83: ความกังวลของเด็กน้อย [2]

"จริงสิเจ้าคะ อาจูล่ะข้าหลับไปตั้งสามวัน ใครดูแลไม่รู้เป็นเช่นไรบ้างข้าขอไปดูลูกสักหน่อย"

หวังอี้หลินได้ถอนหายใจตั้งแต่อาจูน้อยรู้ว่าท่านแม่จะมีน้อง นางก็เก็บตัวเงียบอยู่แต่ในห้อง ถามคำตอบคำเขาก็จนปัญญา ไหนภรรยาจะหลับไม่ยอมตื่นอีก

"พี่ไปด้วย"

เมื่อเข้ามาถึงในห้องของบุตรสาวสิ่งที่เห็นตรงหน้า มีเพียงก้อนกลม ๆ ของผ้าห่มอยู่บนเตียง กับเสียงสะอื้นออกมาเบา ๆ

สองสามีภรรยารีบปราดเข้าไปหาร่างเล็กของเด็กน้อย ตกใจที่เห็นนางนอนร้องไห้หรือระหว่างที่ตนหลับถูกใครรังแก

"อาจูไหนบอกแม่สิ ใครรังแกเจ้า"

"บอกพ่อมาพ่อจะจัดการให้เจ้าเอง"

อาจูน้อยขดตัวใต้ผ้าห่มได้ยินเสียงของท่านพ่อกับท่านแม่จึงได้รีบเช็ดน้ำตาค่อย ๆ โผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม

"จูไม่เป็นไรเจ้าค่ะ แค่ แค่ แง ๆ ๆ" จากที่คิดว่าตนจะไม่ร้องไห้แล้ว แต่พอคิดถึงสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจทนฝืนต่อไปไม่ไหวจนต้องปล่อยโฮออกมา โถมตัวเข้ากอดหยุนชิงเต็มแรง

"อาจูอย่าโถมตัวใส่ท่านแม่เช่นนี้ ท่านแม่กำลังมีน้อง" หวังอี้หลินร้องห้ามเสียงหลง

"จูขอโทษเจ้าค่ะ" เด็กน้อยถูกผู้เป็นบิดาดุเป็นครั้งแรกถึงกับหน้าเสีย ก่อนจะขยับตัวออกห่างจากหยุนชิงเพราะกลัวท่านพ่อจะไม่พอใจ

"ท่านพี่เหตุใดต้องเสียงดังเจ้าคะ อาจูมาหาแม่มาไหนบอกมาสิเจ้าเป็นอะไร" หยุนชิงยื่นมือออกไปดึงอาจูน้อยเข้ามากอดก่อนจะหันหน้าค้อนให้สามี

เด็กน้อยในอ้อมกอดมีท่าทีลังเลว่าจะพูดดีหรือไม่ ก่อนจะหันหน้ามองท่านพ่อทีท่านแม่ที จึงตัดสินใจพูดความในใจออกไป

"ท่านแม่มีน้องท่านแม่กับท่านพ่อจะรักจูเหมือนเดิมไหมเจ้าคะ"

"ทำไมเจ้าจึงคิดว่าพ่อกับแม่ไม่รักเจ้า เจ้าคือดวงใจของแม่กับพ่อ ต่อไปอาจูจะเป็นพี่ใหญ่แล้วต้องปกป้องน้องดูแลน้องเข้าใจหรือไม่" หยุนชิงใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดคราบน้ำตาออกให้เด็กน้อย พร้อมกับปลอบประโลมให้อาจูได้คลายใจ

"แต่จูไม่ใช่ลูกที่แท้จริง"

"ไม่ใช่แล้วอย่างไร ใช่แล้วอย่างไร เจ้าจำไว้แค่ว่าพ่อกับแม่รักเจ้าที่สุดและเจ้าเป็นลูกของพ่อกับแม่ก็พอ" หลังอี้หลินรับรู้ถึงความในใจของบุตรสาว เขาคิดว่าตนมอบความรักให้กับนางมากพอแล้ว แต่ก็ไม่อาจจะลบปมในใจของเด็กน้อยได้ เห็นทีเขาต้องพยายามให้มากกว่านี้อีกกระมัง

"เอาล่ะ สบายใจแล้วใช่หรือไม่ลุกไปล้างหน้าล้างตา แล้วออกไปทานข้าวดูสิลูกแม่ผอมหมดแล้ว"

"เจ้าค่ะ ท่านพ่อท่านแม่รอจูล้างหน้าก่อนจูจะรีบกลับมา" เด็กน้อยรีบวิ่งลงจากเตียงเพื่อล้างหน้าตรงอ่างหลังฉากกั้น หลังจากที่สิ่งที่กังวลได้ถูกระบายออกไปหมดแล้ว

ใครว่าเด็กแค่สี่ขวบจะไม่เข้าใจและรับรู้เรื่องราวต่าง ๆ พวกเขาเข้าใจและรับรู้เพียงแต่บางเรื่องก็ไม่สามารถจะพูดออกไปได้อย่างใจคิดเท่านั้นเอง