ตอนที่ 22 ในที่สุดก็เจอเสียที 2

ห้องด้านข้างยามนี้ก็มีสตรีสะลึมสะลือเช่นกัน

ครั้นได้สติแต่ยังไม่ลืมตา เพียงพลิกนอนตะแคงให้สบายตัวพลางนึกว่าตนเองหลับไปตอนไหน

ในที่สุดไป๋เล่อชิงก็จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่านางกำลังพูดคุยกับฮุยฮุยแล้วก็กล่อมมันหลับ แต่เป็นนางเองที่พล็อยหลับไปด้วย สงสัยวิ่งไล่กันจนเหนื่อย

หญิงสาวพลันขมวดคิ้วนิ่วหน้าเมื่อสัมผัสได้ถึงเตียงนอนนุ่มๆ ของตัวเอง

มิใช่ผืนหญ้าตรงรั้วรึ?

นางย้ายตัวเองมานอนที่นี่ได้อย่างไร?

สุดท้ายก็ต้องตกใจเมื่อลืมตาแล้วเห็นตัวเองที่ไม่ได้ใส่ชุดเดิม

เสื้อผ้าชุดใหม่กับเนื้อตัวที่สะอาดสะอ้านนี้...

เมื่อเหลือบตาขึ้นไป๋เล่อชิงก็ต้องสูดลมหายใจเฮือก ตื่นตะลึงสุดขีด

เพราะเห็นบุรุษคุ้นตานั่งอยู่ริมเตียงตรงหน้า

อู๋หมิง!

หญิงสาวเบิกตาโต สมองอื้ออึง ได้ยินเสียงทักทายอันทุ้มต่ำที่ห่างเหินมานานดังขึ้นใกล้ใบหน้า

“เจ้าตื่นแล้วหรือ?”

ไป๋เล่อชิงกะพริบตา สีหน้าเหลอหลา ทำตัวไม่ถูก

เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

มาทำไม?

มาหานางหรือ?

ไม่! ไม่ใช่หรอก!

หญิงสาวคิดสงสัยอย่างสับสน ในใจรู้สึกว้าวุ่นที่สุด แต่ภายนอกยังนอนนิ่งเป็นหิน ไม่ขยับแม้แต่น้อย

อู๋หมิงเห็นนางไร้ปฏิกิริยาเหมือนคนเลื่อนลอย