บทที่ 5 ไร้เดียงสา

" ท่าทางดูเหมือนคุณจะเหนื่อย กินขนมปังหน่อยไหมคะ " ฉันที่หยิบขนมปังออกมาจากกระเป๋านักเรียนและได้ยื่นมันไปให้เขาทันที

เขาลืมตาขึ้นมาพร้อมกับหันหน้ามาทางฉันเล็กน้อย

" ไม่กิน! " เขาตอบกลับฉันแต่มือของเขาดันหยิบขนมปังในมือของฉันออกและโยนมันเอาไปไว้เบาะด้านหลังรถทันทีและก็หันกลับไปนั่งและเอาหัวพิงเบาะและหลับตาลงต่ออย่างไม่ได้สนใจอะไรฉันนัก

" ไม่กินก็ไม่ต้องกันซี่ โยนของหนูทิ้งทำไม " ฉันบ่นพึมพำของฉันเบาๆอยู่คนเดียว

หลังจากที่รถขับมาได้เกือบหนึ่งชั่วโมง ก็มาจอดที่โรงจอดรถแห่งหนึ่งซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน

" ถึงแล้วครับท่าน " ลูกน้องที่นั่งอยู่เบาะด้านหน้าคนขับหันหน้ามาบอกคุณบทร้าย

" อืม " เขาลืมตาขึ้นมาพร้อมกับตอบกลับไปสั้นๆ หลังจากที่พวกเขาได้ยินคำตอบของผู้เป็นนายแล้วเขาก็ลงจากรถตู้ทันที

ฉันที่เดินตามหลังของคุณบทร้ายมาก็พบว่าสถานที่ที่ฉันมาเป็นโรงแรมหรูขนาดใหญ่ พร้อมกับเขาที่เดินเข้ามาที่ห้องห้องหนึ่งซึ่งคล้ายๆเหมือนกับเป็นโต๊ะอาหาร ฉันที่เดินตามเขาเข้าไปพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเขา ซึ่งเขานั่งอยู่หัวโต๊ะอาหาร

" เรามาทำอะไรกันเหรอคะ " ฉันหันหน้าไปถามเขาอย่างสงสัย

" กินข้าว " เขาตอบกลับมาสั้นๆ แต่เขาก็ไม่ได้หันหน้ามามองฉันเลยสักนิด

" กะ กินข้าวเหรอคะ พาหนูมากินด้วยเหรอ " ฉันที่ไม่ได้เข้าใจในการกระทำของเขานักก็เลยถามเขาไปตรงๆ

" ไม่ได้พามา แค่เห็นยืนอยู่ข้างถนนเลยเอาติดรถมาด้วย " เขากดน้ำเสียงลงต่ำตอบฉันแต่ก็ไม่ได้หันหน้ามามองฉันเช่นเดิม

" กินสิ " เมื่ออาหารมาเสิร์ฟจนครบเรียบร้อยแล้วแต่เขาก็ยังเห็นเด็กน้อยไร้เดียงสานั่งอยู่นิ่งๆไม่ยอมกินอะไรเลย จนเขาต้องเอ่ยปากชวน

" กะ กินได้เหรอคะ " เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมาถามเขาพร้อมกับน้ำเสียงตะกุกตะกักอย่างไม่น่าจะเชื่อคำพูดของเขาว่าอนุญาตให้เธอกินได้

" เออ กินไปเถอะ " เขาที่ไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนมาร่วมโต๊ะอาหารด้วยกันกับเขาเลยสักครั้ง แต่ก็ดันชวนเด็กขัดดอกใช้หนี้ร่วมรับประทานที่โต๊ะอาหารด้วย เขาคิดว่าแค่คนติดรถมาด้วยจะให้มานั่งดูเฉยๆก็ไม่ได้

" อื้ม อันนี้อร่อยดีนะคะ คุณบทร้ายลองชิมดูสิคะ " เด็กน้อยที่ตักสปาเกตตี้ขี้เมาไส้กรอกเข้าปาก ก็พบว่ามันอร่อยมาก เธอเลยถือวิสาสะตักสปาเกตตี้ขี้เมาไส้กรอกใส่จานของผม

ผมก็มองดูพฤติกรรมของเธอพร้อมกับขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากันเป็นปม เพราะตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยมีใครทำอะไรแบบนี้ให้ผมเลยตั้งแต่วันที่พ่อกับแม่ของผมเสียไปตั้งแต่เด็กๆ ผมก็เลยต้องมาดูแลธุรกิจหลายด้านแห่งนี้สืบทอดจากตระกูลของผมยังไงล่ะ และผมก็ตั้งใจจะทำมันด้วย กว่าพ่อแม่ของผมจะสร้างมันมาได้กับมือทั้งเงินทองที่มากมายมหาศาลพร้อมทั้งอำนาจ บารมี ที่ใครๆต่างก็พากันต้องการ พวกท่านทั้งสองได้สร้างมันเอามาไว้ให้ผมเรียบร้อยแล้ว

เธอยังเด็กที่ยังอายุเพียง 17 ปี และเป็นเด็กที่ยังไร้เดียงสา ผมเลยไม่อะไรกับเธอมาก ขนาดพ่อเลี้ยงของเธอยังส่งเธอมาขัดดอกทั้งๆที่เธอไม่ได้รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ ก็ถือว่าเป็นคราวเคราะห์ของเธอแล้วกันที่ได้มาเป็นเด็กของฉัน...เจ้าหญิง

ผมมองดูเด็กน้อยที่นั่งข้างๆผมที่ตอนนี้กำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยพร้อมกับรอยยิ้ม มีความสุขอะไรขนาดนั้นเชียว ผมเผลอยิ้มออกมากับการกระทำของเธอ ผมที่รู้ตัวว่าตัวเองเผลอยิ้มออกมาก็รีบหุบยิ้มกลับไปทันที

ผมกับเธอกินอาหารจนอิ่มก็ต้องรีบเดินกลับขึ้นมาบนรถทันที เพราะผมจำได้ว่าเธอบอกว่าเธอมีการบ้านต้องทำ ถ้ากลับดึกกว่านี้มีหวังได้นอนดึกตื่นเช้าไปโรงเรียนแน่นอน ผมไม่ได้เป็นห่วงเป็นใยอะไรเธอนะ ผมแค่ไม่อยากมีภาระเพิ่มมากขึ้น แค่งานของผมก็ยุ่งมากพออยู่แล้ว

เพนท์เฮ้าส์

หลังจากที่รถตู้ของผมจอดสนิทที่หน้าบ้านหลังเล็กสีขาวของเธอ เธอก็ลงจากประตูรถทันทีแต่ก็ไม่วายหันหน้ากลับมาหาผม

" ขอบคุณนะคะ วันนี้อาหารอร่อยมากค่ะ " เธอหันหน้ามายกมือไหว้ขอบคุณผมพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ผมจนตาหยี เด็กบ้าอะไรวะ!

ผมรีบหันหน้าหนีทันทีพร้อมกับประตูรถที่ปิดลง ผมเดินเข้ามาในเพ้นเฮ้าท์หลังใหญ่พร้อมกับขึ้นไปบนห้องนอนของผม พร้อมกับรีบอาบน้ำชำระร่างกายและขึ้นไปนอนอยู่บนเตียงนุ่มด้วยชุดนอนสีแดงเลือดหมูแบรนด์ดัง

" เด็กบ้าอะไรวะ " ผมที่นอนอยู่บนเตียงพึมพำอยู่คนเดียว ก็เพราะภาพรอยยิ้มของเธอตั้งแต่ที่ยังอยู่ในโรงแรมมากระทั่งจนถึงเพ้นเฮ้าท์ยังติดตาผมอยู่เลยน่ะสิ หลอกหลอนซะมัด!

ผมรีบสะบัดความคิดของตัวเองออกไปทันทีและยื่นมือไปปิดโคมไฟหัวเตียงและหลับตาลงไปในที่สุดเพราะความเหนื่อยล้าจากการทำงาน

กริ้งงงง กริ้งงงงง

เสียงนาฬิกาปลุกของเจ้าหญิงดังขึ้น ซึ่งตอนนี้เป็นเวลา 06.00 น. เจ้าหญิงรีบดันตัวเองลุกขึ้นนั่งพร้อมกับบิดตัวไปมาและเดินลงจากเตียงเพื่อมาเปิดผ้าม่านสีขาวตรงหน้าต่างออกมาสูดบรรยากาศตอนเช้า

หลังจากที่เธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เธอก็จัดกระเป๋านักเรียนและเดินออกมาจากห้องนอน เธอก็พบว่าวันนี้แปลกไปจากวันแรกที่เธอเข้ามา ก็เพราะว่าวันนี้เธอมีโต๊ะอาหารแถมยังมีอาหารเช้าวางไว้อยู่น่ะสิ เธอที่เห็นดังนั้นยกยิ้มดีใจใหญ่และรีบวิ่งไปนั่งที่โต๊ะอาหารทันที

" ว้าววว ไข่น้ำ " เธอที่เห็นไข่น้ำก็รีบหยิบช้อนกลางขึ้นมาตักซดน้ำร้อนๆทันที

" มีผัดกระเพราเครื่องในไก่ของโปรดเจ้าหญิงด้วย " เธอพูดพลางยิ้มดีอกดีใจอยู่คนเดียว

แต่เธอหารู้ไหมว่ามีคนแอบมองดูการกระทำของเธอจากกล้องวงจรปิดที่เขาบอกให้ลูกน้องแอบติดเอาไว้ที่ด้านนอกบ้านและด้านในโถงบ้าน ยกเว้นเสียจากห้องนอนและห้องน้ำก็เท่านั้น

เธอนั่งกินอาหารคนเดียวอย่างเอร็ดอร่อยพร้อมกับหยิบถ้วยชามไปล้างจนสะอาดและเอามันกลับมาวางไว้บนโต๊ะอาหารเหมือนเดิม

เธอเดินออกมาหน้าบ้านพร้อมกับยืนรอรถซาฟารีเหมือนเช่นทุกครั้งเพื่อออกไปหน้าประตูเพ้นเฮ้าท์และเดินไปรอรถเมล์ ไม่นานนักรถซาฟารีคันสีขาวที่เธอรอก็มาจอดที่หน้าบ้านหลังเล็กสีขาวของเธอ วันนี้เธอดูสดใสเป็นพิเศษ สงสัยมีอาหารเช้ามาวางไว้ให้เธอกินก่อนไปโรงเรียนเหมือนเช่นทุกวันที่แม่เธอเคยทำให้กินก่อนไปโรงเรียน

" คิดถึงแม่จัง " คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนรถซาฟารีพูดขึ้นมาคนเดียวพร้อมกับหันหน้าไปมองวิวรอบๆ