102: ช่วยเหลือชายแปลกหน้า [3]

เสียงพูดคุยกันของเหล่าลูกจ้างภายในร้าน ทำให้ไป๋ถังที่ยืนฟังอยู่ตรงมุมทางขึ้นบันไดชั้นสองถึงกับยิ้มตาม เห็นรอยยิ้มพวกเขาแล้วก็ช่างทำให้บรรยากาศดียิ่ง

“พวกเจ้ามัวแต่คุยอะไรกัน อย่ามัวแต่จับกลุ่มนินทารีบ ๆ ไปทำงานได้แล้ว” ไป๋ถังตะโกนออกมาเสียงดังทำให้เหล่าลูกจ้างที่จับกลุ่มคุยกันถึงกับสะดุ้ง จนต้องรีบแยกย้ายกันไปทำงานตามหน้าที่

หลังจากหยุนชิงตรวจบัญชีและทำการแจกจ่ายเงินรางวัลให้กับทุกคนแล้ว ก็ได้เวลากลับไปรับอาจูกลับบ้าน แต่ก่อนที่จะไปรับอาจูหญิงสาวคิดว่าจะไปเดินตลาดซื้อขนมสักหน่อย ในระหว่างที่เดินดูข้าวของต่าง ๆ ไปเรื่อย หยุนชิงดันเห็นชายกลุ่มหนึ่งกำลังแบกร่างของชายตัวโตแต่งตัวไม่เหมือนกับชาวแคว้นหนาน

ชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นเมื่อนำร่างชายร่างใหญ่มาทิ้งไว้ตรงตรอกซอยห่างไกลผู้คน ก่อนพวกมันจะจากไปดูเหมือนชายคนนั้นจะฟื้นขึ้นมา พยายามจะวิ่งหนีแต่กลับถูกพวกมันทำร้ายจนเขาสลบไป จากนั้นกลุ่มที่ทำร้ายชายผู้นั้นได้กรอกยาบางอย่างให้เขากินแล้วจึงรีบจากไป

“พวกเจ้ารีบไปดูเร็วเข้าเขายังมีลมหายใจหรือไม่” หยุนชิงที่ยืนแอบดูอยู่รีบสั่งให้บ่าวชายที่ติดตามมา ไปดูชายผู้นั้นโดยเร็ว

“ยังมีลมหายใจอยู่ขอรับนายหญิง” บ่าวผู้หนึ่งนำมือไปอังตรงจมูกชายร่างยักษ์ปรากฏว่าเขายังหายใจอยู่ แต่ว่าเป็นลมหายใจที่บางเบาเหลือเกิน

ทว่าระหว่างนั้นชายผู้โชคร้ายตรงหน้าก็มีอาการเกร็งทั้งตัว น้ำลายฟูมปากนอนตาเหลือก หยุนชิงรีบเข้าไปดูอาการ หากแต่โดนอาเล่อดึงมือไว้ก่อน

“เข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะนายหญิง เราไม่รู้ว่าคนผู้นี้เป็นอะไรมันอันตรายเจ้าค่ะ”

“เราต้องช่วยเขาเจ้าเห็นหรือไม่เขากำลังจะตาย เร็วเข้าพวกเจ้าจับเขานอนหงายคลายเสื้อผ้าเขาออก” หยุนชิงสะบัดมือออกจากการดึงไว้ของสาวใช้คนสนิทรีบถลาเข้าไป

“เจ้าไปเอารถม้ามาที่นี่รีบนำเขาไปร้านสมุนไพรท่านหมอซาง ส่วนเจ้าล้วงคอให้เขาอาเจียนออกมาเร็วเข้า” หยุนชิงสั่งบ่าวชายให้ทำตามที่นางบอกโดยเร็ว เพราะนางไม่รู้สิ่งที่พวกนั้นกรอกให้เขากินคืออะไรฉะนั้นจะต้องทำให้เขาอาเจียนออกมาซะก่อน

“ขอรับ”

หลังจากทำให้อาเจียนออกมาชายผู้นั้นเริ่มมีอาการดีขึ้น แต่ก็ยังมีการเกร็งตัวอยู่ เมื่อรถม้ามาถึงบ่าวชายต้องหามถึงสองคนจึงจะสามารถยกร่างคนเจ็บขึ้นรถม้าได้

แต่ครั้นจะให้นางขึ้นไปพร้อมกับคนเจ็บด้วยก็คงจะไม่เหมาะ จึงให้พวกบ่าวชายพาคนเจ็บล่วงหน้าไปยังร้านสมุนไพรของท่านหมอก่อน แล้วนางกับสาวใช้จะตามไปทีหลัง

หยุนชิงนั่งฟังท่านหมอซางหมอประจำตระกูล ด้วยท่านเป็นคนที่มีความสามารถ อีกทั้งยังไม่เห็นแก่เงินทองช่วยเหลือชาวบ้านที่ไม่มีเงินมารักษา นางจึงอยากจะส่งเสริมจึงได้ว่าจ้างให้เป็นหมอประจำตระกูล ท่านหมอจะได้มีงานประจำและยังสามารถรักษาผู้ป่วยได้อีกด้วย

“เรียนนายหญิงเขาถูกพิษที่ทำให้ร่างกายอ่อนแรง ยาชนิดนี้หากได้รับในปริมาณน้อยจะทำให้ค่อย ๆ หมดแรง ดูเหมือนป่วยธรรมดา แต่หากได้รับปริมาณมากจะทำให้ร่างกายรับไม่ไหวชีพจรเต้นเร็ว และเกิดการชักในที่สุดก็จะสิ้นลมขอรับ หากว่าช้ากว่านี้อีกสักนิดไม่แน่ว่าอาจจะรักษาไม่ทัน” หมอชราบอกเล่าถึงอาการของคนเจ็บที่นายหญิงพามารักษา

“อีกนานหรือไม่เจ้าคะกว่าเขาจะฟื้น” นางอยากจะสอบถามชายชาวต่างชาติคนนี้ ว่าไปทำอะไรให้คนอื่นไม่พอใจถึงได้ถูกทำร้ายได้

“พรุ่งนี้ก็คงจะฟื้นขอรับ แต่ร่างกายเขามีบาดแผลทั้งตัวคงต้องใช้เวลาอีกเป็นเดือน กว่าเขาจะกลับมาแข็งแรง”

หยุนชิงพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะเหลือบตามองร่างคนเจ็บที่นอนอยู่บนเตียง จะเอาอย่างไรกับชายผู้นี้ดี

“เช่นนั้นข้าคงต้องรบกวนท่านหมอดูแลเขาก่อนสักระยะ จนกว่าเขาจะหายดี” ก็คงจะต้องให้ชายผู้นี้พักรักษาตัวให้หายก่อนแล้วค่อยว่ากันใหม่เมื่อหายดีแล้วว่าจะทำยังไงกับชายผู้นี้ดี

“ขอรับข้าจะดูแลเขาเอง”

กว่าหยุนชิงจะเสร็จธุระพาคนเจ็บไปรักษาก็เกือบเย็นย่ำ ขนมที่ตั้งใจจะซื้อก็ไม่ได้สักชิ้นก่อนจะตัดใจขึ้นรถม้าไปรับอาจูน้อยที่วังอ๋อง แต่พอนางไปถึงก็ถึงต้องกุมขมับกับสภาพของบุตรสาวสุดที่รัก

“กรี๊ด เสี่ยวเป่าเร็วอีก เร็วอีก ฮ่า ฮ่า”

ภาพของเจ้าเด็กน้อยนั่งอยู่บนหลังของเจ้าหมาร่างยักษ์ตัวสีดำขนยาว ผมเผ้าหลุดลุ่ยทั้งกรี๊ดทั้งหัวเราะ บอกให้เจ้าเสี่ยวเป่าวิ่งวนสวนอย่างสนุกสนาน จะสงสารก็แต่เหล่าทหารนางกำนัลที่คอยวิ่งตามกันให้วุ่น เพราะกลัวเด็กน้อยจะร่วงลงมาบาดเจ็บเอาเฮ้อ..

หมดกันภาพท่านหญิงน้อย

ตอนนี้เหลือแต่ภาพลูกลิง

แม่รับไม่ได้