6

EP6 - รักหรรษา ของนายมาเฟีย (หรรษา)

"แล้วนาย..."

"มึงกลับไปก่อน ไปเอาเสื้อผ้ามาให้กูด้วย กูจะรอดูอาการหรรษาอยู่ที่นี่"ไคล์เอ่ย

"ครับนาย"

หรรษาเข้าห้องผ่าตัดนานนับชั่วโมง ก่อนถูกพาตัวไปยังห้องพักฟื้น ไคล์เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะนั่งลงเฝ้าเธออยู่ที่นั่นนานกว่าสองชั่วโมง จะว่าไปเพราะเธออยู่ในที่ของเขา เลยเจอกับอันตรายเข้า

"ไคล์..."

"เป็นยังไงบ้าง"

มาเฟียหนุ่มรีบลุกขึ้นไปยืนข้างเตียงของหญิงสาวในทันที เธอมองเขาด้วยใบหน้าที่ซีดผาก มาเฟียหนุ่มเองก็ยืนมองเธอนิ่งๆ

"ถ้าทิ้งฉันไว้ที่นั่น นายกลับไปช่วยฉันทำไม นายน่าจะปล่อยให้ฉันตายที่นั่น.."หรรษาเอ่ย

"..........."

"ลูกน้องนายบอกว่านายกลับไป แต่เลือกจะทิ้งฉันไว้แล้วออกไปเลย ใจร้ายจังนะ..ฉันรอนายตั้งครึ่งวัน" หรรษาเอ่ย

"เธอไปหาฉันทำไม"

"ฉันก็ไปทุกวันนี่ ส่งข้อความบอกนายแล้วว่าเอามื้อกลางวันไปให้.."

"ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องเจ็บตัวเพราะเรื่องของฉัน" ไคล์เอ่ย

"นายกลับไปเถอะ...ฉันอยู่ได้..."

"เธอเจ็บเพราะฉัน ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ"

"ไม่เป็นไร วันนี้นายก็ทิ้งฉัน ตอนนี้จะทิ้งอีก ฉันไม่ว่าหรอก.."

พูดจบหรรษาก็หลับตาลงราวกับกำลังนอนหลับ เธอลุ้นทุกนาทีว่าไคล์จะเดินออกจากห้องมั้ย แต่แล้วนาทีที่เฝ้ารอก็เกิดขึ้น เสียงประตูเปิดออกก่อนเสียงฝีเท้าจะดังขึ้นแล้วหายออกไปพร้อมเสียงปิดประตู

หรรษาลืมตาขึ้น ก่อนมองไปรอบๆ ปรากฏว่าไคล์ไม่อยู่ นี่เขาไปจริงๆตามที่เธอพูดซินะ ไม่คิดจะหน้าด้านอยู่บ้างหรือไง

"ทิ้งจริงๆด้วย เฮ้อออ ยัยหรรษา ปากพาจนอีกแล้ว ทีนี้ทำไง นอนคนเดียวได้หรือไง"

หรรษาเอ่ยบ่นก่อนมองไปรอบๆห้องห้อง เธอกลัวการนอนโรงพยาบาลคนเดียวที่สุด ไม่ชอบการอยู่คนเดียวเพราะมันน่ากลัว ตอนที่ป่วยหนักครั้งก่อน พาเพลินผู้เป็นแม่มานอนเฝ้าเธอทุกวัน แต่ตอนนี้หากบอกที่บ้านว่าอยู่โรงพยาบาลเพราะถูกยิง ทั้งพ่ออย่างดินแดน และพี่ชายอย่างกะตัญ ต้องอาละวาดใส่ไคล์จนประเทสแยกแน่ๆถ้ารู้ว่าเพราะเขาเธอถึงถูกยิง

"โอยยย แผลก็เจ็บ กลัวก็กลัว"

หรรษานอนมองรอบๆสักพัก เธอตัดสินใจค่อยๆลุกขึ้นทั้งที่แขนยังเจ็บมาก แล้วค่อนๆลากเสาร์น้ำเกลือพร้อมหยิบผ้าห่มไปนั่งที่โซฟาที่อยู่ติดผนังห้องพัก เธอรู้สึกว่าการอยู่ตรงกลางห้องมันโล่งๆ น่ากลัวแปลกๆ เลยคิดว่าอยู่บนโซฟาน่าจะน่ากลัวน้อยลงหน่อย

หรรษานั่งลงบนโซฟาก่อนค่อยๆเอนตัวลงนอนขดเป็นลูกแมแล้วห่มผ้า แม้เธอจะเป็นผู้หญิงที่ร่าเริงสดใสมากแค่ไหน แต่สำหรับเรื่องการอยู่คนเดียวแบบนี้ ถือเป็นเรื่องนากลัวสำหรับเธอ เธอคือผู้หญิงสายสังคม มีโลกส่วนตัวที่อยู่คนเดียวได้เฉพาะที่บ้านปีกซ้ายเท่านั้น แม่แต่คอนโด เธอยังไม่ค่อยยอมอยู่ยาวๆนานโดยไม่กลับบ้าน

"ใจร้ายชะมัดเลย" หรรษานอนบ่นคนเดียวจนกระทั่งได้ยินเสียงบางอย่าง

ชายหนุ่มเดินกลับเข้าห้องมา เขาไม่ได้ทิ้งเธอไปไหน เพียงแต่เดินออกไปซื้อกาแฟเท่านั้น สายตาคู่คมมองร่างเล้กของคนป่วยเจ้าของห้องนอนขดตัวเป็นลูกแมวอยู่บนโซฟา

"มานอนทำไมตรงนี้?"ไคล์เอ่ย

"นายยังไม่ไปเหรอ"

"ยัง"

"ฉันเห็นนายออกไป นึกว่ากลับไปแล้ว.."

"เปล่า แค่ออกไปซื้อกาแฟ"

หรรษามองร่างแกร่งที่ยืนถือแก้วกาแฟเย็นยี่ห้อดังด้วยใบหน้าเรียบนิ่งก็ถึงบางอ้อ เธอคิดไปเอง สรุปเขาแค่ไปซื้อกาแฟ ไม่ได้ทิ้งเธอไป และยังหน้าด้านเฝ้าเธอต่อทั้งที่เธอไล่แล้ว

"แล้วทำไมมานอนตรงนี้"ไคล์เอ่ย

"ฉัน..ไม่ชอบอยู่คนเดียวในห้องกว้างๆ..."

"แพนิคเหรอ??"

"ก็คงแบบนั้น"

"ลุกขึ้นไปนอนบนเตียงไป ฉันจะนั่งเป็นเพื่อนอยู่ที่นี่ไม่กลับ"

สรุปไคล์อยู่เฝ้าหรรษาจริงๆ กระทั่งช่วงค่ำ เธอนอนมองไคล์ที่กดมือถือด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เธอพิจรณาไปหน้าหล่อคมคายของเขา ไคล์น่าจะอายุเท่าๆกับเธอ หนุ่มขนาดนี้ไม่มีแฟน แต่เลือกจะมีคู่นอนเยอะแยะไปหมด เพราะที่ผ่านมาตั้งแต่เจอเขาวันแรกตอนทำการค้ากัน เขาก็มีหญิงสาวมาเกาะชวนไปนอนด้วยแล้ว และไม่เคยเห็นแฟนของเขาเลยสักครั้ง

"นายมีแฟนมั้ยไคล์"หรรษาเอ่ยถามทั้งที่นอนตะแคงข้างมองเขานิ่งๆ

"ไม่มี"

"แปลกดีนะ"

"แปลกตรงไหน?"ไคล์เอ่ย

"นายทั้งหล่อ ทั้งรวย ทำไมไม่มีแฟน"หรรษาเอ่ย

"ไม่รัก ก็เลยไม่คบเป็นแฟนแค่นั้น"ไคล์เอ่ยทั้งที่ตายังมองแต่จอโทรศัพท์

"ไม่มีคนไหนถูกใจให้นายรักเลยเหรอ"

"ฉันไม่เชื่อเรื่องความรัก ความรักคือความสกปรกของคำนิยามที่มนุษย์สร้างขึ้นมาให้มันดูดีเท่านั้น"ไคล์เอ่ยทำเอาหรรษาตกใจไม่น้อย

"ทำไมละ นายจะบอกว่านายไม่เคยมีความรักหรือไง"

"ไม่"

"ลองรักฉันมั้ยละ ฉันน่ารักนะ"หรรษาเอ่ย

"นี่เธอกำลังเสนอตัวเองให้ฉันอยู่หรือเปล่า?"ไคล์เอ่ยพรางละสายตาจากหน้าจอ

"แค่อยากให้นายลองสัมผัสความรักไง ความรักไม่ได้น่ากลัวเสมอไปสักหน่อย"

"สำหรับฉัน มันไม่ได้น่ากลัว มันน่าขยะแขยง"

"ใจแข็งจัง"หรรษาเอ่ย

"เธอก็เหมือนกัน อย่ามารักฉันเข้าละ เพราะฉันไม่เคยให้ความรักกับใคร สำหรับฉัน ผู้หญิงก็แค่คู่นอน เธออย่าเอาตัวเองเข้ามา"ไคล์เอ่ย

"ตัดทางแต่เริ่มแล้ว แต่ถ้าฉันทำให้นายรักได้โดยที่ไมไ่ด้เป็นแค่คู่นอนละ"หรรษาเอ่ย

"มันเป็นไปไม่ได้ อย่าเสียเวลาเลย อย่ามาเสียตัวให้ฉันแบบนั้น"ไคล์เอ่ย

"นายเลยทิ้งฉันไว้วันนี้ใช่มั้ย เพราะนายพยายามผลักฉันออก"หรรษาเอ่ยอย่างเข้าใจสถานการณ์

"อืม"

"ไม่จริงหรอก คนเราไมไ่ด้ไร้หัวใจ มีอะไรกันทุกวันมันจะไม่รู้สึกอะไรก้แปลกไปนะ"หรรษาเอ่ย

"แบบนั้นฉันก็ไม่เคยรัก ไม่เคยรู้สึก ทฤษฏีเธอใช้ไม่ได้ผลหรอก"

"อะไรกัน นายมีผู้หญิงที่มีอะไรด้วยทุกวันด้วยเหรอ ใครกัน!"

"นั่นเรื่องส่วนตัวฉัน"

"ไม่รู้ละ ฉันคิดว่าฉันทำให้นายเปลี่ยนความคิดได้"หรรษาเอ่ย

"เอาความมั่นใจมาจากไหน พยายามไปมันจะเสียเปล่า"

"ได้ซิ มันต้องได้ ฉันเชื่อว่าความรักดีๆไม่เคยทำร้ายใคร ฉันเชื่อในรักแรกพบด้วย"หรรษาเอ่ย

"เธอจะบอกว่าเธอรักฉันตั้งแต่แรกพบ?"

"ของนายฉันถูกชะตา ถูกใจต่างหาก แต่ฉันเคยเหมือรรู้สึกรักแรกพบกับใครคนนึง แม้จะช่วงเวลาสั้นๆ แต่ถึงทุกวันนี้ฉันยังไม่ลืมเลย"หรรษาเอ่ย

"เรื่องไร้สาระ"ไคล์เอ่ย

"ไม่ไร้สาระสักหน่อย เอาเป็นว่าฉันจะชนะใจนาย"

"เฮ้อ…”