Mag-log inShare
บทนำ
Huling Na-update:
2025-08-15 11:38:44เทศกาลชมบุปผาวันนี้อากาศดี ดอกไม้งาม สายน้ำเย็นใส ทว่าเฉินเซียงหรงกลับไม่เหลือแก่ใจจะชื่นชมธรรมชาติใดใดอีกแล้ว
นับตั้งแต่เกิดมา นางไม่เคยต้องพบความกดดันมากเท่านี้!
ยามนี้ นาง ในฐานะ ‘สตรีที่งดงามที่สุด และทรงภูมิที่สุด’ ทั้งยังอาจเรียกได้ว่าเป็น ‘สาวงามรุ่นเยาว์ที่สูงส่งและน่าจับตามองเป็นที่สุด’ ยืนอยู่กลางลานกว้างเพียงลำพัง สายตาคนมากมายต่างจับจ้อง
ไท่โฮ่วส่งยิ้มให้นางไม่หยุด หวงโฮ่วเองก็ชื่นชมนางอย่างชัดเจน ทั้งชื่นชมและชมชอบถึงขั้นเมตตาถอดปิ่นหงส์ทองคำล้ำค่าจากเกสาประทานให้ เหล่าสตรีบรรดาศักดิ์ บรรดาองค์ชายและท่านชาย ต่างมองมาที่นาง นัยน์ตาเปล่งประกายวาววับ!
เซียงหรงฝืนรักษารอยยิ้มงดงามบนใบหน้า ทว่าในใจได้แต่ตะโกนว่า
แย่แล้ว!
โฮ...!!! นางสมควรเก็บงำความสามารถ วางตัวโง่งม และปล่อยให้ผู้อื่นรุมประนามต่อไปต่างหากถึงจะถูก!
ยามนี้นางเองก็โตมากแล้ว วัยสิบห้าสิบหกขวบปี นับว่าเป็นสตรีที่อยู่ในช่วงอายุทองคำของการแต่งงานออกเรือนชัดๆ
ทว่านางไม่อยากแต่งงานออกเรือน! นางอยาก ‘ถูกกักตัวไว้ในจวนเฉินกั๋วกง’ ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเรื่อยไปตามประสานางต่างหาก!
การแต่งงานออกเรือนมีสามีไม่เห็นจะมีสิ่งใดดีเลยสักนิด
มารดาของนาง เซียงเหลียนจวิ้นจู แม้จะมีสายเลือดราชวงศ์สกุลหลี่ เป็นถึงน้องสาวของจวิ้นหวังเถี่ยเม่าจื่อเพียงหนึ่งเดียวของเทียนจินเรา แม้จะได้แต่งงานกับคนที่รักปักใจและรักนางยิ่ง ทว่าไม่นานนักท่านพ่อก็ยังรับอนุเข้าจวนพร้อมกันถึงสามคนไม่ใช่หรือ ท่านแม่ของนางแม้หน้าชื่นกลับอกตรม สุขภาพทรุดโทรมลงทุกวัน ต่อมาก็ถึงกับคลอดบุตรเสียชีวิต ตลอดชีวิตการแต่งงานของมารดา เบื้องบนเชื่อฟังแม่สามี เบื้องล่างต้องคอยดูแลสตรีคนอื่นๆ ของสามีและบุตรชายบุตรสาวของพวกนาง ต่อให้ไม่เคยปริปากบ่น ท่านแม่ที่ต้องอดทนมากมายถึงเพียงนั้นที่ไหนเลยจะครองเรือนอย่างเป็นสุข
นางไม่ต้องการเป็นเช่นท่านแม่และสตรีอีกหลายต่อหลายคนที่ต้องเผชิญชะตากรรมเช่นนี้...นางไม่ยินยอม!
เดิมทีครั้งนั้นในอดีต ถูกกล่าวหาว่าแปดเปื้อนราคีคาวตั้งแต่ยังเยาว์ ก็อุตส่าห์คิดว่าการมีข่าวเล่าลือเสียหายติดตัวเช่นนั้นจะช่วยให้รอดพ้นจากเรื่องโลกีย์ธุลีแดง...
คาดไม่ถึงว่าต่อให้ข้าอยู่เฉยๆ อยู่นิ่งๆ ในจวนเหมือนคนตาย ผู้อื่นกลับไม่ยอมปล่อยข้า!
เซียงหรงอยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา
เหตุใด...เหตุใดเรื่องราวจึงได้เลยเถิดมาไกลถึงขั้นนี้กันแน่นะ ไม่ใช่ว่านับตั้งแต่คืนนั้นเมื่อราวสิบกว่าปีก่อน นางก็ใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังเป็นอย่างดีมาตลอดมิใช่หรือ
หรือที่แล้วมานางล้วนคิดและตัดสินใจผิดพลาด อดทนใช้ชีวิตขลาดเขลาอย่างไร้ประโยชน์ ซ้ำยังหูตาคับแคบโง่เง่า แต่กลับหลงตัวเอง ละเมอเพ้อพกว่าตนเองเฉลียวฉลาดปราดเปรื่องเพียงเพราะท่านอาจารย์ผู้เฒ่าผู้ทรงภูมิ และท่านป้าสะใภ้ของนาง คอยชื่นชมเช่นนั้น
ถูกแล้ว เรื่องราวชีวิตนางผิดพลาดไป...หากจะนับกันตามตรง ก็คงนับได้ว่าทุกอย่างเริ่มต้นตั้งแต่เมื่อสิบกว่าปีก่อน...ตอนที่นางสูญเสียมารดาที่คอยรักถนอม คอยปกป้องคุ้มภัย...แล้วต่อมาก็โดนจวิ้นหวังจ๋างจื่อเจ้าเล่ห์ร้ายกาจบางคนเล่นเล่ห์!
หลี่จือหลิน!!! กับแค่เงินเพียงห้าอีแปะ ท่านเป็นถึงทายาทผู้สืบทอดของจวิ้นหวัง ตำหนักจวิ้นหวังทิศบูรพาที่ไหนจะขาดแคลนเงินแค่เพียงห้าอีแปะ เหตุใดกระทั่งยามนี้ ท่านก็ยังไม่ยอมละเว้นข้า!
ย้อนเวลา! ไม่ใช่ว่าในนิยายที่เหล่าบัณฑิตตกยากเขียนขายอยู่นอกจวนกั๋วกง มีเรื่องพรรค์นี้อยู่เต็มไปหมดไม่ใช่หรือ ต่อให้กล่าวว่าเรื่องราวเหล่านั้นเป็นเพียงเรื่องเล่าจากจินตนาการของผู้แต่ง ทว่าหากไม่มีไฟที่ไหนเลยจะมีควัน...
ตอนนี้เฉินเซียงหรงสติกระเจิดกระเจิงจนอยากให้เรื่องราวในนิยายเหล่านั้นเกิดขึ้นกับตนเองแล้ว
ข้าอยากย้อนเวลา!
เทพเซียนเจ้าขา ท่านแม่ บรรพบุรุษ พระโพธิสัตว์! ข้าประพฤติตนเป็นเด็กดีมาตลอดไม่ใช่หรือ ตอนนี้ข้าอยากย้อนเวลา!
ถูกแล้ว ถ้าเรื่องย้อนเวลามีอยู่จริง นางจะขอย้อนเวลากลับไปตั้งแต่ตอนนั้นในเมื่อราวสิบกว่าปีก่อน นับตั้งแต่ตอนที่ท่านแม่เจ็บครรภ์คลอดน้องชายสามกลางดึกคืนนั้นเลย!
Pinakabagong kabanata
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 111
ตลอดการเดินทางไปยังหมู่บ้านว่อหลงที่มีซู่ซินรออยู่ หลี่จือหลินซื้อรถม้าคันหนึ่งให้นางนั่งอยู่ด้านใน ส่วนตัวเขาขับรถม้าด้านนอก เขาให้เหตุผลว่าจะทำให้การเดินทางสะดวกขึ้นนั่นก็จริงอยู่นับตั้งแต่มีรถม้า นางก็ไม่เคยต้องนอนบนพื้นหินพื้นหญ้าให้เจ็บหลังปวดเอว หรือคันเนื้อคันตัวเหมือนก่อนหน้านี้หลังจากที่เปิดเผยตัวตนแล้ว หลี่จือหลินปฏิบัติต่อนางอย่างดียิ่ง ไม่ว่านางอยากกินอยากดื่มอะไร เมื่อผ่านเข้าไปในหมู่บ้านหรือเมืองเล็กๆ ก็จะหาซื้อให้นางทุกอย่าง หากเป็นกลางป่ากลางเขา ไม่ว่าจะจับสัตว์ใดได้เขาก็จะแบ่งเนื้อส่วนที่ดีที่สุดให้นาง ปรุงรสด้วยเกลือหรือเครื่องเทศต่างๆ เท่าที่จะหาได้เพื่อให้นางเจริญอาหารยิ่งขึ้น ทั้งยังบ่นพึมพำทุกคืนว่านางผอมลงไม่น้อย ไม่เต็มไม้เต็มมือ...น่าเกลียดที่สุด ปากบอกว่านางผอมเกินไป แต่ใครกันที่คอยจับนางกินทุกคืน!คนเจ้าเล่ห์พรรค์นั้นตั้งใจทำให้นางได้พักผ่อนเต็มที่ในเวลากลางวันเพื่อรับใช้เขาในเวลากลางคืนชัดๆ!แม้จะรู้เช่นนั้น แต่เซียงหรงก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงอ้อมกอดนั้นได้เลยเวลากลางคืนช่างหนาวเหน็บนัก แม้ว่าจะเหนื่อย
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 110
“ตอนที่เจ้ายังเป็นทารก ข้าจำได้ ในตอนนั้นข้าบอกเจ้าว่า ข้าจะคอยปกป้องเจ้าไปชั่วชีวิต...คำพูดประโยคนั้นเป็นทั้งคำสัญญาและคำสาบานแรกในชีวิตข้า” หลี่จือหลินพูดพร้อมกับยิ้มจางๆ “ในเทศกาลหยวนเซียวคืนนั้น ตอนที่ข้าซื้อถังหูลู่ให้เจ้า เจ้าคงไม่รู้หรอกว่ารอยยิ้มที่เจ้ามอบให้ข้ายามนั้นทั้งงดงามอ่อนโยนและหวานล้ำเพียงใด เพราะจดจำภาพนั้นได้ ข้าจึงไม่เคยยอมแพ้ในสงคราม ทุกครั้งที่เพลี้ยงพล้ำ ข้ามักคิดเสมอว่าจะต้องได้กลับมาเจอเจ้าเพื่อทำตามคำสัญญาสาบานและจะต้องปกป้องรอยยิ้มที่บริสุทธิ์งดงามเช่นนั้นเอาไว้ให้ได้ หรงเอ๋อร์ ข้าออกศึกมากมาย แม้กึ่งหนึ่งเพื่อบ้านเมือง แต่อีกกึ่งหนึ่งล้วนเป็นเพราะแผ่นดินเทียนจินคือบ้านของเจ้า เพราะที่แห่งนี้มีคนที่ข้าต้องการปกป้องเอาไว้อย่างเจ้าอยู่ข้างหลัง”เซียงหรงได้แต่จ้องเขาด้วยความงุนงง นางไม่เคยจำเรื่องราวเหล่านี้ได้เลย แต่เขากลับเล่าได้ละเอียดอย่างไม่น่าเชื่อ อีกทั้ง…เรื่องสาเหตุที่เขาออกรบและไม่เคยยอมแพ้จนมีชีวิตรอดกลับมาก็ช่าง…เขายังกล่าวต่อไป “หลายปีผ่านไป ข้าคิดว่าเจ้าอาจลืมข้าไปแล้ว แต่ข้ากลับไม่เคยล
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 109
หลี่จือหลินไม่อยากให้นางตั้งกำแพงในใจอีก ไม่ว่าอย่างไรเขากับนางก็ลงเอยกันไปแล้ว ไม่ว่านางจะยินดีแต่งให้เขาหรือไม่ นางก็หนีไปไหนไม่ได้อีกแล้วอยู่ดี…ทว่าเขาเองก็ยังอยากให้นางแต่งให้เขาด้วยความยินดี ไม่ใช่ด้วยความไม่เต็มใจเช่นนั้นเขาค่อยๆ ปัดปอยผมที่ล้อมกรอบหน้านางออก บีบนวดเนื้อตัวที่ปวดเมื่อยจากการร่วมรักเมื่อคืนพลางพูดเบาๆ เมื่อรำลึกถึงความทรงจำเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงยืนยันที่จะแต่งงานกับเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะอยากหนีข้าไปให้ไกลแค่ไหนก็ตาม” หลี่จือหลินเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความหนักแน่น ดวงตาคู่คมมองลึกเข้าไปในดวงตาของเซียงหรงที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลง“จะยังมีอะไรได้ นอกจากความดื้อด้านอยากเอาชนะคะคานของท่าน” นางตอบเสียงแข็ง ลุกขึ้นนั่งหันหน้าหนีราวกับไม่อยากรับฟังคำใดจากเขาอีกแต่หลี่จือหลินไม่ได้โกรธ เขายิ้มบางๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งเคียงข้างนาง แววตาอ่อนโยนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด“ไม่รู้เจ้ายังจำถังหูลู่ในเทศกาลหยวนเซียวได้หรือไม่”เซียงหรงขมวดคิ้วทั
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 108
“หรงเอ๋อร์…ชายหญิงร่วมเตียง จะเป็นอันใดกันได้ นอกจากสามีภรรยา” เขาพูดเสียงนุ่ม “อีกอย่าง เจ้าคิดว่าหากเฉินกั๋วกงได้ทราบ เขาจะไม่บังคับให้เจ้าแต่งงานจริงหรือ ต่อให้เป็นคุณชายใหญ่จวนเจ้าที่เจ้าคิดว่าจะเข้าข้างเจ้าแน่ๆ หากเป็นเรื่องนี้...เชื่อเถิดว่าเขาเองก็จะต้องเกลี้ยกล่อมให้เจ้ายอมแต่งให้ข้าเช่นกัน”คนฟังหน้าซีดเผือดลงทุกขณะ ยิ่งเมื่อเอ่ยถึงว่าเขาจะบอกบิดาและพี่ชายนางเกี่ยวกับเรื่องนี้ เซียงหรงก็ยิ่งรู้สึกราวกับถูกหลอกขึ้นมาทันทีไม่หรอก...ไม่ได้รู้สึก...นางถูกหลอกจริงๆ นั่นล่ะ!ใบหน้าหวานล้ำเผือดซีด ความเจ็บปวดตรงกึ่งกลางกายราวกับจะส่งเสียงหัวเราะเย้ยหยันความโง่เขลาของนางนางวิ่งวนอ้อมไปทั่ว แต่สุดท้ายแล้วก็กลับตกอยู่ในเงื้อมมือของเขาเช่นเดิมราวกับตัวตลก ราวกับสัตว์ที่ติดในกรง ต่อให้นางจะวิ่งไปข้างหน้าเช่นไร ก็มีเพียงกับดักที่รออยู่เท่านั้น“หากเจอท่านกั๋วกงแล้ว ข้าจะรีบปรึกษาว่าเราจะเร่งแต่งงานกันให้เร็วที่สุด ยังต้องหาฤกษ์ยาม ต้องดูก่อนว่าท่านพ่อตาต้องการสิ่งใดเป็นพิเศษ อ้อ
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 107
ยามรุ่งอรุณแรกของวันใหม่ แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องลอดเข้ามาผ่านปากถ้ำ เสียงนกร้องแว่วดังจากบนยอดไม้ ช่วยเสริมให้บรรยากาศดูเงียบสงบ แต่ภายในถ้ำเล็กๆ นั้นกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ปะทุอยู่ในใจคนทั้งสองเฉินเซียงหรงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมความเจ็บปวดที่แล่นแปลบไปทั้งร่างเพียงนางขยับตัวเล็กน้อย ความเจ็บและเมื่อยล้าเนื้อตัว รวมถึงความปวดร้าวจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทำให้นางข่มความเจ็บใจเอาไว้แทบไม่ไหว น้ำตาพลันเอ่อคลอเบ้าอีกครั้งหลี่จือหลินที่นอนตะแคงร่างหันหน้าเข้าหานางกลับอยู่อย่างเงียบๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่มักประดับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับดูซีดเซียวและเต็มไปด้วยความสำนึกผิด แววตาของเขาดูหม่นแสงราวกับแบกรับทุกความผิดบาปบนโลกนี้ไว้ "เจ้าเจ็บมากหรือไม่?" เสียงของเขาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเซียงหรงเบือนหน้าหนี ไม่อยากมองหน้าเขาอีกแม้แต่น้อยนางกัดริมฝีปากแน่น พยายามลุกขึ้นด้วยตนเอง แต่เพียงแค่ขยับตัวเพียงนิด กลางกายที่ยังคงทั้งบวมทั้งแดงก็ส่งความเจ็บปวดจนต้องทรุดฮวบลงไปอีกครั้งหลี่จือหลินรีบประคองนางไว้ เขากุมมือนางเบาๆ แต่เซียงหรงกลับสะบั
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 106
หลี่จือหลินนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาฉายแววความเจ็บปวดและสับสน ก่อนที่เขาจะถอนหายใจยาว ปล่อยนางให้เป็นอิสระ รู้สึกได้ถึงความชื้นแฉะที่อก…พอเดาได้ว่ารอยกระบี่ฟันซึ่งได้จากการร่วมต่อสู้กับกลุ่มนักฆ่าที่หานชิงเยว่ส่งมาสังหาร ‘ตงหลิน’ องครักษ์ที่เขาวางตัวให้คอยติดตามคุ้มกัน เฉินเซียงหรงในที่แจ้ง ปริแยกเพราะแรงผลักของนางเมื่อครู่“เจ้าไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เฉินเซียงหรง” เสียงของเขาอ่อนลงเล็กน้อย “สำหรับข้า สัมพันธ์ระหว่างเราจะไม่ใช่และไม่มีทางเป็นสิ่งที่ทำเพื่อตัดความสัมพันธ์ แต่เป็นสิ่งที่ข้าหวังจะทำเพื่อให้เราสองคนผูกพันกันตลอดไป”เซียงหรงบอกอย่างปลดปลง “ท่านต่างหากที่ไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เรื่องนั้นก็ช่างเถอะ สำหรับข้า ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน หากท่านเพียงอยากได้ร่างกาย ท่านก็เอามันไปเถิด”ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน...อย่างนั้นหรือ?เพียงเพื่อหลีกเลี่ยงเขา ต่อให้ต้องพลีกายให้ชายอื่น นางก็ไม่สนใจแม้จะต้องขึ้นเตียงกับเขา นางก็ยังดื้อด้านไม่ยอมแต่ง!หลี่จือหลินมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาเจ็บ
Maaari mong magustuhan
ทะลุมิติมาเป็นเศรษฐีนีในยุคโบราณ
ต้าซินซิน13.6K viewsเคียงพยัคฆ์บุพเพรักข้ามภพ
ต้าซ้อ13.7K viewsมนตรารักท่านอ๋องขี้หึง (หึงโหด คลั่งรัก)
ชาไทยเย็น16.6K viewsหวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ
Tuk Kung38.8K viewsอุ้มท้องหนีราชันย์ปีศาจ
บ้านเขมปัณณ์3.1K viewsหวนคืนครานี้มิอาจปล่อยนาง
ไฉ่เลี่ยงหรง725 viewsภรรยาเก่าท่านแม่ทัพ
ปลายฝนต้นหนาว11.3K viewsบุปผาไร้ใจแห่งตำหนักทิศประจิม
อาหลานเร่อ2.3K views
