ตอนที่ 68(1)

ลมราตรีพัดโหม หอบเกล็ดหิมะกระแทกกิ่งต้นเหมยแดงข้างบานหน้าต่างตำหนักกวางผิงจนเกิดเสียงดังซู่ซ่า ราวกับธรรมชาติยังคงทดสอบความอดทนของแผ่นดินต้าหรง

ต้นยามซวี ห้องโถงใหญ่ส่องสว่างเพียงแสงตะเกียง สายข่าวผู้เร้นกายอยู่เงียบ ๆ ก้าวเข้ามา คุกเข่าลงต่ำ ก้มศีรษะรายงานเสียงเบาแต่ชัดถ้อยชัดคำ

“ชินอ๋อง ชินหวางเฟย…เมื่อยามเว่ยที่ผ่านมา พระชายาสามลอบวางยากำหนัดแก่องค์ชายเจ็ด ท้ายที่สุด…ทั้งสองได้ร่วมหลับนอนกันแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

รายงานแล้วสายลับผู้นั้นก็ถอยออกไปรวดเร็วราวสายลมเช่นขามาแต่ถึงคนจากไป ทว่าถ้อยคำนั้นประหนึ่งก้อนหินหนักทุ่มลงกลางห้อง หากแต่แทนที่จะก่อความกดดัน เสียงหัวเราะทุ้มต่ำกลับดังลั่นจากอกชินอ๋องไป๋อี้หานหลังผ่านไปอีกอึดใจ เขาหัวเราะจนบาดแผลสะเทือน หน้าอกสะท้าน ดวงเนตรวาววับด้วยแววเย้ยหยัน

“ฮ่า ๆ ๆ …ข้าบอกแล้วมิใช่หรือ ต้าหลัวว่าคนเช่นเจียงหลี สุดท้ายก็ต้องเลือกหนทางต่ำช้านี้ด้วยตัวของนางเองไม่มีใครบีบคั้น!”

เจียงหลัวที่นั่งอยู่ข้างเขาเพียงถอนหายใจแผ่ว นางคิดในใจว่าแท้จริงแล้วทุกก้าวล้วนเป็นเจียงหลีเลือกเองจริงๆ มิใช่นางผลักไสให้ก้าวสู่ทางมืดแม้แต่น้อย แววตาหญิงสาวสะท้อนความเหนื่อยหน่าย ร