LOGINShare
บทที่ 3 ไม่ตายก็เหมือนตาย
Last Updated:
2025-08-03 23:37:55เช้าวันหนึ่งในหมู่บ้านฮวาโหว
วันนี้...ดูเหมือนจะอ่อนโยนกว่าหลายวันที่ผ่านมา
ภายในเรือนไม้หลังเดิมของหมู่บ้านฮวาโหว บนฟูกฟางริมผนัง
คนป่วยค่อย ๆ ขยับเปลือกตาหนักอึ้ง หลังหลับใหลอยู่นานนับครึ่งเดือน
กลิ่นสมุนไพรอ่อน ๆ แตะปลายจมูก เป็นสัญญาณแรกที่บอกว่าตัวเองยังมีชีวิต
นางสูดลมหายใจลึก พยายามเรียกคืนสติที่แตกกระจัดกระจายเหมือนใบไม้ที่ปลิดปลิว
และทันทีที่ดวงตาพร่าเลือนปรับรับแสงได้
สิ่งแรกที่เห็นคือร่างเล็กกลมป้อมของลูกชายที่นางไม่มีวันลืม
เจ้าตัวน้อยนั่งอยู่ใกล้ ๆ ขณะเล่นตุ๊กตาผ้า
“หานเอ๋อร์...”
เสียงเรียกแผ่วเบาเล็ดลอดจากริมฝีปากแห้งผากของผู้เป็นแม่
เสียงนั้นสั่นระรัวแฝงด้วยความกลัวจับจิต...กลัวว่ามันจะเป็นแค่ความฝัน
นางค่อยยันตัวลุกขึ้นนั่งพลางอ้าแขนกว้างให้ลูกน้อยมาหา
“มะ… มะ…”
“แง้งงงงง!”
เสียงเล็กเรียกมารดาด้วยความคุ้นเคย
ไม่นานนักเจ้าก้อนแป้งเบะปากแล้วปล่อยโฮพลางคลานเข้าหาอ้อมกอดแม่ด้วยความคะนึงหา
สิบห้าวันที่ผ่านมา เจ้าตัวน้อยถูกพี่สาวใจดีอย่างเสี่ยวจินดูแล
แต่ต้องอยู่ในห้องนี้เท่านั้น เพราะหากอุ้มแกออกไปห่างมารดาเมื่อใดก็จะหวีดร้องสุดเสียงทันที
ยามนี้แกหวนคืนอ้อมกอดมารดาอีกครั้ง
มือป้อม ๆ กอดคอมารดาไม่ยอมปล่อย
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าหล่นบนแก้มกลม
ราวกับจะตัดพ้อที่มารดาไม่ตื่นมาอุ้มและเล่นหัวเหมือนเคย
ราวกับกลัวว่านางจะนอนแน่นิ่งไปอีกครา
เสียงสะอื้นของลูกน้อย แล่นทะลุทะลวงหัวใจของคนเป็นแม่ยิ่งกว่าอาวุธใด แต่มันก็ทำให้นางตระหนัก
พวกนางแม่ลูกยังมีชีวิตอยู่จริง ๆ
สองมือของซ่งเม่ยหลินกอดลูกแน่นขึ้น พร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหลราวสายฝน
“หานเอ๋อร์... ลูกแม่”
“แม่อยู่นี่แล้วนะ ไม่ต้องกลัวอีกแล้ว”
ซ่งเม่ยหลินซบหน้าลงกับกลุ่มผมของลูกชาย ลูบหลังเบา ๆ อย่างอ่อนโยนยิ่งกว่าครั้งใดในชีวิต
“แม่กลับมาแล้ว... และจะไม่จากเจ้าไปไหนอีก”
นางพร่ำพูดทั้งน้ำตา
พร้อมจูบซับแก้มกลมซ้ำ ๆ
เจ้าตัวน้อยเองก็ยังคงกอดแม่แน่น พลางสะอื้นจนใบหน้าน่ารักชื้นไปด้วยน้ำตา
ท่ามกลางความเงียบ ภาพเหตุการณ์ก่อนหมดสติผุดกลับมาในหัวอย่างโหดร้าย
เสียงรถม้าดิ่งเหว กระแทกกับก้อนหิน
เสียงตัวเองกรีดร้องยามกอดลูกเอาไว้แน่นเพราะคิดว่าต้องตายแน่แล้ว
และอ้อมกอดของชายคนนั้น... คนที่นางไม่รู้จัก
ทว่าสัมผัส
และวาจาที่เอื้อนเอ่ย...เป็นเขาไม่ผิดแน่
ชีวิตของพวกนาง...ถูกสวรรค์เล่นตลกเข้าให้แล้ว
สามีของนางฟื้นขึ้นมาในร่างบุรุษแปลกหน้า
และร่างนั้นยามนี้... นอนแน่นิ่งเสียจนเหมือนไร้ชีวิต
เสียงพูดคุยของท่านหมอหรือใครบางคนที่คุยกันยามนางสะลึมสะลือก่อนได้สติ...เริ่มวาบเข้ามา
“อาการเขาแย่ลงมากจากวันแรกนะเจ้าคะท่านปู่”
เสียงของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้นอย่างร้อนรน
“เขาต้องได้รับการรักษาจากหมอฝีมือดี หาไม่แล้วคง...”
“ศีรษะได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก”
“เลือดไหลเวียนไม่สะดวก ติดขัด หยุดนิ่ง มันบวมมากกว่าเดิมหลายเท่านัก”
ตามด้วยเสียงของคนที่น่าจะเป็นหมอ
คำพูดที่ผ่านเข้าหูในยามสติพร่าเลือน บาดลึกเสียยิ่งกว่าถูกของแหลมคมทิ่มแทงเสียอีก
มันคือความจริง
ซ่งเม่ยหลินหลับตาแน่น น้ำตาที่เพิ่งหยุดรินกลับเอ่อท้นอีกครั้ง
ก่อนอุ้มลูกน้อยแล้วคลานเข่าไปหาเขาที่นอนอยู่บนฟูกอีกผืนในห้องนั้น
ทันทีที่ได้เห็นอาการของเขาด้วยตา
ผนวกกับสิ่งที่ได้ยิน
ไม่นานในหัวของนางก็มีเนื้อหาในตำราเป็นร้อย ๆ เล่มโผล่มา.. และมันทำให้นางแทบหายใจไม่ออก
“...ก้อนเลือดอันใดกัน ฮือ ๆ”
ตำราจากขุมทรัพย์แห่งปัญญานับร้อย
บอกเป็นไปในทางเดียวกันว่า
อาการของเขารอช้าไม่ได้
‘ศีรษะของเขาบวมเด่นชัด เลือดไหลเวียนไม่สะดวก เป็นเพราะเลือดจับตัวเป็นก้อน’
‘วิธีการรักษาตามตำรา...’
มือเรียวบอบบางสั่นเทายามลูบไล้ใบหน้าของเขา พลางร้องไห้ราวกับจะขาดใจ
“ฮือ ๆ ท่านพี่”
“ข้าควรทำเช่นไรดี”
“ข้าต้องทำเช่นไรถึงจะใช้ความรู้ที่มีท่วมท้นนี้ช่วยท่านได้”
“สวรรค์!! ไยท่านใจร้ายกับพวกข้าถึงเพียงนี้”
“ท่านให้โอกาสเขากลับมาอยู่กับข้า”
“ถึงแม้จะเป็นร่างของชายอื่น”
เสียงของนางขาดห้วงยามตัดพ้อไม่ขาดสาย
“ข้านั้นยินดี น้อมรับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างยากลำบาก”
“แต่ตอนนี้ เหตุใดท่านถึงไม่ให้เขาฟื้น ฮืออ…”
นางอุ้มลูกน้อยซบหน้าร่ำไห้กับอกสามี พลางรำพันความในใจทั้งหมด
ทุกความรู้สึกถาโถมเข้ามา
ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด ทั้งปวดร้าว…
และความกลัวคืบคลานเข้ามากัดกินหัวใจอีกครั้ง
“ไม่ตายก็เหมือนตาย ทำไม!? ถึงเป็นพวกเราที่ถูกกระทำ ฮือ ๆ ”
“แง้งง”
เสียงร้องไห้ของมารดา
ทำให้เด็กน้อยสะอึกสะอื้นอีกครั้งพลางกวาดตามองไปรอบตัว
“ฮึก ป้อ หนาย... ป้อ ป้อ หนายยยย”
เสียงสะอื้นของมารดาก็เศร้าโศกมาพอแล้ว
ทว่าเมื่อเจ้าตัวน้อยในอ้อมกอดร้องไห้จนตัวสั่นเทาด้วยอีกคน
ทำให้คนที่แอบมองอยู่ตั้งแต่แรกน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว
ทั้งสงสารและเจ็บปวด
Latest chapter
ซ่งเม่ยหลิน ข้ามิใช่คนดี บทที่ 6 วัดใจ และ ชั่งใจ
ท่ามกลางความทุกข์ที่ถาโถมทว่าในกระท่อมไม้เล็ก ๆ ซึ่งเป็นที่รักษาตัวของผู้ป่วยกลับมีเสียงหัวเราะแผ่วเบาดังขึ้นเมื่อยามราตรีเริ่มมาเยือนร่างกลมป้อมของเจ้าตัวน้อยเดินวนรอบตัวมารดา โดยมีมือกลมอวบจับไหล่นางไว้เพื่อไม่ให้ล้มลงไป“มะ มะ จ๋า”เจ้าตัวน้อยยิ้มหวานพลางพูดจาตามประสาเด็ก เดินเตาะแตะไปรอบ ๆเสียงน้อย ๆ ของลูกเป็นยาชั้นดีทำให้ซ่งเม่ยหลินยิ้มได้ในวันที่มีน้ำตามาเยือนไม่ขาดสาย“มะ มะ! เอิ๊ก ๆ” เจ้าก้อนแป้งโถมตัวกอดคอมารดาจากด้านหลังตามด้วยเสียงหัวเราะร่าเริง“ลูกรัก ยังไม่ง่วงอีกหรือจ๊ะ” ซ่งเม่ยหลินวางพู่กันในมือ ก่อนเอี้ยวตัวไปคว้าเจ้าตัวนุ่มนิ่มมานอนในตัก“มะ จ๋า”“ปะ ป้อ”“พ่อของลูกนอนอยู่ตรงโน้นเห็นไหมจ๊ะ”“ท่านพ่อไม่สบายหนักมาก ลูกต้องคอยดูแลท่านพ่อรู้ไหม”ซ่งเม่ยหลินยิ้มพลางตอบบุตรชายที่ช่างเจรจาโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยแม้แต่น้อย“จ้า จ้ะ ป๋อ ฮ้าวว”“ใช่แล้ว พ่อจ๋าของลูก”ซ่งเม่ยหลินหอมแก้มแกก่อนบอกเขาอีกครั้ง...ไม่เคยเบื่อที่จะคอยบอกลูกว่าเขาคือพ่อของแกนางกอดลูกไว้แนบอก ก่อนค่อยอุ้มพาดบ่าแล้วลุกไปยังฟูกที่สามีนอนอยู่สายของวันนี้หลังจากคุยกับองครักษ์ตู้ผู้นั้นดูเหมือนว่าอ
ซ่งเม่ยหลิน ข้ามิใช่คนดี บทที่ 5 ศัตรูย่ามใจ
ไม่นานเหตุการณ์ที่หน้าผา สั่นสะเทือนไปทั่วอาณาจักรซ่างหยุนอย่างรวดเร็ว ความเศร้าโศกเข้าครอบงำจิตใจผู้คนทว่ามิใช่กับผู้อยู่เบื้องหลังเงามืดของเรื่องเลวร้ายนี้ในคฤหาสน์หลังงามของตระกูลลั่ว เสียงหัวเราะแหบต่ำของชายผู้หนึ่งดังลอดประตูที่ปิดสนิทลั่วเหวินซาง บุตรชายคนโตของลั่วเฟยเทียนคหบดีแห่งภาคใต้ชายผู้ไร้เมตตาและเปี่ยมความทะเยอทะยานยามนี้ชายหนุ่มผู้มากแผนการ นั่งบนเก้าอี้ซึ่งเป็นที่ประจำตำแหน่งของบิดามือถือจอกสุราขึ้นหมุนเล่น ราวเพียงสำรวจเงาสะท้อนในจอกมากกว่าจะดื่มมันจริง ๆ“หึ พวกมันหล่นจากหน้าผาเช่นนั้น ต่อให้เป็นเทพเซียนก็มิอาจมีชีวิตรอด”เขาหัวเราะในลำคอ พลางเอนกายลงลูบพนักเก้าอี้อย่างหลงใหล“อีกไม่นาน เก้าอี้ตัวนี้จะเป็นของข้าพร้อมกับตำแหน่งผู้นำตระกูลลั่วรุ่นที่สี่”หญิงวัยกลางคนที่นั่งเคียงข้าง...ผู้เป็นมารดาของเขา พยักหน้าอย่างพึงใจ“ต่อไปนี้สิ่งที่ควรเป็นของเจ้า จะไม่มีผู้ใดช่วงชิงมันไปได้อีก”ผู้พูดสีหน้าฉาบไว้ด้วยรอยยิ้มเย็นชา...ไร้ความรู้สึกผิดแม้กระผีกเดียวเพราะมารดาเป็นเช่นนี้ จึงไม่แปลกนักที่บุตรชายจะเดินรอยตามความชั่วของนาง“ตั้งแต่เล็กจนโต ข้าไม่เคยมีสิ่งใดเหนือก
ซ่งเม่ยหลิน ข้ามิใช่คนดี บทที่ 4 ไม่ใช่ที่ที่ใครจะอยู่ได้
ณ มุมหนึ่งของเรือนไม้ไผ่ชายหนุ่มผู้หนึ่งยืนแนบผนังอย่างเงียบงันดวงตาแน่นิ่งจับจ้องภาพตรงหน้าราวกับถูกสะกดตู้อี้จ๋าย บ่าวผู้ภักดีซึ่งตั้งใจมาเยี่ยมดูอาการเจ้านายเฉกเช่นทุกวันไม่คาดคิดเลยว่าจะได้ยินได้เห็นสิ่งที่ทำให้ชายชาตินักรบ...ถึงกับเข่าทรุดลงไปกองกับพื้นสตรีนางนั้นร้องไห้คร่ำครวญ จนเปิดเผยสิ่งที่น่ากลัวมันทำให้หัวใจของเขาแหลกเหลวไม่มีชิ้นดีเจ้านายของเขาจากไปไกลแล้วอย่างนั้นหรือ?คำสั่งสุดท้ายที่บอกให้เขาห้ามทอดทิ้งพวกนางแท้จริงเป็นคำสั่งของบุรุษที่เป็นสามีนาง หาใช่คำสั่งเสียของเจ้านายของเขาไม่เรื่องบ้า ๆ ที่เคยเป็นเพียงนิทานหลอกเด็ก ‘สลับร่างสับเปลี่ยนวิญญาณ’ กลับเกิดขึ้นจริง ๆ งั้นหรือ?ตู้อี้จ๋ายหลุบตาลงช้า ๆภาพความทรงจำวันวานไหลบ่าเข้ามาไม่ขาดสายเสียงดาบฟาดใส่โล่อย่างบ้าคลั่ง เสียงร้องของทหารบาดเจ็บ เสียงม้ากระทืบพื้นจนดินสั่นสะเทือนสนามรบเมื่อสิบสามปีก่อนตู้อี้จ๋ายตอนนั้นยังเป็นเพียงองครักษ์หนุ่มที่พยายามฝึกฝนตนเองให้คู่ควรกับหน้าที่ในวันนั้นเขาถูกศัตรูลอบแทงจากด้านหลัง ล้มลงท่ามกลางกองเลือด...สิ้นหวังและรอความตาย“อี้จ๋าย! ลุกขึ้น! อย่าตายที่นี่!”เสียงหนึ่งตะ
ซ่งเม่ยหลิน ข้ามิใช่คนดี บทที่ 3 ไม่ตายก็เหมือนตาย
เช้าวันหนึ่งในหมู่บ้านฮวาโหววันนี้...ดูเหมือนจะอ่อนโยนกว่าหลายวันที่ผ่านมาภายในเรือนไม้หลังเดิมของหมู่บ้านฮวาโหว บนฟูกฟางริมผนังคนป่วยค่อย ๆ ขยับเปลือกตาหนักอึ้ง หลังหลับใหลอยู่นานนับครึ่งเดือนกลิ่นสมุนไพรอ่อน ๆ แตะปลายจมูก เป็นสัญญาณแรกที่บอกว่าตัวเองยังมีชีวิตนางสูดลมหายใจลึก พยายามเรียกคืนสติที่แตกกระจัดกระจายเหมือนใบไม้ที่ปลิดปลิวและทันทีที่ดวงตาพร่าเลือนปรับรับแสงได้สิ่งแรกที่เห็นคือร่างเล็กกลมป้อมของลูกชายที่นางไม่มีวันลืมเจ้าตัวน้อยนั่งอยู่ใกล้ ๆ ขณะเล่นตุ๊กตาผ้า“หานเอ๋อร์...”เสียงเรียกแผ่วเบาเล็ดลอดจากริมฝีปากแห้งผากของผู้เป็นแม่เสียงนั้นสั่นระรัวแฝงด้วยความกลัวจับจิต...กลัวว่ามันจะเป็นแค่ความฝันนางค่อยยันตัวลุกขึ้นนั่งพลางอ้าแขนกว้างให้ลูกน้อยมาหา“มะ… มะ…”“แง้งงงงง!”เสียงเล็กเรียกมารดาด้วยความคุ้นเคยไม่นานนักเจ้าก้อนแป้งเบะปากแล้วปล่อยโฮพลางคลานเข้าหาอ้อมกอดแม่ด้วยความคะนึงหาสิบห้าวันที่ผ่านมา เจ้าตัวน้อยถูกพี่สาวใจดีอย่างเสี่ยวจินดูแลแต่ต้องอยู่ในห้องนี้เท่านั้น เพราะหากอุ้มแกออกไปห่างมารดาเมื่อใดก็จะหวีดร้องสุดเสียงทันทียามนี้แกหวนคืนอ้อมกอดมารดาอีกครั้ง
ซ่งเม่ยหลิน ข้ามิใช่คนดี บทที่ 2 สวรรค์ชดใช้....หรือสวรรค์ลิขิตกันแน่!
ท่ามกลางม่านหมอกที่ปกคลุมเชิงเขาอย่างแน่นหนา ยากนักที่จะมีใครมาพานพบหมู่บ้านแห่งนี้เข้าทว่าตั้งแต่มีผู้บริสุทธิ์ร่วงลงมาจากการผลักไสของคนชั่ว ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นความลับอีกต่อไปเหล่าองครักษ์ผู้รอดชีวิตจากการต่อสู้เบื้องบน พากันไต่ลงจากหน้าผาอย่างไม่หวาดหวั่นแม้เชือกที่ใช้โรยตัวอาจขาดลงได้ทุกเมื่อ.. แต่หามีใครถอดใจในการตามหาผู้เป็นนายไม่ตู้อี้จ๋ายเดินนำหน้า แม้สีหน้ามุ่งมั่นแต่แววตากลับฉายความหวั่นไหว“พวกเราต้องหาองค์รัชทายาทให้เจอ ไม่ว่าจะเป็นหรือ...”คำพูดบางคำจมหาย เขาไม่กล้าเอ่ยมันออกมา แต่... ท่ามกลางความหวังริบหรี่นั้น“หัวหน้าขอรับ ทางนั้น”เสียงร้องตะโกนของหยวนอี้ รองหัวหน้าองครักษ์ปลุกความหวังที่ใกล้มอดดับตู้อี้จ๋ายหันขวับทันทีเพ่งมองผ่านพุ่มไม้แน่นที่แหวกออกก่อนเห็นร่างสูงใหญ่ปะทะแสงแดดยามเย็น...“องค์รัชทายาท!!”เขาร้องเรียกสุดเสียง ก่อนออกวิ่งเต็มแรงตรงไปหาพระองค์หัวใจเต้นโครมครามดวงตาร้อนผ่าว เมื่อเห็นเงาของผู้เป็นนายอยู่ไม่ไกล...เหล่าองครักษ์ผู้อาจหาญและภักดี ไม่มีใครไม่หลั่งน้ำตาออกมาขณะที่วิ่งกรูกันไปยังพุ่มไม้นั้นตู้อี้จ๋ายที่วิ่งไปก่อนใครยิ่งเข้าใกล้ย
ซ่งเม่ยหลิน ข้ามิใช่คนดี บทที่ 1 ใต้เหวลึก...ยังมีแผ่นฟ้า
ก้นเหวที่ทอดลึกลงไป จนมองไม่เห็นเบื้องล่างจากหน้าผาด้านบนหาใช่แดนมรณะเต็มไปด้วยโขดหินแข็งกระด้างดั่งที่คนชั่วพวกนั้นคาดหวังไม่ตรงกันข้าม มันกลับซุกซ่อนความมหัศจรรย์บางอย่างไว้อย่างน่าทึ่งหาดทรายทอดตัวเลียบลำธารยาวคดเคี้ยว ดุจเส้นไหมสีเงินไหลผ่านกลางป่าทึบเสียงลำธารยังไหลเอื่อย...ราวไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นแม้จะเพิ่งซับเลือดจากความพังพินาศไว้ก็ตามใต้ซากรถม้า ร่างขององค์รัชทายาทแห่งแคว้นซ่างหยุนแน่นิ่ง... พระพักตร์เปื้อนโลหิตพระองค์จากไปแล้วทั้งที่พระเนตรเบิกโพลงไม่มีผู้ใดรู้ว่าพระทัยของพระองค์เต็มไปด้วยความโกรธแค้นหรือความเสียพระทัยที่ถูกพี่ชายที่เคารพรักเข่นฆ่าแต่ที่แน่นอนก็คือ...หัวใจที่เคยเต้นเพื่อแผ่นดินหยุดลงทันทีพร้อมกับเสียงรถม้ากระแทกสู่ก้นเหวหนึ่งชีวิตสูงศักดิ์...จากไปโดยไม่มีวันกลับทว่าไม่ห่างกันนักสตรีร่างบอบบางผู้หนึ่งนอนกอดลูกน้อยไว้แน่นใบหน้าเต็มไปด้วยรอยช้ำจากแรงกระแทก…และช่างน่าเหลือเชื่อ เจ้าก้อนแป้งตัวจ้ำม่ำยังหายใจแผ่วเบาอยู่ในอ้อมกอดของมารดาซ่งเม่ยหลิน ยามรถม้าลอยเคว้งในอากาศนางหวาดกลัวจนแทบสิ้นสติกระแสอารมณ์แหลกสลายด้วยห่วงลูกน้อยจากนั้นทุกอย่างก็ดับ
You may also like
ทวงแค้นข้ามกาลเวลา
ชาไทยเย็น30.6K viewsสามีพรานป่ากับภรรยาสามตำลึง
ป่าดอกท้อ23.8K viewsสาวน้อยผู้นำพาครอบครัวสู่ความมั่งคั่ง
พิมพ์สีทอง15.8K viewsหวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01
ชาไทยเย็น17.8K viewsลิขิตรักเจ้าสาวเทพมังกรฟ้า
Lailafun / เฉิงเอ๋อร์ / มอ.อาร์.ยอ521 viewsไม่ต้องเกร็งนะ ข้าจะถอนพิษให้เจ้าเอง
นทธี ศศิวิมล1.3K viewsหญิงอัปลักษณ์เช่นข้าขอเกิดเป็นปลาเค็มดีกว่าเป็นภริยาของท่าน
เฟยหรง3.5K viewsใต้เงาจันทราข้านี้มิอาจเร้น
Luffy.g1.2K views
