บทที่ 7 เตรียมหาคนมาไล่ผี

บทที่ 7

เตรียมหาคนมาไล่ผี

ส่วนทางด้านบ้านใหญ่ ยังคงเชื่อว่าเฉินโม่หรานโดนผีเข้า สะใภ้ใหญ่อย่างฟางอี้เหนียงจึงอาสาที่จะหาซินแสมาจัดการให้เอง

“ฉันจะลองกลับบ้านเดิมนะแม่ ที่หมู่บ้านฉันมีซินแส

คนหนึ่งเก่งกาจเรื่องนี้ ทุกคนคิดว่ายังไง”

“แบบนั้นก็ดี แต่ค่าใช้จ่ายเยอะไหมล่ะ ฉันไม่ยอมเสียเงินเยอะหรอกนะ” หญิงชราเอ่ยออกมา นางไม่ต้องการเสียเงินมากในเรื่องนี้ แต่ก็ไม่อยากให้คนโดนผีเข้าอยู่ในบ้าน แต่ถ้าไล่หลานสาวจากบ้านรองไปแล้วใครจะทำงานให้ล่ะ

ย่าเฉินจึงมีท่าทีครุ่นคิดคล้ายกับคนคิดหนัก

“แต่ย่าค่ะ ถ้าไม่ยอมเสียเงินให้ซินแสมาจัดการและปัดเป่าผีร้ายออกจากบ้าน พวกเราอาจจะโดนผีเล่นงานเข้าสักวัน เสียเงินดีว่าเกิดเรื่องร้ายในบ้านนะย่า”

เฉินเม่ยเม่ยพยายามหาข้ออ้างเพื่อให้ย่าควักเงินออกมา อย่างน้อยเธอและแม่จะได้มีส่วนในเงินนั้นด้วย

แม้ว่าเรื่องผีสางและปีศาจจะเป็นเรื่องต้องห้าม เพราะทางรัฐไม่ต้องการมัวเมาชาวบ้านให้ยึดติดกับเรื่องนี้ แต่ก็ยังมีคนลักลอบเปิดสำนัก และหนึ่งในนั้นคือซินแสเถา เจ้าลัทธิที่ที่มักจะมัวเมาชาวบ้านว่า ตนนั้นสามารถปัดเป่าภัยร้ายได้

“นั่นสิแม่ แม่อย่ามาขี้เหนียวไปหน่อยเลย หากเราจัดการเรื่องภัยร้ายในบ้านได้มันเป็นการดีไม่ใช่เหรอ เรื่องนี้พวกเราก็ทำกันเงียบ ๆ ไม่อย่างนั้นแล้วจะซวยไปด้วยเพราะทางรัฐไม่อนุญาตให้หลงงมงายในเรื่องพวกนี้”

ต่อให้เห็นด้วยแต่เรื่องนี้ต้องทำอย่างลับ ๆ ไม่อย่างนั้นเกิดภาครัฐรู้เรื่องขึ้นมาจะโดนจับไปด้วย

หญิงชราได้แต่นั่งคิด เพราะนางไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่ดีในบ้าน เมื่อโดนทั้งสามคนพูดเป่าหู สุดท้ายแล้วย่าเฉินจึงตอบตกลง

“ตกลง ว่าแต่ต้องใช้เงินเท่าไรเหรอ”

“ราว ๆ สามสิบหยวน” ฟางอี้เหนียงบอกเกินไปมาก ความจริงซินแสเถาจะเก็บเงินแค่สิบหยวนเท่านั้น ในการปัดเป่าหนึ่งครั้ง

“อะไรนะ แพงขนาดนั้นเชียวเหรอ ปัดเป่าบ้าอะไรตั้งสามสิบหยวน ฉันไม่มีหรอก” ย่าเฉินโวยวายออกมาเสียงดัง

สิบหยวนก็ว่ามากแล้วนี่ตั้งสามสิบหยวน นางไม่เอาด้วยหรอก

หญิงชราไม่พอใจและรีบเดินออกมาทันที ปล่อยให้พ่อแม่ลูกนั่งมองหน้ากันอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี

กลับมาที่สองพี่น้องจากบ้านรอง หลังจากขายของเสร็จ

 ทั้งคู่ก็เก็บของก่อนเดินมาที่ซอกตึกลับตาคนแล้วเอาทุกอย่างกลับเข้ามิติเหมือนเดิม จากนั้นก็เดินออกมาจากตลาดมืด

“พี่ใหญ่เย็นนี้อยากกินอะไร” หญิงสาวถามพี่ชายขณะที่เดินกลับมาเอาจักรยาน

“อะไรก็ได้ แต่พี่กลัวคนบ้านใหญ่จะได้กลิ่นน่ะสิ”

เฉินหลงเปียวตอบกลับมา เรื่องอาหารเย็นเขากินอะไรก็ได้ กลัวก็แต่บ้านใหญ่จะได้กลิ่นอาหารมากกว่า

“ฮ่า ๆ ๆ พี่ใหญ่ พี่พูดเหมือนคนบ้านใหญ่จมูกดีเหมือนตัวสี่ขาอย่างนั้นแหละ เราอยู่หลังบ้านคงไม่มีใครได้กลิ่นหรอก”

หญิงสาวหัวเราะออกมาอย่างขบขันกับคำพูดของพี่ชาย

เฉินหลงเปียวกำลังจะตอบ ทว่าสายตาของเขากลับเห็นใครบางคนที่คุ้นเคยเดินผ่านไป ซึ่งทางที่ชายคนนนั้นเดินไปทุกคนในพื้นที่ต่างรู้ดีว่านั่นคือบ่อนพนัน

“นั่นพี่อี้โจวไม่ใช่เหรอ” เขาส่งเสียงเบาให้กับน้องสาว

เฉินโม่หรานได้ยินก็มองตามและพยักหน้ารับ “พี่ชายอี้โจวทำงานในโรงงานไม่ใช่หรือไง วันนี้ก็ไม่ใช่วันหยุด แล้วทำไมถึงเดินไปทางนั้นล่ะ...”

ยังไม่ทันพูดจบเธอก็จูงมือพี่ชายเดินตามไป เพราะตอนนี้ทั้งสองคนปลอมตัวอยู่ไม่อย่างนั้นแล้ว เฉินอี้โจวคงจำทั้งสองคนได้ตอนเดินผ่านไป 

สองพี่น้องเว้นระยะห่างเล็กน้อย แต่ก็ตามอีกฝ่ายทันจนเห็นว่าเขาเดินเข้าไปในบ่อนพนันอย่างที่คิด

“เสียดายหน้าที่การงานมาก บ้านใหญ่ชิงไปจากพี่

แต่พี่ชายอี้โจวกลับเกเรเข้าบ่อน นี่ไม่รู้ว่าถูกไล่ออกจากงานหรือยัง”

เฉินโม่หรานพูดออกมาอย่างเสียดาย

ความจริงแล้วคนที่สอบเข้าทำงานได้คือพี่ชายของเธอ

แต่เพราะรักหลานไม่เท่ากัน ย่าเฉินจึงบังคับบ้านรองให้ยกงานให้กับหลานชายจากบ้านใหญ่ ส่วนหลานชายจากบ้านรองให้ทำงานที่กองพลน้อย

“เรื่องมันผ่านมาแล้ว ปล่อยผ่านไปเถอะ เราทำวันนี้และวันต่อ ๆ ไปให้ดีก็พอ” ชายหนุ่มห้ามน้องสาวไม่ให้คิดถึงเรื่องเก่า ๆ

“เห็นไหมล่ะ งานโรงงานคือชามข้าวเหล็ก แต่เมื่อพี่อี้โจวติดการพนัน คอยดูเถอะว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ กฎแห่งกรรมยุติธรรมเสมอ”

เขามองพี่ชายจากบ้านใหญ่จนลับตา เชื่อเถอะว่าคนทำชั่วต้องได้รับผลของการกระทำ

“ถ้าอย่างนั้นเราต้องรีบหาทางแยกบ้าน ไม่อย่างนั้นเมื่อไรที่พี่ชายอี้โจวสร้างหนี้สิน เมื่อนั้นพวกเราย่อมต้องร่วมใช้หนี้ด้วย”

พอคิดถึงตรงนี้หญิงสาวต้องวางแผนใหม่ หากรอให้พรานป่ามาขอเฉินเม่ยเม่ยแต่งงานก็น่าจะอีกหลายเดือน ดูแล้วน่าจะไม่ทันการ

‘แต่ทำไมในนิยายไม่บอกล่ะว่าลูกชายจากบ้านใหญ่ติดพนัน’ หญิงสาวได้แต่คิดในใจ  

“นั่นสิ พวกเราต้องหาทางแยกบ้าน ก่อนอื่นพวกเราต้องไม่ทำตามอย่างที่บ้านใหญ่บอก เอาให้ย่าทนไม่ไหวแล้วไล่พวกเราไป” เฉินหลงเปียวคิดได้แค่เรื่องนี้ ที่พอจะทำให้ย่าเอ่ยปากไล่ได้

แต่สำหรับเฉินโม่หรานกลับไม่คิดอย่างนั้น เธอมีวิธีที่ดีกว่า

เมื่อรู้แล้วว่าหลานชายสุดที่รักของย่าเฉินติดพนัน สองพี่น้องจากบ้านรองจึงรีบกลับเข้าหมู่บ้าน พอมาถึงจุดเดิมก็เข้าข้างทาง ก่อนจะเอาจักรยานเก็บไว้ในมิติเหมือนเดิม แล้วเดินกลับเข้าหมู่บ้านทันที

สัญญาณเลิกงานดังขึ้น ชาวบ้านรวมถึงยุวปัญญาชนต่างก็เอาอุปกรณ์ไปเก็บ ก่อนจะมาลงชื่อเลิกงาน

หลังจากลงชื่อเรียบร้อยแล้วเฉินคังและกุ้ยเจินรีบเดินกลับบ้าน เพราะทั้งสองคนยังมีหน้าที่ที่ต้องทำ นั่นคือช่วยกันทำอาหารให้บ้านใหญ่

และเมื่อมาถึงบ้านก็ถูกสะใภ้ใหญ่อย่างฟางอี้เหนียงจิกหัวใช้ทันที

“มาถึงแล้วทำไมไม่รีบไปทำงานล่ะ อาหารไม่ทำหรือไง”

“นี่ฟืนก็หมดแล้ว เจ้าหลงเปียวไปไหน ทำไมไม่ไปตัดฟืน” เฉินควนพูดขึ้นมาบ้างเมื่อไม่เห็นหลานชายกลับมาด้วย

“บางเรื่องพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ก็ทำได้ ทำไมไม่ทำล่ะ ผมกับ

กุ้ยเจินเพิ่งกลับมาจากทำงานในแปลงข้าวโพด” เฉินคังพูดออกมาอย่างเหลืออดแล้ว เขามองย้อนกลับไปบ้านรองไม่ต่างจากทาสของบ้านใหญ่เลย

คนเป็นพี่ชายไม่คิดว่าน้องที่เคยสงบปากสงบคำเถียงตนเอง จึงรู้สึกไม่พอใจแล้วชี้หน้า “นี่แกกล้าเถียงฉันเหรอเจ้ารอง”

“ผมพูดความจริง เราสองคนทำงานมาก็เหนื่อยแล้ว นี่ยังต้องมาทำงานบ้านอีก กับข้าวมื้อเย็นพี่สะใภ้ก็ทำได้ คนบ้านใหญ่ไม่ได้ทำงานเหมือนคนบ้านรอง น่าจะช่วยเรื่องนี้ ไม่ใช่รอให้พวกเราทำ” ในเมื่อคิดจะแตกหัก เฉินคังจึงไม่คิดที่จะยอมบ้านใหญ่อีก

แต่คนบ้านใหญ่กลับคิดอีกอย่าง นั่นก็คือ ‘บ้านรองโดนผีเข้าทั้งบ้าน’ นี่คือความคิดของเฉินควนและฟางอี้เหนียง

เมื่อมีความคิดเดียวกัน สองสามีภรรยาจากบ้านใหญ่สบตากันอย่างมีความหมาย คิดว่าเรื่องนี้ต้องบอกแม่ตัวเองอย่างย่าเฉิน เพราะไม่อย่างนั้นแล้วภัยร้ายจะเข้าสู่บ้านใหญ่อย่างไม่หลบเลี่ยงได้

ส่วนเฉินคังเขาตั้งใจแล้วว่าจะไม่สนใจงานในบ้านใหญ่อีกแล้ว แม้จะต้องทำเรื่องร้ายแรงกว่านี้เขาก็ยอมเพื่อให้ได้แยกบ้าน และนั่นคือทางเดียวที่ทำให้ลูกสาวปลอดภัย!