บทที่ 594

ขณะเดียวกัน ภายในห้องทรงอักษร ฉู่จืออี้กำลังนั่งประจันหน้ากับฮ่องเต้ เล่นหมากล้อมอยู่ด้วยกัน

เสียงฟ้าร้องคำรามขึ้น ฉู่จืออี้เงยหน้ามองฮ่องเต้แวบหนึ่ง แต่ไม่ได้พูดอะไร

ฮ่องเต้หยิบหมากดำขึ้นมาหนึ่งเม็ด สายตายังคงจับจ้องบนกระดานหมากล้อม แล้วกล่าวเบา ๆ ว่า “มีสมาธิหน่อย”

ฉู่จืออี้ยังคงเงียบ เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้วางหมากดำลงแล้ว เขาจึงหยิบหมากขาวขึ้นมา พิจารณาทั้งกระดาน แล้วจึงวางหมากลง

“หึ...” ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว “การเดินหมากที่ดักทางข้าเช่นนี้มันร้ายกาจนัก”

ฉู่จืออี้ยังคงไม่พูดอะไร

ฮ่องเต้พิจารณาอย่างถี่ถ้วนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบหมากดำอีกเม็ดขึ้นมา แล้วถามว่า “ทำไมจู่ ๆ ถึงอยากกลับมา?”

“ข้าเห็นหมายจับของพวกโจรภูเขา” ฉู่จืออี้ตอบอย่างตรงไปตรงมา “องครักษ์พยัคฆ์เคยสร้างคุณความดีอย่างยิ่งใหญ่ ข้าไม่อยากให้ไอ้พวกอาชญากรโฉดเขลาสองสามคน มาทำลายชื่อเสียงนั้น”

“อืม” ฮ่องเต้รับคำเสียงเรียบ ฟังไม่ออกว่าทรงพอพระทัยหรือไม่

เมื่อหมากดำวางลง ฉู่จืออี้ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดหาวิธีเดินต่ออีกครู่หนึ่ง แต่ไม่ว่าจะคิดทางไหน ก็ลงเอยเหมือนกันหมด สุดท้ายจึงโยนหมากขาวในมือลงในถ้วยหมาก “เสด็จพี่ชนะแล้ว”

ไม่ทั