ตอนที่ 40 ในที่สุด ฉันก็เจอคุณ

ภายในห้องพักที่เงียบสงัด แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านหน้าต่าง ความทรงจำพร่าเลือนราวกับเป็นเพียงเงาของอดีตค่อยๆไหลซึมหายไป เหลือทิ้งไว้เพียงความรู้สึกแปลกประหลาด ราวกับเป็นลางบอกเหตุถึงเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้น หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้น

เธอจำได้ว่าเมื่อคืนตัวเองได้ไปสถานที่แห่งหนึ่งกับชายคนนึง จำได้ว่าได้รับขนมรสขมและชาสมุนไพรจากหมอคนนั้น และ หลังจากนั้น…

…ว่างเปล่า

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ความรู้สึกแปลกประหลาดก่อตัวขึ้นในอก

‘…ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่?’

ก่อนที่เธอจะได้คิดอะไรต่อ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบา สาวใช้ในชุดเครื่องแบบสีเรียบก้าวเข้ามาด้วยท่วงท่าที่สงบนิ่ง ราวกับไม่รู้ว่าคนในห้องได้สติอยู่ เธอถือพานน้ำชาที่ควันลอยขึ้นเป็นสายบางๆ วางลงบนโต๊ะข้างเตียงอย่างนุ่มนวล

เมื่อสาวใช้หันกลับมา สายตาของเธอก็สะดุดเข้ากับหญิงสาวที่กำลังลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง สีหน้าที่เรียบนิ่งของสาวใช้ก็เปลี่ยนไปในทันที ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจเล็กน้อย ก่อนจะรีบก้มหน้านอบน้อม

“คุณ...คุณฟื้นแล้วหรือคะ?” เสียงของเธอแผ่วเบาแต่แฝงด้วยความโล่งใจ

“ข้า...ข้าขอโทษที่เข้ามารบกวน ข้าจะรีบไปแจ้งท่านอาร์วินให้ทราบในทันที”

ชื่อที่ถูกเอ่ยทำให้เธอชะงักเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป สาวใช้กล่าวจบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย ก่อนจะถอยหลังออกจากห้อง ปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา ทิ้งไว้เพียงความเงียบและกลิ่นอายของน้ำชาที่ยังคงลอยละล่องอยู่ในอากาศ

เธอเหลือบมองไปที่พานน้ำชา รู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมที่ชวนให้รู้สึกอบอุ่น แต่ในตอนนั้น… ความกังวลนึงก็ผุดขึ้นมาในจิตใจ ราวกับเป็นความคิดสุดท้ายก่อนที่เธอจะหมดสติไปในตอนนั้น

‘…หลังจากที่ฉันดื่มชานั้น มันเกิดอะไรขึ้น?’

เธอขมวดคิ้ว ภาพสุดท้ายของความทรงจำคล้ายจะเผยออก แต่กลับพร่าเลือนจนยากจะจับต้อง เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ขณะที่ความเงียบในห้องพักยังคงปกคลุม

ไม่นานนัก—เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ก่อนที่บานประตูจะเปิดออก เผยให้เห็นร่างของชายหนุ่มที่ก้าวเข้ามาพร้อมสาวใช้

เรือนผมสีทอง ดวงตาสีน้ำเงินที่ควรจะเป็น… แต่ในยามนี้กลับกลายเป็นสีเทาหม่น อาร์วิน แคร์นัส—คู่หมั้นของเพื่อนสนิทเธอ

เขาหยุดลงข้างเตียง สายตาฉายแววกังวลอย่างพอดิบพอดี ไม่มากเกินไป ไม่น้อยเกินไป

"คุณไอลีน รู้สึกดีขึ้นไหม?"

เสียงของเขาอบอุ่น นุ่มนวล น่าเชื่อถือ—

ทว่า… แปลกเกินไป ท่าทางของเขาแตกต่างจากเมื่อคืนโดยสิ้นเชิง ราวกับย้อนกลับไปเป็นชายหนุ่มที่เธอรู้จัก

เธอจ้องเขา ก่อนจะเอ่ยถามตรงๆ โดยไม่อ้อมค้อม

"ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

ชายหนุ่มตรงหน้ามองเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบา ราวกับโล่งใจ

"ผมก็อยากถามคุณเหมือนกัน" เขาตอบ "คุณหมดสติอยู่หน้าห้องของผม โชคดีที่มีคนผ่านมาเจอพอดี"

—หน้าห้องของเขา?

ไอลีนกะพริบตาเล็กน้อย ราวกับกำลังประมวลความคิด

‘…ฉันหมดสติอยู่หน้าห้องของเขา? …ไม่ใช่ที่คลินิกงั้นเหรอ?’

เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

"เข้าใจแล้ว… ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ"

เธอยิ้มบางๆอย่างอ่อนโยน ท่าทางราวกับยอมรับคำพูดของเขาโดยไร้ข้อกังขา

ชายตรงหน้ามองเธออยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาคล้ายจะไตร่ตรองบางอย่าง ก่อนจะพยักหน้ากลับมา

"พักผ่อนเถอะ เดี๋ยวจะให้สาวใช้เฝ้าอยู่หน้าห้อง ถ้ามีอะไรผิดปกติ ก็รีบบอกเธอได้"

กล่าวจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกจากห้องไป พร้อมกับหญิงรับใช้ที่ก้าวตามไปเงียบๆ ปล่อยให้ห้องทั้งห้องกลับสู่ความเงียบสงัดอีกครั้ง—ราวกับต้องการกลบฝังเรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้น ไว้ภายใต้รอยยิ้มนั้น

หลังจากที่ทั้งสองออกไป หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า นัยน์ตาสีน้ำตาลสะท้อนแสงเรื่อจางเมื่อเธอยกมือขึ้นแตะขมับเบาๆ ก่อนร่ายเวทตรวจสอบ—แล้วผลลัพธ์ก็ปรากฏขึ้นไม่นานหลังจากนั้น

เวทมนตร์ลบความทรงจำ

ปลายนิ้วที่แตะอยู่ชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาหลุบลงจับจ้องร่องรอยพลังเวทจางๆ ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในร่างกายของเธอ มันถูกใช้กับเธอ—อย่างระมัดระวังและแนบเนียน ราวกับไม่ต้องการให้ล่วงรู้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างถูกพรากไปจากความคิดของตัวเธอเอง

ริมฝีปากคลี่ยิ้มจาง ขณะที่เสียงหัวเราะเบาๆ หลุดรอดออกมาจากลำคอ ทว่าดวงตากลับเยียบเย็น

"…งั้นเหรอ"

เธอละสายตาจากฝ่ามือ หวนคิดถึงคำพูดของอาร์วิน

"คุณหมดสติอยู่หน้าห้องของผม"

"ดีนะที่มีคนบังเอิญผ่านมาเจอพอดี"

แต่เธอควรจะอยู่ที่คลินิก—ไม่ใช่หน้าห้องของเขา

ทำไมเขาถึงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น? และที่สำคัญ—ทำไมต้องใช้เวทมนตร์ลบความทรงจำกับเธอ?

เป็นเพราะความเกี่ยวข้องระหว่างเขากับหมอคนนั้นงั้นหรือ? หรือบางที...มันอาจเกี่ยวกับท่าทีที่ผิดแปลกไปจากเมื่อคืน? และถ้าหากพิจารณาสภาพร่างกายของเขาในตอนนี้ เขาพาเธอกลับมาที่นี่ได้อย่างไร?

หญิงสาวลดมือลงช้าๆ ดวงตาหลุบต่ำ ก่อนจะทอดมองไปยังชุดคลุมที่แขวนอยู่ไม่ไกล มันคือชุดเดียวกับที่เธอสวมใส่เมื่อคืนตอนออกไปข้างนอก

เธอขยับกายลุกจากเตียง ก้าวเข้าไปใกล้เพื่อสำรวจตรวจสอบเนื้อผ้าอย่างละเอียด แม้ดูเผินๆจะไม่มีร่องรอยใดๆ คล้ายถูกทำความสะอาดอย่างพิถีพิถัน แต่เธอรู้ดี—ชุดคลุมของจอมเวททุกคนล้วนมีสัญลักษณ์เวทมนตร์เฉพาะตัวที่ซ่อนเร้นอยู่ เป็นสิ่งที่ไม่สามารถทำความสะอาดได้ง่ายๆ หากไม่ใช่เจ้าของตัวจริง

ปลายนิ้วเรียวไล้ไปตามเนื้อผ้าด้วยความสงบนิ่ง ไล่สำรวจทีละจุดอย่างไม่เร่งรีบ ก่อนจะยกแขนเสื้อขึ้นเพ่งพินิจ

แล้วเธอก็พบมัน—

เส้นผม มันเป็นเส้นผมสีเทาอ่อน เรืองรองอยู่ภายใต้แสงแดดยามเช้า

ผมสีเทาอาจไม่ใช่เรื่องแปลกในเมืองนี้ มันไม่ใช่สีที่หายากจนเรียกความสนใจได้ แต่บางอย่างในตัวเธอกลับถูกกระตุ้น ความรู้สึกประหลาดวิ่งวาบขึ้นมา ราวกับสัญชาตญาณในตัว กำลังบอกให้เธอรับรู้ถึงความสำคัญของมัน

เธอหันขวับไปมองลิ้นชักข้างเตียง ขาทั้งสองข้างก้าวไปข้างหน้าอย่างไร้ซึ่งความลังเล นิ้วเรียวกระชากลิ้นชักออก ก่อนจะควานหาสิ่งเดียวที่เขาคนนั้นทิ้งไว้ให้ ก่อนจะจากเธอไป

ลูกแก้วใสไร้สี—ของเล่นเด็กธรรมดาที่ดูไม่มีอะไรผิดปกติ ทว่าภายในกลับคล้ายมีบางสิ่งไหลเวียนอยู่

เมื่อจ้องมองลึกเข้าไป ท่ามกลางความโปร่งใสนั้น กลับปรากฏเส้นสายของพลังเวทสีแดงเข้ม ดุจสายน้ำสีเลือดที่ค่อยๆเคลื่อนไหวอยู่ภายใน

มันดูเงียบสงบ แต่กลับให้ความรู้สึกไม่ต่างจากชีพจรที่ยังคงเต้นราวกับว่ามันมีชีวิต

—เธอรู้ดีว่ามันคืออะไร ก่อนจะร่ายเวทมนตร์ตรวจสอบเพื่อหาความเชื่องโยงระหว่างของทั้งสองสิ่งโดยไม่รอช้า

ทันทีที่พลังเวทสัมผัสกับมัน แสงเวทมนตร์ส่องประกายวูบวาบผ่านลูกแก้ว เส้นสายสีเลือดภายในก็ปะทุขึ้น ราวกับกำลังตอบสนองต่อการเรียกหา กับเส้นผมที่อยู่ในมือเธอ

 —และผลที่ได้ทำให้เธอแทบลืมหายใจ

‘…ไม่มีทาง เขางั้นหรอ?’

เป็นเขาคนนั้น… เรย์นาร์ค คนที่พาเธอกลับมาที่นี้

นิ้วเรียวกำเส้นผมแน่น สายตาสั่นไหวระหว่างความตกตะลึงและสับสน

เธอหันไปมองประตูห้อง ทิศทางที่เขาเดินออกไป คำพูดหนึ่งค่อยๆหลุดออกจากริมฝีปาก

"นายหรือว่า…  จะมีความเกี่ยวข้องกับเขางั้นเหรอ?"

สายลมยามเช้าพัดผ่านหน้าต่าง แสงแดดอ่อนทอดเงาลงบนพื้นห้อง เธอยืนแน่นิ่ง ดวงตาจับจ้องเส้นผมสีเทาอ่อนในมือ ราวกับมันคือสมบัติล้ำค่าที่ไม่อาจปล่อยมือได้

—เขาคิดว่าเวทมนตร์จะทำให้เธอลืมเลือน คิดว่ามันจะทำให้เหมือนทุกอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เขาคิดผิด

ความทรงจำเหล่านั้นยังคงแจ่มชัด ราวกับรอยสลักบนหินผา ไม่มีเวทมนตร์ใดจะพรากมันไปจากเธอได้ ไม่ว่าเขาจะพยายามปกปิดร่องรอยแค่ไหน…หรือ พยายามลบมันเพียงใด… เธอก็ยังคงจำได้—ทุกสิ่ง ทุกคำพูด ทุกการกระทำที่เขาทิ้งไว้

เธอยกมือขึ้น ปลายนิ้วเปล่งประกายด้วยพลังเวท ก่อนที่เกล็ดน้ำแข็งจะค่อยๆก่อตัวขึ้น โอบล้อมเส้นผมสีเทาจนกลายเป็นผลึกใสราวคริสตัล กักเก็บมันไว้ราวกับต้องการหยุดเวลา—ไม่มีวันปล่อยให้มันสูญสลาย ไม่มีวันยอมให้มันเลือนหาย

ริมฝีปากของเธอคลี่ออกช้าๆ แววตาสั่นระริกด้วยอารมณ์ที่ยากจะอธิบาย ทั้งความหลงใหล ความหมกมุ่น และบางสิ่งที่ลึกซึ้งเกินกว่าจะกล่าวเป็นคำ

"ในที่สุด... ฉันก็เจอตัวคุณสักที"

เธอแนบผลึกน้ำแข็งนั้นไว้กับอก ปล่อยให้ความเย็นจากมันซึมลึกลงไป รอยยิ้มจางๆผุดขึ้นบนริมฝีปากขณะเฝ้ามองมันอย่างทะนุถนอม

"ฉันไม่รู้ว่าทำไมในวันนั้น... คุณถึงเลือกจะทิ้งฉันไป แต่—"

เธอหลุบตาลง ปลายนิ้วไล้ผ่านผิวเย็นเฉียบของผลึกน้ำแข็ง ลูบไล้เส้นผมที่ถูกกักเก็บไว้ราวกับสมบัติล้ำค่า ความคิดบางอย่างแล่นวาบเข้ามา ก่อนที่เสียงกระซิบแผ่วเบา ทว่ามั่นคง จะหลุดจากริมฝีปาก

"ไม่เป็นไร... คราวนี้ ฉันจะเป็นฝ่ายไปหาคุณเอง"