บทที่ 37 เสียงพิณน่ะดีจริง เสียดายว่าคนเล่น…ตอนปลาย

“หม่อมฉันขอบพระทัยจวิ้นอ๋องมากเพคะ นับเป็นวาสนายิ่งแล้วที่ทรงเมตตา เลือกหม่อมฉันให้เป็นตัวแทนแสดงความสามารถต่อหน้าคณะทูต หม่อมฉันจะแสดงความสามารถอย่างเต็มที่ ไม่ทำให้ความไว้วางพระทัยของพระองค์เสียเปล่าเด็ดขาดเพคะ”

“เปิ่นหวางขอบใจคุณหนูซ่งมาก และจะรอดูการแสดงของท่านในวันนั้น ตั้งใจฝึกฝนให้ดีล่ะ” เสียงทุ้มต่ำรับสั่งอย่างสุภาพกับหญิงสาว กอปรกับดวงเนตรคู่คมที่กำลังทอดมองนางอย่างล้ำลึก

“เพคะท่านอ๋อง” ใบหน้างามของซ่งเจียวเจียวมีริ้วแดงพาดผ่าน ยามได้เห็นสายตาลึกซึ้งมีความนัยของจวิ้นอ๋อง

เสวี่ยหนิงลอบกลอกตามองบนให้แม่นางเอกที่กลายพันธุ์ เอ้ย กลายร่างเป็นนางร้ายแทน

ซ่งเจียวเจียวยอบกายแช่มช้อยอีกครั้ง โอบอุ้มพิณโบราณที่ได้รับเป็นรางวัลด้วยหัวใจปลื้มปริ่ม เดินกลับไปหาบิดาที่มาร่วมชมงานคัดเลือกตัวแทนในครั้งนี้ด้วย

“ทำได้ดีมากเจียวเอ๋อร์” เสียงของซ่งจงเจิ้งยามเอ่ยชมบุตรีอ่อนลงหลายส่วน ทว่าสายตาของซ่งเจียวเจียวยามมองบิดา กลับเย็นชาปราศจากความยินดีแม้แต่น้อย

บุรุษหลายคนในงานมองตามหลังบุตรีเจ้ากรมโยธาอย่างสนใจ ถึงแม้ชื่อเสียงของนางอาจเสียหายไปบ้างในช่วงก่อน แต่ความงามของนางยังคงเจิดจรัสไม่แปรเ