106: โอเว่นเจ้าของเรือสินค้า [1]

หยุนชิงเดินทางเข้าเมืองอีกครั้ง แต่ครั้งนี้นางไม่มาตรวจร้านสุรา แต่นางตั้งใจไปดูคนเจ็บที่ช่วยไว้เมื่อคราวก่อน ท่านหมอซางเดินออกมาต้อนรับนายหญิงถึงหน้าประตู พร้อมกับเชื้อเชิญให้เข้าไปยังห้องพักคนเจ็บ

ชายชาวต่างแคว้นพูดภาษาที่พวกเขาไม่เข้าใจ ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาเขาก็เอาแต่พูด ท่านหมอชราได้แต่จนใจไม่รู้จะตอบเช่นไร จึงได้ให้เด็กในร้านไปแจ้งนายหญิงว่าเขาฟื้นแล้ว

“โอ้ นายหญิงท่านมาแล้วหรือเชิญด้านในขอรับ”

“คนเจ็บเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ” หยุนชิงเอ่ยถามขึ้นในระหว่างเดินเข้าไปในร้าน

“ถอนพิษออกหมดแล้วขอรับ ตอนนี้รอเพียงให้บาดแผลหายดีและฟื้นฟูกำลังอีกสักหน่อย ก็สามารถใช้ชีวิตปกติได้”

เมื่อเดินเข้ามาภายในห้องมีกลิ่นยาสมุนไพรอบอวลอยู่ด้านใน ชายร่างใหญ่นั่งพิงหัวเตียงหน้าตาดูอิดโรยอยู่สักหน่อย เขาได้หันมามองยังผู้ที่เข้ามาใหม่อย่างใคร่รู้ เขาอยากจะพูดคุยกับใครสักคนได้แต่ก็ไม่มีผู้ใดเข้าใจ ส่วนตนเองนั้นพูดภาษาแคว้นนี้แทบจะไม่ได้ เพราะเขาเพิ่งเข้ามาทำการค้ายังแถบทวีปนี้

“ท่านเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ” หยุนชิงถามคนเจ็บด้วยภาษาอังกฤษ เพราะนางไม่มั่นใจว่าชายผู้นี้เป็นคนประเทศอะไรกันแน่ จึงลองถามออกไปก่อน

ท่านหมอมีท่าทีตกใจไม่น้อยที่ได้ฟังนายหญิงพูดภาษาแปลก ๆ นี้ได้ นางช่างมีความรู้ความสามารถจริง ๆ แม้แต่ภาษาต่างแคว้นนางก็ยังสามารถสื่อสารได้

ที่สำคัญไม่ได้มีท่าทีจะกลัวชายผู้นี้ ราวกับว่าคุ้นเคยกับคนลักษณะนี้มาก่อน โดยปกติพวกเขาต่างก็มีความหวาดกลัว เพราะตัวสูงใหญ่ผมสีทองตาสีฟ้าดูประหลาดผิดแปลกจากคนทั่วไปมาก

“น่ะ นี่ ท่านพูดภาษาของพวกข้าได้ด้วยหรือแม่นางน้อย” คนเจ็บถามด้วยความดีใจในที่สุดก็มีคนสามารถสื่อสารกับเขาได้สักที

“พอพูดได้นิดหน่อยเจ้าค่ะ ว่าแต่ท่านไปทำอะไรให้ผู้อื่นไม่พอใจหรือ ถึงได้ถูกทำร้ายมาเช่นนี้”

“ข้าก็ไม่ทราบเหมือนกัน ข้าเข้ามาทำการค้าที่นี่ได้ไม่นานนัก อีกอย่าง เพิ่งจะเคยมาตลาดแห่งนี้ครั้งแรก ระหว่างที่เดินหาของกินอยู่ดี ๆ ก็มีคนกลุ่มหนึ่งเข้ามาทำร้ายข้า” เขาก็ไม่รู้เหตุใดจึงได้ถูกปองร้าย เนื่องจากไม่ทราบจริง ๆ ว่าตนได้ไปขัดผลประโยชน์ของผู้ใดหรือไม่

“จริงสิข้าลืมแนะนำตัวข้านามว่าหยุนชิงเจ้าค่ะ” หญิงสาวกล่าวแนะนำตนเองให้อีกฝ่ายได้รู้

“โอ้ แม่นางหยุนชิง ข้ามีนามว่าโอเว่นขอรับ ต้องขอบคุณที่ช่วยเหลือข้าในครั้งนี้ ข้ายินดีตอบแทนแม่นางขอเพียงท่านบอก” โอเว่นรู้สึกทราบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้โชคร้ายเกินไป ยังดีที่มีสตรีใจดีผ่านมาแล้วช่วยเขาไว้

“ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ ถึงข้าเจอคนอื่นเดือดร้อนข้าก็ช่วยอยู่ดี ว่าแต่ท่านเข้ามาทำอะไรที่แคว้นหนานหรือเจ้าคะ”

“ข้าเข้ามาทำการค้าขายสินค้า ในเรือข้ามีแทบทุกอย่างแม้แต่พวกอาวุธข้าก็มี”

“เช่นนั้นท่านรู้จักชายที่ชื่อสตีฟหรือไม่เจ้าคะ” หยุนชิงถามหนุ่มต่างชาติตรงหน้าไม่แน่เขาอาจจะมีส่วนในแผนการที่สามีนางรู้มาก็เป็นได้ เพราะแถบนี้พวกต่างชาติที่เข้ามามีไม่กี่คนหรอกโลกอาจจะกลมก็ได้

“ถ้าหากใช่คนเดียวกันก็มีอยู่ผู้หนึ่ง เป็นหัวหน้าคุมงานภายในเรือสินค้าของข้าเอง แม่นางรู้จักเขาด้วยหรือ” โอเว่นถามอย่างสงสัยเพราะสตีฟเป็นหัวหน้าคุมงานภายในเรือ คอยคุมคนงานและคอยจดรายการสินค้าที่เข้าออกทุกอย่าง ทุกวันเขาก็ไม่เห็นสตีฟออกไปที่ใดยกเว้นวันที่ต้องนำสินค้า หรือไปติดต่อกับพ่อค้าคนอื่นเวลาเขาไม่ว่างเท่านั้น

“พอดีว่านายท่านของข้าสั่งอาวุธจากท่านสตีฟเมื่อคราวก่อนน่ะเจ้าค่ะ เห็นนายท่านชมว่าคุณภาพดีอยากจะสั่งเพิ่ม คราวก่อนก็สั่งมากโขเชียวล่ะเจ้าค่ะ” หยุนชิงแสร้งยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะคิกคักอย่างถูกใจ