บทที่ 8 ใจร้าย

บทที่ 8 ใจร้าย

ฝั่งด้านเสวียนเฉินเขาได้ตรวจสอบข้อมูลของโจวหยางเจี้ยนรวมทั้งทุกคนในบ้าน เขาอยากใช้กฎหมายกับเขาจริง ๆ แต่ว่าเสี่ยวอิงกับหยางเจี้ยนไม่ได้จดทะเบียนสมรสกันยากนักที่จะฟ้องร้องเอาค่าเสียหาย และหากจะทำได้แต่ถ้าเจ้าทุกข์อย่างเสี่ยวอิงไม่ยอมเขาเองก็ไม่สามารถพูดให้เธอกลับใจได้ ในเมื่อเธอเลือกที่จะลืมและเริ่มต้นใหม่เขาเองก็จะคอยปกป้องเธอในแบบฉบับของเขา แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่คนตระกูลโจวมาวุ่นวายเขาจะจัดการคนพวกนั้นด้วยตัวของเขาเอง

“แม่ครับผมไปทำงานก่อนนะครับ วันนี้อาจจะกลับค่ำหน่อยมีงานเลี้ยงต้อนรับผู้นำชุมชนคนใหม่ที่ชนะการเลือกตั้ง”

“ไม่ต้องเป็นห่วงแม่หรอกนะ ตั้งแต่เสี่ยวอิงกลับมาอยู่ที่นี่แม่ไม่เหงาเลยสักนิดมีเด็ก ๆ คอยเข้ามาหาอยู่ทุกวัน นู้นไงพูดถึงก็มานู้นแล้ว ว่าแต่วันนี้มาแต่เช้าเกินไปมั้ยนะ หรือว่าเสี่ยวอิงจะไม่สบาย” เสวียนเฉินใจเต้นระรัวร้อนรุ่มในใจเมื่อได้ยินแม่พูดถึงเสี่ยวอิงเขารีบเดินไปหาทั้งสองก่อนที่เด็กทั้งสองจะเดินมาถึงเขาเสียอีก

“จิ่งเหยา จ้าวเหวินทำไมถึงออกมาจากบ้านตั้งแต่เช้าขนาดนี้ พี่เสี่ยวอิงไม่สบายหรือ”

“ไม่ใช่ครับพี่เสวียนเฉิน พี่เสี่ยวอิงสบายดีและให้เราสองคนนำซาลาเปาออกมาแจกจ่ายทุกคนกลัวว่าถ้าออกมาช้ากว่านี้จะไม่ทันได้ให้ทุกคนได้กิน พี่เสวียนเฉินก็ลองเอาไปกินสักอันสิครับ ผมลองไปแล้วสองลูกอร่อยจนแทบหยุดกินไม่ได้เลย” จ้าวเหวินพูดพร้อมจับซาลาเปาใส่มือของเสวียนเฉิน ส่วนจิ่งเหยาได้เดินไปหาป้าเสวียนหนี่และยื่นซาลาเปาให้เธอได้ชิมเช่นเดียวกัน

ทั้งสองไม่รอช้าเมื่อได้ของมาอยู่ในมือแม้จะรู้สึกไม่ค่อยรู้จักกับรูปร่างแปลกประหลาดแต่ก็ไม่ได้กลัวที่จะเอามันเข้าปาก เมื่อลิ้นสัมผัสรสชาติของแป้งซาลาเปาที่หนาแต่นุ่มราวปุ๋ยนุ่น อีกทั้งไส้ถั่วที่บดละเอียดหวานกำลังดีกินกับแป้งช่างเข้ากันแถมยังกินตอนที่ร้อน ๆ อย่างนี้ยิ่งทำให้ความอร่อยเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม

“รสชาตินี้ไม่เคยลิ้มลองมาก่อน อร่อยอย่างบอกไม่ถูกเนื้อแป้งที่ผสมมาเป็นอย่างดีไหนจะไส้ถั่วที่บดละเอียด เสี่ยวอิงช่างเป็นผู้หญิงที่พิถีพิถันทำการทำอาหารจริง ๆ ” เสวียนหนี่เอ่ยปากชมเสี่ยวอิงไม่หยุด เสวียนเฉินไม่ต่างกันเขาเคี้ยวจนหมดปากพร้อมเอ่ยปากชม

“ถ้าพี่เสี่ยวอิงขายรสชาติแบบนี้น่าจะขายดีแน่นอน ของที่เหลืออยู่ในตะกร้านี้พี่ขอได้มั้ย จะเอาไปให้เพื่อนที่ทำงานกิน จะได้ลูกค้าเพิ่มอีกที่”

“ได้เลยค่ะ ฉันต้องขอบคุณพี่เสวียนเฉินหากพี่จะแนะนำร้านซาลาเปาของพี่เสี่ยวอิงให้คนมากมายได้รู้จัก”

“แม้ว่าเธอไม่ขอยังไงฉันก็จะป่าวประกาศให้อยู่แล้ว พี่ไปก่อนนะ” เสวียนเฉินหยิบซาลาเปาในตระกร้าใส่ถุงกระดาษก่อนจะเดินทางไปที่อำเภอ ทางไปทำงานได้ผ่านหน้าบ้านของเสี่ยวอิงเสวียนเฉินเห็นเธอยืนอยู่หน้าบ้านเขาจึงเลือกเดินเข้าทักทายเธอก่อนที่จะไปทำงาน

“ฉันชิมแล้วนะขนมของเธอ มันอร่อยมากเลยสมแล้วล่ะที่เป็นฝีมือของเธอ ดูสิอร่อยถึงขนาดที่ฉันจะเอาไปฝากให้ลูกน้องที่ทำงานได้ชิมเลยล่ะ” เขาเอ่ยพร้อมยิ้มกริ่มบนใบหน้ายกซาลาเปาในมือให้เสี่ยวอิงได้ดู หลายวันมานี้ก่อนไปทำงานเขามักจะแวะมาหา และหลังจากที่กลับจากอำเภอก็จะมาหาเธอทุกเย็นแถมการพูดการจาของเขาเหมือนจะเว้นช่องว่างให้เธอแต่กระนั้นเขาก็พูดเหมือนว่าเขากำลังเข้ามาจีบเธออย่างไรอย่างนั้น

“ขอบคุณนะว่าแต่เอาไปแค่นั้นจะพอหรือไง เดี๋ยวฉันจะเข้าไปเอาในครัวมาให้อีกนะยังมีอีกเยอะเลย"

“จะเอาไปแจกมากขนาดนั้นจะได้ทุนคืนหรือไงกัน”

“ถ้าเราไม่ให้เขาชิม ทุกคนจะรู้ได้ยังไงว่ารสชาติเป็นอย่างไร สมควรที่จะจ่ายเงินซื้อมันหรือเปล่าฉันคิดแบบนี้นะ”

“อย่างนั้นก็เอาตามที่เธอสะดวกแล้วกัน ว่าแต่ช่วงนี้ร่างกายของเธอเป็นอย่างไรบ้างดีขึ้นหรือยัง อย่าหักโหมเกินไปล่ะ”

“ฉันดีขึ้นมากแล้วและไม่มีเวลาที่จะมาเศร้าหรอกนะ ถึงแม้จะเสียใจที่เสียลูก แต่ชีวิตของฉันต้องดำรงต่อไปฉันยังมีน้องสองคนที่ต้องรับผิดชอบดูแลหากเอาแต่เศร้าเสียใจน้อง ๆ คงอดตาย” เสวียนเฉินจ้องงมองเสี่ยวอิงด้วยความนับถือใจของเธอที่แข็งแกร่งได้ขนาดนี้

“เธอเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งและเก่งมากเลย รีบไปเอามาเถอะขนมของเธอเดี๋ยวฉันจะช่วยแจกและรับรองความอร่อยให้ทุกคนเอง” เสี่ยงอิงรีบเดินเข้าครัว ใช้คีบซาลาเปาใส่ตะกร้าเล็กให้แก่เขานำไปที่ทำงานด้วย ไม่นานนักเธอก็เดินออกมาพร้อมขนมที่ยังมีควันฟุ่งลอยขึ้นจากซาลาเปาก้อนขาวอวบน่ากิน

“ขอฝากด้วยนะ” เสวียนเฉินรับตะกร้าจากเธอและเดินทางไปที่อำเภอเพราะตอนนี้เริ่มจะสายแล้ว เขาเดินทางด้วยรถจักรยานประจำตัว คนที่มีจักรยานในยุคนี้เป็นคนที่มีรายได้ระดับหนึ่งถึงจะมีมันครอบครอง แม้จะมีขายในตลาดมืดแต่ก็ราคาสูงมากเลยทีเดียว

ฝั่งด้านจิ่งเหยากับจ้าวเหวินเดินแจกซาลาเปาจนหมดทั้งสองก็พากันเดินกลับบ้านระหว่างทางจิ่งเหยาครุ่นคิดเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นช่วงนี้และได้เอ่ยถามความคิดเห็นจากจ้าวเหวินว่าเขารู้สึกแปลกเหมือนเธอหรือไม่?

“จ้าวเหวินนายว่าช่วงนี้พี่เสี่ยวอิงเปลี่ยนไปจากเดิมมั้ย? ฉันว่าบรรยากาศหรือแม้แต่นิสัยของพี่เปลี่ยนไปจนเห็นได้ชัดเจน”

“อืม …ฉันก็ว่าพี่เปลี่ยนไปอยู่นะแต่ฉันก็ชอบที่พี่เปลี่ยนไปอย่างน้อยพี่ก็ไม่เศร้าหมองเหมือนเมื่อก่อน ใบหน้าของพี่เริ่มมีรอยยิ้มตั้งแต่ออกจากบ้านตระกูลโจวและยังไม่ต้องอดมิื้อกินมื้อเหมือนแต่ก่อน จริงสิก่อนที่จะออกมาจากบ้านพี่เสี่ยวอิงบอกว่ากลับไปมีเรื่องสำคัญจะบอกคือเรื่องอะไรหรือ?”

“เรื่องทุกอย่างที่ฉันสงสัยนะสิ ฉันเองก็ชอบที่พี่เปลี่ยนไปแต่ก็แปลกใจอยู่ดีต้องรู้จากปากพี่เสี่ยวอิงให้ได้ รีบเดินตามมาเร็ว ๆ ตอนนี้ฉันร้อนใจอยากรู้จนแทบไม่มีกระจิตกระใจคิดเรื่องอะไรแล้ว" จิ่งเหยาก้าวเท้ายาวกว่าเดิมจนเสมือนวิ่งทำให้จ้าวเหวินรีบวิ่งตามพี่สาวให้ทัน เมื่อมาถึงบ้านเห็นพี่เสี่ยวอิงนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวกลางบ้านด้วยรอยยิ้ม

“กลับมาแล้วเหรอเป็นอย่างไรบ้างคนที่ได้รับซาลาเปาเอ่ยปากชมหรือติว่าอย่างไรบ้างมั้ย”

“ไม่เลยครับทุกคนต่างชมว่าอร่อยเหมือนกันหมด แต่จะมีบางคนที่ไม่ชอบถั่วดำบดพี่เสี่ยวอิงไม่ลองทำไส้อื่นขายดูหรือครับ”

“เรื่องไส้เอาไว้ลองเปิดร้านขายดูก่อนถ้าขายดีพี่จะทำไส้อื่นเพิ่มอีก มานั่งนี่สิพี่มีเรื่องสำคัญจะพูดด้วยและเหมือนว่าเรื่องนี้จิ่งเหยาสงสัยและอยากรู้หากไม่บอกวันนี้เธอคงนอนไม่หลับแน่ ๆ ” ทั้งสองพี่น้องเดินมานั่งที่เก้าอี้วางตะกร้าตั้งไว้บนโต๊ะ จับจ้องไปยังพี่สาวที่นั่งอยู่ต่อหน้า

“พี่นะไม่ใช่เสี่ยวอิงของพวกเธอหรอกนะ” ใบหน้าของเด็กทั้งสองต่างพากันคิ้วขมวดที่จู่ ๆ พี่สาวพูดอะไรแปลกๆ

“ถ้าไม่ใช่พี่เสี่ยวอิงแล้วเป็นใครกันพี่อย่าพูดอะไรแปลก ๆ สิที่ฉันสงสัยไม่ใช่ว่าพี่เป็นใครแต่สงสัยเรื่องที่พี่เอาของพวกนี้มาจากไหนต่างหาก”

“ฉันรู้ว่ามันยากที่พวกเธอจะเชื่อ แต่ฉันเองก็ไม่อยากโกหกพวกเธอเหมือนกันฉันชื่อซิ่งผิงมาจากทศวรรษ 2023 และเข้ามาอยู่ในร่างของเสี่ยวอิงในตอนที่เธอนอนไม่ได้สติอยู่โรงพยาบาล ฉันมาที่นี่และได้รับภารกิจเลี้ยงดูพวกเธอให้เติบโตพร้อมมีของวิเศษติดตัวมาไม่ว่าต้องการอะไรเพียงแค่เปิดระบบของทุกอย่างก็มากองอยู่ตรงหน้า และของที่พวกเธอเห็นในบ้านทั้งหมดรวมถึงเสื้อผ้าที่สวมใส่ฉันนำออกมาจากมิติในยุคที่ฉันอยู่”

“ถ้าทำได้ขนาดนั้นพี่จะใช้ชีวิตลำบากทำไม ไม่เอาเงินออกมาเลยล่ะเราจะได้สบาย” จ้าวเหวินถามแบบเด็ก ๆ ที่ไม่ได้คิดอะไรมาก พร้อมส่ายหน้าไปมาไม่เชื่อคำพูดของพี่สาวที่กำลังพูดจาเพ้อเจ้อตอนนี้สักนิด

“ฉันสามารถเอาอะไรก็ได้ออกมา แต่สิ่งเดียวที่เอาออกมาไม่ได้คือเงินนั่นคือภารกิจที่ฉันจะต้องทำ”

“หากพี่ทำสำเร็จแล้วจะเป็นอย่างไรต่อล่ะ ฉันจะเชื่อที่พี่พูดได้อย่างไรพิสูจน์สิว่าสิ่งที่พี่พูดมาเป็นความจริง” จิ่งเหยาเริ่มโมโหเสี่ยวอิงเมื่อจู่ ๆ พูดเรื่องแปลก ๆ จนเธอคิดว่าพี่สาวของเธอน่าจะสติไม่ดีขึ้นมาจริง ๆ

“เอ่อ… ถ้าฉันทำภารกิจสำเร็จ ฉันจะสามารถกลับโลกของฉันได้นะ ส่วนเรื่องที่เธออยากให้ฉันพิสูจน์ได้ฉันจะทำให้ดู” พูดจบเสี่ยวอิงเปิดระบบนำขนมหวาน พร้อมทั้งไก่ย่างออกมาวางไว้ที่โต๊ะจนเต็มไปหมด เด็กทั้งสองตกตะลึงมองภาพตรงหน้าราวกับความฝัน จ้าวเหวินใช้มือขยี้ตาครั้งแล้วครั้งเล่าแต่สิ่งที่เขาเห็นก็ยังคงเหมือนเดิมทำให้รู้ว่าสิ่งที่เสี่ยวอิงพูดมาเป็นความจริงทั้งหมด ผิดกับจิ่งเหยาที่ตอนนี้เริ่มมีสีหน้าเศร้าหมอง เมื่อคิดว่าถ้าซิ่งผิงทำภารกิจสำเร็จพี่สาวของเธอจะกลับมามั้ย? ถ้าไม่กลับมาแล้วซิ่งผิงเลือกกลับโลกปัจจุบันของเธอ ชีวิตของพวกเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป เพียงแค่คิดใจของจิ่งเหยาเริ่มสั่นไหวใจหายอย่างบอกไม่ถูกและยากที่จะรับได้

“แล้วถ้าพี่ทำสำเร็จจริง ๆ พี่เสี่ยวอิงของฉันจะกลับมามั้ย? แล้วถ้าพี่เสี่ยวอิงไม่กลับมาหรือพี่เสียชีวิตตั้งแต่วันที่พี่แท้ง และพี่เลือกที่จะกลับโลกของพี่ชีวิตพวกเราสองคนจะเป็นยังไงต่อไปล่ะ ไม่เอาฉันไม่อยากให้พี่ทำสำเร็จบอกฉันสิว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้เป็นเพียงภาพลวงตา พี่แค่โกหกฉัน ฉันไม่อยากเรียนแล้วไม่อยากร่ำรวยด้วยขอแค่มีพี่อยู่ข้าง ๆ คอยโอบกอดพวกเราแค่นี้ต่างหากคือสิ่งที่ฉันต้องการ พ่อกับแม่ก็จากไปแล้วพี่จะจากพวกเราไปอีกคนอย่างนั้นหรือใจร้าย ใจร้ายที่สุดเลย” จิ่งเหยาเอ่ยเสียงสั่นลุกขึ้นวิ่งขึ้นบนห้องด้วยความเสียใจ เสี่ยวอิงเธอเองก็ลืมนึกถึงเรื่องนั้นเลย เด็กทั้งสองไม่มีใครมีเพียงเธอเท่านั้นทำให้เสี่ยวอิงรู้สึกผิดไม่น้อยที่พูดเรื่องภารกิจให้ทั้งสองได้รู้