9 บุรุษรูปงามที่ข้าจับตัวได้ (4)

ฟ่านรั่วเจี๋ยไม่ได้คิดว่านางจะต้องกระทำเรื่องน่ากลัวเช่นนี้มาก่อนแต่เกาเจียวหั่วได้พบร่างของทหารต้าหลาง และคนผู้นั้นได้รับพิษประหลาดพิษซึ่งดูเหมือนจะมีต้นตอมาจากตำหนักเย็นที่นางอาศัยอยู่ 

“อาเจี๋ย เจ้ากระทำเรื่องใหญ่เกินตัว เช่นนี้หัวอาจหลุดออกจากบ่า!”

“พี่หั่ว ข้าอยากบอกให้ท่านรู้ สิ่งที่เกิดขึ้นหาใช่ฝีมือสตรีผู้นี้ มีคนต้องการใส่ความข้า อีกอย่างพิษดังกล่าวคล้ายคนเป็นไข้หวัด ทว่ามันอันตรายถึงแก่ชีวิต ติดต่อทางการสัมผัสและไอจาม นี่คงเป็นเหตุให้ทหารต้าหลางล้มป่วยลงอย่างรวดเร็ว อย่างไรเราต้องป้องกันคนของเราด้วย มิเช่นนั้นอาจเกิดการสูญเสียครั้งใหญ่” 

“พี่เข้าใจ” เกาเจียวหั่วพยักหน้า ก่อนเอ่ยถามต่อ

“แล้วบุรุษที่เจ้าจับตัวไว้จะทำเช่นใดต่อ”

“ชายผู้นี้ควรเป็นผู้นำทัพแทนพี่ชายเขา ส่วนมู่ชิงซานอ๋องปีศาจ หากหายสาบสูญไปได้ แผ่นดินนี้ย่อมเป็นสุข”

“เฮ้อ เจ้ากำลังกล่าวเรื่องตลกอันใดอาเจี๋ย”

“ฮึๆ เดี๋ยวพี่หั่วก็รู้ หากคาดการณ์มิผิด ตอนนี้บุรุษแซ่มู่คงกำลังคลั่งเหมือนหมาบ้า ด้วยกองทัพระส่ำระสาย และน้องชายยังตกอยู่ในมือผู้อื่น”

“เจ้านี่มัน!” เกาเจียวหั่วยื่นมือหมายจะขยี้ผมเส้นเล็กดำละเอียดบนศีรษะของฟ่านรั่วเจี๋ย แต่พอนางขึงตาใส่ เขาจึงแสร้งทำเป็นกลัวเกินจริง

“ขืนทำร้ายข้า เดี๋ยวจะกัดพี่หั่วให้จมเขี้ยวเลย”

“ฮ่าๆ อาเจี๋ย ไม่ต้องกัดข้าหรอก เพียงแค่พ่นลมหายใจออกมา ข้าคงสลบไปหลายชั่วยาม” เขาเย้าแหย่นางและมองผ้าปิดจมูกซึ่งปักลายดอกโบตั๋น พิศอยู่นานก่อนหัวเราะเสียงรื่นเริง

“พี่ไม่รู้ว่ามันเป็นความโชคร้ายหรือโชคดีของเจ้าที่เกิดมาพร้อมสิ่งติดตัวแปลกประหลาดเช่นนี้” เขาหมายถึงจมูกของนาง เขาเคยเห็นไม่กี่ครั้งแต่กระนั้นก็ยังอดแขยงไม่ได้

หญิงสาวมองแม่ทัพหนุ่มตรงหน้าแล้วทำเสียงฮึ่มๆ ใส่เขา

“ฮึ ข้าให้พี่หั่วกล่าวใหม่อีกหน”

“สตรีที่ไหนชอบข่มเหงบุรุษ ข้ามิใช่เพื่อนเล่นเจ้าเสียด้วย อีกทั้งเป็นถึงแม่ทัพไร้พ่ายของแคว้นหมิง”

“แต่ข้ามิเกรงกลัวพี่สักนิด ก้นดำๆ ก็เคยเห็นมาแล้ว มิหนำซ้ำสมัยก่อนยังชอบไหว้วานให้ข้าส่งของไปบอกรักองค์หญิงใหญ่”

“อย่าได้เอ่ยเรื่องเหลวไหลเช่นนั้น สิ่งที่เจ้ากล่าวอาจทำให้องค์หญิงเยี่ยฉีเสื่อมเสียเกียรติ” เกาเจียวหั่วเปลี่ยนอารมณ์เป็นขึงขังเมื่อฟ่านรั่วเจี๋ยเอ่ยถึงหญิงสาวที่เขามีใจให้ แต่นางเป็นพี่สาวหมิงอ๋อง และดำรงตำแหน่งกงจู่ ชาตินี้เขาจึงมิอาจเอื้อมที่จะดึงนางลงมาเป็นคู่ชีวิต

“เฮอะ อย่างไรเสียพี่หั่วก็ทำได้แค่มององค์หญิงใหญ่ห่างๆ ถ้าไม่รีบแก้ไขสถานการณ์ในตอนนี้ นางอาจตกเป็นของอ๋องอำมหิตจากต้าหลาง”

“ไม่มีทาง พี่จะไม่ยอมให้เรื่องนั้นเกิดขึ้น” ชายหนุ่มเอ่ยจบก็ทำท่าฮึดฮัด แล้วเตรียมก้าวจากฟ่านรั่วเจี๋ย ทว่าเขาฉุกคิดถึงบางสิ่งได้เสียก่อน

“อาเจี๋ย ตั้งแต่เข้ามาที่นี่ พี่ยังไม่ได้พบบุรุษที่เจ้าจับตัวมา ตอนนี้เขาอยู่ที่ใด”

ฟ่านรั่วเจี๋ยยิ้มด้วยดวงตา นางกล่าวชวนให้อีกฝ่ายขนลุกว่า

“บุรุษโฉมงามผู้นั้นกำลังอยู่ระหว่างการเดินทาง ป่านนี้คงใกล้ถึงที่หมาย แต่น่าเสียดายตรงที่นับแต่ก้าวขาออกจากตำหนักเย็น เขาก็ไม่ใช่จวิ้นอ๋องหรูซื่อคนเดิม!”

เกาเจียวหั่วถอนหายใจออกมาแรงๆ เขารู้ว่าฟ่านรั่วเจี๋ยเป็นสตรีที่ชอบเล่นแร่แปรธาตุ แต่นางหาใช่คนใจคอโหดเหี้ยม ให้ร้ายที่สุดก็คือเป็นหมอตำแยที่ชอบปรุงสมุนไพรแปลกประหลาดเท่านั้น

“เจ้าทำสิ่งใดโดยพลการหรือไม่อาเจี๋ย รู้หรือไม่ว่าสิ่งที่ทำอาจนำภัยใหญ่หลวงมาให้พวกเราทุกคน”

“พี่หั่ว ข้าไม่ได้ทำการอันใด เพียงแค่ส่งเสริมให้คนที่อยู่เบื้องหลังการวางยาพิษทหารต้าหลางเห็นว่าคนของตำหนักเย็นไม่ใช่แพะที่พวกเขาจะมาปรักปรำได้ง่ายๆ”

“พี่สับสนไปหมด นี่หมายความว่าการล้มตายของทหารต้าหลางไม่ใช่ฝีมือของเจ้า”

“ฮึ ฟ้าดินโปรดเป็นพยาน สตรีจิตใจดีงามเช่นข้าเห็นชีวิตผู้คนเป็นผักปลาเสียตั้งแต่เมื่อไร ข้าน่ะหรือจะกล้าวางยาฆ่าคน”

“ฉะนั้นเป็นผู้ใดกระทำแล้วโยนความผิดให้เจ้า”

หญิงสาวถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย นางกล่าวเสียงเนือยๆว่า “ต้าหลางมีหนอนบ่อนไส้ฉันใด แคว้นหมิงก็มีผีร้ายที่จ้องจะกลืนกินชีวิตผู้คนฉันนั้น!”

มู่ชิงซานควบม้ามาได้ครึ่งทางเจียนจะถึงจุดที่เขาได้พบกับหญิงสาวผู้นั้น และเขาก็เกิดลางสังหรณ์ประหลาด สายลมแรงพัดผ่านร่าง อากาศเย็นแปลกๆ คล้ายมีพายุฝน แล้วเพียงอึดใจต่อมา ม้าตัวโตก็เกิดอาการพยศมันร้องเสียงดังวิ่งปัดเป๋คล้ายถูกยาสั่ง เป็นตอนนั้นที่มีลูกธนูพุ่งออกมาจากแนวป่าราวกับห่าฝน!!