ตอนที่ 6 ปีนขึ้นเตียงคนไข้ NC30++แสงไฟสีขาวสลัวและกลิ่นยาฉุนกึกเป็นสิ่งแรกที่เขาสัมผัสได้ เมื่อลืมตาขึ้น ภาพแรกที่เห็นคือใบหน้าของขวัญตรีที่ฟุบหลับอยู่ข้างเตียง มือเรียวเล็กของเธอกุมมือของเขาไว้แน่น น้ำตาที่แห้งกรังติดอยู่บนแก้มเป็นหลักฐานว่าเธอเฝ้าอยู่ไม่ห่างตลอดเวลาเขาพยายามขยับตัวเล็กน้อย เสียงเตียงดังเอี๊ยดเบาๆ ทำให้ขวัญตรีสะดุ้งตื่น เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาที่บวมช้ำแต่เต็มไปด้วยความโล่งใจ เมื่อเห็นว่าเขาลืมตาแล้ว เธอก็ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา“พี่แสน ฟื้นแล้ว” เสียงของเธอแหบพร่าด้วยความดีใจ เธอรีบกดปุ่มเรียกพยาบาลทันทีแสนเหนือพยายามจะพูด แต่ลำคอกลับแห้งผาก ขวัญตรีรีบรินน้ำใส่แก้วแล้วยื่นให้เขาอย่างอ่อนโยน เขาดื่มน้ำช้าๆ ก่อนจะมองไปที่เธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม“ขวัญ… ขวัญไม่เป็นไรใช่ไหม” เขาถามเสียงแหบพร่าขวัญตรีพยักหน้า “ขวัญไม่เป็นไรค่ะ… แต่พี่…” เธอพูดไม่ออก น้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง“พี่ไม่เป็นไร” แสนเหนือพยายามยิ้ม “ตรงที่โดนยิงไม่โดนจุดสำค พยาบาลเข้ามาตรวจอาการของแสนเหนือ และแจ้งว่าอาการของเขาพ้นขีดอันตรายแล้ว สามารถพักฟื้นที่โรงพยาบาลอีกสักพักก็กลับบ้านได้หลังจากพยาบ
ตอนที่ 5 แก ไม่ได้ปัญญาอ่อนจริง ๆ ด้วย“เธอคงรู้หมดแล้วสินะ” น้ำเสียงของทรงภพไม่ได้เกรี้ยวกราด แต่กลับเย็นยะเยือกจนขวัญตรีรู้สึกหนาวสะท้านไปถึงไขสันหลัง มือที่จับแขนเธอไว้แน่นราวกับกรงเหล็กที่ไม่มีทางหลุดพ้น ดวงตาคมกริบของเขาทอประกายอำมหิตที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ความรู้สึกเหมือนถูกจับได้คาหนังคาเขาถาโถมเข้ามาจนเธอแทบยืนไม่อยู่ขวัญตรีพยายามรวบรวมสติที่กระจัดกระจาย เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา แววตาที่เคยฉายแววไร้เดียงสาบัดนี้เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น แต่เธอก็พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่แสดงออกถึงความกลัวนั้น“อาภพพูดอะไรคะ ขวัญไม่เข้าใจ” เธอตอบเสียงเบา พยายามทำให้น้ำเสียงเป็นปกติที่สุด แต่ความสั่นเครือเล็กน้อยก็ยังเล็ดลอดออกมาทรงภพยิ้มมุมปาก รอยยิ้มที่ไม่ได้ส่งไปถึงดวงตา “อย่ามาเล่นละครกับอาเลยขวัญ ลิ้นชักนั่น…มันไม่ได้ปิดสนิทเหมือนเดิม” เขากระตุกยิ้มอีกครั้ง “และอาเองก็เพิ่งกลับมาถึงบ้านได้ไม่นานนี้เอง”คำพูดของเขาเหมือนคมมีดที่กรีดแทงลงมากลางใจ ขวัญตรีรู้ทันทีว่าเธอพลาดท่าแล้ว เขากลับมาเร็วกว่าที่คาดไว้ และคงจับตาดูเธออยู่ตลอดเวลา“ขวัญ…ขวัญแค่…” เธอพยายามจะแก้ตัว แต่คำพูดก็ติดอยู่ที่ลำคอ เ
ตอนที่ 4 อยู่ห่างๆ อาภพเอาไว้แสนเหนือซบใบหน้าลงบนแผ่นอกอุ่นนุ่มของขวัญตรี มือแกร่งยังคงโอบเอวเธอไว้แน่นราวกับต้องการยึดเหนี่ยวทุกสิ่งในโลกนี้ไว้กับตัว ปลายนิ้วเรียวยาวของเขาลูบไล้กลุ่มผมของเธออย่างอ่อนโยน สัมผัสที่ปลอบโยนในยามที่ลมหายใจของเธอพร่าจางลง คอหอยของเธอขยับขึ้นลงเป็นจังหวะเชื่องช้า เสียงของเขาดังขึ้นพร้อมกับสายตาที่เหม่อมองออกไปยังบานหน้าต่างที่เปิดค้างไว้ ปล่อยให้สายลมยามบ่ายพัดโชยเข้ามาในห้องอย่างแผ่วเบา“ฟังพี่นะ…อยู่ห่างๆ อาภพเอาไว้” เสียงของเขาไม่ได้หนักแน่นเฉกเช่นที่เคยเป็น กลับกัน มันนิ่งขรึมและแฝงไว้ด้วยความกังวลจนเธอต้องเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาของเขาประสานกับดวงตาของเธอ ก่อนที่เขาจะเอ่ยถ้อยคำออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำขวัญตรีขมวดคิ้วมุ่น ความสงสัยฉายชัดในแววตา “ทำไมล่ะคะ”“เพราะพี่ไม่เชื่อว่าเขาจะหวังดีกับพี่…เขาอาจจะเป็นผู้อยู่เบื้องหลังอุบัติเหตุครั้งนั้น” แสนเหนือหยุดไปชั่วครู่ เหมือนกำลังเรียบเรียงความคิดและคำพูด “เขาอ้างกับคนอื่นว่าคอยดูแลพี่ที่ ‘ไม่สมประกอบ’ แต่จริงๆ แล้วเขาหวังผลประโยชน์”ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะ ขวัญตรีนิ่งงันไป ก่อนจะค่อยๆ ผละออกจากอ้อมแขนของเขา
ตอนที่ 3 ลงโทษด้วย.... NC30++เช้าวันถัดมา กลิ่นอาหารหอม ฟุ้งจากครัวลอยออกมาปะทะจมูก ขวัญตรีสวมเสื้อยืดตัวหลวม ๆ เดินลงจากชั้นบนอย่างเงียบ ๆ แววตาเธอยังเต็มไปด้วยความสับสน หลังจากคืนวาบหวามอันแสนเร่าร้อนและความจริงที่ได้รับรู้ที่โต๊ะอาหาร…ชายวัยกลางคนรูปร่างดี ใส่เสื้อเชิ้ตเรียบร้อยนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขาหันมาแย้มยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เธอ ก่อนจะพูดเสียงนุ่ม“ตื่นแล้วเหรอหนูขวัญ มาทานข้าวพร้อมกันสิ ตาแสนกำลังรอหนูอยู่” เขาหัวเราะเบา ๆ อย่างคนพูดเล่น แต่ในแววตา ขวัญตรีจับได้ว่าไม่ได้ล้อเล่นนัก“อาภพ..ผมหิวข้าว...เมียผมอยู่ไหนน้า~”เสียงที่เคยกร้าวเมื่อคืนหายไปจนหมด เหลือแต่ท่าทางปัญญาอ่อนที่เขาต้องแสดงต่อหน้าอาขวัญมองเขาแวบหนึ่งแล้วนั่งลงใกล้ ๆ เขา เธอต้องเล่นตามเกม เพราะตอนนี้เธอคือคนเดียวที่รู้ ว่าเขาแค่แกล้งโง่ เพื่อปิดบังอะไรบางอย่าง ทรงภพยิ้มพลางจ้องมองเรือนร่างเธอที่อยู่ในเสื้อยืดตัวหลวม แต่ขนาดหน้าอกชัดเจนเป็นรูปทรง“เมื่อคืนเป็นยังไงบ้าง”คำถามของอาทำให้เธอสะอึกเล็กน้อย ก่อนจะวางช้อนลงเบา ๆ“คือ…หลับสบายดีค่ะ”แสนเหนือในบทบาทไม่สมประกอบทำเพียงมองจานข้าว แล้วหัวเราะคิกคัก“ข้าวๆๆ
ตอนที่ 2 ของผัวเข้าไปในตัวเมียแล้วเสียงหอบหายใจของขวัญตรีสั่นระรัว ร่างบางแน่นิ่งอยู่ใต้ร่างสูงใหญ่ของแสนเหนือที่ยังกดเธอแนบเตียงอย่างไม่ให้หนี แทบจะไม่มีเวลาให้คิด ทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนไปไวขนาดนี้ จากที่เมื่อครู่ยังดูไม่สมประกอบ พูดจาเหมือนเด็กแต่ตอนนี้เขาดูดุดันราวมัจจุราช“อึ่ก…!”ขวัญสะดุ้งเฮือก ร่างทั้งร่างกระตุกเมื่อปลายแข็งขึงร้อนจัดของเขาทิ่มพรวดเข้ามาภายในช่องทางแคบชื้นของเธออย่างจัง“แน่นฉิบหาย…ซี้ดด” แสนเหนือคำรามเสียงพร่า กัดฟันแน่น มือข้างหนึ่งบีบสะโพกเธออย่างหยาบกระด้าง ขณะที่เขายังคงฝังแก่นกายลึกเข้าไปเรื่อย ๆ ทีละนิด ทีละนิด จนมิดลำ“อ๊ะ…! พี่แสน…! อื้อออ…!”เสียงครางของขวัญตรีหลุดลอดออกมาพร้อมน้ำตา ร่างบางเกร็งแน่นอย่างไม่อาจต้านทาน ลำร้อนท่อนใหญ่และความร้อนแรงที่เข้ามาอย่างไม่มีการเตรียมตัว“หึ… ของผัวเข้าไปในตัวเมียแล้ว”เขากระซิบเสียงต่ำตรงข้างหู กัดติ่งหูเธอเบา ๆ ก่อนจะกระแทกลำแข็งขึงเข้าไปอีกที คราวนี้สุดลึก จนเธอกรีดร้องด้วยความจุกและเสียววูบแสนเหนือไม่รอให้ร่างเล็กได้ปรับสภาพ เขาขยับเอวตอกกระแทกทันที ขวัญตรีใบหน้าบิดเบี้ยว ร่องของเธอตรึงแน่นไปหมดมันทั้งจุก
ตอนที่ 1 ราแต่งงานกันแล้วนะ พี่ขอนะคนดีเสียงล้อรถบัสเบรกเสียงดังตรงขอบถนนลูกรังที่เต็มไปด้วยฝุ่น ขวัญตรี หรือ ขวัญสะพายกระเป๋าผ้าใบใหญ่ลงจากรถอย่างเหนื่อยล้า เสื้อยืดตัวบางเริ่มแนบผิวจากเหงื่อที่ไหลซึมช้า ๆ ทั่วแผ่นหลังแดดบ่ายในต่างจังหวัดร้อนจนแทบหายใจไม่ออก แต่ในใจของขวัญกลับรู้สึกหนาวเย็นอย่างประหลาด เธอไม่ได้กลับบ้านที่นี่มานานหลายปีแล้ว นับตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ แล้วก็หางานทำได้ดี จนไม่คิดจะกลับมาอีกเลยถ้าไม่ใช่เพราะแม่ โทรมาบอกว่าไม่สบาย“แม่บอกแค่ป่วยนิดหน่อยเองนี่…” ขวัญพึมพำกับตัวเอง มือถือของเธอแบตหมดตั้งแต่ครึ่งทางแล้ว เธอจึงไม่มีโอกาสติดต่อใครได้อีกเลยเมื่อเดินไปถึงหน้าบ้านไม้สองชั้นหลังคาทรงจั่วที่คุ้นตา เสียงประตูไม้เปิดออกพร้อมร่างของหญิงวัยกลางคนที่ยืนยิ้มรออยู่ รอยยิ้มนั้นดูอบอุ่นแต่สายตาแปลกประหลาดเกินกว่าความคิดถึง“ขวัญ! ลูกแม่! กลับมาแล้วจริง ๆ ด้วย”ขวัญโดนโอบกอดจนจมหายเข้าอกแม่ ก่อนที่แม่จะจับแขนเธอแน่นและพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นอย่างผิดสังเกต“ลูกแม่โตแล้วนะลูก…แม่มีข่าวดีจะบอก! แม่จัดงานแต่งให้ลูกแล้วนะ!!”“...หา” ขวัญเบิกตากว้างเหมือนถูกฟ