รากไม้ที่ชอนไช

แสงแดดยามบ่ายแผดเผาลงบนพื้นกรวด ผ่านหลังคากระเบื้องเก่าจนเกิดเงาแสงวูบวาบ รถม้าที่ประดับตราสัญลักษณ์ของตระกูลแล่นช้าๆ ไปตามถนน ผู้คนริมทางยังคงเดินกันขวักไขว่เช่นทุกวัน เพียงแต่คราวนี้ สายหลายคู่ก็อดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองรถม้าคันนั้นด้วยความสงสัยและกระซิบกระซาบกันเบาๆ

ม่านผ้าถูกแง้มออกเล็กน้อยจากด้านใน เผยให้เห็นใบหน้าของหญิงสาวที่หลบซ่อนอยู่ เอเลน่านั่งนิ่งอยู่ตรงเบาะเบื้องหลัง มือวางบนตักขณะกุมกล่องในมืออย่างเรียบร้อย ดวงตาเหม่อมองภาพผู้คนที่เคลื่อนไหวอยู่ภายนอกโดยไม่เอ่ยถ้อยคำใด

ตั้งแต่ลงจากสถานี เธอก็สัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในสายตาของผู้คนรอบตัว สายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย และ ความไม่ไว้ใจ เพียงแต่ไม่มีใครกล้าเดินมาถามถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น

หลังเหตุเพลิงไหม้ที่โรงพยาบาล ข่าวลือแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งตัวเธอเองในตอนนี้ก็ยังไม่อาจออกมาชี้แจงอะไรได้ เพราะหลักฐานยังอยู่ในระหว่างการสืบสวน สิ่งที่ทำได้มีเพียงแค่การรอให้การสืบสวนเสร็จเรียบร้อย

แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอปฏิเสธไม่ได้ เธอเป็นคนพาชายคนนั้นไปที่โรงพยาบาลเอง โดยที่ไม่ได้ผ่านการตรวจสอบให้แน่ชัดว่าเขาอันตรายหรือไม่ จนกระทั่งเกิดเรื่องขึ้น

ในขณะที่เธอจมอยู่กับความคิด มือของเธอก็ค่อยๆลูบกล่องเล็กๆสีดำสนิท ตัวกล่องทำจากผ้ากำมะหยี่อย่างดี ได้จากการสั่งทำที่เมืองข้างเคียงอย่างเร่งด่วน ข้างในบรรจุคอนแทคเลนส์ธรรมดา ที่เหมือนกับสีของดวงตาคู่หมั้นเธอไม่มีผิด

มันเป็นคำขอ ที่เขาขอให้เธอเป็นคนไป จัดการด้วยตัวเอง เพราะของสิ่งนี้สำคัญเกิน กว่าจะปล่อยให้ใครล่วงรู้ โดยเฉพาะเรื่อง “สี ของดวงตา” ที่เปลี่ยนไป

หากประชาชนส่วนใหญ่ล่วงรู้ถึงความเปลี่ยนแปลง เพียงเล็กน้อยนั้นอาจถูกขยายกลายเป็นข้อสงสัยใหญ่โตว่าเขาไม่ใช่มนุษย์ หรืออาจเป็นปีศาจ สิ่งมีชีวิตที่ปลอมแปลงตัวตนเข้ามาในเมือง เหมือนกับเรื่องเล่าที่เคยเกิดขึ้นในอดีต ทำให้เมืองทั้งเมืองล่มสลาย

แม้ในใจเธอจะอยากอยู่เคียงข้างเขา อยากเชื่อว่าคนที่ตนรักยังคงเป็นคนเดิม แต่เมื่อทุกอย่างเกี่ยวพันกับความศรัทธา ของผู้คน กับความหวาดกลัวที่อาจแพร่กระจายอย่างควบคุมไม่ได้ เธอก็ไม่กล้าปฏิเสธคำขอที่เขามอบให้ เพราะหากแม้แต่เธอยังหวั่นไหว แล้วประชาชนที่เหลือจะไม่หวาดกลัวได้อย่างไร?

อย่างไรเสีย จิตใจของเธอก็ยังคงมีแต่ความไม่มั่นใจ เธอไม่อาจเชื่อได้ว่าสิ่งของที่อยู่ในมือจะทำให้คู่หมั้นของตัวเองกลับมา “ดูเหมือนเดิม” ได้

เพราะปัญหาที่แท้จริงไม่ใช่เพียงแค่รูปลักษณ์ภายนอก หากแต่เป็นบรรยากาศที่แผ่ออกมา ซึ่งเป็นความเปลี่ยนแปลงที่แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่เข้าใจ และ ไม่สามารถอธิบายมันออกมาได้  

ดวงตาคู่นั้นอาจกลับมาดูเหมือนเดิมได้ด้วยเลนส์แผ่นบางๆ แต่ตัวตนของเขา.... ยังเหมือนเดิมจริงๆหรือเปล่า?

ก่อนจะออกเดินทางกลับมาที่เมือง เธอเพิ่งกลับ จากคฤหาสน์ของตระกูลเขา เพื่อแจ้งข่าวว่าเขาปลอดภัย แม้จะยังต้องพักฟื้นอีกระยะ นั่นคือ คำที่เธอเลือกใช้อธิบายให้กับแม่ของเขา

แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่เธอไม่ได้บอก คือเรื่องสีของดวงตา ที่เปลี่ยนไป

ลมร้อนจากหน้าต่างทำให้เส้นผมสีทองยาวพลิ้วเบาๆ ขณะที่รถม้าเริ่มเลี้ยวเข้าสู่ถนนที่คุ้นเคย เอเลน่าหลับตาแน่น หวังเพียงให้เสียงล้อไม้บดกับหินใต้ล้อช่วยกลบความคิดบางอย่างที่เธอไม่อยากยอมรับ

แต่ในขณะที่เธอค่อยๆจมลงสู่ห้วงความคิดนั้น ความรู้สึกบางอย่างก็ปะทุขึ้นอย่างเฉียบพลัน รุนแรง และเฉียบคม ราวกับมีบางสิ่งพุ่งแทงทะลุผ่านกำแพงจิตใจของเธอเข้ามา

เป็นแรงมุ่งร้ายที่ชัดเจนและบริสุทธิ์จนแทบไม่อาจเป็นอย่างอื่นไปได้นอกจาก "ความแค้น" ที่ฝังลึกอยู่ในจิตวิญญาณ

ความรู้สึกนั้นไม่ได้พุ่งตรงมาหาเธอคนเดียว แต่มันกระจายออกไปรอบบริเวณ กดทับทุกชีวิตที่สัมผัสได้อย่างโหดเหี้ยม

บรรยากาศโดยรอบพลันเงียบงันอย่างผิดปกติ ผู้คนหยุดเดินพร้อมกันโดยไม่รู้ตัว บางคนหันซ้ายขวาอย่างกระวนกระวาย คล้ายรู้สึกถึงบางสิ่งที่ผิดแปลก หนักอึ้ง ราวกับมีอะไรมากดทับภายในจนแทบหายใจไม่ออก

อัศวินที่กำลังบังคับรถม้าชะงักไปชั่ว ขณะ มือเผลอจับที่ด้ามดาบแน่นโดยไม่รู้ตัว ม้าที่ถูกบังคับถึงกับหมดสติทันทีหลังจากเผชิญกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

หญิงสาวเมื่อได้สติ ก็ขมวดคิ้ว ก่อนจะผลักบานประตูเปิดออก ก้าวลงมาอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจเสียงทัดทานของผู้ติดตาม

แรงกดดันนั้น—มันมาจากทิศทางเดียว คฤหาสน์ของเธอเอง

เธอเม้มริมฝีปากแน่น หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยอัตโนมัติ จากนั้นก็เร่งฝีเท้ากลับไปยังคฤหาสน์โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ณ คฤหาสน์

...คลื่นสังหารนั้นไม่ได้แผ่ออกมาจากร่างของเขาโดยตรง หากแต่มาจากพลังเวทย์ที่ถูกกลั่นออกมาจากหัวใจโดยตรง ไม่ได้มาจากพลังเวทย์ที่มาจากแก่นที่อยู่ภายใน

แค่หยดเดียว… ก็ทำให้คนในห้องแทบยืนไม่ไหว

เอลดริกตั้งท่าพร้อมร่ายเวทป้องกันโดยไม่รู้ตัว

เฟลิเซียทรุดลงกับพื้นอย่างเงียบงัน

มีเพียงไอลีนที่ยังยืนอยู่ แม้ใบหน้าของเธอจะนิ่งเฉย ท่วงท่ามั่นคง แต่ยังแฝงความระวังตัวอยู่ ราวกับคุ้นเคยกับสิ่งนี้เป็นอย่างดี

เขาก้มมองหยดน้ำใสที่ลอยนิ่งอยู่ภายในลูกแก้ว ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น แต่ใครก็ตามที่จ้องมองมัน… ล้วนรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของความแค้นอย่างชัดเจน

"เพียงแค่นิดเดียว... ทั้งที่แค่ลองดึงมันออกมานิดเดียว แต่กลับมีจิตสังหารมากขนาดนี้"ชายหนุ่มคิดเงียบๆ ขณะกลั้นลมหายใจ

สมกับเป็นหัวใจของจอมปราชญ์ในตำนาน ผู้ที่เคยยืนอยู่เหนือจอมเวทย์ทั้งปวง

เพียงแค่กลั่นพลังเวทย์ออกมาหยดเดียว กลับทิ้งกลิ่นอายความอาฆาตได้รุนแรงขนาดนี้ อดไม่ได้ที่จะสงสัย ตอนที่คนผู้นั้นตาย มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจรู้ ถ้ามันง่ายเหมือนกับของในตลาดมืดก็คงง่ายกว่านี้

ในโลกใต้ดิน การค้าขายอวัยวะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ไม่ว่าจะเป็นเลือด เส้นเอ็น หรือแม้แต่หัวใจ… ต่างก็มีราคาของมัน

ยิ่งเป็นหัวใจของผู้มีพลังมากเท่าไหร่ ความรู้สึกสุดท้ายก่อนตายก็จะยิ่งเข้มข้นและตราตรึงอยู่ภายในมากขึ้นเท่านั้น

และในโลกที่ไม่ใช่ทุกคนจะมีพรสวรรค์ คนจำนวนไม่น้อย แม้แต่ขุนนางต่างก็ยอมเสี่ยงเพื่อหาทางลัด

แม้จะรู้ว่ามันอันตรายแค่ไหน ก็ยังมีคนเลือกที่จะเดินเข้าไปเอง

ถึงอย่างนั้นหัวใจส่วนใหญ่ที่อยู่ในตลาดมืด ไม่มีดวงไหนเลยที่ยังมีจิตวิญญาณเหลืออยู่ขนาดนี้

หากเป็นคนทั่วไปคงโดนความแค้นกลืนกินไปแล้ว สมควรแล้วที่แม่มดจะลบความทรงจำคนพวกนั้นไป ไม่ง้นอาจะกลายเป็นคนเสียสติไปก็ได้

ในระหว่างที่เขาจมอยู่ในความคิด เขาก็เริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งที่เปลี่ยนไป

มันไม่ใช่แค่พลังเวทย์ที่ไหลออกมา

แต่มากกว่านั้น ลึกเข้าไปข้างใน คล้ายจิตวิญญาณที่หลับใหลอยู่ กำลังค่อยๆยื่นมือออกมา

รากไม้ที่มองไม่เห็น กำลังชอนไชเข้ามาทีละน้อย เชื่องช้า แต่มั่นคง มันตอบสนอง ยืนยันการมีอยู่ของมัน

ราวกับจะบอกว่าเข้าของหัวใจดวงนี้ ยังไม่ตายสนิท

เขาขบกรามแน่น ถอนสายตาจากหยดเวทย์นั้นอย่างไม่เต็มใจ

แม้ว่าครั้งนี้เขาจะไม่พอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองนัก แต่การทดสอบในครั้งนี้ ก็น่าจะเพียงพอให้หอคอยให้ความสำคัญ และ สนับสนุนเขามากขึ้น