32: เข้าป่าอีกครั้ง [2]

ร่างบางเมื่อเห็นเป้าหมายที่ต้องการ ก็รีบดึงมือสามีไปทันที หวังอี้หลินเห็นสิ่งที่ภรรยาเขาต้องการก็ถึงกับขมวดคิ้วแน่นไม่ใช่ว่าผลสีม่วง สีแดง นั้นเป็นผลไม้มีพิษหรือ เขาไม่เห็นว่าจะมีใครเก็บมันไปกินด้วยซ้ำ

“ชิงเอ๋อร์ เจ้าผลไม้ป่าพวกนี้กินได้ด้วยหรือ”

“กินได้สิเจ้าคะ เจ้าผลกลมสีม่วงเรียกว่าบลูเบอร์รี มีรสชาติเปรี้ยวอมหวานอุดมด้วยวิตามินหลายชนิด มีประโยชน์ ช่วยลดการเสื่อมของร่างกาย ช่วยเรื่องความจำ ส่วนผลนี้ที่มีสีแดง และสีม่วงเข้มเรียกว่า ราสเบอร์รี มีรสค่อนไปทางรสเปรี้ยว อุดมด้วยกรดเอลลาจิก เป็นสารต้านอนุมูลอิสระที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ มีประโยชน์ช่วยลดความเสี่ยงการติดเชื้อไวรัส และแบคทีเรียด้วยนะเจ้าคะ”

“มีประโยชน์เพียงนี้เชียวรึ แล้วที่เจ้าบอกว่าอะไรนะ จิก จิก และยังมี ไวไว แบกทีอีกมันคือสิ่งใดหรือ” เขาเริ่มจะมึนหัวกับคำพูดแปลกของภรรยาแล้ว

“เอาเป็นว่ามันมีทั้งสิ่งดีและสิ่งไม่ดีแล้วกันเจ้าค่ะ บุรุษโบราณนี่ช่างสงสัยซะจริง” หยุนชิงเมื่อโดนคำถามเช่นนี้ของสามีก็เริ่มจะแปลไม่ถูกเหมือนกัน นางจึงเลือกบอกปัดไป และยังแอบบ่นชายหนุ่มเสียงเบาตอนท้ายอีกด้วย

“ผู้ใดบุรุษโบราณรึ”

“ไม่มี๊ ไม่มีเจ้าค่ะ ท่านหูแว่วแล้ว เรารีบเก็บกันเถอะจะได้เดินทางต่อ” ร่างบางหันหน้ามายิ้มให้สามีแห้ง ๆ พอนินทาอย่างนี้หูดีเชียว

จากที่ได้เก็บบลูเบอร์รีและราสเบอร์รีจนพอใจ สองสามีภรรยาก็เดินหน้าต่อไปเรื่อย ๆ ระหว่างทางเจอเห็ดหอมบ้าง ผลไม้ป่าบ้าง บ้างก็เป็นสมุนไพรบางชนิดที่เห็นเยอะที่สุดคือดอกกุหลาบที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติมากมายหลากหลายสีนางจะเอาไปทำอะไรดีนะ ปล่อยให้ร่วงโรยก็เสียดาย

“ท่านพี่นั่นมันต้นชานี้เจ้าคะเกิดเต็มไปหมดเลยทำไมไม่มีใครเก็บไปเลยล่ะเจ้าคะ”

“มีคนลองนำไปทำชาดื่มแต่รสชามันเฝื่อนและขมมาก ก็เลยไม่มีใครนำไปทำน่ะ

“เป็นเช่นนี้เอง ข้าขอเอาไปลองทำชาได้หรือไม่เจ้าคะ” ไม่แน่ว่าคนที่นี่อาจจะไม่รู้วิธีทำให้ชาไม่ขมก็ได้ นางเห็นส่วนมากก็นำมาต้มในน้ำร้อนแล้วดื่มกันเลย

“ได้สิตามใจเจ้า”

ตะวันคล้อยบ่งบอกว่ายามนี้เป็นยามเซิน (15.00-16.59 น.)แล้ว ทั้งสองจึงได้เดินทางออกจากป่าเพื่อกลับบ้านพักผ่อน ระหว่างที่สองสามีภรรยาพูดคุยหยอกล้อกันมาตามทาง กลับมีผู้มาขัดขึ้นซะก่อน

“คารวะพี่อี้หลินเจ้าค่ะ” เผยอวี้เอ่ยทักหวังอี้หลินอย่างเขินอายช่างโชคดีจริงที่มาเจอเขาตอนนี้ยิ่งหวังอี้หลินมีบ้านหลังใหญ่โต เงินทองมากมายก็ยิ่งทำให้นางอยากได้เขาจนตัวสั่น

“อืม” หวังอี้หลินก็ทำตัวเงียบขรึมหน้านิ่งเช่นเคย ไม่บ่งบอกว่ายินดียินร้ายแต่อย่างใด

เผยอวี้ที่กำลังจะเดินเข้าหาหวังอี้หลิน ปรายตามองหยุนชิงอย่างเย้ยหยันผ่านหน้านางไป จนหญิงสาวทนหมั่นไส้ไม่ไหวยื่นเท้าขัดขาของอีกฝ่ายเข้าให้ จนเผยอวี้ล้มหัวคะมำไปต่อหน้าต่อตา

“อุ๊ย พี่อี้หลินเจ้าคะ ช่วยดึงข้าขึ้นหน่อยได้หรือไม่ เหตุใดภรรยาท่านถึงร้ายกาจเช่นนี้” เผยอวี้แสร้งยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาทั้งที่จริงแล้วไม่มีแม้สักหยด มืออีกข้างกลับชูขึ้นหาหวังอี้หลินให้ช่วยดึงนาง แบบนี้สิดี

จะได้เข้าทางนาง

“คิดให้ดีนะเจ้าคะท่านพี่ ระหว่างการมีน้ำใจหรือจะนอนนอกห้องอีก” หยุนชิงปรายตามองสามีทีหนึ่ง ก่อนจะเดินไปไม่รอหวังอี้หลินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เหตุใดทั้งหมู่บ้านต้องเจอแต่แม่แมลงหวี่ทุกทีเป็น สตอล์กเกอร์หรือไง

“ชิงเอ๋อร์ รอพี่ด้วย” หวังอี้หลินรีบเดินให้ทันหญิงสาวเขาไม่จำเป็นต้องคิดสักนิด ครั้งก่อนมันสอนให้เขารู้ว่าอย่าได้ทำให้ภรรยาเคืองเป็นอันขาด ไม่เช่นนั้นคนที่ลำบากที่สุดคือตัวเขาเองเพราะบ้านนี้ภรรยาใหญ่สุด