บทที่ 106

หลี่จือหลินนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาฉายแววความเจ็บปวดและสับสน ก่อนที่เขาจะถอนหายใจยาว ปล่อยนางให้เป็นอิสระ รู้สึกได้ถึงความชื้นแฉะที่อก…พอเดาได้ว่ารอยกระบี่ฟันซึ่งได้จากการร่วมต่อสู้กับกลุ่มนักฆ่าที่หานชิงเยว่ส่งมาสังหาร ‘ตงหลิน’ องครักษ์ที่เขาวางตัวให้คอยติดตามคุ้มกัน เฉินเซียงหรงในที่แจ้ง ปริแยกเพราะแรงผลักของนางเมื่อครู่

“เจ้าไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เฉินเซียงหรง” เสียงของเขาอ่อนลงเล็กน้อย “สำหรับข้า สัมพันธ์ระหว่างเราจะไม่ใช่และไม่มีทางเป็นสิ่งที่ทำเพื่อตัดความสัมพันธ์ แต่เป็นสิ่งที่ข้าหวังจะทำเพื่อให้เราสองคนผูกพันกันตลอดไป”

เซียงหรงบอกอย่างปลดปลง “ท่านต่างหากที่ไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เรื่องนั้นก็ช่างเถอะ สำหรับข้า ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน หากท่านเพียงอยากได้ร่างกาย ท่านก็เอามันไปเถิด”

ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน...อย่างนั้นหรือ?

เพียงเพื่อหลีกเลี่ยงเขา ต่อให้ต้องพลีกายให้ชายอื่น นางก็ไม่สนใจ

แม้จะต้องขึ้นเตียงกับเขา นางก็ยังดื้อด้านไม่ยอมแต่ง!

หลี่จือหลินมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาเจ็บปวด ก่อนโทสะจะลุกท่วมราวกับเพลิงกัลป์

“เฉินเซียงหรง ในเมื่อเจ้าอยากพลีกายให้ข้านัก ได้! เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะทำให้เจ้าสมหวังเอง!”

น้ำเสียงดุเข้มทำเอาเซียงหรงสั่นสะท้านไปทั้งตัว

นี่ไม่ใช่พี่ชายจวิ้นหวังจ๋างจื่อที่นางรู้จัก!

หลี่จือหลินรวบร่างนางเข้าหาและกดลงกับพื้นอีกครั้งอย่างรวดเร็ว ไม่ทันที่นางจะได้พูดอะไร บุรุษที่ค้ำอยู่เหนือร่างนางก็กดริมฝีปากลงมาปิดปากนางไว้เสียก่อน

ปะ ปาก…ปาก…!!!

เซียงหรงตกใจจนลืมหายใจ

จริงอยู่ ที่เป็นนางเอง ที่พูดว่าจะยอมมอบกายให้เขา

ตะ แต่ว่า กะทันหันเช่นนี้ นาง…

“อืออ อื้อ!”

คำว่า ‘ปล่อยข้า’ กลายเป็นเพียงเสียงอู้อี้เสียงหนึ่งเท่านั้น

เซียงหรงเลื่อนมือขึ้นดันแผงอกหลี่จือหลินอย่างกล้าๆ กลัวๆ การเดินทางร่วมกันตลอดหลายวันที่ผ่านมาทำให้นางสังเกตเห็นว่าคนผู้นี้ได้รับบาดเจ็บที่หน้าอก เขาได้บาดแผลใหญ่ถึงเพียงนั้น แต่กลับใส่ยาพันผ้าเอาไว้อย่างง่ายๆ แม้แผลจะเริ่มสมานดีแล้ว แต่เมื่อครู่นางพลั้งมือผลักอกเขา รุนแรงไม่น้อย หากนางทำแบบเดิมซ้ำแล้วแผลเกิดปริแยกใหญ่โต เลือดไหลไม่หยุด เขาจะทนไหวหรือ!

ในตอนที่เซียงหรงกำลังคิดว้าวุ่นอยู่นั้น มือหยาบใหญ่ผิดกับมือของพี่ชายใหญ่และน้องเล็กก็สอดเข้ามาแตะต้องเนื้อตัวนางอย่างไม่เกรงใจ

เซียงหรงบิดกายหลบสัมผัสร้อนๆ โดยสัญชาตญาณ คาดไม่ถึงว่าการกระทำนั้น จะทำให้สาบเสื้อคลายออกอย่างรวดเร็ว เพียงครู่เดียวก็สัมผัสได้ถึงผิวกายที่บดเบียดเสียดสีแนบชิด