ตอนที่ 36 เบื้องหลังความเงียบ

[ลิลิน]

คฤหาสน์อคินธรักษ์ยามดึกเงียบจนฉันได้ยินเสียงรองเท้าส้นเตี้ยของตัวเองดังชัดทุกก้าว

เสียง ตึก…ตึก…ตึก… สอดประสานกับเสียงนาฬิกาโบราณตรงโถงกลางที่ดัง ตึ๊ก…ตัก…ตึ๊ก…ตัก…

แสงไฟวอร์มไวท์ตามแนวผนังหลุบต่ำลงราวกับบอกให้ทุกชีวิตในบ้านเข้านอน ยกเว้นใครบางคน

ฉันกอดแฟ้มเอกสารแนบอก ตั้งใจเอามาวางหน้าห้องทำงานแล้วกะจะเผ่นให้เร็วที่สุดเพราะมันดึกจนหนังตาล่างไปชนหนังตาบนแล้ว แต่ก่อนจะเคาะประตู ฉันก็เห็นแสงไฟสลัวลอดออกมาจากประตูบานสูงที่แง้มไว้นิดเดียว

บอสยังไม่นอน...

มือฉันค้างบนอากาศชั่ววินาที ก่อนจะค่อย ๆ ขยับเข้าใกล้ พอให้มองผ่านช่องว่างเล็ก ๆ ได้โดยไม่ส่งเสียงอะไรเพิ่มเข้าไปในความเงียบ

บอสคิรินนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวประจำ ไม่ได้ก้มอ่านเอกสาร ไม่ได้พิมพ์งาน ไม่ได้โทรศัพท์สั่งใครด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกเหมือนทุกวัน เขากำลังเอนตัวเล็กน้อย ศอกข้างหนึ่งเท้าพนักเก้าอี้ อีกมือประคองกรอบรูปไม้ขนาดพอดีมือไว้ตรงอก

ฉันเห็นในกรอบนั้นมีรูปผู้ชายกับผู้หญิงวัยดูแล้วน่าจะสี่สิบกว่า ๆ ยิ้มละมุนให้กล้อง มีเด็กผู้ชายตัวเล็กยืนคั่นกลาง แก้มใส ตากลม รอยยิ้มนั้นคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก

เด็กชายในภาพนั้นคือคิริน ตอน