แชร์

บทที่ 253

ผู้เขียน: อิงเซี่ย
หลีเชินมองเขา สีหน้านิ่งค้าง จากนั้นเม้มริมฝีปากแน่น นิ้วที่จับแก้วเหล้าแน่นขึ้นหลายส่วน

“รีบบอกฉันเร็วสิ พี่สะใภ้ชื่ออะไร? เป็นคนจากวงการไหน? ฉันรู้จักไหม?” เจิ้งเซวียนตื่นเต้นขึ้นมา จิตวิญญาณความอยากรู้อยากเห็นลุกโชน

ได้ยินคำพูดนี้ หลีเชินก็เหมือนมีเส้นขีดสีดำที่หน้าผาก พูดอย่างจริงจัง

“พี่สะใภ้อะไรกัน พวกเราเคยเจอกันแค่สองสามครั้งเอง”

“แสดงว่าเป็นรักแรกพบน่ะสิ~” เจิ้งเซวียนพูดด้วยรอยยิ้ม

“ดูท่าอีกฝ่านจะรูปร่างหน้าตาไม่เลวเลยสิ? เป็นสาวสวย มีเสน่ห์โดดเด่น” เจิ้งเซวียนพูดต่อ

หลีเชิน “...”

ในหัวเขาผุดใบหน้าของซูมั่วขึ้นมา ความจริงแล้วเจิ้งเซวียนก็เดาไม่ผิด เพียงแต่...

“ไม่ใช่อย่างที่นายคิด” หลีเชินพูดแก้ทันที

เจิ้งเซวียนยิ้มโดยไม่พูด ยักคิ้วขึ้น ดวงตาคล้ายสุนัขจิ้งจอกยกขึ้น สีหน้าแสดงความรู้สึกว่า ‘ฉันรู้ ฉันเข้าใจฉัน รับทราบแล้ว’

หลีเชิน “...”

“ไม่ใช่จริง ๆ ฉันกับเธอไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ก็แค่ช่วงนี้ได้ติดต่อกันทางอ้อมบ่อยขึ้น” หลีเชินพูดอีกครั้ง

จาก ‘อดีตภรรยาของฟู่อี้ชวน’ มาจนถึง ‘เพื่อนของน้องสาว’ และยังเป็นพนักงานของบริษัทคู่ค้า กระทั่งงานที่เจิ้งเซวียนรับมาด้วย

ถึงยั
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก

บทล่าสุด

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 406

    “เขาเอาของขวัญมาให้คุณด้วยเหมือนกันค่ะ น้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ หวังว่าลุงหลี่จะไม่รังเกียจนะคะ” เธอยิ้มอย่างสดใสและพูดอีกครั้งพ่อบ้านได้ยินแบบนี้ก็ตอบรับ “มีส่วนของผมด้วยเหรอครับ? รู้สึกเป็นเกียรติจริงๆ”การสนทนาภายนอกของทั้งสาม พูดไปเดินไป แต่ละคนต่างมีรอยยิ้ม ทว่ารอยยิ้มเป็นของจริงหรือไม่มีเพียงเจ้าตัวเท่านั้นที่รู้เดินผ่านทางเดินไป พวกเขาก็มาถึงโถงด้านหน้า คุณท่านฟู่นั่งอยู่บนที่นั่งหลัก ใบหน้าน่าเกรงขาม“พ่อครับ ไม่ได้เจอกันนานแล้ว ร่างกายพ่อยังแข็งแรงดีอยู่ใช่ไหมครับ?” ฟู่ปั๋วหมิงพูดทักทาย“ต้องขอบใจแก ที่ตอนนั้นแกไม่ทำให้ฉันโกรธจนตายไปซะก่อน” คุณท่านฟู่เหลือบมองเขา และพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันฟู่ปั๋วหมิงสีหน้าไม่สู้ดีทันที มาถึงก็ถูกต่อว่าแล้ว ดูท่าพ่อของเขาจะไม่ได้ให้อภัยเขา ถ้างั้นวันนี้ที่เรียกครอบครัวเขามาก็เพื่อพบอวี่เหิงเท่านั้นสินะ?“พ่อคะ ปั๋วหมิงเป็นห่วงสุขภาพของพ่อมาตลอดเลยค่ะ นี่ไงคะ วันนี้ก็เตรียมอาหารเสริมมาให้ อยากให้พ่ออายุยืนยาวร้อยปี อายุมั่นขวัญยืนค่ะ” หวังหลันเอ่ยขึ้นมาทันที และยิ้มเพื่อคลายบรรยากาศคุณท่านฟู่มองผู้หญิงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สุภาษิตว

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 405

    นี่เพิ่งจะผ่านมาแค่สองวันจากที่ไม่เคยชอบหน้าตน และแทบไม่อยากเจอตน กลับเป็นฝ่ายบอกให้เขากลับไปที่บ้านใหญ่ฟู่อี้ชวน พี่ชายแสนดีของฉัน ดูท่าว่าพี่จะเป็นโรคร้ายแรงจริง ๆ สินะ?ฟู่อวี่เหิงอารมณ์ดีมาก เหลือเวลาอีกแค่สามชั่วโมงก็จะถึงเวลามื้อเย็นแล้วในเวลานี้ ที่บ้านใหญ่ตระกูลฟู่คุณท่านฟู่นั่งอยู่ที่โถงด้านหน้า มือทั้งสองข้างเท้าไม้เท้า ใบหน้าตึงเครียด สายตาจ้องเขม็ง เม้มริมฝีปากเขาไม่มีความสุขมาก ๆ หรือพูดได้ว่า เขานึกเสียใจภายหลังมากเมื่อคืนนี้ถูกเจ้าสารเลวฟู่อี้ชวนทำให้โกรธจัดจริง ๆ ถึงขั้นเสนอว่าอยากเจอลูกนอกสมรสคนนั้น และตอนนี้อีกฝ่ายก็ใกล้จะมาถึงแล้วเมื่อสุดสัปดาห์ที่แล้วอีกฝ่ายอยากมาเจอเขาแต่เขาก็ไม่ยอม ลูกชายที่ผู้หญิงคนนั้นให้กำเนิดจะเป็นคนดีอะไรได้?“คุณท่านครับ อาหารเย็นเตรียมเกือบเสร็จแล้วครับ” ตอนนี้เองพ่อบ้านก็เข้ามารายงานไม่ชอบก็เรื่องหนึ่ง ทำให้สถานการณ์ภายนอกดูผ่านไปได้ด้วยดีก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง จึงเป็นธรรมดาที่อาหารเย็นที่เตรียมไว้จะค่อนข้างอลังการ“เข้าใจแล้ว ไม่จำเป็นต้องบอกฉันหรอก” คุณท่านฟู่พูดพ่อบ้านเห็นสีหน้าของเขา ด้วยประสบการณ์ที่ติดตามเขามาหลายส

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 404

    คุณท่านฟู่จะเห็นความสำคัญก็ช่าง ลูกนอกสมรสจะแย่งชิงอำนาจก็ช่าง ฟู่อี้ชวนจะสามารถรักษาตำแหน่งทายาทของฟู่ซื่อไว้ได้หรือไม่...เรื่องเหล่านี้ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับเธอ เธอเป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่งที่เฝ้ามองทุกอย่างจากด้านนอกไปแล้วเมื่อวางสาย ทางฝั่งหลีโย่วเธอเล่าเรื่องนี้ให้พี่ชายฟัง หลีเชินเลิกคิ้วขึ้นคิดไม่ถึงว่าหญิงสาวที่ปกติเอาใจและคล้อยตามเมื่ออยู่ต่อหน้าตนจะเผชิญหน้ากับฟู่อี้ชวนได้อย่างรวดเร็วและตรงไปตรงมาแบบนี้ ตัวซูมั่วมีความเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเมื่อไรเธอจะแสดงด้านนี้ให้ตนเห็นบ้างกันนะ?เขาไม่อยากเผชิญหน้ากับซูมั่วที่ยิ้มภายใต้หน้ากาก ราวกับว่ามีม่านตาที่ไม่อาจฉีกออกได้กั้นระหว่างทั้งสอง มีเหวลึกขวางกั้นตลอดไปสายตาจ้องมองที่หน้าต่างแชตในโทรศัพท์ เนื้อหาบนนั้นยังคงหยุดอยู่ที่คำพูดสุภาพที่อีกฝ่ายส่งมาให้เขา เหมือนหุ่นยนต์ที่ไม่มีความรู้สึกสุดท้าย เขาก็กดออก เพราะถ้าไม่มีธุระ ก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องคุยกับอีกฝ่ายจริง ๆเรื่องที่ฟู่อี้ชวนถูกคุมขังเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมาก หลี่หยวนไม่ได้บอกคนภายนอก แค่บอกว่าประธานฟู่ป่วย จึงไม่สามารถมาที่บริษัทได้สิบวันเห

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 403

    “ไม่ต้องแล้ว โปรเจกต์สำคัญก็ให้ผู้ถือหุ้นเปิดประชุมตัดสินใจ ส่วนโปรเจกต์เล็กก็ให้ผู้บริหารระดับสูงตัดสินใจโดยตรง เรื่องที่ต้องจัดการด้วยตัวเองจริง ๆ ก็เอามาให้ฉันดู”คราวนี้พ่อบ้านหมดคำพูดแล้ว จากนั้นก็เริ่มคิดหาเหตุผลอื่นที่จะไปช่วยคุณชายได้แต่เขายังไม่ทันคิดออก ก็ได้ยินคุณท่านพูดอีกครั้ง“โทรหามั่วมั่วหน่อย”พ่อบ้าน “ครับ”เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมโทรออก แต่คุณท่านก็พูดขึ้นอีกครั้งอย่างกะทันหัน“ช่างเถอะ ไม่ต้องโทรแล้ว ฉันไม่มีหน้า…”เขาไม่ได้จะขอร้องแทนฟู่อี้ชวน และก็ไม่ได้อยากให้อีกฝ่ายทำหนังสือยอมความ หรือคิดจะช่วยขอโทษแต่ว่า...ตอนนี้แม้แต่จะไปหาเธอก็ยังทำให้เขารู้สึกละอายใจเดิมทีเขาก็ทำผิดต่อเด็กคนนั้น บังคับให้เธอแต่งงานกับหลานชายตัวเอง หลังจากนั้นเธอก็ได้รับบาดเจ็บหลายครั้ง...ครั้งนี้มั่วมั่วแจ้งตำรวจโดยตรง และที่สถานีตำรวจก็ไม่ได้แจ้งตน เขารู้ความคิดของเธอ คือไม่อยากให้ตนเข้าไปยุ่งฟู่อี้ชวนทำเกินไปจริง ๆ เขาควบคุมตัวของฟู่อี้ชวนได้ แต่ควบคุมจิตใจของฟู่อี้ชวนไม่ได้ แถมยังใช้อินเทอร์เน็ตก่ออาชญากรรม คุกคามด้วยการสะกดรอยตามเธอ“เก็บอาหารไปเถอะ ฉันไม่อยากกินแล

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 402

    ......ใช่ว่าเขาไม่รู้การสันนิษฐานทั้งหมดนี้ ใช่ว่าสมองทึบจนคิดไม่ได้ อย่างน้อยหลังจากเขาได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของเย่ซินหย่าและได้สติ เขาก็คิดได้แล้วเขาก็แค่...หนีความรับผิดชอบเขาอยากหลุดพ้น อยากมีข้อแก้ตัว อยากมีเหตุผลที่ซูมั่วจะให้อภัยเขาได้ตอนนี้ ตนถูกคุมขังสิบวัน เขายอมถึงจะต้องติดคุกหนึ่งปี เขาก็ยอมแค่อยากให้ซูมั่วไม่คิดว่าเขาอยากฆ่าเธอ จริง ๆ นะ เขาสาบาน เขาไม่เคยคิดจะทำให้เธอตายเลยส่วนคนที่ต้องการทำร้ายเธอจริง ๆ...“หลี่หยวน” ฟู่อี้ชวนรวบรวมสติ สีหน้าของเขากลับมาเย็นชาอีกครั้ง“ช่วงที่ฉันอยู่ในสถานกักกัน นายไปจับตาดูทุกการเคลื่อนไหวของเย่ซินหย่า อย่าปล่อยให้เธอหนีไปเมืองอื่นหรือเมืองนอกได้”หลี่หยวนเข้าใจ และพูด“ถ้างั้นผมจะหาทนายความ มาร่างคำฟ้องนะครับ”“นายแค่จับตาดูเธอไปก่อนชั่วคราว” ฟู่อี้ชวนพูด จากนั้นก็พูด“หนี้ที่เธอติดค้างซูมั่ว ฉันจะไปคิดบัญชีกับเธอด้วยตัวเอง”หลักฐานทั้งหมดอยู่ในมือเขา เขาจะส่งเย่ซินหย่าเข้าคุกด้วยตัวเอง ขังไว้ตลอดชีวิตไม่สิ ส่งเธอเข้าโรงพยาบาลบ้าจะดีกว่า ถึงยังไงที่นั่นก็เหมาะกับเธอมากกว่าส่วนเรื่องที่เธอไม่ได้ป่วยทางจิตน่ะเห

  • นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ   บทที่ 401

    “แต่ผมก็ไม่รู้เรื่องหลักฐานที่ประธานฟู่ใช้ยื่นอุทธรณ์หรอกครับ แค่จะบอกคุณว่ามีเรื่องนี้ด้วย” หลี่หยวนพูดเสียงเบาอีกครั้ง“ผมช่วยคุณได้เท่านี้แหละครับ ถึงคุณท่านจะกดดันประธานฟู่ได้ชั่วคราว ไม่กดดันไปตลอดชีวิตไม่ได้ ผมก็หวังว่าคุณจะหลุดพ้นจากความทุกข์ในเร็ววันนะครับ” เขาถอนหายใจพูด“ขอบคุณค่ะ” ซูมั่วมองเขา และพูดขอบคุณอย่างจริงใจ“คุณเป็นคนส่งข่าวให้ฉันทั้งสองครั้ง ทำให้ฉันมีเวลาพอที่จะไปเตรียมหลักฐาน”“อย่าพูดแบบนั้นเลยครับ ผมแค่ทำเรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง” หลี่หยวนพูดถึงแม้เขาจะเป็นเลขาของประธานฟู่ ถึงแม้ประธานฟู่จะสั่งให้เขาปิดบังและอย่าบอกใคร แต่...ประธานฟู่ทำกรรมไว้มากจริง ๆ เรื่องพวกนี้ถือว่าเป็นการทำบุญสร้างกุศลให้เขาก็แล้วกันซูมั่วมองผู้ช่วยหลี่ตรงหน้า ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ เขาแตกต่างจากฟู่อี้ชวนโดยสิ้นเชิง เขาไม่ได้ร่วมมือทำชั่ว แต่กลับช่วยเธอ และเห็นใจเธอเธอไม่รู้ว่าจะตอบแทนอีกฝ่ายยังไง ในขณะที่กำลังจะพูดบางอย่าง เจ้าหน้าที่ตำรวจในห้องสอบสวนก็ออกมาแล้ว“คุณซู ผู้กระทำผิดสารภาพความผิดทุกอย่างแล้วครับ และจะให้ความร่วมมือในการลงโทษของตำรวจด้วย” เจ้าหน้าที่ตำร

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status