[พ่ายรักท่านประธานลูกติด] บทที่ 20 คนที่เข้าใจ

"ว้าว สวยจังครับ ~" ไคเรนว่าพร้อมกับรีบวิ่งไปเกาะขอบกระจกที่สูงกว่าตัวเขาไม่มาก วันนี้พ่อของเขาอาสาพามาทานร้านอาหารบนดาดฟ้าของโรงแรมหรูใกล้แม่น้ำแห่งหนึ่ง บรรยากาศยามเย็นให้ความรู้สึกร่มรื่น มีลมพัดอ่อน ๆ สร้างความโรแมนติก วิวทัศน์ของพระอาทิตย์ที่ใกล้ตกดินยิ่งทำให้ทุกอย่างดูละมุนและผ่อนคลายขึ้น เหมาะแก่การปล่อยตัวปล่อยใจหลังเลิกงานเป็นที่สุดแล้ว

"ทำไมถึงไม่มีคนเลยล่ะคะ" นานะกวาดสายตามองรอบ ๆ ไม่พบลูกค้าสักคนยกเว้นคนที่มาด้วยกัน ถ้าไม่มีพนักงานที่ยืนเรียงต้อนรับเป็นอย่างดีเธอจะคิดว่าวันนี้คงเป็นวันหยุดของร้านเสียแล้ว

"ผมเหมา" แต่เปล่าเลย…คำตอบของไคโรทำเธออึ้ง อ้าปากค้าง

"ผมอยากให้ไคเรนได้วิ่งเล่น ไม่ต้องไปรบกวนคนอื่น" เขาจึงรีบอธิบายต่อ แต่ถึงอย่างนั้นนานะก็ยังรู้สึกตกใจอยู่ดี

"ขอโทษค่ะ ฉันคงไม่ค่อยเข้าใจคนรวยเท่าไหร่" สำหรับเธอหาเลี้ยงชีพตัวเองไปวัน ๆ ก็หนักพอสมควรแล้ว

"ให้รางวัลชีวิตนาน ๆ ครั้ง ผมว่าคุ้มนะ" ที่เขาพูดมันก็จริง ที่ผ่านมาท่านประทานของเธอก็ทำงานหนักมากจริง ๆ ได้ใช้เงินตอบแทนความสุขบ้างมันก็ไม่ได้เสียหายขนาดนั้น

"ก็จริงค่ะ" นานะยกยิ้ม ความสุขของคนเราไม่เหมือนกัน แล้วเธอก็