดงจาง ๆ ทำให้คนรักษาใจชื้นนัก

“เจ้าตัวน้อยแข็งแรงดีกว่าที่คิดเสียอีก”

เสียงผู้เฒ่าเอ่ยเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มบางขณะมองเด็กน้อยด้วยสายตาเอ็นดู

“แม้จะยังไม่ตื่น...แต่ชีพจรก็แล่นสมดุลดี”

แต่เมื่อหันไปยังสองร่างที่นอนอยู่อีกฟากหนึ่งของห้อง

แววตาอ่อนโยนกลับเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดทันที

“ทั้งสองยังไม่รู้สึกตัวเลยหรือเจ้าคะท่านปู่?” เสียงของเสี่ยวจินเอ่ยถามอย่างไม่สบายใจ

เฒ่าเหลียนกงเพียงพยักหน้าเบา ๆ

“สามวันแล้ว... ไม่มีเสียงครางหรือลืมตาขึ้นเลยสักครั้ง ”

เขาสบตากับหลานสาว ก่อนใช้ปลายนิ้วแตะที่ข้อมือซ่งเม่ยหลินและลั่วอี้เสียน

“ชีพจรอ่อนเกินไป”

“พรุ่งนี้ต้องให้คนไปรับหมอจากหมู่บ้านข้าง ๆ มาเสียแล้ว หากปล่อยไว้ไม่ดีแน่”

ผู้อาวุโสถอนหายใจด้วยความกังวล

เพราะหมู่บ้านนี้อยู่ท่ามกลางป่าเขา จึงไม่ง่ายนักที่จะรักษาคนที่บาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ได้

“ดูเหมือนอาการของบุรุษผู้นี้แย่ลงใช่หรือไม่เจ้าคะ ศีรษะของเขาบวมขึ้นเล็กน้อยจากเมื่อวานนี้”

เสี่ยวจินถามผู้เป็นปู่เมื่อพิจารณาใบหน้าลั่วอี้เสียน

เพียงแค่คิดว่าเด็กน้อยคนนี้จะสูญสิ้นทั้งบิดาและมารดา หัวใจของนางก็หดหู่อย่างบอกไม่ถูก

“นั่นคือสิ่งที่ข้ากังวล”

“แอ๊ดด”

เสียงเปิดประตูของผู้เข้ามาใหม่ทำให้สองปู่หลานชะงักครู่หนึ่ง

“ข้าจะเป็นคนไปหาหมอจากในเมืองมาเอง”

“แต่...ได้โปรดให้คนของท่านนำทางข้าไปยังทางลัดของหมู่บ้านได้หรือไม่”

            เสียงนี้เป็นของใครไปมิได้นอกจากตู้อี้จ๋าย

            เขาเฝ้าดูอาการผู้เป็นนายด้วยความร้อนรน ไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาสามวันเต็ม ๆ

            ขณะเดียวกันเขาลองสำรวจเส้นทางเข้าเมืองแล้ว แต่กลับไม่พบมันแม้แต่น้อย

            ทางเดียวที่เขารู้คือการย้อนกลับไปทางเดิมที่พวกเขาปีนลงมาอย่างทุลักทุเลจากหน้าผาสูงชันนั่น

เขาจึงมั่นใจว่าที่นี่ต้องมีทางลับเข้าออกหมู่บ้าน

            “ได้สิ หากได้หมอจากในเมืองมา ชีวิตเจ้านายทั้งสามของท่านคงมีหวัง”

            ผู้เฒ่าเหลียนกงเห็นด้วยแทบจะทันที ด้วยเพราะอยากช่วยคนเจ็บ

และเขามิใช่คนโง่นัก

‘แม้ข้าจะไม่รู้ว่าพวกเจ้าจะมียศศักดิ์เป็นราชนิกุลสูงส่ง หรือเป็นขุนนางใหญ่แค่ไหน’

‘แต่หากทุ่มเทขนาดยอมเสี่ยงไต่หน้าผาสูงชันเพื่อตามหาร่างผู้ร่วงหล่น’

‘แสดงว่าคนพวกนี้มิใช่คนธรรมดาสามัญเป็นแน่’

            “ขอบคุณท่านมาก”

ตู้อี้จ๋ายประสานมือทำความเคารพอีกฝ่ายด้วยความซาบซึ้งใจ

หากไม่ได้หมอชาวบ้านผู้นี้

เกรงว่าเจ้านายของเขา มิอาจรักษาพระชนม์ชีพมาได้จนถึงตอนนี้เป็นแน่

วันเวลาเคลื่อนไปโดยไม่รอใครเหมือนเช่นทุกวัน

ยามค่ำคืนของหมู่บ้านฮวาโหวเริ่มเย็นเยียบลง เสียงแมลงป่าขับกล่อมแว่วมาแต่ไกล

สองร่างที่นอนเคียงกันประหนึ่งไร้ชีวิต

โดยเฉพาะซ่งเม่ยหลินที่ยิ่งผ่านไปสิบกว่าวัน นางกลับดูเหมือนกำลังหลับพักผ่อนเท่านั้น

แม้แต่หมอที่ตู้อี้จ๋ายพามายังได้แต่ฉงนว่าเหตุใดนางยังไม่ฟื้นเสียที

แต่ใครจะรู้ว่าภายในของซ่งเม่ยหลินนั้น...

มิได้สงบนิ่งเฉกเช่นภายนอกเลยแม้แต่น้อย

จิตสำนึกของนางกำลังต่อสู้กับอะไรบางอย่าง

“นี่มันที่ใด...เจ้าเป็นใคร”

เสียงในใจของนางถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"หรือว่าข้าตายแล้ว..."

ทุกสิ่งรอบตัวมืดมิด...

เว้นเพียงแสงสีทองบางเบาที่แล่นวาบขึ้นมาในหัวไม่หยุด

แสงนั้นไม่ได้สว่างจ้า

ทว่าอ่อนโยนดั่งสุริยาแรกยามอรุณ คล้ายจะไหลรินมาจากที่ใดสักแห่งบนฟากฟ้า

ท่ามกลางความเงียบ

เสียงหนึ่งดังก้องกังวานไม่เคยหยุด

เหมือนอาจารย์ผู้กรุณาสั่งสอนศิษย์

“ดินประสิว...ถ่านไม้...กำมะถัน...”

“อัตราส่วนสามต่อสองต่อหนึ่ง...จุดระเบิดด้วยประกายไฟ...”

ยิ่งเสียงนั้นดังเท่ามากขึ้นเท่าไร

ยิ่งทำให้เห็นภาพผุดวูบวาบ ราวกับมีคนวาดภาพกลางความคิดของนาง

“ต่อเรือด้วยไม้สัก...อุดรอยต่อด้วยยางไม้...เสริมโครงลำตัวด้วยหินถ่วง...”

แต่ละถ้อยคำหาได้เพียงล่องลอยผ่าน หากกลับฝังลงในจิตใจ

ไม่ใช่เพียงความจำ

แต่เป็นความเข้าใจอย่างลึกซึ้ง ราวกับเรียนรู้มานับร้อยพันชาติ

ศาสตร์การแปรรูปอาหาร เครื่องสำอาง ตำรับน้ำอบ

ตำราอาวุธ กลไกน้ำ ระบบถ่วงเรือ…แม้แต่เคล็ดลับประดิษฐ์เข็มกลัดให้ไร้เสียงยามเปิดปิดก็มีครบถ้วน

ทุกสิ่งหลั่งไหลอย่างไม่หยุดยั้ง

“ขุมทรัพย์แห่งปัญญาอย่างนั้นหรือ?”

“ทำไมท่านเงียบไป ไปไหน”

            เสียงในใจของนางดังอีกครั้ง

เมื่อเสียงนั้นเงียบลงราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นมาก่อน

           

สิ่งที่เกิดขึ้น... ไม่มีผู้ใดรู้ว่า

มันคือการชดใช้สำหรับเรื่องร้าย ที่เกิดขึ้นกับครอบครัวที่น่าสงสารนี้

หรือแท้จริงแล้วสวรรค์ลิขิต

ให้มันเป็นอาวุธ...

เพื่อเป็นทางรอดให้กับนางและครอบครัว

          จากสามัญ... สู่ชนชั้นสูงส่ง