บทที่ 3 ไม่ตายก็เหมือนตาย

เช้าวันหนึ่งในหมู่บ้านฮวาโหว

วันนี้...ดูเหมือนจะอ่อนโยนกว่าหลายวันที่ผ่านมา

ภายในเรือนไม้หลังเดิมของหมู่บ้านฮวาโหว บนฟูกฟางริมผนัง

คนป่วยค่อย ๆ ขยับเปลือกตาหนักอึ้ง หลังหลับใหลอยู่นานนับครึ่งเดือน

กลิ่นสมุนไพรอ่อน ๆ แตะปลายจมูก เป็นสัญญาณแรกที่บอกว่าตัวเองยังมีชีวิต

นางสูดลมหายใจลึก พยายามเรียกคืนสติที่แตกกระจัดกระจายเหมือนใบไม้ที่ปลิดปลิว

และทันทีที่ดวงตาพร่าเลือนปรับรับแสงได้

สิ่งแรกที่เห็นคือร่างเล็กกลมป้อมของลูกชายที่นางไม่มีวันลืม

เจ้าตัวน้อยนั่งอยู่ใกล้ ๆ ขณะเล่นตุ๊กตาผ้า

“หานเอ๋อร์...”

เสียงเรียกแผ่วเบาเล็ดลอดจากริมฝีปากแห้งผากของผู้เป็นแม่

เสียงนั้นสั่นระรัวแฝงด้วยความกลัวจับจิต...กลัวว่ามันจะเป็นแค่ความฝัน

นางค่อยยันตัวลุกขึ้นนั่งพลางอ้าแขนกว้างให้ลูกน้อยมาหา

“มะ… มะ…”

“แง้งงงงง!”

เสียงเล็กเรียกมารดาด้วยความคุ้นเคย

ไม่นานนักเจ้าก้อนแป้งเบะปากแล้วปล่อยโฮพลางคลานเข้าหาอ้อมกอดแม่ด้วยความคะนึงหา

สิบห้าวันที่ผ่านมา เจ้าตัวน้อยถูกพี่สาวใจดีอย่างเสี่ยวจินดูแล

แต่ต้องอยู่ในห้องนี้เท่านั้น เพราะหากอุ้มแกออกไปห่างมารดาเมื่อใดก็จะหวีดร้องสุดเสียงทันที

ยามนี้แกหวนคืนอ้อมกอดมารดาอีกครั้ง

มือป้อม ๆ กอดคอมารดาไม่ยอมปล่อย

น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าหล่นบนแก้มกลม

ราวกับจะตัดพ้อที่มารดาไม่ตื่นมาอุ้มและเล่นหัวเหมือนเคย

ราวกับกลัวว่านางจะนอนแน่นิ่งไปอีกครา

เสียงสะอื้นของลูกน้อย แล่นทะลุทะลวงหัวใจของคนเป็นแม่ยิ่งกว่าอาวุธใด แต่มันก็ทำให้นางตระหนัก

พวกนางแม่ลูกยังมีชีวิตอยู่จริง ๆ

สองมือของซ่งเม่ยหลินกอดลูกแน่นขึ้น พร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหลราวสายฝน

“หานเอ๋อร์... ลูกแม่”

“แม่อยู่นี่แล้วนะ ไม่ต้องกลัวอีกแล้ว”

ซ่งเม่ยหลินซบหน้าลงกับกลุ่มผมของลูกชาย ลูบหลังเบา ๆ อย่างอ่อนโยนยิ่งกว่าครั้งใดในชีวิต

“แม่กลับมาแล้ว... และจะไม่จากเจ้าไปไหนอีก”

นางพร่ำพูดทั้งน้ำตา

พร้อมจูบซับแก้มกลมซ้ำ ๆ

เจ้าตัวน้อยเองก็ยังคงกอดแม่แน่น พลางสะอื้นจนใบหน้าน่ารักชื้นไปด้วยน้ำตา

ท่ามกลางความเงียบ ภาพเหตุการณ์ก่อนหมดสติผุดกลับมาในหัวอย่างโหดร้าย

เสียงรถม้าดิ่งเหว กระแทกกับก้อนหิน

เสียงตัวเองกรีดร้องยามกอดลูกเอาไว้แน่นเพราะคิดว่าต้องตายแน่แล้ว

และอ้อมกอดของชายคนนั้น... คนที่นางไม่รู้จัก

ทว่าสัมผัส

และวาจาที่เอื้อนเอ่ย...เป็นเขาไม่ผิดแน่

ชีวิตของพวกนาง...ถูกสวรรค์เล่นตลกเข้าให้แล้ว

สามีของนางฟื้นขึ้นมาในร่างบุรุษแปลกหน้า

และร่างนั้นยามนี้... นอนแน่นิ่งเสียจนเหมือนไร้ชีวิต

เสียงพูดคุยของท่านหมอหรือใครบางคนที่คุยกันยามนางสะลึมสะลือก่อนได้สติ...เริ่มวาบเข้ามา

“อาการเขาแย่ลงมากจากวันแรกนะเจ้าคะท่านปู่”

เสียงของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้นอย่างร้อนรน

“เขาต้องได้รับการรักษาจากหมอฝีมือดี หาไม่แล้วคง...”

“ศีรษะได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก”

“เลือดไหลเวียนไม่สะดวก ติดขัด หยุดนิ่ง มันบวมมากกว่าเดิมหลายเท่านัก”

ตามด้วยเสียงของคนที่น่าจะเป็นหมอ

คำพูดที่ผ่านเข้าหูในยามสติพร่าเลือน บาดลึกเสียยิ่งกว่าถูกของแหลมคมทิ่มแทงเสียอีก

มันคือความจริง

ซ่งเม่ยหลินหลับตาแน่น น้ำตาที่เพิ่งหยุดรินกลับเอ่อท้นอีกครั้ง

ก่อนอุ้มลูกน้อยแล้วคลานเข่าไปหาเขาที่นอนอยู่บนฟูกอีกผืนในห้องนั้น

ทันทีที่ได้เห็นอาการของเขาด้วยตา

ผนวกกับสิ่งที่ได้ยิน

ไม่นานในหัวของนางก็มีเนื้อหาในตำราเป็นร้อย ๆ เล่มโผล่มา.. และมันทำให้นางแทบหายใจไม่ออก

“...ก้อนเลือดอันใดกัน ฮือ ๆ”

ตำราจากขุมทรัพย์แห่งปัญญานับร้อย

บอกเป็นไปในทางเดียวกันว่า

อาการของเขารอช้าไม่ได้

            ‘ศีรษะของเขาบวมเด่นชัด เลือดไหลเวียนไม่สะดวก เป็นเพราะเลือดจับตัวเป็นก้อน’

‘วิธีการรักษาตามตำรา...’

            มือเรียวบอบบางสั่นเทายามลูบไล้ใบหน้าของเขา พลางร้องไห้ราวกับจะขาดใจ

            “ฮือ ๆ ท่านพี่”

“ข้าควรทำเช่นไรดี”

“ข้าต้องทำเช่นไรถึงจะใช้ความรู้ที่มีท่วมท้นนี้ช่วยท่านได้”

“สวรรค์!! ไยท่านใจร้ายกับพวกข้าถึงเพียงนี้”

“ท่านให้โอกาสเขากลับมาอยู่กับข้า”

“ถึงแม้จะเป็นร่างของชายอื่น”

เสียงของนางขาดห้วงยามตัดพ้อไม่ขาดสาย

“ข้านั้นยินดี น้อมรับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างยากลำบาก”

“แต่ตอนนี้ เหตุใดท่านถึงไม่ให้เขาฟื้น ฮืออ…”

นางอุ้มลูกน้อยซบหน้าร่ำไห้กับอกสามี พลางรำพันความในใจทั้งหมด

ทุกความรู้สึกถาโถมเข้ามา

ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด ทั้งปวดร้าว…

และความกลัวคืบคลานเข้ามากัดกินหัวใจอีกครั้ง

“ไม่ตายก็เหมือนตาย ทำไม!? ถึงเป็นพวกเราที่ถูกกระทำ ฮือ ๆ ”

“แง้งง”

เสียงร้องไห้ของมารดา

ทำให้เด็กน้อยสะอึกสะอื้นอีกครั้งพลางกวาดตามองไปรอบตัว

“ฮึก ป้อ หนาย... ป้อ ป้อ หนายยยย”

เสียงสะอื้นของมารดาก็เศร้าโศกมาพอแล้ว 

ทว่าเมื่อเจ้าตัวน้อยในอ้อมกอดร้องไห้จนตัวสั่นเทาด้วยอีกคน

ทำให้คนที่แอบมองอยู่ตั้งแต่แรกน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว

          ทั้งสงสารและเจ็บปวด